48

editorial 36

Η Εύα. Η πέτρα του σκανδάλου. Ή μάλλον το μήλο. Μια επιλογή που έδιωξε το είδος μας απο το πώς, το πού και το πότε, που θα έπρεπε κανονικά να είναι. Εδώ δεν κατάλαβα ποτέ τι έφταιγαν και τα υπόλοιπα ζωντανά και τα πήρε και δαύτα η μπάλα, αλλά τέλος πάντων...

Η αλήθεια μιας Εύας ξετυλίγεται και στις σελίδες μας. Και μιας κουλτούρας της οποίας το drag έχει γίνει λίγο ή πολύ σημαία της. Της κουλτούρας του διαφορετικού και το φερμένου απ’ αλλού ή του διωγμένου στο εδώ. Του κατα κόσμον... gay.

Η ανάμνηση και η νοσταλγία απο καταπράσινα λιβάδια κανονικότητας της παιδικής ηλικίας μπορεί να σε τρυπήσει μέσα απο κάθε βλέμμα, κάθε περούκα ή πούπουλο σε αυτά. Με την πιο αναίσχυντη ειλικρίνεια και θράσος. Χωρίς να σε ρωτήσει.

Γιατί μπορεί εσύ να μην επέλεξες ποτέ να δαγκώσεις το μήλο. Απλά γεννήθηκες εδώ, τώρα και έτσι όπως είσαι. Μπορεί και να μην κάνεις ποτέ κάποια τόσο σημαντική γαστριμαργική επιλογή. Είτε που δεν έχεις ανάγκη να την κάνεις, είτε που δε σε αφορά, είτε που φοβάσαι. Μαγκιά σου.

Αλλά πάντα κάπου, κάποτε και με κάποιο τρόπο μια Εύα θα την έχει κάνει. Μπορεί όχι για σένα, αλλά γι’ αυτή. Μπορεί και για σένα, δεν ξέρω. Αλλά πόσο βάναυσο είναι μια δαγκωνιά από ένα μήλο να σε σκοτώνει, να σε καταδικάζει και να σε ρίχνει έξω από φράχτες όταν το μόνο που ζητάς είναι πάντα η αγάπη και η αλήθεια που υπάρχει πέρα από φύλα, προκαταλήψεις, περούκες και χρήματα;

απόψε

Και φεύγει χωρίς καμία δικαιολογία. Έτσι απλά, όπως όλα.

Και μένεις χωρίς καμία αυταπάτη. Έτσι απλά και σπάνια.

editorial 35

Editorial 35

Είσαι στη σελίδα 8.

Αυτό είναι το μόνο που ξέρω αυτή τη στιγμή για εσένα. Και είναι η μόνη σίγουρη δυνατότητα που έχω να επικοινωνήσω μαζί σου. Aν, βέβαια, δεν γύρισες ήδη σελίδα. Δεν ξέρω πόσο είσαι, ή τι σου αρέσει να διαβάζεις, τι κάνεις στο κρεβάτι σου, τι μουσική ακούς, πού μένεις ή τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις. Και για να γενικεύσω, δεν ξέρω αρκετά πράγματα.

Νομίζω, αναγνωρίζοντας αυτή την κατάσταση, είναι το πρώτο βήμα για την ανακάλυψη και την περιπέτεια. Το να μην ταυτίζεις δηλαδή απευθείας έναν άνθρωπο με ταμπέλες, ονόματα, προοπτικές, αλλά να αφήνεις πρώτα από όλα στον εαυτό σου το περιθώριο να εμπλουτίσει τις αναφορές του. In short: Εξέλιξη. Και δεν υπάρχουν άνθρωποι πιο κατάλληλοι για να σε βάλουν σε αυτή τη διαδικασία από το γράμμα Τ, του lgbt. Trans. Η απόλυτη αμφισβήτηση οτιδήποτε σταθερού.

Βλέποντας την Priscilla «Queen of the Desert» σε μια παράσταση, αρχικά παρατηρούσα μόνο το χιούμορ, τα φώτα, τα φτερά και το τραγούδι. Αλλά είναι μόνο μέσω αυτών που σε χτυπάνε τόσο έντονα και αλύπητα πράγματα δικά σου: Η μοναξιά, η ελπίδα, η αγάπη, η βία και ο φόβος. Καθόλου κεκαλυμμένα με δικαιολογίες, βαθιές επιφανειακότητες και αηδίες. Φοράνε μόνο φτερά, και φώτα.

Και ακόμη και στη δική μας κοινότητα δεν τολμάμε να ανοίξουμε την αντίληψή μας και δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να ξεφύγουμε από το μεγαλύτερο κλισέ, όταν η ίδια μας η ύπαρξη το καταρρίπτει στη βάση του... Υπάρχουν ακόμη ο str8looking και η κραγμένη, οι «κανονικοί» και οι τρανς.

Πόσο περίεργο φαντάζει ακόμη... δυο άντρες παντρεμένοι με παιδιά. Ή δυο γυναίκες. Ή τρεις , ή τρανς... ή ό,τι, ρε φίλε! Το κοινό είναι ο άνθρωπος. Το ένα. Εσύ και ο κάθε εσύ, που δεν ξέρω πόσο είσαι, ή τι σου αρέσει να διαβάζεις, τι κάνεις στο κρεβάτι σου, τι μουσική ακούς, πού μένεις ή τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις. Γι’ αυτό και έχει σημασία να τα αποφασίσεις εσύ! Να αποφασίσεις αν θέλεις να ζήσεις με την υποψία ευτυχίας που σου έχει σερβιριστεί, ή αν θα ρισκάρεις τη δημιουργία και την πραγματική ελευθερία.

Αυτό που πραγματικά ελπίζω, συνεπώς, είναι η κάθε σελίδα που διαβάζεις, ο κάθε χρόνος σου, το κάθε σου τραγούδι, σπίτι, σχέση και παρσέ να έχει πραγματικά νόημα για εσένα.

Χαίρομαι πολύ που γνωριστήκαμε.

Καλά Χριστούγεννα!

dinner out

Κρυφά.

editorial 34

Βράδυ προς τέλη Σεπτεμβρίου. Σήμερα βρέχει, αλλά το ετοίμαζε από χτες το βράδυ. Υπήρχε αυτή η αίσθηση στον αέρα. Η μυρωδιά, η υγρασία, η ένταση. Ε, και τα σύννεφα. Από το αυτοκίνητο ή το σπίτι, όλα αυτά τα βλέπεις εκ του ασφαλούς και στη καλύτερη, από τη ρομαντική τους πλευρά.
Ανεβαίνοντας από γκάζι, πέρασαν μπροστά μου ένα ζευγάρι μεταναστών από την Αφρική. Νέα παιδιά, ερωτευμένα, τρέχοντας χεράκι χεράκι να προλάβουν το φανάρι. Το πρόλαβαν. Λίγο παραπάνω σε μια στάση δυο αγόρια. Ο ένας τα ρίχνει στον άλλον -και κατά πως φαίνεται τα έχει δει όλα!-. Η σκηνή εξίσου γλυκειά. Όπως και δεκάδες, εκατοντάδες, εκατομμύρια άλλες, που ετκυλίσσονται καθημερινά γύρω μας χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία.
Πολύ πιο εύκολα θα δώσουμε σημασία στο τι καιρό θα κάνει, πως πήγε το χρηματηστήριο, τι μας είπε ο γκόμενός μας ή το τεκνό που φλερτάρουμε ή ποιόν θα ψηφίσουμε στις εκλογές. Ανάλογα με το τι πιστεύουμε πως θα κάνει. Για τα συμφέροντά μας, ή απλά απο συνήθεια.
Και οι επιλογές μας είναι περιορισμένες στις προτεινόμενες. Σε ψηφοδέλτια, “δυνατότητες” ή ηθικές. Οτιδήποτε άλλο, έξω από αυτά, είναι άτοπο. Το “alternative” τη σήμερον μπορεί να γλύφει τα όρια με ηδονή, αλλά ποτε δεν ανοίγει το παράθυρο... Βρέχει. Κι είμαστε τόσο καλά εκπαιδευμένοι να αποφεύγουμε τη βροχή. Ακόμη και να αποφεύγουμε τον φόβο της. Κι εκεί τελειώνει η σκέψη, πολιτική ή μη. Πολλές φορές και το συναίσθημα. Κι εκεί αρχίζει ο θυμός. Ο Βλακώδης.
Και συνεπώς οι επιλογές μας περιορίζονται στο να κάνουμε γκρουπάκια διαμαρτυρίας για να μάθει κι ο άλλος κόσμος την αλήθεια μας. Του τι δε μπορώ να κάνω, ή μέχρι ποιό θέμα μπορώ να ασχοληθώ. Περιορίζονται στο να θεωρήσουμε σέξυ τον τύπο με τα λεφτά ή τους κοιλιακούς. Περιορίζονται στο να θεωρούμε την απόλυτη δουλειά με τον εαυτό μας τη yoga μας ή τον ψυχολόγο μας. Περιορίζονται στο όνειρο, που ως απόλυτη περάτωση έχει τις παραπάνω ετοιματζίδικες εικόνες σε δικαιώματα, έρωτα και ελπίδες.

Και μετά απλά σιωπή...

Αμελούμε με αυτόν τον τρόπο, το μόνο που πραγματικά έχει σημασία. Την κάθε διαδικασία που περιλαμβάνει εμάς και τους γύρω μας. Κοιτώντας, δοκιμάζοντας, μιλώντας, γελώντας, αγαπώντας. Την ευτυχία που προσφέρει το κάθε καινούριο και το κάθε μαζί. Την αλήθεια που βρίσκεται στη μεγαλύτερη ομοιότητα και τη μεγάλυτερη διαφορά. Χωρίς θυμό, ή βια. Που απλά υπάρχει. Ελεύθερα.

ΥΓ: με αγάπη αφιερωμένο στον άνθρωπο που άλλαξε τη ζωή σε κάθε ανθρωπιστή. Τον Mario Rodriquez Combos ή Silo.