Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Don't Wate Up

Καθημερινά κάνουμε πράγματα που μας είναι, λοιπόν, παντελώς άχρηστα. Αναβάλουμε άλλα τόσα, που μας είναι χρήσιμα και ονειρευόμαστε τα διπλά από άχρηστα και χρήσιμα μαζί που ποτέ πιθανώς δε θα κάνουμε. Είναι κάπως θρασύ...

Κι όμως δημιουργούμε ένα μέλλον βασισμένο σε συνειρμούς που γεννήθηκαν από παπάκια, μουσικές, παραμύθια και θάνατο. Ο ψυχισμός μας προβάλει κυριολεκτικά ότι του κατέβει και μας μένει να κάνουμε τις επιλογές. Και τις κάνουμε! Αδυνατούμε δε να καταλάβουμε πως ακόμη και όταν δεν επιλέγουμε έχουμε κάνει μια επιλογή.

ΜΕτά, η φυσική επιλογή ξεσκαρτάρει τα χρήσιμα-άχρηστα, κρατώντας ακόμη δεν έχω καταλάβει τι και εμείς ρίχνουμε ένα χασμουρητό απίστευτα χαριτωμένο σηματοδωτοντας μια ακόμη μέρα.

Η δημιουργία είναι κάτι το μαγευτικό και είναι καιρός να αρχίσουμε να πιστεύουμε σε αυτή...

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

παρά(σ)ταση


Λοιπόν χτές πέρασα μια πολύ ωραία νύχτα. Και τα γύρω τραπέζια σίγουρα με τις μαλακίες που έλεγα και έκανα! Ήταν λοιπόν μια τοπικά όμορφη νύχτα σε ταράτσα με ελαφρύ αεράκι και υποψία αλκοόλ. Μετά είχε και χορευτικές επιδείξεις -τρελή επιτυχία-. Τα φώτα τα έσβησα καθυστερημένα.

21 σήμερα. Καλό μας καλοκαίρι.

Εξετάσεις αύριο. Πόση ειρωνία ακόμη;

Καλό μας καλοκαίρι. Αλήθεια.

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

10 χρόνια ...

κάτι που με αγγίζει. δυο στιγμές ενωμένες με διακεκομένες γραμμές και στο ενδιαμεσο η πρόθεση στα κενά. Υπολείπεται μια τελεία ακόμη για το νόημα!

Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

Έξω.

Η μέρα ξεκινησε που λέτε μετά από λίγες ώρες ύπνου. Και συνέχισε με ακόμη λιγότερες!

Στις 2 το μεσημέρι λαμβάνω μήνυμα εξ ονόματος γεννητόρων. Τσατάλια.

Η ώρα περνά ήσυχα με ευχάριστες εκπλήξεις σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Απόγευμα στους δρόμους με στόχο βουλή... ειρωνικό αυτα τα δυο μαζί ε; Αν και στο μυαλό μου πια ότι βλεπω μαζί, μόνο ειρωνικό μου μοιάζει. Τα υπόλοιπα αισιόδοξα.

Πολύ χρώμα και χαρά, δε λέω. Αψογη οργάνωση. Και μια αισθηση ανικανοποίητου. Όλα κατανοητά και γυμνά.

Και στο αεράκι που τσιμπά τα ακάλυπτα διακρίνω ψίθυρους γκρίνιας... ουσιαστικής και μελαγχολίας αδιανόητης.

Με το που πέφτει δε ο ήλιος και δυό, τρία στο στομάχι... φοβάμαι να κλείσω και τα μάτια. Μη με πουν αισιόδοξο.

Αν περιμένατε να συνδέσω τα παραπάνω ρωτάω γιατί.

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

ξημερώνει

3.01 βράδυ
3.09 And i've got no excuse
3.11 βράδυ


ξημερώνει...

Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

όχι πια;

ελάχιστα έχω ακούσει σαν τα θολωμένα του γυαλιά, τα πρόστυχα μηνύματα και δε μπορώ παρά να το δεχτώ...

Δημιουργία





Το παρόν είναι η ψευδαίσθηση μεταξύ του αβέβαιου και μιας μνήμης. Μέχρι να το αντιληφθείς έχει γίνει και αυτό απλά μνήμη. Αλλά και αυτή καθορίζεται πάντα από το σημείο οπτικής που την παρατηρείς και πάντα γι' αυτή το κοίταγμα αυτό είναι μελλοντικό.

Το γνωστό σε φορτώνει με όποιο τρόπο μπορεί, ωστε να κλείνεις τα μάτια στο παρακάτω. Βάρος, μελαγχολία, ενοχές, ομορφιά, επιτυχία...

Γιατί στη τελική τι φοβάσαι στο μέλλον, στο σκοτάδι, στο "τέλος"; Απλά το άγνωστο

Η εξέλιξη είναι να μαθαίνεις χωρίς όρια, να είσαι διατεθιμένος να ανατρέψεις τα πάντα. Ακόμη και τη μνήμη.

Τι άλλαξε σε σένα από ένα χαμόγελο στο δίπλα τραπέζι; και τι θα μπορούσε...

Κυριακή 7 Ιουνίου 2009

πρίν... τώρα... μετά...




Κι όμως μένω. Βασικά υπομένω κάτω από ένα απαλό στρώμα ελπίδας ντυμένο σε αίσθηση πολλά βαρύ και τέτοια. Ένα μποξεράκι πεταμένο στο κρεβάτι στρωμένο με εξετάσεις αίματος.

Editorial Antivirus - Μάιος 2009



Όνειρα,

έρωτας,

αγάπη,

βλέμματα,

αστέρια,

χαμόγελα

... ελπίδα.


Σ αυτό το editorial μόνο τα σημαντικά.

Έτσι απλά.


Το εύχομαι και στο καλοκαίρι.


Γιάννης

Editorial Antivirus - Μάρτιος 2009



Ειναί πολύ όμορφη και σκληρή αίσθηση να έχεις τα πάντα να ανθίζουν, να μαραίνονται και να φεύγουν και να νιώθεις πως δε μπορείς να κάνεις τίποτα. Όλα γίνονται εν αγνοία μας ακόμη και όταν είμαστε μέρος τους. Η άνοιξη έρχεται όποτε της καπνίσει και όχι μόνο αυτό, αλλά μέχρι να μάθεις τα βήματα φτάνει καλοκαίρι και είσαι ιδρωμένος προκαταβολικά! Περπατάς ανέμελα, σκουντουφλάς από δω κι από κει σε στιγμές, πέφτεις, σηκώνεσαι, κρυώνεις...


Αναθεματισμένες επόχες αγκαζέ με ορμόνες! Κι ούτε μια στιγμή δε σκέφτεσαι το δρόμο που έκανες ως τώρα και το κυριότερο: για που το έβαλες κύριος; Ψάχνεις απεγνωσμένα για χάρτη σεκοιλιακούς άλλων ή δικούς σου, στη γεμάτη διανόηση ύπαρξή σου, στη πέραση σου γιατί είσαι και γαμώ τα τεκνά εδώ που τα λέμε εεε;Τη ψάχνεις στο εκκαθαριστικό της εφορίας σου – τι μου θύμισες τώρα!- και στα καινούρια σου έπιπλα που ότι κι αν συμβαίνει “έξω” σε κρατάνε εντός πραγματικότητας και ασφάλειας. Και παρ' όλα όσα σου λες και σου λένε μένει τόσος χώρος... κενός.

Βρίσκεις όμως πως πάντα κάτι σε κάνει να πιστεύεις, να αγαπάς όλα σου τα κομμάτια και να ελπίζεις πως η απόσταση σου από τον ορίζοντα δεν είναι και τόσο αβάσταχτη! Κάτι που σε κάνει να θες να γυρίσεις όλη τη γη για ένα κόσμο χωρίς βια, για μια πραγματικότητα χωρίς διακρίσεις, για μια ζωή γεμάτη νόημα. Ένα αεράκι...

ΥΓ: μας καθορίζουν το παρελθόν και τα όνειρά μας. Να ονειρεύεστε... στη χειρότερη να πραγματοποιηθούν!