Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

απόψε

Και φεύγει χωρίς καμία δικαιολογία. Έτσι απλά, όπως όλα.

Και μένεις χωρίς καμία αυταπάτη. Έτσι απλά και σπάνια.

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

editorial 35



Editorial 35

Είσαι στη σελίδα 8.

Αυτό είναι το μόνο που ξέρω αυτή τη στιγμή για εσένα. Και είναι η μόνη σίγουρη δυνατότητα που έχω να επικοινωνήσω μαζί σου. Aν, βέβαια, δεν γύρισες ήδη σελίδα. Δεν ξέρω πόσο είσαι, ή τι σου αρέσει να διαβάζεις, τι κάνεις στο κρεβάτι σου, τι μουσική ακούς, πού μένεις ή τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις. Και για να γενικεύσω, δεν ξέρω αρκετά πράγματα.

Νομίζω, αναγνωρίζοντας αυτή την κατάσταση, είναι το πρώτο βήμα για την ανακάλυψη και την περιπέτεια. Το να μην ταυτίζεις δηλαδή απευθείας έναν άνθρωπο με ταμπέλες, ονόματα, προοπτικές, αλλά να αφήνεις πρώτα από όλα στον εαυτό σου το περιθώριο να εμπλουτίσει τις αναφορές του. In short: Εξέλιξη. Και δεν υπάρχουν άνθρωποι πιο κατάλληλοι για να σε βάλουν σε αυτή τη διαδικασία από το γράμμα Τ, του lgbt. Trans. Η απόλυτη αμφισβήτηση οτιδήποτε σταθερού.

Βλέποντας την Priscilla «Queen of the Desert» σε μια παράσταση, αρχικά παρατηρούσα μόνο το χιούμορ, τα φώτα, τα φτερά και το τραγούδι. Αλλά είναι μόνο μέσω αυτών που σε χτυπάνε τόσο έντονα και αλύπητα πράγματα δικά σου: Η μοναξιά, η ελπίδα, η αγάπη, η βία και ο φόβος. Καθόλου κεκαλυμμένα με δικαιολογίες, βαθιές επιφανειακότητες και αηδίες. Φοράνε μόνο φτερά, και φώτα.

Και ακόμη και στη δική μας κοινότητα δεν τολμάμε να ανοίξουμε την αντίληψή μας και δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να ξεφύγουμε από το μεγαλύτερο κλισέ, όταν η ίδια μας η ύπαρξη το καταρρίπτει στη βάση του... Υπάρχουν ακόμη ο str8looking και η κραγμένη, οι «κανονικοί» και οι τρανς.

Πόσο περίεργο φαντάζει ακόμη... δυο άντρες παντρεμένοι με παιδιά. Ή δυο γυναίκες. Ή τρεις , ή τρανς... ή ό,τι, ρε φίλε! Το κοινό είναι ο άνθρωπος. Το ένα. Εσύ και ο κάθε εσύ, που δεν ξέρω πόσο είσαι, ή τι σου αρέσει να διαβάζεις, τι κάνεις στο κρεβάτι σου, τι μουσική ακούς, πού μένεις ή τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις. Γι’ αυτό και έχει σημασία να τα αποφασίσεις εσύ! Να αποφασίσεις αν θέλεις να ζήσεις με την υποψία ευτυχίας που σου έχει σερβιριστεί, ή αν θα ρισκάρεις τη δημιουργία και την πραγματική ελευθερία.

Αυτό που πραγματικά ελπίζω, συνεπώς, είναι η κάθε σελίδα που διαβάζεις, ο κάθε χρόνος σου, το κάθε σου τραγούδι, σπίτι, σχέση και παρσέ να έχει πραγματικά νόημα για εσένα.

Χαίρομαι πολύ που γνωριστήκαμε.

Καλά Χριστούγεννα!

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Παρασκευή 5 Νοεμβρίου 2010

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

editorial 34

Βράδυ προς τέλη Σεπτεμβρίου. Σήμερα βρέχει, αλλά το ετοίμαζε από χτες το βράδυ. Υπήρχε αυτή η αίσθηση στον αέρα. Η μυρωδιά, η υγρασία, η ένταση. Ε, και τα σύννεφα. Από το αυτοκίνητο ή το σπίτι, όλα αυτά τα βλέπεις εκ του ασφαλούς και στη καλύτερη, από τη ρομαντική τους πλευρά.
Ανεβαίνοντας από γκάζι, πέρασαν μπροστά μου ένα ζευγάρι μεταναστών από την Αφρική. Νέα παιδιά, ερωτευμένα, τρέχοντας χεράκι χεράκι να προλάβουν το φανάρι. Το πρόλαβαν. Λίγο παραπάνω σε μια στάση δυο αγόρια. Ο ένας τα ρίχνει στον άλλον -και κατά πως φαίνεται τα έχει δει όλα!-. Η σκηνή εξίσου γλυκειά. Όπως και δεκάδες, εκατοντάδες, εκατομμύρια άλλες, που ετκυλίσσονται καθημερινά γύρω μας χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία.
Πολύ πιο εύκολα θα δώσουμε σημασία στο τι καιρό θα κάνει, πως πήγε το χρηματηστήριο, τι μας είπε ο γκόμενός μας ή το τεκνό που φλερτάρουμε ή ποιόν θα ψηφίσουμε στις εκλογές. Ανάλογα με το τι πιστεύουμε πως θα κάνει. Για τα συμφέροντά μας, ή απλά απο συνήθεια.
Και οι επιλογές μας είναι περιορισμένες στις προτεινόμενες. Σε ψηφοδέλτια, “δυνατότητες” ή ηθικές. Οτιδήποτε άλλο, έξω από αυτά, είναι άτοπο. Το “alternative” τη σήμερον μπορεί να γλύφει τα όρια με ηδονή, αλλά ποτε δεν ανοίγει το παράθυρο... Βρέχει. Κι είμαστε τόσο καλά εκπαιδευμένοι να αποφεύγουμε τη βροχή. Ακόμη και να αποφεύγουμε τον φόβο της. Κι εκεί τελειώνει η σκέψη, πολιτική ή μη. Πολλές φορές και το συναίσθημα. Κι εκεί αρχίζει ο θυμός. Ο Βλακώδης.
Και συνεπώς οι επιλογές μας περιορίζονται στο να κάνουμε γκρουπάκια διαμαρτυρίας για να μάθει κι ο άλλος κόσμος την αλήθεια μας. Του τι δε μπορώ να κάνω, ή μέχρι ποιό θέμα μπορώ να ασχοληθώ. Περιορίζονται στο να θεωρήσουμε σέξυ τον τύπο με τα λεφτά ή τους κοιλιακούς. Περιορίζονται στο να θεωρούμε την απόλυτη δουλειά με τον εαυτό μας τη yoga μας ή τον ψυχολόγο μας. Περιορίζονται στο όνειρο, που ως απόλυτη περάτωση έχει τις παραπάνω ετοιματζίδικες εικόνες σε δικαιώματα, έρωτα και ελπίδες.

Και μετά απλά σιωπή...

Αμελούμε με αυτόν τον τρόπο, το μόνο που πραγματικά έχει σημασία. Την κάθε διαδικασία που περιλαμβάνει εμάς και τους γύρω μας. Κοιτώντας, δοκιμάζοντας, μιλώντας, γελώντας, αγαπώντας. Την ευτυχία που προσφέρει το κάθε καινούριο και το κάθε μαζί. Την αλήθεια που βρίσκεται στη μεγαλύτερη ομοιότητα και τη μεγάλυτερη διαφορά. Χωρίς θυμό, ή βια. Που απλά υπάρχει. Ελεύθερα.

ΥΓ: με αγάπη αφιερωμένο στον άνθρωπο που άλλαξε τη ζωή σε κάθε ανθρωπιστή. Τον Mario Rodriquez Combos ή Silo.

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

καλό ταξίδι

Πόσο περίεργο να "φεύγει" ένας άνθρωπος που σου έχει επηρεάσει τη ζωή σε τέτοιο βαθμό! Την οπτική, τα όνειρα, την ίδια την αλλαγή.

Το μόνο που νομίζω πως μπορώ να κάνω είναι να συνεχίσω να ελπίζω και να αλλάζω.

Όσο για το νόημα... ήταν, είναι και θα είναι η ίδια η ζωή και ο εξανθρωπισμός του πλανήτη. Για αρχή...

Καλό ταξίδι

ΓΠ.

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

whatever...

Η πρώτη βροχή για τη νέα σεζόν. Με πέτυχε εκτός, στα συνηθισμένα. Λίγο ξώφαλτσα από ό,τι θα περίμενε κανείς.

Και λίγο βιαστικά.

Μου λείπουν δυο τρία κομμάτια που ψάχνω καιρό. Είναι σα κατι χαζοπράματα που ξέρεις ότι κάπου εκεί κοντά είναι και σου σπάνε τα νεύρα μέχρι να τα βρεις.

Και τελικά όταν τα βρεις σου προκαλούν μελαγχολία, γιατί μόλις πέρασαν.

Νομίζω αυτή είναι η μεγάλη απάτη του ψυχισμού για να μη βαριέσαι, ή -αλλιώς- η μεγάλη ελπίδα που έχω δώσει στο είδος.

Homo whatever.

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Τι λάσπη!

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Είμαι σίγουρος

Πολύς καιρός που ασχολήθηκα με τούτο εδώ. Πολύς καιρός γενικά.

Δυο βόλτες με έναν φίλο που μπορείς να μιλήσεις για το παρελθόν και το μέλλον το αποδεικνύουν περίτρανα.

Ανεβαίνουν οι τέντες κι ανοίγεσαι στον ορίζοντα.

Και κάπως έτσι γίνονται τα θαύματα.

Όμορφο καλοκαίρι θα έχουμε. Είμαι σίγουρος.

τόσο απαλές...

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

and the winner is...

πώς περνάει έτσι ο καιρός...

Δυο χρόνια σχεδόν από τότε που έβλεπα το mamma mia. Και χαζοχαιρόμουν για λίγο. Και μετά πάλι σε σκεφτόμουν. Και πάλι, και πάλι. Από τότε κανείς. Ούτε ένας, ούτε για λίγο. Χτες είχα και μια κουβέντα για τον εγωισμό, χαίρεται άλλος τη δουλειά που κάναμε. Μπούρδες βασικά.

Στη προκειμένη δε ξέρω ποιος είναι ο winner. Αλλά έχω καταλάβει πολύ καλά τη διανομή.

Απλά δεν είσαι εδώ. Και μου λείπει τόσο πολυ...

Κι όλα αυτά από ένα video.

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

δεν έχω πρόβλημα.

Προφανώς και σε αφορά, για να μπαίνουμε στο θέμα κατ’ ευθείαν. Βαριέμαι αφόρητα να ξαναπεράσω το πρώτο μισάωρο αυτής της κουβέντας. Ότι εσύ δηλαδή ουδέποτε έχεις διακρίνει άλλον, δεν έχεις κανένα πρόβλημα με τους μετανάστες ή τις/ τους τραβεστί, τις λεσβίες ή τους χοντρούς. Θα σου συμπληρώσω επίσης τους πονοκεφάλους και τη μέση σου, γιατί κάνεις υγιεινή ζωή. Τώρα αν είσαι από τους ελάχιστους δύο, τρεις, δέκα, πεντακόσιους σε αυτή τη χώρα που σε παρόμοια κουβέντα δεν έχουν αναφέρει το παραπάνω να με συγχωράς. Στη τελική προχώρα σε άλλο άρθρο, δε σε παρεξηγώ.

Αλλά εσύ καλό μου… «δεν έχεις πρόβλημα». Δε καταλαβαίνεις ότι από μόνη της αυτή η φράση είναι προβληματική; Υποδηλώνει πρόβλημα σα γιατρός που σου λέει: «να κάτσουμε να τα πούμε λίγο;». Δεν έχεις πρόβλημα δηλαδή όπως τους βλέπεις από μακριά, αλλά όχι να μένεις δίπλα τους. Δεν έχεις πρόβλημα γιατί έχεις μετανάστες φίλους, αλλά τη λεσβία που μοιάζει με «άντρα» μου τη κράζεις με χαρακτηριστική ευκολία. Και χιλιάδες άλλα τέτοια παραδειγματάκια. Και τον κατανοώ τον μηχανισμό που λειτουργεί σε αυτές τις περιπτώσεις. Κατανοώ εεε; Όχι υιοθετώ!

Το μυαλό μας - κατ επέκταση και το δικό σου - λειτουργεί με «κουτάκια» για να το γράψουμε απλά. Πολλά πολλά που επικοινωνούν μεταξύ τους. Όταν, λοιπόν, ανήκεις σε μια ομάδα που έχει φάει τη διάκριση της αρκούδας (αγαπητοί bears είναι τρόπος του λέγειν) είναι λογικό ως πρώτη αντίδραση με το που νιώσεις άνετα με τη ταυτότητά σου να πάρεις τα κουτάκια με τα χαρακτηριστικά της, που έχεις ή που θεωρείς πως έχεις «εσύ» και να τα βάλεις στη πιο καλή θέση. Να τα εξιδανικεύσεις βρε αδερφέ. Είτε αφορούν το πώς είσαι, το τι κρεβάτι κάνεις, τι ρούχα φοράς, είτε το πώς μιλάς. Αλλά από αυτή τη διαδικασία μέχρι του να πετάξεις οποιοδήποτε άλλο κουτάκι υπάρχει στο πυρ το εξώτερον, η απόσταση είναι έτη φωτός ωριμότητας. Και καλό είναι επιτέλους να την αποκτήσεις. Λογικό είναι να περάσεις αυτή τη φάση αυτοάμυνας, αλλά ακόμη πιο λογικό είναι μετά να την ξεπεράσεις.

Η λύση δεν είναι στο όνομα της δικής σου «ηρεμίας», «ψυχικής υγείας», «καλής ζωής» να σπάσεις στο πέρασμά σου ότι υπάρχει και δεν υπάρχει. Απλά και μόνο επειδή έκανε το «λάθος» να υπάρχει στη ζωή σου και να είναι διαφορετικό από εσένα ή να έχει υπάρξει στο παρελθόν σου και σου προκάλεσε πόνο ή βία ή απλά υπάρχει στο τώρα σου και «στη τελική κάποιος πρέπει να τη πληρώσει τη νύφη». Με το να αναπαράγουμε ως μειονότητα τη βία που έχουμε φάει δε καταλήγει πουθενά παρά μόνο σε περισσότερη βία. Σόρρυ, απλή φυσική.

Το ζήτημα εδώ, στις κοινωνίες που λέμε ανθρώπινες και θέλουμε να εξελιχθούν δίχως όρια είναι η αρμονική συμβίωση και όχι η συνύπαρξη σε κατάσταση ανακωχής.

δημοσιεύτηκε στο περιδικό antivirus

άσε με εδώ.

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

τεθωρακισμένα

...σου λέει. Μαυροσκούφης. Κρίμα και θα μου πήγαινε.
Αλλά ας σοβαρευτούμε. 13 υποτίθεται. 14 πετάω.

τα είπα και ξέσκασα!
γ.

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Βυζακια έξω...λοιπόν!

Σε λίγες μέρες AV32



Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που άκουσα σε συναυλία το «μαμά γερνάω». Το αγάπησα και την αγάπησα. Αλλά δεν με ταρακούνησαν οι λέξεις τότε. Σήμερα η αγάπη παραμένει, αλλά πλέον – μετά από δέκα χρόνια – οι λέξεις έχουν αρχίσει και τσιμπάνε λίγο.

Μεγαλώσαμε λοιπόν. Κι εμείς, κι εσείς. Και η προσπάθειά μας αυτή κλείνει τα εφτά έχοντας σταθεί σοβαρά στα πόδια της. Κι έχει να αντιμετωπίσει μια άνοιξη «γαμήσι» για να το πούμε λαϊκά. Μέτρα για την οικονομία, που βγήκαν και σε cd με ρεκόρ πωλήσεων. Ή αλλιώς ένα πρόχειρο ανθρώπινο ψυχογράφημα ή ράγισμα, αναλόγως την όχθη. Στεριά να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι, το ηλίθιο μότο των ημερών.

Εμείς προτιμήσαμε να δημιουργήσουμε ένα εναλλακτικό μέλλον και να προτείνουμε αντί να γκρινιάζουμε μόνο. Και αυτό που σίγουρα ως περιοδικό μπορούμε να προτείνουμε είναι τρόποι σκέψης, ιδέες και αισθητική για τον πολιτισμό και τη ζωή που θέλουμε να έχουμε. Και ξεκινάμε από την αυτοκριτική, διακρίσεις όχι προς εμάς, αλλά από εμάς σε άλλους ανθρώπους. Και τα γιατί τους.

Συνεχίζουμε στα φεστιβάλ τα δικά μας, που έχουν κατακλύσει την άνοιξη αυτή – ειλικρινά δεν ξέρω που να πρωτοπάω- και κλείνουμε με την κυρία Τάνια Τσανακλιδου να μας τραγουδά. Με λόγια απλά και άμεσα.

Συνεχίζουμε με παλιούς και νέους συνεργάτες, με φίλες και φίλους και κυρίως με την ελπίδα της δημιουργίας. Και κρατάμε στις τσέπες, στα χέρια και στα πορτοφόλια όλα τα εισιτήρια: Παλιά και καινούρια, μονά και διπλά.

Καλή ανάγνωση,

Γιάννης Παπαγιαννόπουλος

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

Μ. Ημέρα

Η ευκαιρία να αναθεωρήσουμε προσδοκίες και απογοητεύσεις είναι μία πρακτική που θα έπρεπε κάθε άνθρωπος που αναζητά να προχωρήσει στην προσωπική του εξέλιξη και στη δράση μέσα στον κόσμο, να έχει. Αυτές είναι μέρες έμπνευσης και συλλογισμού. Αυτές είναι μέρες Συμφιλίωσης. Ειλικρινούς Συμφιλίωσης με μας τους ίδιους και με εκείνους που μας πλήγωσαν. Σ’ εκείνες τις οδυνηρές σχέσεις που υποφέραμε δεν θα προσπαθήσουμε να συγχωρέσουμε ούτε να συγχωρεθούμε. Η συγχώρεση σημαίνει ότι ένα από τα μέρη τοποθετείται σε ένα ηθικό ύψος ανώτερο και το άλλο μέρος καταλήγει να ταπεινώνεται απέναντι σ’ αυτό που συγχωρεί. Και ενώ είναι σαφές ότι η συγχώρεση είναι ένα βήμα παραπάνω από την εκδίκηση, δεν είναι τόσο όσο η συμφιλίωση.

Ούτε όμως θα ξεχάσουμε τις αδικίες που έχουν συμβεί. Σ’ αυτή την περίπτωση δεν θα κάνουμε πλαστογραφίες στη μνήμη. Σ’ αυτή την περίπτωση θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι συνέβη για να μπούμε στο ανώτερο βήμα της συμφιλίωσης. Τίποτε καλό δεν γίνεται προσωπικά ή κοινωνικά με τη λήθη ή με τη συγγνώμη. Ούτε ξεχνώ ούτε συγχωρώ! γιατί το μυαλό πρέπει να μείνει καθαρό και προσεχτικό χωρίς υποκρισίες και πλαστογραφίες. Θα λάβουμε υπόψη τώρα, το πιο σημαντικό σημείο της Συμφιλίωσης που δεν αφήνει περιθώρια για νοθεύσεις. Αν αναζητούμε την ειλικρινή συμφιλίωση με τους εαυτούς μας και με εκείνους που μας πλήγωσαν έντονα είναι γιατί θέλουμε μια βαθιά αλλαγή της ζωής μας. Μία μεταμόρφωση που μας βγάζει από τη μνησικακία στην οποία, καθοριστικά, κανείς δεν συμφιλιώνεται με κανένα ούτε ακόμη και με τον ίδιο του τον εαυτό. Όταν φτάσουμε να κατανοήσουμε ότι μέσα μας δεν κατοικεί κάποιος εχθρός, αλλά μία ύπαρξη γεμάτη με ελπίδες και αποτυχίες, μία ύπαρξη που βλέπουμε σε μικρές διαδοχικές εικόνες, υπέροχες στιγμές πληρότητας και στιγμές απογοήτευσης και μνησικακίας. Όταν φτάσουμε να κατανοήσουμε ότι ο εχθρός μας είναι επίσης μία υπάρξη που έζησε με ελπίδες και αποτυχίες, μία ύπαρξη που είχε υπέροχες στιγμές πληρότητας και στιγμές απογοήτευσης και μνησικακίας, θα αρχίσουμε να βάζουμε ένα βλέμμα εξανθρωπιστικό πάνω στο δέρμα του τέρατος.

Αυτός ο δρόμος προς τη συμφιλίωση δε γεννιέται αυθόρμητα, με τον ίδιο τρόπο που δεν γεννιέται αυθόρμητα ο δρόμος προς τη μη βία. Γιατί και οι δύο χρειάζονται μία μεγάλη κατανόηση και το σχηματισμό μιας φυσικής απέχθειας για τη βία.

Δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα δικάσουμε τα λάθη, δικά μας ή ξένα. Θα είναι η ανθρώπινη ανταμοιβή και η δικαιοσύνη, καθώς και το ανάστημα των καιρών που θα δείξει την κυριαρχία του, γιατί εγώ δεν θέλω ούτε να δικαστώ ούτε να δικάζω... θέλω να κατανοήσω σε βάθος για να καθαρίσω το μυαλό μου από κάθε μνησικακία.

Η συμφιλίωση δεν είναι λήθη ούτε συγχώρεση, είναι η αναγνώριση αυτού που έχει συμβεί και είναι η πρόθεση να βγούμε από τον κύκλο της μνησικακίας. Είναι να αφήσουμε το βλέμμα να τρέξει αναγνωρίζοντας τα λάθη μας και των άλλων. Συμφιλίωση με τον εαυτό μας είναι η πρόθεση να μην περάσουμε από τον ίδιο δρόμο δύο φορές, αλλά να είμαστε διατεθειμένοι να επανορθώσουμε διπλά ό,τι βλάψαμε. Είναι σαφές όμως, ότι από εκείνους που μας αδίκισαν δεν μπορούμε να τους ζητήσουμε να επιδιορθώσουν διπλά τη βλάβη που μας προξένησαν. Αναμφισβήτητα, είναι ένα καλό έργο το να τους κάνουμε να δουν την αλυσίδα των ζημιών που σύρουν στη ζωή τους. Κάνοντας έτσι συμφιλιωνόμαστε με εκείνους που πριν τους είχαμε νιώσει εχθρούς, ακόμη κι αν αυτό δεν φτάνει να τους κάνει να συμφιλιωθούν μαζί μας, όμως αυτό είναι μέρος του πεπρωμένου των δικών τους πράξεων για τις οποίες εμείς δεν μπορούμε να αποφασίσουμε.

Αυτό που λέμε είναι ότι η συμφιλίωση δεν είναι αμοιβαία ανάμεσα στα άτομα και ακόμη ότι η συμφιλίωση με τον εαυτό μας δεν έχει καμία συνέπεια σε άλλους ώστε να βγουν από το βιτσιόζικο κύκλο τους αν και μπορεί να αναγνωρίσουν τα κοινωνικά οφέλη από μια όμοια προσωπική συμπεριφορά.

-Mario Rodriguez Combos / Silo-

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Οι αόρατοι




Ζούμε ακόμα την προϊστορία μας. Βαρύγδουπο δεν ακούγεται; Είναι ένας από τους λόγους που άρχισα έτσι. Κι αυτό γιατί κυρίως η βούλησή μας περιορίζεται στο τι ψώνια θα κάνουμε, στο να σπάσουμε καμια βιτρίνα αν διαφωνούμε και επ ουδενί να προτείνουμε και να δημιουργήσουμε. Ένεκα και της χτεσινής επετείου –ζωή να ‘χουμε- έκανα ένα πέρασμα σε αυτό που έχουμε ευρύτερα ορισμένο ως πατρίδα.

Αυτό που είναι καταχρεωμένο με τόσο φιλότιμο, όσο και περηφάνια… και επιτόκια. Και σκάνδαλα και φιλοξενία και ιστορία και άγνοια και χιλιάδες άλλα και. Στο όνομα αυτό βρίσκουμε ταυτότητα τόσο ιδιαίτερη που μπορεί να μας κάνει να φανατιστούμε, να φωνάξουμε, να κλάψουμε. Και να σκοτώσουμε. Σε καμία περίπτωση να αλλάξουμε. Και σε καμία περίπτωση να αναθεωρήσουμε.

Όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να είναι εξίσου ικανά όχι μόνο να ρίξουν κυβερνήσεις, αλλά το κυριότερο να μεταβάλουν τον τρόπο σκέψης μας και να τον τοποθετήσουν πάνω από κάθε ανόητο καλούπι και να μας κάνουν «ορατούς».

Είμαστε αόρατοι όταν συμβαίνουν πράγματα που μπορούμε να μάθουμε και δε το κάνουμε. Πράγματα που μπορούμε να κάνουμε και δε γίνονται, απόψεις που οφείλουν να ειπωθούν και δε προβάλλονται. Και όλα αυτά με μια κοινή βάση. Ότι κανείς δε θέλει να ξεβολευτεί από τον τρόπο σκέψης του ή πιο απλά. Από φόβο.

Παρ όλα αυτά τον τελευταίο καιρό γίνονται κινήσεις «ορατότητας». Η ΜΚΟ «Κόσμος χωρίς πολέμους και βία» κατεβαίνει στους δρόμους και απαιτεί να γίνουμε όλοι και όλες ορατοί. Τα οικονομικά προβλήματα της χώρας λύνονται σε πολύ μεγάλο βαθμό αν αντί για εξοπλισμούς μεταφέρουμε τα χρήματα για την ενδυνάμωση της οικονομίας μας και κυρίως να επενδύσουμε στην παιδεία και την υγεία. Απροπό, το ξέρατε πως παγκοσμίως το πρόβλημα της πείνας θα μπορούσε να λυθεί μόλις με το 10% των χρημάτων που σπαταλώνται σε εξοπλισμούς; Και ότι η Ελλάδα δαπάνησε το 2004 περίπου 5,2 δισ. δολάρια για την άμυνά της;- όσα χρήματα κατέβαλε για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων-

Οι απρόσωποι ακτιβιστές του «κόσμου» απαιτούν άμεση επανατοποθέτηση των εξόδων που αφορούν στους εξοπλισμούς και κατεβαίνουν στους δρόμους, στο Υπουργείο άμυνας, στην παρέλαση φορώντας: «Ο μισθός σου φεύγει, οι φρεγάτες μένουν», «Η παιδεία είναι η καλύτερη άμυνα»! Η ίδια ομάδα εδώ και χρόνια διοργανώνει το σήμα ειρήνης σε δεκάδες πόλεις του πλανήτη, μεταξύ αυτών και στην αθήνα και θεσσαλονική. Και σας καλεί να ενωθείτε μαζί τους!

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα metropolis weekend. www.metropolisnews.gr

νέος δίσκος



Οι αγαπημένοι μου. Και ακούστε γιατί, αν δε το ξέρετε ήδη.
γ.

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Βόλτες





Κάθε φορά που περπατάω ρώμη με πιάνει μια μελαγχολία. Για αυτά που δεν έγιναν ή καλύτερα για αυτά που δεν έκανα ποτε. Βράδυ με κρύο ένα Γενάρη και το φιλί που δεν έδωσα. Καθυστερημένο, παραδόθηκε στην Αθήνα. Και επεστράφη στον παραλήπτη.

Ίσως είναι ο ρομαντισμός ή η αδυναμία που βγάζει νύχτα με τα φώτα στη μνήμη. Αυτές είναι οι στιγμές που αποφασίζω ξανά πως έχει νόημα να προσπαθείς για τις ζωές των ανθρώπων. Να υπάρχουν και να είναι όμορφες.

Και τη δική μου Ο.Κ. Σε πρώτο πλάνο, μη γελιόμαστε.

Χρειάζομαι να περπατήσω Αθήνα. Επειγόντως. Γιατί το Μιλάνο μάλλον θα μου πέσει πιο βαρύ.

Καλησπέρες!

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

i feel...



Τα περάσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα... τα περασαμε όμορφα τουτη τη βραδιά.

Καλησπέρεεεες!
γ.

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

κοίτα να δεις



Όσο σπαστικά κι αν διαφωνώ με τέτοιου είδους εκφράσεις που δεν έχουν κανένα νόημα: Άκου να δεις τι έγινε...
Βρε λες;
Κλικ.

spoiler

Τη τελευταία εβδομάδα είδα δυο ταινίες που με άγγιξαν ιδιαίτερα. Είχα ψιλοκόψει τον κινηματογράφο τελευταία λόγω δυσανεξίας στη μπούρδα. Αλλά έπεσε σύρμα μέσω φίλων και δημοσιεύσεων σε blog για τις δύο αυτές ταινίες και είπα να ξεκουνηθώ. Τα ονοματάκια τους: “single man” και “precious”. Κι είδα κι άλλη μία δώρο, του κυρίου Σκορσέζε, αλλά αυτή δε με συγκίνησε και τόσο. Μόνο το τέλος της.

Δε πρόκειται να κάνω εκτενείς παρουσιάσεις και αναλύσεις –μπρρρ σε καμία περίπτωση-. Ούτε θα γίνω spoiler… Απλά σκοπεύω να μοιραστώ τις σκέψεις που μου δημιούργησαν. Και οι δύο ταινίες ουσιαστικά αφορούσαν αποφάσεις ή αλλιώς επιλογές. Θα μου πεις κάτι σου είπα τώρα. Ότι κάνουμε, επιλογή είναι. Και ότι δε κάνουμε το ίδιο. Αλλά εγώ σου μιλάω για το ενσυνείδητο το πράγματος. ΟΚ, διάλεξες τα αγγουράκια βιολογικής αντί για τα άλλα. Κάτι τρέχει τώρα!

Πάς δουλειά, γυρνάς, ψωνίζεις, επιχειρηματολογείς για ότι νέο συμβαίνει. Είσαι πνευματικός άνθρωπος με ενδιαφέροντα και υποχρεώσεις. Και με κατανόηση και οξυδέρκεια. Τα έχεις σκεφτεί όλα. Από την παιδεία και την οικονομία μέχρι και την προσωπική σου ευτυχία. Μαγκιά δε λέω. Και παρ’ όλα αυτά πας και βλεπεις μια ταινία και δακρύζεις για ένα κενό που νιώθεις. Ή πες το ανήμπορος και ενίοτε μικρός ή χαζός. Το ίδιο πολλές φορές που σου δημιουργείται από μια μελωδία ή τραγούδι ή όνειρο. Κι άσε τις αναφορές στο παρελθόν απ’ έξω. Μη σε μπερδεύω. Αναρωτιέμαι γιατί. Και μετά γυρνάω με τα μούτρα στη ζωή μου μέχρι την επόμενη τέτοια στιγμή που θα με παγώσει για λίγο. Μπαίνω με το κεφάλι ψηλά στη κίνηση και στη δουλειά, στα πρέπει και τα μη των άλλων και τα δικά μου. Στη χαρά και τη θλίψη. Κι εσύ; Κι εγώ!

Γιατί βλέπεις όλοι όπως κι εσύ ζούμε σε κοινωνίες που σχηματίσαμε οι ίδιοι και μας βάλαμε και κανόνες που αλλάζουμε συνεχώς. Και μη μου πεις δε τους βάλαμε εμείς. Αν δε τους δημιουργήσαμε εμείς, εμείς τους επιτρέπουμε να συνεχίζουν. Με την αδράνεια ή την άγνοιά μας. Και είναι κανόνες ελέγχου ή αλλιώς ηθικής. Ή οικονομίας. Ή κανόνες στα πιστεύω (βλ. παράδεισος και κόλαση για κάτι πρόχειρο, ή το πώς χρησιμοποιούμε ως ανήθικο τη λέξη «φτηνό»). Κανόνες της αγοράς για να τα συνοψίσουμε όλα! Και όντως περιλαμβάνουν τα πάντα. Κάθε επιλογή που μπορεί να κάνεις. Εκτός από μια βασική, που αφορά καθαρά εσένα και την ύπαρξη σου. Γιατί αυτό το σύστημα ζωής, θεωρεί έναν παράγοντα δεδομένο, σταθερό και αβουλο. Εσένα. Όχι ως μονάδα, ή μέρος μάζας και στατιστικής ή ως χρήμα. Ως εσένα. Άνθρωπο.

Κάθε απελευθέρωση στην εξέλιξη που ήταν κάποτε όνειρο, έγινε μετά από αυτό το βήμα. Το βασικότερο και ουσιαστικά μοναδικό που είναι η επιλογή του τρόπου ύπαρξης. Όλα τα χρόνια της εξέλιξής μας ως είδος –με την ευρύτατη έννοια του- κυριαρχούσε η βιολογική. Αλλά αυτή που μας έφερε ως εδώ, στο φεγγάρι, στη δημιουργία της μουσικής, στο διάστημα, στη ποίηση, στα όνειρα δεν είναι η βιολογική. Αυτή απλά το επιτρέπει. Είναι μια νέα, μόλις λίγων χιλιάδων ετών. Ψευδαίσθηση θα μου πεις, ή τεχνάσματα του ψυχισμού για την έκφραση των διαφόρων ενστίκτων. ΟΚ, συμφωνώ. Αλλά θα μου επιτρέψεις να τα επιλέξω… όχι από άγνοια, αλλά επειδή αυτά με απελευθερώνουν από τα δεσμά που μου βάζει η βιολογία μου. Και στη τελική φτάνουμε σε ένα σημείο που απλά η επιλογή τίθεται ανάμεσα σε μια επιβίωση σε ένα συνεχές παρόν, όπου όλα είναι απλά αποτελέσματα ενστίκτων – βλέπε τους νόμους της σημερινής οικονομίας- ή στα όνειρα για κάθε πιθανό μέλλον που μπορείς να φανταστείς. Να με συγχωρείς αλλά θα πάρω το δεύτερο, και δε τραβάω ζόρι… Εσύ μείνε να επιχειρηματολογείς σε ζούγκλες ενστίκτων. Και να δικαιολογείς κάθε αντί-ανθρωπιστική μαλακία. Το μετά είναι ίδιο άλλωστε.

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Ψυχαναγκασμοί




Το παρόν άρθρο οφείλεται σε ένα φιστίκι. Αιγίνης. Για να είμαι πιο ακριβής στο τσόφλι του, που ατυχώς χτες το βράδυ βρέθηκε μπροστά μου. Το τσόφλι αυτό λοιπόν ξεκουράζονταν νωχελικά μπροστά από το κρασί μου. Ήμασταν στη κυρία Τάνια Τσανακλίδου – υπέροχη, αλλά εκτός του θέματος του παρόντος άρθρου- και στο διάλειμμα επιτέλους … κρακ. Ειλικρινά μου είχε σπάσει τα νεύρα, χωρίς λόγο, χωρίς σκέψη, χωρίς απολύτως τίποτα. Απλά, κρακ. Κάποια κεφάλια γύρισαν και η παρέα μου με κοίταξε σαν εξωγήινο. Κι αυτό ήταν.

Ξέρω πως δε δίνεις δεκάρα αγαπητέ αναγνώστη για ένα τσόφλι. Αλλά λίγο παρακάτω θα δώσεις, γιατί αν δεν αναγνωρίσεις στοιχεία σου να με φτύσεις. Το τσόφλι λοιπόν πέθανε Δευτέρα 22 Φλεβάρη του 2010. Η τηλεόραση κλείνει 44 χρόνια, το facebook 6 και ο φίλος μου ο Μανώλης 27. Νομίζω πως την ίδια μέρα που πασχίζουμε τόσο πολύ να ορίσουμε επετείους για να μας δένουν τα πράγματα καλύτερα στο μυαλό μας, καταδικάζουμε σε κηδεία ένα τσόφλι, ένα κομματάκι ελευθερίας ή ευτυχίας μας.

Για παράδειγμα ας πάρουμε την απεχθή σε όλους μοναξιά. ΟΚ, νιώθω μοναξιά, νιώθεις μοναξιά , νιώθουμε μοναξιά. Όλα καλά ως εδώ. Το συναίσθημα υπάρχει γιατί… χίλια δυο που ξεκινάνε από τα υπάρχοντα μοντέλα συντροφικότητας μέχρι τον καιρό. Αλίμονο όμως αν βρεθεί άνθρωπος να ταιριάζει 20% (και πολύ σε λέω) στις προσδοκίες σου για να την πνίξεις τη καταραμένη σε φιλιά και σάλια! Τον παίρνεις και τον ανεβάζεις σε ένα βάθρο ίσα με δέκα μέτρα ύψος. Κι αν τελικά κάτι σε χαλάσει τον γκρεμοτσακίζεις μέσα σε ένα μήνα, νοου προμπλεμ. Εύκολο. Άντε να νιώσεις λίγες τύψεις. Αν όμως λίγο πριν του σπάσεις ότι κόκαλο έχει, τη κάνει από μόνος του ο άνθρωπας ξέρεις τι θα γίνει; Εγώ να σου πω. Θα κολλήσεις μαζί του ανεβάζοντάς τον στο Εβερεστ και προσκυνώντας τον μέρα νύχτα – σε φτύνει λέμε, δε το καταλαβαίνεις;;;-

Στον κύριο αυτόν –ή την κυρία- θα φορέσεις ότι σετάκι ευτυχίας έχεις. Θα του βάλεις ένα σκύλο αγκαλιά, ένα στεφάνι λουλούδια από τη Χονολουλού, δαχτυλίδι και πολλά πολλά άλλα, ενώ αυτό το δόλιο απλά θα τσιλημπουρδίζει από εδώ κι από κει. Γιατί; Γιατί απλά σου κόλλησε στο κεφάλι, γιατί είναι κάτι που ξέρεις να κάνεις καλά και φυσικά γιατί είναι ακίνδυνο για το «εγώ» σου. Υπεκφεύγεις ψυχαναγκαστικά τη μοναξιά με κάτι που έχεις εκ των προτέρων «κάψει». Οκ μαγκιά σου, αλλά μη μου γκρινιάζεις και σε καμία περίπτωση μη με ρωτάς για το τσόφλι.

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

and just like that.

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

single man




Είδα και εγώ το single man. Kαι ήταν πολύ όμορφο και διόλου single. Κι ήταν αισιόδοξο και τόσο δα, ενα τσαφ φωτεινό. Όσο χρειάζεται δηλαδή για τα πάντα!
Τις καλησπέρες μου και δείτε το!

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Ευτυχώς

κι είναι κάποιοι άνθρωποι... που ξέρω ή ελπίζω - σημασία δεν έχει, ευτυχώς είναι το ίδιο για 'μένα- ότι θα μεγαλώσουμε μαζί. Και θα προχωρήσουμε και παραπέρα.

Έτσι για να 'μαι κι εγώ που και πού εξωστρεφής :)
γ.

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

tajabone

ήταν πάντα.

Κίτρινη, μπλε, μώβ , κόκκινη μέρα. Η νύχτα είναι πάντα. Για ν'αντέχουν λίγοι και τα λοιπά. Βράδυ Σαββάτου λοιπόν και -κάθε- εσύ, είσαι κάπου.

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

μετά

Γωνία. Πάντα . Λόγω χαρακτήρων... Ατμόσφαιρα, ούτως ή άλλως με ακαθόριστο θόρυβο και φαγητό.

Μετά σε μουσική όμορφη, με φίλους. Solo. Αλίμονο :)

Μετά σπίτι.

Ζωή: τα επόμενα μετά. Τα πριν τα έχουμε επιεικώς εξαντλήσει.
Όνειρο: ένα μετά. Ας τα πούμε άλλη μια μωρέ!

Δώσαμε.

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Ένα

Όλοι για ένα ηλιοβασίλεμα ψάχνουμε. Τυφλοί και μη. Και φοβόμαστε το σκοτάδι.
Καλημέρα.

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

31.



Την τελευταία εβδομάδα παρά το κρύο περπάτησα πολύ στην Αθήνα. Σύνταγμα, Oμόνοια, Γκάζι, Μεταξουργείο, Μοναστηράκι. Και κάποιες τέτοιες μέρες είναι που πιο πολύ από το κρύο, σε σπάει μια απουσία. Που να θες να σου γεμίσει το χέρι και να μοιραστείς τα χιλιόμετρα. Χωρίς ομπρέλα, χωρίς άλλη σκέψη.

Μια εβδομάδα μετά ξεκλέβω τρεις μέρες και τσουπ: για τρίτη φορά Κέρκυρα. Ο σχεδιασμός του περιοδικού είναι πάντα περιπετειώδης. Με κρύο, με καφέ, με φίλους κι ενδεχόμενα στις αποσκευές από Αθήνα ως τόκους απουσίας. Η πόλη εδώ είναι σχεδόν έρημη και εμείς γεμίζουμε με καφεϊνη πάνω απ’την οθόνη. Ένα ατύχημα ξόδεψε λίγη και στο χαλί. Ο Γιώργος πασχίζει να γεμίσει τις σελίδες με μικρά αριστουργήματα. Ο ύπνος, το banoffee και η βόλτα παρεμβάλλονται, ενώ τα νέα έρχονται βροχή:

Από Ιταλία, Ουγκάντα, Ελλάδα νέα από ανοησίες και νέα από δράσεις . Δε μπορώ να πιστέψω πως σήμερα ένα φιλί είναι ακόμη σε θέση να διώξει ανθρώπους από ένα μαγαζί και να μας απομακρύνει, ενώ η δύναμή του βρίσκεται στο να μας φέρνει κοντά. Στο τεύχος αυτό μιλάμε για τα φιλιά τα δικά μας. Το σεξ, την αγάπη και την υποψία. Στα τραγούδια, στα ραδιόφωνα, στις τηλεοράσεις, στις εφημερίδες. Και στη ζωή. Κυρίως στη ζωή...

Ελπίζω να απολαύσετε το τεύχος μας και τις αλλαγές που πλέον θα είναι συχνές και ελπίζω προς το καλύτερο. Ειναι σαφές πως περνάμε σε άλλη εποχή. Και είναι στο χέρι και στο μυαλό μας να είναι και νέα.
Καλή μας δεκαετία.

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

facebooki...

Τελευταία πολύ γκρινιάρης είμαι όταν γράφω, το παραδέχομαι και κινδυνευει να μου βγει το όνομα. Αλλά με αφιέρωμα facebook νομίζω δικαιούμαι. Κι ας είμαι εγγεγραμμένος χρήστης δυο μόλις χρόνια. Και δε θα γκρινιάξω για την υπηρεσία. Όχι πολύ σε κάθε περίπτωση, γιατί τελευταία σέρνεται. Ας το παραδεχτούμε. Φορτώνουμε μαζί πλέον για να ανοίξει μια σελίδα! Καλά, για το chat δε το συζητάω καν. Ούτε για τις σελίδες που είναι unavailable. Τα έχει παίξει – αγνοώ τον λόγο-, αλλά τα έχει παίξει. Και μαζί του και τα νεύρα μου!

Αλλά αυτά για τα οποία πραγματικά θέλω να γκρινιάξω δεν έχουν σχέση με την τεχνική υποστήριξη ή την αρτιότητα του προγράμματος. Το κοινωνικό κομματάκι του είναι που μου χαρίζει αυτή τη λάμψη στο ματάκι. Δηλαδή, εσεις!
Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για να μη μπερδευόμαστε.


SPAM σε κάθε διαθέσιμη μορφή, τύπο, εικόνα κτλ

Με δεδομένο ότι το facebook έχει μπει στη ζωή μας ως μέσο επικοινωνίας το χρησιμοποιώ ως τέτοιο. Δηλαδή, μπαίνω ή δημιουργώ group ενημέρωσης ή επικοινωνίας, έχω τις προσωπικές ή δημόσιες φωτογραφίες μου και μιλάω με κόσμο που ξέρω ή που θέλω να μάθω. Απλό νομίζω.

Που στο διάολο εκεί μέσα χωράει ή πιέζεται η πραγματικότητα των 5 τουλάχιστον post` ανά ημέρα στον –καθαρότατο και προσωπικοτατο κατά τα’ άλλα – τοίχο μου, αδυνατώ να κατανοήσω. Τριαντάφυλλα, παιχνίδια, χαμόγελα, αγγελάκια, καλημέρες κι ένα σωρό άλλες αυτοματοποιημένες και απρόσωπες αηδίες με προϋπαντούν όποιο πρωινό αντικρίσω τη σελιδούλα μου. Κι από πλευράς αισθητικής αν το δει κανείς είναι λίγο χάλι…

Αυτά τα groups ….

Επίσης, ποτέ δε κατάφερα να κατανοήσω αυτή την ανάγκη για ηλίθια groups. Οκ ο άνθρωπος θέλει να φτιάχνει ομάδες, να ανήκει κάπου δε λέω… Αλλά η χρησιμότητα να μπω σε group που βάζουν το χέρι κάτω από το μαξιλάρι, λυπάμαι τη φίλη Ελένη που χώρισε και τόσα άλλα, μάλλον μου διαφεύγει. Καλά για τα υπόλοιπα όμορφα τύπου να μαζευτούμε 1000000 έλληνες, πάπιες, φίλοι του μπλέ κισσού κτλ δεν έχω να πω τίποτα. Και πες ότι μαζευόμαστε… Μετά; Θα πλέξουμε; Θα φυτέψουμε κισσούς; ΤΙ;

Προσωπικές επαφές


Τώρα πάμε στο κομμάτι που με καίει – και σας καίει είμαι σίγουρος- που δεν είναι άλλο από την πιθανότητα να γνωρίσεις έναν άνθρωπο που να σε ενδιαφέρει, να κάνεις σεξ, να αγοράσετε μαζί σπίτι και να καταλαβαίνεστε. Έτσι; Έχετε καταλάβει βέβαια πως πλέον ο στόχος δεν είναι η γνωριμία αυτή καθ’ αυτή αλλά το στάτους να γίνει complicated ή in a relationship. Και επιτρέψτε μου να πω πως το θεωρώ γελοίο. Αυτόν τον ψυχαναγκασμό της γνωριμίας και της ευτυχίας τον έχουμε μεταφέρει virtual πολλαπλασιασμένο επί δέκα, του έχουμε αφαιρέσει ότι ουσιαστικά ρουχαλάκια μπορεί να φόραγε και τον αφήσαμε σχεδόν γυμνό σε ένα στάτους. Το σχεδόν κολλάει στις λίγες περιπτώσεις ενσυνείδητης χρήσης. Μπορείτε να το φανταστείτε ως ένα κόκκινο σλιπάκι, έτσι για να τραβάει το μάτι. Και όλες οι επαφές μια από τα ίδια έτσι!; Βάζουμε στάτους ότι θέλουμε να δει κάποιος που πιθανώς να δούμε μετά από λίγο, αλλά φυσικά δε θα το πούμε ποτέ στα ίσα. Και με τον ίδιο τρόπο ψάχνουμε να μας βρούμε στις γραμμές των άλλων…
Όσο γοητευτική μπορεί να γίνει η επικοινωνία με το μέσον αυτό με τη συγκίνηση που μπορεί να κουβαλήσει ένα τραγούδι ή δυο λέξεις που θα στείλεις άλλο τόσο έχει τη δυνατότητα να κυλήσει προς το γελοίο.

Η αλήθεια

Μέσα από όλη αυτή τη δυνατότητα παρέμβασης στην προσωπικότητα μου, σου ,του… τι τελικά είναι αληθινό; Πολύς κόσμος γίνεται αυτό που θα ήθελε να είναι αρχίζοντας από ψεύτικες ή καθόλου φωτογραφίες. Μετά με τα χαρακτηριστικά, τις ασχολίες και τέλος την κατάθεση ψυχής. Σαφώς και πολλοί άνθρωποι εκθέτουν απλά μέρη του εαυτού τους, αλλά μια μεγάλη μερίδα απλά ζει παράλληλα κάτι διαφορετικό από την καθημερινότητα. Κι όσο ενδιαφέρον κι αν μπορεί να έχει αυτό, όσα πολλά κι αν λέει για τον τρόπο ζωής μας, όταν συγχέεται με την πραγματικότητα στην οποία υπάρχουμε συνολικά καταντά από αστείο μέχρι λυπηρό με κύριο χαρακτηριστικό τον ψυχαναγκασμό και την αναβολή.



Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα metropolis weekend

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

ur life

Kι εγώ με τη σειρά μου θα σου πω να μαζέψεις ότι σκισμένες φωτογραφίες βρεις. Παλιές δικές σου, όνειρά σου, πλήγές και ζωγραφιές. Και να τις κολλήσεις σε ένα τοίχο και να χαμογελάσεις για τις στιγμές που σου χάρισαν, σου χαρίζουν και θα σου χαρίσουν. Το μόνο πραγματικό που πρόκειται ποτέ -κατά πάσα πιθανότητα- να γνωρίσεις. Τη ζωή σου.

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

live.





Σήμερα πήγα στο τελευταίο live των παιδιών. Πολυ συγκινητικό και όμορφο. Και ήπια -λίγο μεν αλλά- μετά απο καιρό. Γυρνώντας με 120 μέτρησα 2 στιγμές που μου 'μειναν και δεν είχαν σχέση με τραγούδια.

Η πρώτη... κάποια πέταλα που ρίξαμε στο πάτωμα. Δε μαδήσαμε για "μ' αγαπά, δε μ' αγαπά". Απλά τα ρίξαμε. Πάντα με την ίδια ευκολία αφήνει κανείς από τα χέρια του λοιπόν την ομορφιά. Και μετά κοιτά λίγο για τις τσίχλες που μπορεί να τα κολλήσουν. Για καθαρή αναπνοή. Ανοησίες. Για μια άλλη αναπνοή απλά.

Η δεύτερη ήταν το βλέμμα ενός κυρίου. Τη στιγμή που ανάβαμε αυτά τα χαριτωμένα μαραφέτια που βάζουν στις τούρτες γενεθλίων. Στο εν λευκώ. Αυτό το βλέμμα ήταν για αυτό το φως το απόλυτο ευχαριστώ και η πιο όμορφη στιγμή. Η στιγμή όπως θα έπρεπε να είναι.

Μια αυτοβιογραφία.
Γ.Π.

ΥΓ: Μανώλη μου, χρόνια πολλά και ευτυχισμένα!

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Μη.Μη.Μη.




Φίλε κυριούλη, φίλη κυριούλα.
Εσύ που διαβάζεις αυτό το άρθρο τελος πάντων…

Είχα όλη τη καλή διάθεση να κάτσω να γράψω για τα δέκα χρόνια μετρό που είναι και το αφιέρωμα του τεύχους. Αλλά μετά μπήκα στο μετρό. Και μετά σε λεωφορείο. Και μετά σπίτι. Ένα ράκος.

Όχι πως έχουν κάτι τα ΜΜΜ μας (μέσα μαζικής μεταφοράς ντε). Ίσα, ίσα να μη τα ματιάσω μια χαρά είναι. Οι φίλοι συμπολίτες και συμπολίτισσες έχουν μπόλικα. Κι εσύ μη με κοιτάς καθόλου μ΄ αυτό το υφάκι. Το ξέρεις πολύ καλά πως έχω δίκιο. Αρκεί να θυμηθείς πόσα από τα παρακάτω έκανες τη τελευταία εβδομάδα. Όλα τους εμπίπτουν στη κατηγορία «ελληνιές».

Ας το πιάσουμε το θέμα από την αρχή. Μια μέρα ξύπνησα νωρίς. Πολύ νωρίς για να είμαι πιο σαφής και πιστέψτε με δε το κάνω ιδιαίτερα συχνά. Ξεπερνώντας το σοκ μου, τη πρωινή γκρίνια και τη νύστα βγαίνω από το σπίτι. Έχω ήδη αποφασίσει πως δε θα πάρω αυτοκίνητο. Πρωινιάτικα στο κέντρο με δαύτο είναι κόλαση. Μετρό! Κατεβαίνω τις κυλιόμενες κύριος κι επειδή συνήθως τις περπατάω κιόλας –από αριστερά- σταματάω πριν τη πλάτη ενός κυρίου με ένα απλό: «Συγγνώμη, μπορώ να περάσω;». Απάντηση: «Να περιμένετε».

Παρακαλώ; Δηλαδή είσαι σοβαρός άνθρωπέ μου; Τη δόλια τη κοπελίτσα που το λέει κάθε τρεις και λίγο αυτό το «Παρακαλούμε να στέκεστε δεξιά», ΟΚ τη γράφεις. Κι αν εγώ ως δεύτερος δόλιος βιαζόμουν – λέμε τώρα- πολύ που χέστηκες ένα πράγμα. Μαζικής Μεταφοράς, ΜΑ-ΖΙ-ΚΗΣ, όχι ατομικής.

Έστω. Πάω για εισιτήρια.
-Καλημέρα , λέω με χαμόγελο –καθαρά εξαναγκασμένο-, είχα ακόμα γκρίνια-
-… (παύση)
- Δύο εισιτήρια παρακαλώ, ξαναλέω γλυκά.
- … (παύση), αλλά ευτυχώς μου τα δίνει. Πολύ ωραία, τουλάχιστον δεν είναι κουφός, απλά με αγνοεί.
- Ευχαριστώ πολύ…

Κατεβαίνω προς τις αποβάθρες ακούγοντας μουσικούλα και μου φτάνει παραγγελιά ο συρμός… Και ξάφνου! Τι εικόνες της Παναγίας, τι κλάμπ, τι δωρεάν τηλεοράσεις, τι εκπτώσεις 90%! Σχεδόν αυτόματα έγινε επίθεση από όλα τα μέτωπα. Τα τσούρμα μπροστά από κάθε πόρτα παλεύουν με νύχια και με δόντια για πενήντα τετραγωνικά εκατοστά χώρου τσαλαπατώντας οτιδήποτε και πρώτα απ’ όλα την αξιοπρέπεια. Οι καημένοι οι άνθρωποι που θέλανε να βγούνε φτάσανε στο σημείο να σπρώχνουν και να ουρλιάζουν…

Δηλαδή, ειλικρινά τώρα. Πόσο μυαλό θέλει για να σκεφτείς να περιμένεις πρώτα να βγουν οι άλλοι και μετά να περάσεις μέσα; Και πόσο περισσότερο για να καταλάβεις πως δεν είναι δυνατόν να χωρέσεις σε ένα τετραγωνικό μέτρο μαζί με δύο κυρίες – μια σένια και μια ευτραφούλα θείτσα-, ένα τεκνό, δύο ηλικιωμένους πέντε πάπιες και έναν κροκόδειλο;! Έλεος! Περιμένεις το επόμενο πια. Τρία λεπτά θα κάνει. Κάτι σου είπα τώρα…

Με τα πολλά μπαίνω στο επόμενο. Κι αυτό γεμάτο αλλά πι ανθρώπινα σε κάθε περίπτωση. Συνήθως πάω στον ενδιάμεσο χώρο των βαγονιών στα καινούρια γιατί είναι πιο αραιά. Δεν έχει να κρατηθείς βλέπεις από κάπου κι αν πατήσει φρένο έχεις αλλάξει βαγόνι για πλάκα. Φτάνω και το μάτι μου πέφτει πάνω σε μια κοπελίτσα. Βασικά δεν είχε και πολλές επιλογές για το πού θα πέσει μια και φόραγε ότι φωσφορίζων χρώμα υπάρχει πάνω της. Απέναντί της κάθονταν δυο παιδιά γύρω στα εικοσιπέντε. Και από πάνω τους στέκονταν μια έγκυος κυρία. Δηλαδή… στεκόταν η γυναίκα… όρθια. Και τίποτα! Κανείς σε απόσταση πέντε μέτρων δε προσφέρθηκε να σηκωθεί. Και δε σου λέω να σηκωθείς για τη κυρία τη πενηντάρα μες το νεύρο που στο απαιτεί και μάλιστα αγενώς. Εκεί όλα τα δίκια μαζί σου.

Μετά από αυτό το υπόγειο τέταρτο της ώρας βγαίνω σύνταγμα, κάνω τις δουλειές μου, αναπνέω τον καθαρό αέρα του κέντρου και αποφασίζω να γυρίσω με λεωφορείο. Πόση συγκίνηση ν’αντέξω άλλωστε σε μια μέρα;

Μπαίνω από την αφετηρία και πάω και πιάνω θέση γαλαρία. Δίπλα μου κάθονται δυο παιδιά από Πακιστάν. Ξεκινάμε, τσούκου, τσουκου, τσουκου… γεμίζει κι αυτό. Μια κυρία πλησιάζει και προσπαθεί να περάσει για να κάτσει κάποια στιγμή στη θέση δίπλα στα παιδιά. Τόση αηδία σε ένα πρόσωπο δεν έχω ξαναδεί. Σιγά κυρά μου δε θα πάθεις τίποτα. Άνθρωποι είναι! Κι όχι τίποτα άλλο, αυτοί δε φοράνε κι αυτό το αηδιαστικό πατσουλί που θα πρέπει να υπομείνω για το υπόλοιπο της διαδρομής από εσάς. Και μια και αναφέρθηκα στις μυρωδιές. Ανακαλύψτε επιτέλους σε αυτή τη χώρα τα αποσμητικά. Και αν γίνεται έτσι για να έχουν παρέα και μια δόση πολιτισμού κι ευγένειας.

Γκρίνια τέλος. Γιαννης out.

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Νόμος του Νεύτωνα. Α μέρος

Πατρίδα: Γένους θηλυκού, ετυμολογικά αρσενική, νοήματος ουδέτερου.





Γεννήθηκα 15 Ιουλίου, Πέμπτη μεσημέρι. Καθόλου βολική ημερομηνία πρέπει να σας ενημερώσω. Για το Πέμπτη πάει στο καλό… Μετά από 20 χρόνια κατάφερα να τη μετατρέψω στην αγαπημένη μου μέρα. Αλλά το ντάλα κατακαλόκαιρο που το πας; Και μη κοιτάς τώρα! Τότε ένα σκατουλάκι 3 κιλών μέσα στο κλάμα έπρεπε να περάσει τους δύο πρώτους μήνες της ζωής του σε θερμοκρασία προθέρμανσης φούρνου.

Το πρώτο πράγμα που είδα κατά πάσα πιθανότητα ήταν ο κύριος γιατρός του «Μητέρα» και νοσοκόμες. Μετά κάπου στο βάθος το μπαμπά να δίνει πεντοχίλιαρα, τη μαμά σε νάρκωση (ναι, με καισαρική γεννήθηκα, προβληματικό από μικρό) και κατά πάσα πιθανότητα έκανα τη σκέψη πως θα με κυνηγάει σε όλη μου τη ζωή ότι θα είμαι το πιο βαρετό ζώδιο και όλοι θα με λένε ευάισθητο… Ένα δράμα! Μάλλον τότε πήρα την απόφαση να μην ασχοληθώ με τα ζώδια αλλά με τη φυσική.

Κάπως έτσι λοιπόν, στη καλοκαιρινή Αθήνα, γεννήθηκα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Και μόνο μια λέξη μπορεί να περιγράψει το όλο σκηνικό: «Τυχαία», ή για να το θέσω πιο επιστημονικά, χωρίς προηγούμενη γνώση όλων των παραγόντων που θα προκαλούσαν το συγκεκριμένο γεγονός. Προτιμώ το τυχαία βέβαια. Δε θα κάθομαι να γράφω μια ολάκερη πρόταση αντί για μία λέξη, λυπούμαι πολύ.

Και κάπως έτσι μεγάλωσα, μέσα στο καυσαέριο, στο Βύρωνα, σε καλά σχολεία με τους φίλους που βρέθηκα να κάνω, τις σχέσεις και τις επιλογές και αυτούς και αυτές που απέρριψα και με απέρριψαν. Ξανά τυχαία αν θες με μόνο ντετερμινισμό τα γονίδιά μου. Και οι άνθρωποι που γνώρισα και έμειναν ή έφυγαν μου καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό το πλαίσιο όχι της σκέψης μου, αλλά σίγουρα των πιστεύω μου σε κάποιο βαθμό. Στο σχολείο για παράδειγμα πήγαινα σε όλες τις γιορτές, βαριόμουν αφόρητα τις παρελάσεις και να ακούω για το αθάνατο ελληνικό πνεύμα και γενικά όλα τα αθάνατα που διδασκόμουν. Παρ’ όλα αυτά έκανα αρκετά χρόνια να τα’ αποτινάξω. Να δεις πού είναι είδος αλκοολισμού.

Σαφώς και οι άνθρωποι που γεννιούνται σε ένα συγκεκριμένο τόπο και χρόνο έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά που οφείλονται στις συνθήκες που μεγαλώνουν και στην ιστορία του τόπου και των προγόνων τους. Αυτό που διδασκόμαστε ως το πλαίσιο του πίνακα «πατρίδα». Αλλά το κομβικό σημείο που νομίζω πρέπει κανείς να κατανοήσει είναι η τυχαιότητα του να βρεθεί στο εδώ και το τώρα, όπως και η αντίστοιχη των προγόνων του καθώς και όλων των εν ζωή ανθρώπων του πλανήτη. Αν θέλουμε η τυχαιότητα αυτή περιορίζεται κάπως από τη στιγμή που μπάινει ή εκούσια και με κατανόηση επιλογή στο παιχνίδι

Κανείς δε γεννήθηκε με ιδία βούληση και συνθήκες, αλλά σίγουρα κάνει το καλύτερο δυνατό για να επιβιώσει και σε περίπτωση που έχει τη δυνατότητα επιλογής να εξελιχθεί και να βοηθήσει τους άλλους. Και μόνη πατρίδα που μπορεί να βοηθήσει προς αυτή τη κατεύθυνση είναι ό,τι αγαπάμε και μας αγαπάει, ό,τι ονειρευόμαστε και ελπίζουμε μέχρι το σημείο που αυτό δε περιορίζει την ελευθερία και την αντίστοιχη «πατρίδα» κάποιου άλλου, περισσότερο ή λιγότερο τυχερού.



www.metropolisnews.gr

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

Σχεδόν.

Πριν λίγο κατέληξα πως πρέπει να είναι από τις πιο ύπουλες λέξεις.

Σχεδόν ευτυχής, σχεδόν τέλειο, σχεδόν τέλιωσα...

Ξεκλέβει πάντα κάτι από αυτό που θα θελες πιο πολύ να έχεις. Και δε σ' αφήνει να καταλάβεις κιόλας. Δίπλα από οποιαδήποτε χαριτωμένη, θετική ή αγαπημένη λεξούλα τσουκ πάρε και την αντίθετη στο υποσυνείδητο να σου βρίσκεται πρόχειρη.

Το σχεδόν λοιπόν είναι παράγωγο των αποτυχιών της εποχής μας.

Πρόχειρο. Α μα πια.

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

ταξίδι στο τραίνο με σίριους πέρσονς



----------------------------------------------------------



Τίποτα δε μπορούσε να με προϊδεάσει για το τι θα συνέβαινε. Είχα ήδη περάσει 2 ώρες παρέα με τη Δήμητρα στη καντίνα του τραίνου, σχεδόν αγκαζέ με μια φωλιά παοκτζήδων, οι οποίοι επικοινωνούσαν με κραυγές. Η τεστοστερόνη γέμιζε αποπνικτικά τον υπόλοιπο άδειο χώρο και αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε στις θέσεις μας.

Βουτάω ένα σουντόκου - μα τι άσχημο όνομα- και φυσικά πάω ως γνήσιος εγωκεντρικός ψώνιος στο πιο δύσκολο. Όλα καλά ως εδώ. Δε δίνω και πολύ σημασία γύρω μου, συγκεντρώνομαι κοντολογίς και ούτε καν παρατηρώ τις πλεκτάνες που υφαίνονται γύρω μου. Μέσα σε λίγα λεπτά ο διπλανός μου άρχισε να με πρήζει για τις λύσεις. Aπροπό δεν υπάρχει παρά μόνο ένα χειρότερο πράγμα απο αυτόν τον διπλανό σου να επιμένει. Να κάνει λάθος και να επιμένει. Οκ, αλλά ας μη τα δραματοποιώ, ήταν χαριτωμένο...

Ξάφνου όμως το αυτί μου λαμβάνει εκτός απο "το 5 εκεί", απο τα αριστερά μου και κάποιες λέξεις κλειδιά από τη δεξία. Την άκρα. Γυρνάω με κίνδυνο του αυχένα μου, το σουντοκου - ειλικρινά καλύτερο όνομα δε μπορούσαν να βρου;- ξεχασμένο και βλέπω 4 κυρίες... Μια καταφανώς θρήσκα με μια ολόχρυση αλυσίδα να κουβαλά το δικό της σταυρό κ ένα πουκάμισο που κούμπωνε μέχρι και το σαγόνι. Δίπλα της μια κυρία μεγάλη, αυστηρή, σωστή Τασσώ Καββαδία. Απέναντι τους, στο παράθυρο μια καημενούλα γλυκιά κυρία που όλοι μας λυπηθήκαμε γιατί ουτε μίλαγε, ουτε λαλαγε, πόναγε το ποδαράκι της και της φάγανε και τη πιτούλα που είχε φέρει να τσιμπολογήσει. Τέλος, ακριβώς δίπλα μου, κάθονταν η επαναστάτης της παρέας. Οι κυρίες είχαν μόλις συστηθεί...

Η λέξη που με γύρισε ήταν "μετανάστες". Και μετά... και μετά... Βρε να πάνε στη χώρα τους, που σου αντιμιλάνε κιόλας, και δε ντρέπονται λίγο, που θέλουν και ίδια δικαιώματα μ' εμάς και που οι έλληνες όταν ήταν γερμανία ήταν με το κεφάλι κάτω. Το σουντόκου έστεκε εγκαταλελειμένο κι εγώ με γουρλωμένα μάτια. Τώρα παρακολουθούσαμε όλοι! (Για να έχεις καλύτερη εικόνα να σου πω πως και η δικιά μας και η δικιά τους παρέα καθόμαστε γύρω από τραπεζάκια και ήμασταν δίπλα - σχεδόν ένιωθα τις μασέλες τους σε λέω)

Το θέμα πήδηξε απαλά σε θέματα γυναικείας ισότητας και η επαναστάτης κυρία έδειξε το πρόσωπό της, κάτι που ξέχασε να κάνει στο προηγούμενο θέμα και άρχισε τους λόγους... Γιατί οι γυναίκες είναι χειραφετημένες! Και συμφωνούσα μαζί της, το παραδέχομαι. Οι άλλες δύο να έχουν βγάλει σπυριά, οι άντρες είναι άλλο και μπορούν να πηγαίνουν με πολλές γυναίκες (η μία βγήκε στη φόρα πως ήταν απο τη λάρισσα)... Πόσοι αναστεναγμοι...

Πλέον τίποτα δε μας έσωζε από το να πάμε στην εξομολόγηση, τον κύριο, την εκκλησία, τη μαγεία. Ήξερες λοιπόν πως η τιμωρία για μαγεία είναι 30 χρόνια αποχή απο τη μετάληψη; ε; Το τι πεντάλφα και 666 έκανα στο Σουντόκου δε λέγεται. Ο Γιώργος απέναντι αγαπούσε τη κυρία που της έφαγαν τη πίτα, εγώ άκουγα την επαναστάτρια να δηλώνει άθεη, ο διπλανός μου να επιμένει για το "5" και η Δήμητρα να έχει λιώσει στα γέλια.

Δε μποτομλαιν ιζ οτι έφριξα. Είχα καιρό να έρθω σε τόσο άμεση επαφή με τη παπαγαλία του παρελθόντος, της οποίας η πιο επαναστατική φωνή είναι έτοιμη να φτύσει κάθε μετανάστη. Και στη τελική ένιωσα οίκτο. Όχι γιατί αυτά που πιστεύω εγώ είναι σωστά(που προφανώς τα θεωρώ), αλλά γιατί τουλάχιστον έχω την ελάχιστη αξιοπρέπεια και σεβασμό στην εξέλιξη ωστε να τα αναθεωρώ και να τα αμφισβητώ. Και να προσπαθώ να είμαι ευτυχής και ταυτόχρονα ελεύθερος.

Στη τελική θα πεθάνεις.