Εξομολογουμαι αναίσχυντα οτι τα λαμπάκια μ' αρέσουν. Μου φτιάχνουν τη διάθεση έστω κι αν είναι μόνο -κατά πολλούς- τα αντίστοιχα εξαγοράς ιθαγενών στη νέα γη. Παλιά είναι ρε παιδια. Και δεν έχω και λουλουδάκια για τη συναλλαγή.
Η περίοδος που διανύουμε και θα φοράμε για τις επόμενες μέρες είναι δε γεμάτη από δαύτα. Δε χιονίζει όμως. Και δε ξέρουν πολλοί να φτιάχνουν γαλοπούλα - η οποία δε κατάλαβα πως μας καπελώθηκε από το thanksgiving-. Αλλά ούτως η άλλως η γέμιση είναι αυτό που ανέκαθεν με εξίταρε.
Και δώστου δέντρα και μια μελαγχολία, τουλάχιστον ανα στρέμμα, που είναι πλεόν τόσο μπανάλ όσο και η χαζοχαρά. Άκυρα τα ψώνια δε λέω, και η χειραγώγιση των συγκινησιακών εκφορτίσεών μας. Αλλά το πρώτο θετικό είναι οτι υπάρχουν.
Και το δεύτερο θα υπάρξει όταν ανάψει "μια κατανόηση" οτι ο διακόπτης ονείρων, συναισθημάτων, δώρων και ημερών ή στιγμών που μας κανουν το μέλλον μας είναι στο χέρι μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου