tag:blogger.com,1999:blog-62048629627384431532024-03-14T06:24:51.058+02:00the futuregphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.comBlogger122125tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-3195732769159092952013-02-06T18:11:00.001+02:002013-02-06T18:11:26.689+02:0048<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0UJCRIQ0BH2g2_rwdl932UnCzkbwPPEOCsJTYlpiNoOj5-UKCVZiZLP3BHoiXF1eZ1Lsga3-Zx3WW2xSpfKu48-t7wPS6jgSopWGcxZx-ktpJSVgXeX1eQ2197qsaOi7lZWr_w__mQQjU/s1600/AV48_FINAL.jpg" imageanchor="1" style=""><img border="0" height="320" width="244" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0UJCRIQ0BH2g2_rwdl932UnCzkbwPPEOCsJTYlpiNoOj5-UKCVZiZLP3BHoiXF1eZ1Lsga3-Zx3WW2xSpfKu48-t7wPS6jgSopWGcxZx-ktpJSVgXeX1eQ2197qsaOi7lZWr_w__mQQjU/s320/AV48_FINAL.jpg" /></a>
gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-53360704216206762162011-02-03T03:41:00.004+02:002011-02-03T03:44:47.597+02:00editorial 36<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.avmag.gr/wp-content/uploads/eva-FINALFINALFINALpreview-e1296223063834.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 400px;" src="http://www.avmag.gr/wp-content/uploads/eva-FINALFINALFINALpreview-e1296223063834.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br /><br />Η Εύα. Η πέτρα του σκανδάλου. Ή μάλλον το μήλο. Μια επιλογή που έδιωξε το είδος μας απο το πώς, το πού και το πότε, που θα έπρεπε κανονικά να είναι. Εδώ δεν κατάλαβα ποτέ τι έφταιγαν και τα υπόλοιπα ζωντανά και τα πήρε και δαύτα η μπάλα, αλλά τέλος πάντων...<br /><br />Η αλήθεια μιας Εύας ξετυλίγεται και στις σελίδες μας. Και μιας κουλτούρας της οποίας το drag έχει γίνει λίγο ή πολύ σημαία της. Της κουλτούρας του διαφορετικού και το φερμένου απ’ αλλού ή του διωγμένου στο εδώ. Του κατα κόσμον... gay. <br /><br />Η ανάμνηση και η νοσταλγία απο καταπράσινα λιβάδια κανονικότητας της παιδικής ηλικίας μπορεί να σε τρυπήσει μέσα απο κάθε βλέμμα, κάθε περούκα ή πούπουλο σε αυτά. Με την πιο αναίσχυντη ειλικρίνεια και θράσος. Χωρίς να σε ρωτήσει.<br /><br />Γιατί μπορεί εσύ να μην επέλεξες ποτέ να δαγκώσεις το μήλο. Απλά γεννήθηκες εδώ, τώρα και έτσι όπως είσαι. Μπορεί και να μην κάνεις ποτέ κάποια τόσο σημαντική γαστριμαργική επιλογή. Είτε που δεν έχεις ανάγκη να την κάνεις, είτε που δε σε αφορά, είτε που φοβάσαι. Μαγκιά σου. <br /><br />Αλλά πάντα κάπου, κάποτε και με κάποιο τρόπο μια Εύα θα την έχει κάνει. Μπορεί όχι για σένα, αλλά γι’ αυτή. Μπορεί και για σένα, δεν ξέρω. Αλλά πόσο βάναυσο είναι μια δαγκωνιά από ένα μήλο να σε σκοτώνει, να σε καταδικάζει και να σε ρίχνει έξω από φράχτες όταν το μόνο που ζητάς είναι πάντα η αγάπη και η αλήθεια που υπάρχει πέρα από φύλα, προκαταλήψεις, περούκες και χρήματα;gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-17445574498754165822010-12-26T15:33:00.001+02:002010-12-26T15:35:15.301+02:00απόψεΚαι φεύγει χωρίς καμία δικαιολογία. Έτσι απλά, όπως όλα.<br /><br />Και μένεις χωρίς καμία αυταπάτη. Έτσι απλά και σπάνια.gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-78996689069739385852010-12-05T03:39:00.002+02:002010-12-05T03:45:27.109+02:00editorial 35<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKJwzDspnI4pP0FoqU9_MQ_BNgDN5NA4xngP9u4yTZm7shvjxZoPJmvCQIFEe10X8P2rK1EUwuuEfJTvs7lzssrJNf_naMfld17sXJxzxAVU5-9Pe2ozekyNVSOps2o6qIzgZA6ehw5Ffk/s1600/I+WILL+SURVIVE+Priscilla+Queen+Of+The+Desert-+Summer+2010.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 213px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKJwzDspnI4pP0FoqU9_MQ_BNgDN5NA4xngP9u4yTZm7shvjxZoPJmvCQIFEe10X8P2rK1EUwuuEfJTvs7lzssrJNf_naMfld17sXJxzxAVU5-9Pe2ozekyNVSOps2o6qIzgZA6ehw5Ffk/s320/I+WILL+SURVIVE+Priscilla+Queen+Of+The+Desert-+Summer+2010.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5547007279724951122" /></a><br /><br />Editorial 35 <br /><br />Είσαι στη σελίδα 8. <br /><br />Αυτό είναι το μόνο που ξέρω αυτή τη στιγμή για εσένα. Και είναι η μόνη σίγουρη δυνατότητα που έχω να επικοινωνήσω μαζί σου. Aν, βέβαια, δεν γύρισες ήδη σελίδα. Δεν ξέρω πόσο είσαι, ή τι σου αρέσει να διαβάζεις, τι κάνεις στο κρεβάτι σου, τι μουσική ακούς, πού μένεις ή τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις. Και για να γενικεύσω, δεν ξέρω αρκετά πράγματα. <br /><br />Νομίζω, αναγνωρίζοντας αυτή την κατάσταση, είναι το πρώτο βήμα για την ανακάλυψη και την περιπέτεια. Το να μην ταυτίζεις δηλαδή απευθείας έναν άνθρωπο με ταμπέλες, ονόματα, προοπτικές, αλλά να αφήνεις πρώτα από όλα στον εαυτό σου το περιθώριο να εμπλουτίσει τις αναφορές του. In short: Εξέλιξη. Και δεν υπάρχουν άνθρωποι πιο κατάλληλοι για να σε βάλουν σε αυτή τη διαδικασία από το γράμμα Τ, του lgbt. Trans. Η απόλυτη αμφισβήτηση οτιδήποτε σταθερού.<br /><br />Βλέποντας την Priscilla «Queen of the Desert» σε μια παράσταση, αρχικά παρατηρούσα μόνο το χιούμορ, τα φώτα, τα φτερά και το τραγούδι. Αλλά είναι μόνο μέσω αυτών που σε χτυπάνε τόσο έντονα και αλύπητα πράγματα δικά σου: Η μοναξιά, η ελπίδα, η αγάπη, η βία και ο φόβος. Καθόλου κεκαλυμμένα με δικαιολογίες, βαθιές επιφανειακότητες και αηδίες. Φοράνε μόνο φτερά, και φώτα.<br /><br />Και ακόμη και στη δική μας κοινότητα δεν τολμάμε να ανοίξουμε την αντίληψή μας και δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να ξεφύγουμε από το μεγαλύτερο κλισέ, όταν η ίδια μας η ύπαρξη το καταρρίπτει στη βάση του... Υπάρχουν ακόμη ο str8looking και η κραγμένη, οι «κανονικοί» και οι τρανς. <br /><br />Πόσο περίεργο φαντάζει ακόμη... δυο άντρες παντρεμένοι με παιδιά. Ή δυο γυναίκες. Ή τρεις , ή τρανς... ή ό,τι, ρε φίλε! Το κοινό είναι ο άνθρωπος. Το ένα. Εσύ και ο κάθε εσύ, που δεν ξέρω πόσο είσαι, ή τι σου αρέσει να διαβάζεις, τι κάνεις στο κρεβάτι σου, τι μουσική ακούς, πού μένεις ή τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις. Γι’ αυτό και έχει σημασία να τα αποφασίσεις εσύ! Να αποφασίσεις αν θέλεις να ζήσεις με την υποψία ευτυχίας που σου έχει σερβιριστεί, ή αν θα ρισκάρεις τη δημιουργία και την πραγματική ελευθερία.<br /><br />Αυτό που πραγματικά ελπίζω, συνεπώς, είναι η κάθε σελίδα που διαβάζεις, ο κάθε χρόνος σου, το κάθε σου τραγούδι, σπίτι, σχέση και παρσέ να έχει πραγματικά νόημα για εσένα. <br /><br />Χαίρομαι πολύ που γνωριστήκαμε.<br /><br />Καλά Χριστούγεννα!gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-41296381470738272642010-11-20T16:13:00.000+02:002010-11-20T16:14:25.840+02:00dinner out<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguF0lysaGN3k-3ry9cUCzNIJx2moiEFkw0ZFQW5TPSssy2GEQrN6CzTCG7yUNpcW6r1BjCxKeF58TAwn73b5p12_h4cTBYn1korjvtd7ikc997DpP5meViOgtki4xL7HzRCwWxD5Izyqvn/s1600/dinner+out.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 226px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguF0lysaGN3k-3ry9cUCzNIJx2moiEFkw0ZFQW5TPSssy2GEQrN6CzTCG7yUNpcW6r1BjCxKeF58TAwn73b5p12_h4cTBYn1korjvtd7ikc997DpP5meViOgtki4xL7HzRCwWxD5Izyqvn/s320/dinner+out.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5541635042276375282" /></a>gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-73999731586362495492010-11-05T14:28:00.000+02:002010-11-05T14:29:31.366+02:00Κρυφά.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAWqcL4AbGUvRlhoxTiMzjF-cOdVNkQIz0mZuB5UKawI3mhvvPrLIoooCe4XZL1eXW5yR-yYdnPZMXwEWG0HWUFYNv8TNtszUL7MWZyj9Jm4w4RBIUq7eUU55fci154O7Cc6Vn-wvzPEol/s1600/Kryfa+apogeumataAfisa_Teliko.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 225px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAWqcL4AbGUvRlhoxTiMzjF-cOdVNkQIz0mZuB5UKawI3mhvvPrLIoooCe4XZL1eXW5yR-yYdnPZMXwEWG0HWUFYNv8TNtszUL7MWZyj9Jm4w4RBIUq7eUU55fci154O7Cc6Vn-wvzPEol/s320/Kryfa+apogeumataAfisa_Teliko.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5536041711747604738" /></a>gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-16604356570852072392010-10-10T17:07:00.001+03:002010-10-10T17:10:16.452+03:00editorial 34Βράδυ προς τέλη Σεπτεμβρίου. Σήμερα βρέχει, αλλά το ετοίμαζε από χτες το βράδυ. Υπήρχε αυτή η αίσθηση στον αέρα. Η μυρωδιά, η υγρασία, η ένταση. Ε, και τα σύννεφα. Από το αυτοκίνητο ή το σπίτι, όλα αυτά τα βλέπεις εκ του ασφαλούς και στη καλύτερη, από τη ρομαντική τους πλευρά. <br />Ανεβαίνοντας από γκάζι, πέρασαν μπροστά μου ένα ζευγάρι μεταναστών από την Αφρική. Νέα παιδιά, ερωτευμένα, τρέχοντας χεράκι χεράκι να προλάβουν το φανάρι. Το πρόλαβαν. Λίγο παραπάνω σε μια στάση δυο αγόρια. Ο ένας τα ρίχνει στον άλλον -και κατά πως φαίνεται τα έχει δει όλα!-. Η σκηνή εξίσου γλυκειά. Όπως και δεκάδες, εκατοντάδες, εκατομμύρια άλλες, που ετκυλίσσονται καθημερινά γύρω μας χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία.<br />Πολύ πιο εύκολα θα δώσουμε σημασία στο τι καιρό θα κάνει, πως πήγε το χρηματηστήριο, τι μας είπε ο γκόμενός μας ή το τεκνό που φλερτάρουμε ή ποιόν θα ψηφίσουμε στις εκλογές. Ανάλογα με το τι πιστεύουμε πως θα κάνει. Για τα συμφέροντά μας, ή απλά απο συνήθεια.<br />Και οι επιλογές μας είναι περιορισμένες στις προτεινόμενες. Σε ψηφοδέλτια, “δυνατότητες” ή ηθικές. Οτιδήποτε άλλο, έξω από αυτά, είναι άτοπο. Το “alternative” τη σήμερον μπορεί να γλύφει τα όρια με ηδονή, αλλά ποτε δεν ανοίγει το παράθυρο... Βρέχει. Κι είμαστε τόσο καλά εκπαιδευμένοι να αποφεύγουμε τη βροχή. Ακόμη και να αποφεύγουμε τον φόβο της. Κι εκεί τελειώνει η σκέψη, πολιτική ή μη. Πολλές φορές και το συναίσθημα. Κι εκεί αρχίζει ο θυμός. Ο Βλακώδης.<br />Και συνεπώς οι επιλογές μας περιορίζονται στο να κάνουμε γκρουπάκια διαμαρτυρίας για να μάθει κι ο άλλος κόσμος την αλήθεια μας. Του τι δε μπορώ να κάνω, ή μέχρι ποιό θέμα μπορώ να ασχοληθώ. Περιορίζονται στο να θεωρήσουμε σέξυ τον τύπο με τα λεφτά ή τους κοιλιακούς. Περιορίζονται στο να θεωρούμε την απόλυτη δουλειά με τον εαυτό μας τη yoga μας ή τον ψυχολόγο μας. Περιορίζονται στο όνειρο, που ως απόλυτη περάτωση έχει τις παραπάνω ετοιματζίδικες εικόνες σε δικαιώματα, έρωτα και ελπίδες. <br /><br />Και μετά απλά σιωπή...<br /><br />Αμελούμε με αυτόν τον τρόπο, το μόνο που πραγματικά έχει σημασία. Την κάθε διαδικασία που περιλαμβάνει εμάς και τους γύρω μας. Κοιτώντας, δοκιμάζοντας, μιλώντας, γελώντας, αγαπώντας. Την ευτυχία που προσφέρει το κάθε καινούριο και το κάθε μαζί. Την αλήθεια που βρίσκεται στη μεγαλύτερη ομοιότητα και τη μεγάλυτερη διαφορά. Χωρίς θυμό, ή βια. Που απλά υπάρχει. Ελεύθερα.<br /><br />ΥΓ: με αγάπη αφιερωμένο στον άνθρωπο που άλλαξε τη ζωή σε κάθε ανθρωπιστή. Τον Mario Rodriquez Combos ή Silo.gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-8223697207994453282010-10-03T14:22:00.003+03:002010-10-03T14:24:55.300+03:00ANTIVIRUS 34<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc4/hs704.snc4/62437_478015230588_746465588_7229570_3699940_n.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 550px;" src="http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc4/hs704.snc4/62437_478015230588_746465588_7229570_3699940_n.jpg" border="0" alt="" /></a>gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-31026915067815939832010-09-17T14:56:00.003+03:002010-09-17T14:58:32.021+03:00καλό ταξίδιΠόσο περίεργο να "φεύγει" ένας άνθρωπος που σου έχει επηρεάσει τη ζωή σε τέτοιο βαθμό! Την οπτική, τα όνειρα, την ίδια την αλλαγή. <br /><br />Το μόνο που νομίζω πως μπορώ να κάνω είναι να συνεχίσω να ελπίζω και να αλλάζω. <br /><br />Όσο για το νόημα... ήταν, είναι και θα είναι η ίδια η ζωή και ο εξανθρωπισμός του πλανήτη. Για αρχή...<br /><br />Καλό ταξίδι<br /><br />ΓΠ.gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-59030503263960548592010-09-04T03:09:00.003+03:002010-09-04T03:15:20.210+03:00whatever...Η πρώτη βροχή για τη νέα σεζόν. Με πέτυχε εκτός, στα συνηθισμένα. Λίγο ξώφαλτσα από ό,τι θα περίμενε κανείς.<br /><br />Και λίγο βιαστικά. <br /><br />Μου λείπουν δυο τρία κομμάτια που ψάχνω καιρό. Είναι σα κατι χαζοπράματα που ξέρεις ότι κάπου εκεί κοντά είναι και σου σπάνε τα νεύρα μέχρι να τα βρεις. <br /><br />Και τελικά όταν τα βρεις σου προκαλούν μελαγχολία, γιατί μόλις πέρασαν. <br /><br />Νομίζω αυτή είναι η μεγάλη απάτη του ψυχισμού για να μη βαριέσαι, ή -αλλιώς- η μεγάλη ελπίδα που έχω δώσει στο είδος.<br /><br />Homo whatever.gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-59776960720351318062010-07-23T13:30:00.003+03:002010-07-23T13:30:42.457+03:00Τι λάσπη!<object width="300" height="255"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/uSvG7jSNiRw&hl=el_GR&fs=1?color1=0x234900&color2=0x4e9e00&border=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/uSvG7jSNiRw&hl=el_GR&fs=1?color1=0x234900&color2=0x4e9e00&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="300" height="255"></embed></object>gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-71295410664203753452010-07-10T15:59:00.004+03:002010-07-10T16:02:37.383+03:00Είμαι σίγουροςΠολύς καιρός που ασχολήθηκα με τούτο εδώ. Πολύς καιρός γενικά.<br /><br />Δυο βόλτες με έναν φίλο που μπορείς να μιλήσεις για το παρελθόν και το μέλλον το αποδεικνύουν περίτρανα. <br /><br />Ανεβαίνουν οι τέντες κι ανοίγεσαι στον ορίζοντα.<br /><br />Και κάπως έτσι γίνονται τα θαύματα. <br /><br />Όμορφο καλοκαίρι θα έχουμε. Είμαι σίγουρος.gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-26423002821116818282010-07-10T15:59:00.001+03:002010-07-10T15:59:40.903+03:00τόσο απαλές...<object width="350" height="292"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/4HHccAXgZLA&hl=el_GR&fs=1?color1=0xe1600f&color2=0xfebd01&border=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/4HHccAXgZLA&hl=el_GR&fs=1?color1=0xe1600f&color2=0xfebd01&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="350" height="292"></embed></object>gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-32799345560252992332010-06-19T16:06:00.000+03:002010-06-19T16:07:13.228+03:00Comin sooooon ;)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ5eERiXT5sOxG0j4OtOgcTabGcyAssCS2cFs55zzBgCsdcEj2qCqq_A8zukBx9rSMzqTPUi_NnmBHDyFrUuKHbKg_1kVanpg2teyC-YgUdIVYON45ssOU4vqT7i1ueutbktMdGhnwfk-S/s1600/exofyllomikro.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 245px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZ5eERiXT5sOxG0j4OtOgcTabGcyAssCS2cFs55zzBgCsdcEj2qCqq_A8zukBx9rSMzqTPUi_NnmBHDyFrUuKHbKg_1kVanpg2teyC-YgUdIVYON45ssOU4vqT7i1ueutbktMdGhnwfk-S/s320/exofyllomikro.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5484470550704798242" /></a>gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-17884550069562987382010-05-29T16:03:00.000+03:002010-05-29T16:04:24.263+03:00<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDTpEHL2w3qXwe13roNeTuHzIKHHsaOsBfiqJPcZJaAdG548P5tuFw7iFSIsDsY88sCspRsgWbIm-05yX1uQ433wrSWAjCAbyKlllnjnme8tElA9vOhyEiL2U87pJWRCUn88-pGLxsq5_M/s1600/Avparty.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 249px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDTpEHL2w3qXwe13roNeTuHzIKHHsaOsBfiqJPcZJaAdG548P5tuFw7iFSIsDsY88sCspRsgWbIm-05yX1uQ433wrSWAjCAbyKlllnjnme8tElA9vOhyEiL2U87pJWRCUn88-pGLxsq5_M/s320/Avparty.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5476677095419418098" /></a>gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-16165426149380638552010-05-04T16:11:00.003+03:002010-05-04T16:16:38.665+03:00and the winner is...πώς περνάει έτσι ο καιρός...<br /><br />Δυο χρόνια σχεδόν από τότε που έβλεπα το mamma mia. Και χαζοχαιρόμουν για λίγο. Και μετά πάλι σε σκεφτόμουν. Και πάλι, και πάλι. Από τότε κανείς. Ούτε ένας, ούτε για λίγο. Χτες είχα και μια κουβέντα για τον εγωισμό, χαίρεται άλλος τη δουλειά που κάναμε. Μπούρδες βασικά. <br /><br />Στη προκειμένη δε ξέρω ποιος είναι ο winner. Αλλά έχω καταλάβει πολύ καλά τη διανομή.<br /><br />Απλά δεν είσαι εδώ. Και μου λείπει τόσο πολυ... <br /><br />Κι όλα αυτά από ένα video.<br /><br /><object width="400" height="314"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/p_PcNbhVOjw&hl=el_GR&fs=1&border=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/p_PcNbhVOjw&hl=el_GR&fs=1&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="314"></embed></object>gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-53672604873029488562010-05-02T15:40:00.000+03:002010-05-02T15:41:08.215+03:00δεν έχω πρόβλημα.Προφανώς και σε αφορά, για να μπαίνουμε στο θέμα κατ’ ευθείαν. Βαριέμαι αφόρητα να ξαναπεράσω το πρώτο μισάωρο αυτής της κουβέντας. Ότι εσύ δηλαδή ουδέποτε έχεις διακρίνει άλλον, δεν έχεις κανένα πρόβλημα με τους μετανάστες ή τις/ τους τραβεστί, τις λεσβίες ή τους χοντρούς. Θα σου συμπληρώσω επίσης τους πονοκεφάλους και τη μέση σου, γιατί κάνεις υγιεινή ζωή. Τώρα αν είσαι από τους ελάχιστους δύο, τρεις, δέκα, πεντακόσιους σε αυτή τη χώρα που σε παρόμοια κουβέντα δεν έχουν αναφέρει το παραπάνω να με συγχωράς. Στη τελική προχώρα σε άλλο άρθρο, δε σε παρεξηγώ. <br /><br />Αλλά εσύ καλό μου… «δεν έχεις πρόβλημα». Δε καταλαβαίνεις ότι από μόνη της αυτή η φράση είναι προβληματική; Υποδηλώνει πρόβλημα σα γιατρός που σου λέει: «να κάτσουμε να τα πούμε λίγο;». Δεν έχεις πρόβλημα δηλαδή όπως τους βλέπεις από μακριά, αλλά όχι να μένεις δίπλα τους. Δεν έχεις πρόβλημα γιατί έχεις μετανάστες φίλους, αλλά τη λεσβία που μοιάζει με «άντρα» μου τη κράζεις με χαρακτηριστική ευκολία. Και χιλιάδες άλλα τέτοια παραδειγματάκια. Και τον κατανοώ τον μηχανισμό που λειτουργεί σε αυτές τις περιπτώσεις. Κατανοώ εεε; Όχι υιοθετώ! <br /><br />Το μυαλό μας - κατ επέκταση και το δικό σου - λειτουργεί με «κουτάκια» για να το γράψουμε απλά. Πολλά πολλά που επικοινωνούν μεταξύ τους. Όταν, λοιπόν, ανήκεις σε μια ομάδα που έχει φάει τη διάκριση της αρκούδας (αγαπητοί bears είναι τρόπος του λέγειν) είναι λογικό ως πρώτη αντίδραση με το που νιώσεις άνετα με τη ταυτότητά σου να πάρεις τα κουτάκια με τα χαρακτηριστικά της, που έχεις ή που θεωρείς πως έχεις «εσύ» και να τα βάλεις στη πιο καλή θέση. Να τα εξιδανικεύσεις βρε αδερφέ. Είτε αφορούν το πώς είσαι, το τι κρεβάτι κάνεις, τι ρούχα φοράς, είτε το πώς μιλάς. Αλλά από αυτή τη διαδικασία μέχρι του να πετάξεις οποιοδήποτε άλλο κουτάκι υπάρχει στο πυρ το εξώτερον, η απόσταση είναι έτη φωτός ωριμότητας. Και καλό είναι επιτέλους να την αποκτήσεις. Λογικό είναι να περάσεις αυτή τη φάση αυτοάμυνας, αλλά ακόμη πιο λογικό είναι μετά να την ξεπεράσεις. <br /><br />Η λύση δεν είναι στο όνομα της δικής σου «ηρεμίας», «ψυχικής υγείας», «καλής ζωής» να σπάσεις στο πέρασμά σου ότι υπάρχει και δεν υπάρχει. Απλά και μόνο επειδή έκανε το «λάθος» να υπάρχει στη ζωή σου και να είναι διαφορετικό από εσένα ή να έχει υπάρξει στο παρελθόν σου και σου προκάλεσε πόνο ή βία ή απλά υπάρχει στο τώρα σου και «στη τελική κάποιος πρέπει να τη πληρώσει τη νύφη». Με το να αναπαράγουμε ως μειονότητα τη βία που έχουμε φάει δε καταλήγει πουθενά παρά μόνο σε περισσότερη βία. Σόρρυ, απλή φυσική. <br /><br />Το ζήτημα εδώ, στις κοινωνίες που λέμε ανθρώπινες και θέλουμε να εξελιχθούν δίχως όρια είναι η αρμονική συμβίωση και όχι η συνύπαρξη σε κατάσταση ανακωχής. <br /><br />δημοσιεύτηκε στο περιδικό <a href="http://www.avmag.gr">antivirus</a>gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-26268633039177548262010-05-02T15:36:00.000+03:002010-05-02T15:37:26.812+03:00άσε με εδώ.<object width="400" height="334"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/VRbyHmrAPZE&hl=el_GR&fs=1&color1=0x402061&color2=0x9461ca&border=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/VRbyHmrAPZE&hl=el_GR&fs=1&color1=0x402061&color2=0x9461ca&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="334"></embed></object>gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-84964454477300301402010-04-27T14:09:00.001+03:002010-04-27T14:10:16.646+03:00τεθωρακισμένα...σου λέει. Μαυροσκούφης. Κρίμα και θα μου πήγαινε. <br />Αλλά ας σοβαρευτούμε. 13 υποτίθεται. 14 πετάω. <br /><br />τα είπα και ξέσκασα!<br />γ.gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-10192229949484427372010-04-13T16:04:00.004+03:002010-04-13T16:06:00.486+03:00Βυζακια έξω...λοιπόν!<object width="400" height="334"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/IDPL3oxc2a0&hl=en_US&fs=1&color1=0x5d1719&color2=0xcd311b&border=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/IDPL3oxc2a0&hl=en_US&fs=1&color1=0x5d1719&color2=0xcd311b&border=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="334"></embed></object>gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-46244380406806529872010-04-13T15:02:00.000+03:002010-04-13T15:03:48.679+03:00Σε λίγες μέρες AV32<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWhwOcc8hrUtggvjhwJbHrDtNaTebzU2qtayiYRiRW5pWRyhJT12P-HLwjbGpj8Os5l8oQax1bKDxg2jc9p0XBPt5qfzdr2z5DbJV1Ny9Fg7qtmDl31lY_Tee2sWFygvqUXE3jPzuCxrY1/s1600/avcover.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 247px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWhwOcc8hrUtggvjhwJbHrDtNaTebzU2qtayiYRiRW5pWRyhJT12P-HLwjbGpj8Os5l8oQax1bKDxg2jc9p0XBPt5qfzdr2z5DbJV1Ny9Fg7qtmDl31lY_Tee2sWFygvqUXE3jPzuCxrY1/s320/avcover.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5459591360879342034" /></a><br /><br />Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που άκουσα σε συναυλία το «μαμά γερνάω». Το αγάπησα και την αγάπησα. Αλλά δεν με ταρακούνησαν οι λέξεις τότε. Σήμερα η αγάπη παραμένει, αλλά πλέον – μετά από δέκα χρόνια – οι λέξεις έχουν αρχίσει και τσιμπάνε λίγο.<br /><br />Μεγαλώσαμε λοιπόν. Κι εμείς, κι εσείς. Και η προσπάθειά μας αυτή κλείνει τα εφτά έχοντας σταθεί σοβαρά στα πόδια της. Κι έχει να αντιμετωπίσει μια άνοιξη «γαμήσι» για να το πούμε λαϊκά. Μέτρα για την οικονομία, που βγήκαν και σε cd με ρεκόρ πωλήσεων. Ή αλλιώς ένα πρόχειρο ανθρώπινο ψυχογράφημα ή ράγισμα, αναλόγως την όχθη. Στεριά να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι, το ηλίθιο μότο των ημερών.<br /><br />Εμείς προτιμήσαμε να δημιουργήσουμε ένα εναλλακτικό μέλλον και να προτείνουμε αντί να γκρινιάζουμε μόνο. Και αυτό που σίγουρα ως περιοδικό μπορούμε να προτείνουμε είναι τρόποι σκέψης, ιδέες και αισθητική για τον πολιτισμό και τη ζωή που θέλουμε να έχουμε. Και ξεκινάμε από την αυτοκριτική, διακρίσεις όχι προς εμάς, αλλά από εμάς σε άλλους ανθρώπους. Και τα γιατί τους.<br /><br />Συνεχίζουμε στα φεστιβάλ τα δικά μας, που έχουν κατακλύσει την άνοιξη αυτή – ειλικρινά δεν ξέρω που να πρωτοπάω- και κλείνουμε με την κυρία Τάνια Τσανακλιδου να μας τραγουδά. Με λόγια απλά και άμεσα.<br /><br />Συνεχίζουμε με παλιούς και νέους συνεργάτες, με φίλες και φίλους και κυρίως με την ελπίδα της δημιουργίας. Και κρατάμε στις τσέπες, στα χέρια και στα πορτοφόλια όλα τα εισιτήρια: Παλιά και καινούρια, μονά και διπλά.<br /><br />Καλή ανάγνωση, <br /><br />Γιάννης Παπαγιαννόπουλοςgphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-25622795225724752072010-04-02T14:07:00.001+03:002010-04-02T14:09:29.078+03:00Μ. ΗμέραΗ ευκαιρία να αναθεωρήσουμε προσδοκίες και απογοητεύσεις είναι μία πρακτική που θα έπρεπε κάθε άνθρωπος που αναζητά να προχωρήσει στην προσωπική του εξέλιξη και στη δράση μέσα στον κόσμο, να έχει. Αυτές είναι μέρες έμπνευσης και συλλογισμού. Αυτές είναι μέρες Συμφιλίωσης. Ειλικρινούς Συμφιλίωσης με μας τους ίδιους και με εκείνους που μας πλήγωσαν. Σ’ εκείνες τις οδυνηρές σχέσεις που υποφέραμε δεν θα προσπαθήσουμε να συγχωρέσουμε ούτε να συγχωρεθούμε. Η συγχώρεση σημαίνει ότι ένα από τα μέρη τοποθετείται σε ένα ηθικό ύψος ανώτερο και το άλλο μέρος καταλήγει να ταπεινώνεται απέναντι σ’ αυτό που συγχωρεί. Και ενώ είναι σαφές ότι η συγχώρεση είναι ένα βήμα παραπάνω από την εκδίκηση, δεν είναι τόσο όσο η συμφιλίωση.<br /><br />Ούτε όμως θα ξεχάσουμε τις αδικίες που έχουν συμβεί. Σ’ αυτή την περίπτωση δεν θα κάνουμε πλαστογραφίες στη μνήμη. Σ’ αυτή την περίπτωση θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι συνέβη για να μπούμε στο ανώτερο βήμα της συμφιλίωσης. Τίποτε καλό δεν γίνεται προσωπικά ή κοινωνικά με τη λήθη ή με τη συγγνώμη. Ούτε ξεχνώ ούτε συγχωρώ! γιατί το μυαλό πρέπει να μείνει καθαρό και προσεχτικό χωρίς υποκρισίες και πλαστογραφίες. Θα λάβουμε υπόψη τώρα, το πιο σημαντικό σημείο της Συμφιλίωσης που δεν αφήνει περιθώρια για νοθεύσεις. Αν αναζητούμε την ειλικρινή συμφιλίωση με τους εαυτούς μας και με εκείνους που μας πλήγωσαν έντονα είναι γιατί θέλουμε μια βαθιά αλλαγή της ζωής μας. Μία μεταμόρφωση που μας βγάζει από τη μνησικακία στην οποία, καθοριστικά, κανείς δεν συμφιλιώνεται με κανένα ούτε ακόμη και με τον ίδιο του τον εαυτό. Όταν φτάσουμε να κατανοήσουμε ότι μέσα μας δεν κατοικεί κάποιος εχθρός, αλλά μία ύπαρξη γεμάτη με ελπίδες και αποτυχίες, μία ύπαρξη που βλέπουμε σε μικρές διαδοχικές εικόνες, υπέροχες στιγμές πληρότητας και στιγμές απογοήτευσης και μνησικακίας. Όταν φτάσουμε να κατανοήσουμε ότι ο εχθρός μας είναι επίσης μία υπάρξη που έζησε με ελπίδες και αποτυχίες, μία ύπαρξη που είχε υπέροχες στιγμές πληρότητας και στιγμές απογοήτευσης και μνησικακίας, θα αρχίσουμε να βάζουμε ένα βλέμμα εξανθρωπιστικό πάνω στο δέρμα του τέρατος.<br /><br />Αυτός ο δρόμος προς τη συμφιλίωση δε γεννιέται αυθόρμητα, με τον ίδιο τρόπο που δεν γεννιέται αυθόρμητα ο δρόμος προς τη μη βία. Γιατί και οι δύο χρειάζονται μία μεγάλη κατανόηση και το σχηματισμό μιας φυσικής απέχθειας για τη βία.<br /><br />Δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα δικάσουμε τα λάθη, δικά μας ή ξένα. Θα είναι η ανθρώπινη ανταμοιβή και η δικαιοσύνη, καθώς και το ανάστημα των καιρών που θα δείξει την κυριαρχία του, γιατί εγώ δεν θέλω ούτε να δικαστώ ούτε να δικάζω... θέλω να κατανοήσω σε βάθος για να καθαρίσω το μυαλό μου από κάθε μνησικακία.<br /><br />Η συμφιλίωση δεν είναι λήθη ούτε συγχώρεση, είναι η αναγνώριση αυτού που έχει συμβεί και είναι η πρόθεση να βγούμε από τον κύκλο της μνησικακίας. Είναι να αφήσουμε το βλέμμα να τρέξει αναγνωρίζοντας τα λάθη μας και των άλλων. Συμφιλίωση με τον εαυτό μας είναι η πρόθεση να μην περάσουμε από τον ίδιο δρόμο δύο φορές, αλλά να είμαστε διατεθειμένοι να επανορθώσουμε διπλά ό,τι βλάψαμε. Είναι σαφές όμως, ότι από εκείνους που μας αδίκισαν δεν μπορούμε να τους ζητήσουμε να επιδιορθώσουν διπλά τη βλάβη που μας προξένησαν. Αναμφισβήτητα, είναι ένα καλό έργο το να τους κάνουμε να δουν την αλυσίδα των ζημιών που σύρουν στη ζωή τους. Κάνοντας έτσι συμφιλιωνόμαστε με εκείνους που πριν τους είχαμε νιώσει εχθρούς, ακόμη κι αν αυτό δεν φτάνει να τους κάνει να συμφιλιωθούν μαζί μας, όμως αυτό είναι μέρος του πεπρωμένου των δικών τους πράξεων για τις οποίες εμείς δεν μπορούμε να αποφασίσουμε.<br /><br />Αυτό που λέμε είναι ότι η συμφιλίωση δεν είναι αμοιβαία ανάμεσα στα άτομα και ακόμη ότι η συμφιλίωση με τον εαυτό μας δεν έχει καμία συνέπεια σε άλλους ώστε να βγουν από το βιτσιόζικο κύκλο τους αν και μπορεί να αναγνωρίσουν τα κοινωνικά οφέλη από μια όμοια προσωπική συμπεριφορά.<br /><br />-Mario Rodriguez Combos / Silo-gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-89534084048406935632010-03-26T19:19:00.003+02:002010-03-26T19:22:16.727+02:00Οι αόρατοι<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.kosmosxorispolemous.gr/wp-content/uploads/aoratoi/flyeraoratoi10x1gia_site.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 448px;" src="http://www.kosmosxorispolemous.gr/wp-content/uploads/aoratoi/flyeraoratoi10x1gia_site.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br /><br />Ζούμε ακόμα την προϊστορία μας. Βαρύγδουπο δεν ακούγεται; Είναι ένας από τους λόγους που άρχισα έτσι. Κι αυτό γιατί κυρίως η βούλησή μας περιορίζεται στο τι ψώνια θα κάνουμε, στο να σπάσουμε καμια βιτρίνα αν διαφωνούμε και επ ουδενί να προτείνουμε και να δημιουργήσουμε. Ένεκα και της χτεσινής επετείου –ζωή να ‘χουμε- έκανα ένα πέρασμα σε αυτό που έχουμε ευρύτερα ορισμένο ως πατρίδα. <br /><br />Αυτό που είναι καταχρεωμένο με τόσο φιλότιμο, όσο και περηφάνια… και επιτόκια. Και σκάνδαλα και φιλοξενία και ιστορία και άγνοια και χιλιάδες άλλα και. Στο όνομα αυτό βρίσκουμε ταυτότητα τόσο ιδιαίτερη που μπορεί να μας κάνει να φανατιστούμε, να φωνάξουμε, να κλάψουμε. Και να σκοτώσουμε. Σε καμία περίπτωση να αλλάξουμε. Και σε καμία περίπτωση να αναθεωρήσουμε. <br /><br />Όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να είναι εξίσου ικανά όχι μόνο να ρίξουν κυβερνήσεις, αλλά το κυριότερο να μεταβάλουν τον τρόπο σκέψης μας και να τον τοποθετήσουν πάνω από κάθε ανόητο καλούπι και να μας κάνουν «ορατούς». <br /><br />Είμαστε αόρατοι όταν συμβαίνουν πράγματα που μπορούμε να μάθουμε και δε το κάνουμε. Πράγματα που μπορούμε να κάνουμε και δε γίνονται, απόψεις που οφείλουν να ειπωθούν και δε προβάλλονται. Και όλα αυτά με μια κοινή βάση. Ότι κανείς δε θέλει να ξεβολευτεί από τον τρόπο σκέψης του ή πιο απλά. Από φόβο. <br /><br />Παρ όλα αυτά τον τελευταίο καιρό γίνονται κινήσεις «ορατότητας». Η ΜΚΟ «Κόσμος χωρίς πολέμους και βία» κατεβαίνει στους δρόμους και απαιτεί να γίνουμε όλοι και όλες ορατοί. Τα οικονομικά προβλήματα της χώρας λύνονται σε πολύ μεγάλο βαθμό αν αντί για εξοπλισμούς μεταφέρουμε τα χρήματα για την ενδυνάμωση της οικονομίας μας και κυρίως να επενδύσουμε στην παιδεία και την υγεία. Απροπό, το ξέρατε πως παγκοσμίως το πρόβλημα της πείνας θα μπορούσε να λυθεί μόλις με το 10% των χρημάτων που σπαταλώνται σε εξοπλισμούς; Και ότι η Ελλάδα δαπάνησε το 2004 περίπου 5,2 δισ. δολάρια για την άμυνά της;- όσα χρήματα κατέβαλε για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων-<br /><br />Οι απρόσωποι ακτιβιστές του «κόσμου» απαιτούν άμεση επανατοποθέτηση των εξόδων που αφορούν στους εξοπλισμούς και κατεβαίνουν στους δρόμους, στο Υπουργείο άμυνας, στην παρέλαση φορώντας: «Ο μισθός σου φεύγει, οι φρεγάτες μένουν», «Η παιδεία είναι η καλύτερη άμυνα»! Η ίδια ομάδα εδώ και χρόνια διοργανώνει το σήμα ειρήνης σε δεκάδες πόλεις του πλανήτη, μεταξύ αυτών και στην αθήνα και θεσσαλονική. Και σας καλεί να ενωθείτε μαζί τους!<br /><br />Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα metropolis weekend. <a href="http://www.metropolisnews.gr ">www.metropolisnews.gr </a>gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-35033641135649070052010-03-26T19:15:00.002+02:002010-03-26T19:18:40.464+02:00νέος δίσκος<object width="480" height="295"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/19RbAqRSK3w&hl=en_US&fs=1&color1=0xe1600f&color2=0xfebd01"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/19RbAqRSK3w&hl=en_US&fs=1&color1=0xe1600f&color2=0xfebd01" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="400" height="245"></embed></object><br /><br />Οι αγαπημένοι μου. Και ακούστε γιατί, αν δε το ξέρετε ήδη.<br />γ.gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6204862962738443153.post-56811947512821024202010-03-22T16:19:00.004+02:002010-03-22T16:29:21.848+02:00Βόλτες<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://webmail.bepositive.gr/imp/view.php?index=44221&mailbox=INBOX&actionID=view_attach&id=2&mimecache=394ea92403784dac429742271aebb119"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 640px; height: 480px;" src="http://webmail.bepositive.gr/imp/view.php?index=44221&mailbox=INBOX&actionID=view_attach&id=2&mimecache=394ea92403784dac429742271aebb119" border="0" alt="" /></a><br /><br /><br /><br />Κάθε φορά που περπατάω ρώμη με πιάνει μια μελαγχολία. Για αυτά που δεν έγιναν ή καλύτερα για αυτά που δεν έκανα ποτε. Βράδυ με κρύο ένα Γενάρη και το φιλί που δεν έδωσα. Καθυστερημένο, παραδόθηκε στην Αθήνα. Και επεστράφη στον παραλήπτη.<br /><br />Ίσως είναι ο ρομαντισμός ή η αδυναμία που βγάζει νύχτα με τα φώτα στη μνήμη. Αυτές είναι οι στιγμές που αποφασίζω ξανά πως έχει νόημα να προσπαθείς για τις ζωές των ανθρώπων. Να υπάρχουν και να είναι όμορφες. <br /><br />Και τη δική μου Ο.Κ. Σε πρώτο πλάνο, μη γελιόμαστε. <br /><br />Χρειάζομαι να περπατήσω Αθήνα. Επειγόντως. Γιατί το Μιλάνο μάλλον θα μου πέσει πιο βαρύ.<br /><br />Καλησπέρες!gphttp://www.blogger.com/profile/10794003818131692204noreply@blogger.com0