Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Editorial 30

Κατά το σύνηθες...

============================


Τευχών 30, και ψάχνουμε κρίση. Τη συνοδευτική που φοριέται πολύ τελευταία, καθότι chic. Φοράμε και τα καλά μας και βγαίνουμε προς αναζήτηση γαμπρού, το λέμε στη μαμά και σε λίγο περιμένουμε το πρώτο μας παιδί. Ξυπνάμε ιδρωμένοι, γυρνάμε σελίδα. Κοβόμαστε και πάμε στα ζώδια. Μη σε κόφτει.

Για 30 τεύχη κυκλοφορούμε ενοχλητικά κι επίμονα, όπου βγαίνουμε και βγαίνετε. Προσπαθούμε – πολλές φορές αποτυχημένα – να πιάσουμε τον παλμό των αναγνωστών. Σφυγμομετρήσεις η μια πίσω από την άλλη, 16 η μικρή 25 η μεγάλη με ρωμέικα μαθηματικά. Χύτρες ταχύτητας σε εξαιρετικές στιγμές. Δεν υπάρχει μέσος αναγνώστης και μέσος άνθρωπος. Η αποκάλυψη του αιώνα: Υπάρχεις εσύ κι εγώ.

Σ’ αυτά τα τεύχη φυλλομετρηθήκαμε, διαβαστήκαμε και πεταχτήκαμε από πολύ κόσμο. Από «ψαγμένους» str8 και χαμένους gay, γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, ξενέρωτους club-όβιους και δίποδους σέξι, μέχρι ανυποψίαστες μανούλες, λίγο πριν τη κραυγή ή το «κάτι μας είπες τώρα». Από μια κοινότητα που μαζί μας μεγάλωσε λίγο και ωρίμασε. Κοντολογίς πέρασε την εφηβεία, αλλά δεν είναι ακόμη ώριμη. Ή λίγο καλύτερα: Eίναι ακόμη στην πιάτσα προς αναζήτηση ταυτότητας. Χωρίς θρήσκευμα, μουσική, ταμπέλες και πόντους. Μια ταυτότητα ουσιαστική, απλή και οικεία ισα να μπορεί να ακούει και να λέει «σ’ αγαπώ».

Κι ετών 30, ή τουλάχιστον στη γύρω περιοχή. Προσωπικά μιλώντας. Πάντα. Υποτίθεται φορώντας κάθε μέρα δεκάδες «πρέπει» ανάλογα τις περιστάσεις: Επιτυχίας, σέξι ύφους, αυτογνωσίας, σταθερότητας… Ειλικρινά, μόνο εγώ βαριέμαι τόσο αφόρητα αυτές τις μπούρδες; Παρακαλώ επιβεβαιώστε ότι υπάρχουν κι άλλοι. Έστω λίγοι τυπου "απλά να 'μαστε έτσι καλά, να λέμε αστεία στο κόσμο μπροστά". Κι ας χάσω...

Δι’ ευχών και έργων πολλών κι άλλων τόσων φτάσαμε ως εδώ και έτσι θα συνεχίσουμε. Μεγαλώνουμε. Σαν περιοδικό, σαν άνθρωποι, σαν κοινότητα και σαν… πολλά ακόμη.

Δι’ ευχών πολλών, καλή συνέχεια στα ταξίδια. Και καλά ταξίδια.



www.avmag.gr

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Μια μέρα … στην Αθήνα


Μια σύντομη σεναριακή μέρα ενός Αθηναίου. Με έμφαση στα ανθρώπινα χαρακτηριστικά των κατοίκων της ευγενούς πόλης και της γοητείας της. (ή αλλιώς: ας γκρινιάξω κι εγώ λίγο)

--------------------------------------------------




Ξυπνάω.

Από θόρυβο. Ο δίπλα κάνει πρωινιάτικο μαστορέματα και τα μοιράζεται μαζί μου. Δε φτάνει που υπομένω την κόρη του εφτά χρόνια να μαθαίνει πιάνο (αφού δε το έχει το κορίτσι – δε θέλει λέμε- τι επιμένετε;) την είδε και Μαγκάιβερ στις 9 το πρωί του Σαββάτου!

Βγαίνω από το σπίτι ακροβατώντας στο πεζοδρόμιο. Η απόσταση που πρέπει να διανύσω μετριέται πλέον και σε βρισίδια. Όχι δικά μου, εγώ είμαι κύριος.
Στο μετρό, μπαίνω και αγκαλιάζω τη κυρία που έχει πνιγεί στο ρουζ. Φοβάμαι πως θα μυρίζω κακόγουστο άρωμα για την υπόλοιπη ζωή μου. Πάω να βγω μα ένα κύμα μπουρτζο-αθηναίων με παρασύρει πάλι πάνω στη κυρία με το ρουζ. Μάλλον είναι καρμικό.

Έχω φτάσει στην ώρα μου. Νομίζω είμαι ο μόνος με αυτό το χαρακτηριστικό σ’ αυτή τη πόλη. Θα πάμε για ψώνια και μετά για καφέ… Εφοδιάζομαι με σακούλες και πάμε να ξαποστάσουμε. Έρχεται ο σερβιτόρος με τον λογαριασμό. Πέντε ευρώ ο καφές. Μόνο στην Αθήνα… Άντε και στο Παρίσι στον Σηκουάνα ( ο οποίος απροπό πλέον δε βρωμάει τόσο όσο παλιά)

Γυρνάω στο σπίτι. Έκανα το λάθος να πάρω ταξί και έχει κίνηση. Εντάξει η κίνηση δε με ενοχλεί. Ο ταξιτζής πάλι πολύ… Δε θέλω να σχολιάσουμε ρε φίλε ότι γκόμενα προσπερνάμε, τι να κάνουμε τώρα; Φτάνω μέσα στα νεύρα. Με μια γρήγορη αποτίμηση της ημέρας έχω χαλάσει ένα σεβαστό ποσό , μυρίζω πατσουλί και έχω αγκαλιάσει τη μισή Αθήνα που πέρασε από το μετρό. Λέξη για τον καιρό και κουβέντα για την ευγένεια. Ούτε καν για το ημι-καμάκι που παίχτηκε στην Ερμού.

Τουλάχιστον μετά το ντουζ και το τσάι μου ηρεμώ. Σχεδιάζω το βράδυ μου – έχω σχεδιάσει εκατοντάδες τέτοια με τρομακτική επιτυχία –.
Κανονίζουμε να βγούμε και το πάω περπατητό από σύνταγμα ως Γκάζι ή Μοναστηράκι. Έχω έτσι την ευκαιρία να δω και τους πλανόδιους που παίζουν μουσική κυμαινόμενη από αριστούργημα μέχρι θόρυβο (να δεις που με τη γκίνια μου και αυτοί γείτονές μου θα είναι)

Τα μπαράκια που πάω έχουν κάτι μαγικό. Ο κόσμος μένει ως αργά. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι κόσμο που διασκεδάζει, μιλάει, τρώει, ερωτεύεται και χωρίζει.

Επιστρέφοντας σπίτι σχεδόν νωρίς, πετυχαίνω έναν εξίσου σεναριακό ήρωα με μια βαλίτσα να γυροφέρνει την Αθήνα. Δεν είναι η πρώτη φορά. Τουρίστας θα ναι το δόλιο.

Αν θέλετε να δείτε ταινία, που ο κόσμος ερωτεύεται στην Αθήνα, λυπάμαι. Να πάτε αλλού. Όχι σ’ άλλη πόλη, μια χαρά είναι η δόλια. Την αγαπάμε! Σε άλλο άρθρο.


Προς σκηνοθέτη:
===============
Παρακαλώ πολύ κατά τα γυρίσματα να προσεχτούν ιδιαίτερα

Η γκρίνια
Η γκίνια
Τα πεζοδρόμια στο κέντρο
Οι κυρίες στο μετρό
Οι διάλογοι στην κίνηση
Τα βράδυα στο κέντρο – να ναι όμορφα ντε!
Κοντινό στο Σηκουάνα
Ο ταξιτζής (κατά προτίμηση φαλλοκράτης χιουμορίστας… ικκκκ)



www.metropolisnews.gr

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Μελαγχολία.

Απόγευμα κυριακής λίγο πριν πάω για μάθημα.

Οι μέρες μου ουσιαστικά δεν έχουν Σαββατοκύριακα. Όλες ίδιες είναι. Οπότε γλιτώνω και την Κυριακάτικη μελαγχολία.

Προφανώς.

θεοί...

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Μια ερώτηση.

Θα σας κάνω μια ερώτηση και αν θέλετε απαντάτε.

Τι σας κάνει ευτυχισμένους; ή τι νομίζετε οτι θα σας κάνει έστω;

Κι αυτό γιατί ξέρω αρκετά για την ελπίδα. Και υπάρχουν τόσα μα τόσα πολλά για τα οποία ειλικρινά δεν έχω ιδέα...

Πορνογραφία