Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

editorial 34

Βράδυ προς τέλη Σεπτεμβρίου. Σήμερα βρέχει, αλλά το ετοίμαζε από χτες το βράδυ. Υπήρχε αυτή η αίσθηση στον αέρα. Η μυρωδιά, η υγρασία, η ένταση. Ε, και τα σύννεφα. Από το αυτοκίνητο ή το σπίτι, όλα αυτά τα βλέπεις εκ του ασφαλούς και στη καλύτερη, από τη ρομαντική τους πλευρά.
Ανεβαίνοντας από γκάζι, πέρασαν μπροστά μου ένα ζευγάρι μεταναστών από την Αφρική. Νέα παιδιά, ερωτευμένα, τρέχοντας χεράκι χεράκι να προλάβουν το φανάρι. Το πρόλαβαν. Λίγο παραπάνω σε μια στάση δυο αγόρια. Ο ένας τα ρίχνει στον άλλον -και κατά πως φαίνεται τα έχει δει όλα!-. Η σκηνή εξίσου γλυκειά. Όπως και δεκάδες, εκατοντάδες, εκατομμύρια άλλες, που ετκυλίσσονται καθημερινά γύρω μας χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία.
Πολύ πιο εύκολα θα δώσουμε σημασία στο τι καιρό θα κάνει, πως πήγε το χρηματηστήριο, τι μας είπε ο γκόμενός μας ή το τεκνό που φλερτάρουμε ή ποιόν θα ψηφίσουμε στις εκλογές. Ανάλογα με το τι πιστεύουμε πως θα κάνει. Για τα συμφέροντά μας, ή απλά απο συνήθεια.
Και οι επιλογές μας είναι περιορισμένες στις προτεινόμενες. Σε ψηφοδέλτια, “δυνατότητες” ή ηθικές. Οτιδήποτε άλλο, έξω από αυτά, είναι άτοπο. Το “alternative” τη σήμερον μπορεί να γλύφει τα όρια με ηδονή, αλλά ποτε δεν ανοίγει το παράθυρο... Βρέχει. Κι είμαστε τόσο καλά εκπαιδευμένοι να αποφεύγουμε τη βροχή. Ακόμη και να αποφεύγουμε τον φόβο της. Κι εκεί τελειώνει η σκέψη, πολιτική ή μη. Πολλές φορές και το συναίσθημα. Κι εκεί αρχίζει ο θυμός. Ο Βλακώδης.
Και συνεπώς οι επιλογές μας περιορίζονται στο να κάνουμε γκρουπάκια διαμαρτυρίας για να μάθει κι ο άλλος κόσμος την αλήθεια μας. Του τι δε μπορώ να κάνω, ή μέχρι ποιό θέμα μπορώ να ασχοληθώ. Περιορίζονται στο να θεωρήσουμε σέξυ τον τύπο με τα λεφτά ή τους κοιλιακούς. Περιορίζονται στο να θεωρούμε την απόλυτη δουλειά με τον εαυτό μας τη yoga μας ή τον ψυχολόγο μας. Περιορίζονται στο όνειρο, που ως απόλυτη περάτωση έχει τις παραπάνω ετοιματζίδικες εικόνες σε δικαιώματα, έρωτα και ελπίδες.

Και μετά απλά σιωπή...

Αμελούμε με αυτόν τον τρόπο, το μόνο που πραγματικά έχει σημασία. Την κάθε διαδικασία που περιλαμβάνει εμάς και τους γύρω μας. Κοιτώντας, δοκιμάζοντας, μιλώντας, γελώντας, αγαπώντας. Την ευτυχία που προσφέρει το κάθε καινούριο και το κάθε μαζί. Την αλήθεια που βρίσκεται στη μεγαλύτερη ομοιότητα και τη μεγάλυτερη διαφορά. Χωρίς θυμό, ή βια. Που απλά υπάρχει. Ελεύθερα.

ΥΓ: με αγάπη αφιερωμένο στον άνθρωπο που άλλαξε τη ζωή σε κάθε ανθρωπιστή. Τον Mario Rodriquez Combos ή Silo.

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010