Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

κάτι για κάθε μέρα

Στο τραίνο.

Το πρόσωπό μου με κοιτά δακρυσμένο απ' τη βροχή στο τζάμι. Όλα φεύγουν απ' το πλάνο.
Το πράσινο, και τα λουλούδια δίπλα απ'το φλυτζάνι.

Τα γένια μου τονίζουν τις γωνίες, των ραντεβού μας. Πάντα χωρίς φανάρια, για να έχω διακιολογία να περιμένω κι άλλο.

Ξανά στο τζάμι. Φτυστό η αλήθεια και η ζωή. Για να δεις θέλει ανάσα και για να μάθεις κλείνεις τα μάτια. Αυγά μάταια που λες για ένα πρωινό σα και σήμερα. Για μένα... Εσυ δε τρως.

Και δυο φιλιά. Για σένα. Εγώ είμαι σε δίαιτα. Αυστηρή από τότε...

Μια ευγενική χορηγία του χτες.

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Θεσσαλονίκη

9.21 κλασικά.
Γενικά είμαι κομματάκι βαρετός και προβλέψιμος σε κάτι τέτοιες επιλογές. Ή αλλιώς εμμονικός με τις παλιότερες. ΔΕν έχουν κάποιο ιδιαίτερο βάρος ή συγκίνηση. Απλά κουβαλάνε μια υποψία χαλάρωσης και απελευθέρωσης με βόλτες στην Αριστοτέλους, πικρό γκαζόν και λίγο θάλασσα. Άντε και κρασί! Ως εκεί. Πιο πέρα μάλλον φοβάμαι :)

Άντε καλά να περάσουμε!


Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Πόρωση

Το ραντεβού έλαβε χώρα σήμερα στις 10.30! Βάθος κήπος, μακρυά από τα φώτα και τους καπνούς καθότι κρυωμένος. Τα μάτια μου βούρκωναν ακατάσχετα. Έτσι βλέπεις τη μεγαλοφυία καλύτερα, γεμάτη ομορφιά. Ζητείται μηδέν.

Διάλειμμα για λίγες αναπνοές, κουβέντες εν λευκώ. Είσοδος πάλι στους καπνούς και έξοδος στους πρώην.

Τέτοια μέρα... μη τελειώσει πότε. Και ξέρω πως θα τελειώσει όπως πάντα. Και τι έγινε;

Αλλά ας μη τελειώσει ποτέ.

ΥΓ: μπορώ να δω το μέλλον όπως πάντα. Πεντακάθαρο. Και δε φανταζεστε πόσο χαίρομαι... Τι έπαρση!

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

φύγαμε!

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Ανεβάσαμε...

το καλύτερο έργο όλων των εποχών. Ή το καλύτερο που εμείς θα ξέρουμε σε κάθε περίπτωση. Μπαλατζάρουμε από κομπάρσοι μέχρι σκηνοθέτες. Τι εισητήρια θα κόψει μας μάρανε.

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Βραδιά...




το αποτύπωμα μιας τόσο όμορφης βραδιάς.

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

xesto... recall :P

Από τον Αγ.Παντελεήμονα στο Στ.Λαρίσης

Πέρασε και αυτή η εκλογική περίοδος με αποτέλεσμα μια αυτοδύναμη κυβέρνηση, σαφή αποτελέσματα και νάθινγκ του γουόρυ αμπάουτ! Εξακολουθούμε να έχουμε κυριαρχία των δύο μεγάλων κομμάτων με άλλα τρία στη βουλή και παρ’ ολίγον τέσσερα. Τα ποσοστά των μικρότερων κομμάτων κυμάνθηκαν σε χαμηλά για την εποχή επίπεδα αν εξαιρέσουμε το ΛΑΟΣ που είχε άνοδο από μία μέχρι δύο μονάδες, αναλόγως περιοχής και συνθηκών. Γενικότερα παρατηρείται μια αύξηση στις προτιμήσεις του πληθυσμού σε πιο ακραίες θέσεις σε περιόδους κρίσης και ανασφάλειας, οπότε ως ένα βαθμό είναι κατανοητό το αποτέλεσμα.

Συγκεκριμένα η προτίμηση αυτή στις εκλογές που μας πέρασαν, παρατηρείται να έχει μια ιδιαίτερη εμμονή με τα μεγάλα αστικά κέντα. Τα κόμματα με παρόμοιες θέσεις στις Α και Β , Αθηνών , Πειραιώς και Θεσσαλονίκης δεν έπεσαν κάτω από 7,5% ενώ σε κάποιες περιπτώσεις άγγιξαν σχεδόν το 9%. Στην Αθήνα συγκεκριμένα και ενώ στις περισσότερες περιοχές τα ποσοστά είναι σχετικά χαμηλά, σε περιοχές του κέντρου που θεωρούνται υποβαθμισμένες ή με έντονη την παρουσία μεταναστών τα ποσοστά εκτινάσσονται πάνω από 10% (εκλογικά τμήματα 309, 442, 444 ή 310 π.χ.), ενώ σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνάνε και το 14% ( στο εκλογικό τμήμα 443). Τα τμήματα αυτά βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή της Πλατείας Αττικής και Σταθμού Λαρίσης. Αντίστοιχα αποτελέσματα έχουν εκλογικά κέντρα των περιοχών της πλατείας Αμερικής, Κυψέλης, Πλ. Βάθης κτλ.

Στις παραπάνω περιοχές παρατηρούμε αυξημένα ποσοστά, όχι μόνο σε αυτά τα αποτελέσματα, αλλά και σε πολλά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να προσδώσουν συγκεκριμένο χαρακτήρα στις περιοχές και σε μεγάλο βαθμό να εξηγήσουν ίσως τις θέσεις που προτιμούνται. Αρχικά, οι περιοχές αυτές είναι εξαιρετικά πυκνοκατοικημένες φτάνοντας σε κάποιες περιπτώσεις τον ένα κάτοικο ανά δυόμισι τετραγωνικά μέτρα το οποίο απέχει πολύ από το προτεινόμενο ανεκτό των δέκα τετραγωνικών. Εκτός αυτού είναι σαφές πως σε αυτές τις περιοχές ζουν πολλοί μετανάστες και μετανάστριες –παράνομοι ή μη-. Τέλος είναι σχετικά υποβαθμισμένες και φτηνές περιοχές με αποτέλεσμα να είναι πόλος έλξης για άτομα με μικρότερη οικονομική άνεση και πολύ συχνά σοβαρές ανάγκες ενώ η ποιότητα ζωής που τα παραπάνω χαρακτηριστικά επιτρέπουν είναι κατά μέσο όρο πιο χαμηλή από το μέσο όρο.

Αφού φτιάξαμε ένα βασικό προφίλ, μπορούμε να προχωρήσουμε σημειώνοντας επίσης πως ένα μεγάλο μέρος των μεταναστών των περιοχών αυτών προφανώς δε ψηφίζει (με εξαίρεση φυσικά αυτούς που έχουν ελληνική υπηκοότητα) και συνεπώς τα αποτελέσματα δεν είναι αντιπροσωπευτικά της περιοχής. Αντίθετα, μόνιμοι έλληνες κάτοικοι ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα ευλαβικά, περιλαμβανομένων και αυτών που θεωρούν πως τα προβλήματα της περιοχής τους οφείλονται στη μετανάστευση. Βέβαια ακόμη και αν, νοητά, θεωρήσουμε πως δεν είχαμε τέτοιο αριθμό μεταναστών αλλά παρ’ όλα αυτά μια περιοχή ήταν φτηνότερη και πιο πυκνοκατοικημένη από άλλες, είναι μάλλον σαφές πως και πάλι θα παρουσιάζονταν παρόμοια προβλήματα λόγω των ευκαιριών που θα προσέφερε και των υπολοίπων που θα απέκλειε. Και σαφώς η ποιότητα ζωής και οι δυνατότητες ενός πληθυσμού επηρεάζουν τις επιλογές του, αλλά σε πάμπολλα ιστορικά παραδείγματα οι κοινωνίες έχουν εξελιχθεί βασισμένος ακριβώς στο ότι ξεπερνά προβλήματα και εμπόδια με γνωριμία, συνεργασία και ενσωμάτωση του καινούριου –είτε αυτό είναι τρόπος ζωής, είτε κουλτούρα- .Με αυτό τον τρόπο μια κοινωνία δημιουργεί κάτι νέο και προχωρά αντί να μένει προσκολλημένη σε παπαγαλίζουσες παρελθοντικές και αντί-ανθρωπιστικές πολιτικές και θέσεις που είναι αδιέξοδες, παρά μόνο δίνουν μια προσωρινή έξοδο στη συσσωρευμένη οργή κρατώντας το καλύτερο του καθενός ερμητικά κλεισμένο. Στο σπίτι του.

http://issuu.com/metropolisnews/docs/metropolis_weekend_41/04

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

the crying game



for future reference kindly contact me.

V

Το ιερό θηλυκό. Νομίζω το πιο τρομακτικό και όχι επειδή δεν έχω πολλά πάρε δώσε με το γένος. Ένας από τους τρεις φόβους όλων. Φοράει πάντα πανάκριβα ρούχα, κάθε φορά διαφορετικά. Και καπέλο να κρύβει τα μάτια. Τα δικά μου. Ακούει τη μουσική που ακούω, αλλά μόνο αυτή που με πληγώνει. Κοιτάει κατευθείαν στον εγωισμό μου και τις απογοητεύεσεις μου. Τελευταία τη βλέπω συχνά. Μια από αυτές τις μέρες θα τη καλέσω για τσάι.


Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

αισιοδοξία.

Η μνήμη των ονείρων. Κάθε πράξη.

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

μοναχικά τασάκια.





Για τους απανταχού μη καπνιστές – και μετρώ και τον εαυτό μου μέσα σε αυτούς- η πρώτη Ιουλίου φάνταζε σα την ημέρα της απελευθέρωσης! Ομολογώ δε το είχα πάρει ποτέ πατριωτικά το θέμα με το κάπνισμα. Γενικά, μάλλον είμαι από τους πιο ανεκτικούς μη καπνιστές στην Αθήνα, αρκεί να μη μου φυσάνε το καπνό στη μούρη. Λίγο τακτ πια! Παρότι θεωρώ πως μια τέτοια συμπεριφορά είναι καθαρά αυτονόητο θέμα σεβασμού μεταξύ ανθρώπων και δε χρειάζεται επικύρωση υπό μορφή νόμου με το φόβο τιμωρίας. Σε κάθε περίπτωση για να είμαι και ειλικρινής δε με χάλασε καθόλου η προοπτική να μπαίνω σε καφέ και να μην αναπνέω εμπλουτισμένο οξυγόνο σε θολή ατμόσφαιρα.


Ήρθε λοιπόν η πολυπόθητη εκείνη μέρα! Χαμός σου λέει στα ΜΜΕ και στα μπαρ. Μια γενική αναμπουμπούλα! Αφιερώματα επί αφιερωμάτων, ρεπορτάζ, βόλτες στα πολυσύχναστα στέκια της Αθήνας και κάπνισμα μόνο έξω. Τα τασάκια έγιναν είδος υπό εξαφάνιση σε εσωτερικούς χώρους και οι μη καπνιστές να έχουν εκστασιαστεί με ένα τηλέφωνο στο χέρι έτοιμοι να καταγγείλουν με μίσος οποιονδήποτε δε συμμορφώνεται με τα νέα μέτρα. Τη τελευταία εικόνα τη θεώρησα τόσο έλλειψη πολιτισμού όσο και το να σου φυσάνε το καπνό στη μούρη. Αγνή, παρθένα εκδίκηση!

Σε γενικές γραμμές φαινόταν ότι το θέμα είχε πάρει λίγο το δρόμο του. Πολλά μαγαζιά είχαν δηλώσει ότι θα είναι αποκλειστικά μη καπνιστών ενώ κάποια άλλα (προφανώς περισσότερα) καπνιστών. Το καλοκαίρι βοήθησε αρκετά στην ομαλή μετάβαση… σε;

Καλός Οκτώβρης σιγά σιγά και πλέον τα μαγαζιά για μη καπνιστές είναι πιο σπάνια και από τους μη καπνιστές. Είχα πάει σε κάνα δυο που είχε βγει βρώμα πως θα ανήκουν σε αυτά και ήταν κάπως άδεια. Κάποιες μέρες μετά ήταν πιο γεμάτα με κόσμο και με πιο γεμάτα τασάκια. Το πιο αστείο απ’ όλα είναι η σήμανση «Απαγορεύεται το κάπνισμα» αγκαζέ με τα γεμάτα τασάκια. Αγαπημένη Ελλάδα!

Δε ξέρω τι θα γίνει και γιατί ουσιαστικά συμβαίνει αυτό. Προφανώς ένα εξαιρετικά γενναίο ποσοστό των ελλήνων είναι καπνιστές και όσο και αν δε το κατανοώ αυτό οφείλω να το σεβαστώ, όπως και να απαιτώ τον ανάλογο σεβασμό. Σαφώς η νοοτροπία της άνεσής μας και αυτού που περιέργως ορίζουμε cool –ορισμό τον οποίο ποτέ δε κατανόησα πλήρως- δε μας επιτρέπει να πάμε κάπου και να βγούμε έξω να καπνίσουμε. Ή Θα καπνίσουμε μέσα ή δε θα πάμε: Πώς να μείνουν τα δόλια τα μαγαζιά «μη καπνιστών»; Είναι επαναπροσδιορισμός του όρου αυτοκτονία! Άσε που μαθαίνω ότι επίσημα άδειες δεν έχουν βγει, οπότε γιατί να πολύ-σκάμε;

Ο.Κ. να μην περιμένω να κατανοήσει ένας καπνιστής ότι πιθανώς βλάπτει την υγεία μου όταν καπνίζει στη μούρη μου. Ή ακόμη και αν το κατανοήσει να το βάλει πιο πάνω από τη βολή του… Αυτό το οποίο με τη σειρά μου όμως δε κατανοώ εγώ, είναι πως αν το θέμα μας είναι συνολικά η μείωση του καπνίσματος(ή ιδανικά η εξάλειψη) για το καλό των πολιτών – όλων των πολιτών- θεωρούμε πως η λύση είναι ένας νόμος που δεν έχει εφαρμοστεί; Ο οποίος απροπό έχει μεγάλα παράθυρα σε χώρους 70 τετραγωνικών, ευάερος, ευήλιος και πάνω απ’ όλα σε πολύ καλή τιμή των τριών ευρώ διαθέσιμος σε κάθε περίπτερο; Ακούγεται ότι θα απαγορευτεί παντού για να τελειώνει το θέμα. Ωραία, θα τελειώνει φυσικά το θέμα. Να μη ξεχάσω να πάρω τσίχλες.