and the winner is...

πώς περνάει έτσι ο καιρός...

Δυο χρόνια σχεδόν από τότε που έβλεπα το mamma mia. Και χαζοχαιρόμουν για λίγο. Και μετά πάλι σε σκεφτόμουν. Και πάλι, και πάλι. Από τότε κανείς. Ούτε ένας, ούτε για λίγο. Χτες είχα και μια κουβέντα για τον εγωισμό, χαίρεται άλλος τη δουλειά που κάναμε. Μπούρδες βασικά.

Στη προκειμένη δε ξέρω ποιος είναι ο winner. Αλλά έχω καταλάβει πολύ καλά τη διανομή.

Απλά δεν είσαι εδώ. Και μου λείπει τόσο πολυ...

Κι όλα αυτά από ένα video.

δεν έχω πρόβλημα.

Προφανώς και σε αφορά, για να μπαίνουμε στο θέμα κατ’ ευθείαν. Βαριέμαι αφόρητα να ξαναπεράσω το πρώτο μισάωρο αυτής της κουβέντας. Ότι εσύ δηλαδή ουδέποτε έχεις διακρίνει άλλον, δεν έχεις κανένα πρόβλημα με τους μετανάστες ή τις/ τους τραβεστί, τις λεσβίες ή τους χοντρούς. Θα σου συμπληρώσω επίσης τους πονοκεφάλους και τη μέση σου, γιατί κάνεις υγιεινή ζωή. Τώρα αν είσαι από τους ελάχιστους δύο, τρεις, δέκα, πεντακόσιους σε αυτή τη χώρα που σε παρόμοια κουβέντα δεν έχουν αναφέρει το παραπάνω να με συγχωράς. Στη τελική προχώρα σε άλλο άρθρο, δε σε παρεξηγώ.

Αλλά εσύ καλό μου… «δεν έχεις πρόβλημα». Δε καταλαβαίνεις ότι από μόνη της αυτή η φράση είναι προβληματική; Υποδηλώνει πρόβλημα σα γιατρός που σου λέει: «να κάτσουμε να τα πούμε λίγο;». Δεν έχεις πρόβλημα δηλαδή όπως τους βλέπεις από μακριά, αλλά όχι να μένεις δίπλα τους. Δεν έχεις πρόβλημα γιατί έχεις μετανάστες φίλους, αλλά τη λεσβία που μοιάζει με «άντρα» μου τη κράζεις με χαρακτηριστική ευκολία. Και χιλιάδες άλλα τέτοια παραδειγματάκια. Και τον κατανοώ τον μηχανισμό που λειτουργεί σε αυτές τις περιπτώσεις. Κατανοώ εεε; Όχι υιοθετώ!

Το μυαλό μας - κατ επέκταση και το δικό σου - λειτουργεί με «κουτάκια» για να το γράψουμε απλά. Πολλά πολλά που επικοινωνούν μεταξύ τους. Όταν, λοιπόν, ανήκεις σε μια ομάδα που έχει φάει τη διάκριση της αρκούδας (αγαπητοί bears είναι τρόπος του λέγειν) είναι λογικό ως πρώτη αντίδραση με το που νιώσεις άνετα με τη ταυτότητά σου να πάρεις τα κουτάκια με τα χαρακτηριστικά της, που έχεις ή που θεωρείς πως έχεις «εσύ» και να τα βάλεις στη πιο καλή θέση. Να τα εξιδανικεύσεις βρε αδερφέ. Είτε αφορούν το πώς είσαι, το τι κρεβάτι κάνεις, τι ρούχα φοράς, είτε το πώς μιλάς. Αλλά από αυτή τη διαδικασία μέχρι του να πετάξεις οποιοδήποτε άλλο κουτάκι υπάρχει στο πυρ το εξώτερον, η απόσταση είναι έτη φωτός ωριμότητας. Και καλό είναι επιτέλους να την αποκτήσεις. Λογικό είναι να περάσεις αυτή τη φάση αυτοάμυνας, αλλά ακόμη πιο λογικό είναι μετά να την ξεπεράσεις.

Η λύση δεν είναι στο όνομα της δικής σου «ηρεμίας», «ψυχικής υγείας», «καλής ζωής» να σπάσεις στο πέρασμά σου ότι υπάρχει και δεν υπάρχει. Απλά και μόνο επειδή έκανε το «λάθος» να υπάρχει στη ζωή σου και να είναι διαφορετικό από εσένα ή να έχει υπάρξει στο παρελθόν σου και σου προκάλεσε πόνο ή βία ή απλά υπάρχει στο τώρα σου και «στη τελική κάποιος πρέπει να τη πληρώσει τη νύφη». Με το να αναπαράγουμε ως μειονότητα τη βία που έχουμε φάει δε καταλήγει πουθενά παρά μόνο σε περισσότερη βία. Σόρρυ, απλή φυσική.

Το ζήτημα εδώ, στις κοινωνίες που λέμε ανθρώπινες και θέλουμε να εξελιχθούν δίχως όρια είναι η αρμονική συμβίωση και όχι η συνύπαρξη σε κατάσταση ανακωχής.

δημοσιεύτηκε στο περιδικό antivirus

άσε με εδώ.