Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

reality in-between


Αθήνα. Πρωτοχρονιά από 2009 προς 2010.

Μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι του Γιάννη. Είναι στο κέντρο, αρκετά μεγάλο και συνήθως το πιο βολικό για τέτοιου είδους μαζώξεις. Μένει μόνος του, ή για να το θέσω καλύτερα μαζί με τον όποιο «βγαίνει» εκείνη την περίοδο. Έφτασα τελευταίος και μετά την αλλαγή του χρόνου, αλλά πάνω στην ώρα για το αλκοόλ.
Με το που μπαίνω χαιρετάω τον Γιάννη με το ζωντανό που κυκλοφορεί για τον μήνα Ιανουάριο κατά πάσα πιθανότητα – Βασίλη τον λένε και γιορτάζει- και μετά με τη σειρά το Νίκο –που είναι πρώην μου- με τον καινούριο του γκόμενο τον Παναγιώτη και τον κολλητό μου τον Γιώργο. Όλοι, συμπεριλαμβανομένου και εμού, είναι ντυμένοι στη τρίχα! Gay άντρες παιδί μου, τι περιμένεις!

«Καλησπέρα, καλή χρονιά» κτλ. από παντού.

- Σόρρυ που άργησα παιδιά, αλλά ήμουν με τους δικούς μου και θέλανε να κάνουμε
αλλαγή μαζί. Κάθε πρωτοχρονιά τους πιάνει ο συναισθηματισμός.
- «Ναι, καταλαβαίνω» , πετάγεται ο Βασίλης, «κι οι δικοί μου όταν ήμουν
Αγρίνιο ήθελαν να τα περνάμε μαζί. Πριν μάθουν για μένα φυσικά» και γελάει.
Με αυτό το γέλιο το αφοριστικό.
- « Αλήθεια το ξέρουν; Πως αντέδρασαν;» ρωτάει ο Παναγιώτης,
ο οποίος απροπό είναι κρυφός-.
- « Όταν το έμαθαν… βασικά όταν το είδαν, γιατί με έπιασαν με γκόμενο
άρχισαν τις υστερίες. Μέσα σε μια εβδομάδα είχα φύγει από το σπίτι.
Αυτό έγινε πέρυσι. Δεν έχουμε ξαναμιλήσει από τότε»
- «Βασίλη, πόσων χρονών είσαι;» Ρωτάω εγκυκλοπαιδικά.
- Δεκαεννιά…

Σκοτοδίνη. Συμπτώματα εμφράγματος, βήχας και το κρασί πάει να μου βγει απ΄ τη μύτη. Τι θέλω και ρωτάω κι εγώ. « ΟΚ και οι δικοί μου τότε μάθανε, αλλά δε με διώξανε κι απ το σπίτι. Δηλαδή ήρθες δεκαοκτώ χρονών στην Αθήνα μόνος σου; Και που δουλεύεις τώρα; Τι κάνεις; Πως τα βγάζεις πέρα;»

- Σπουδάζω σε ένα ΤΕΙ και δουλεύω σερβιτόρος σε ένα gay μαγαζί. Έμενα από δω κι από ‘κει, κυρίως με τη βοήθεια κάποιων παιδιών από gay οργανώσεις. Αλλά τώρα για λίγο θα μείνω με τον Γιάννη…

Η βραδιά συνεχίζεται με χαρτιά. Η ώρα κοντεύει δυο και συζητάμε να βγούμε γκάζι. Εγώ έχω ήδη χάσει αρκετά και έχω βγει από το παιχνίδι. Κάποια στιγμή βρίσκω την ευκαιρία και ψιθυρίζω στο Γιάννη: « Για έλα προς τα μέσα εσύ» και πάμε προς τη κουζίνα να φέρουμε κρασί. Και αρχίζω…

- Καημένε μου, φρόντισε μην αρχίσεις τις ίδιες μαλακίες με το παιδί
όπως με όλους τους υπόλοιπους….
- Μην αρχίζεις… σε παρακαλώ.
- Άσε τα «μην αρχίζεις» και τις μαλακίες. Το παιδί έχει θέμα.
Αν δε μπορείς να συμπεριφερθείς ανάλογα μη του δίνεις ελπίδες τουλάχιστον!
- Πάω τα κρασιά μέσα. Τα έχουμε συζητήσει με τον Βασίλη.
- Αυτό φοβάμαι!

Μπαίνοντας, σηκώνεται ο Γιώργος. «Πάω να πάρω το χάπι μου», μου ψιθυρίζει. Και πιο δυνατά « Άιντε, ετοιμαστείτε… My Bar είπαμε»
- Με τα πόδια θα πάμε ε; Εγώ αυτοκίνητο στο κέντρο πρωτοχρονιά δε φέρνω!




Η Πρωτοχρονιάτικη Αθήνα όσο γκρινιάρης κι αν είμαι είναι τέλεια. Γιορτινή και ντυμένη με υποσχέσεις. Όχι τις διαφημιστικές. Τις άλλες, που σε κάνουν να μπορείς να ελπίζεις τα πάντα. Αν το καταλάβατε τα μπακούρια είμαστε εγώ κι ο κολλητός μου. Οι άλλοι μια χαρά τα φέρνουν βόλτα! Στο δρόμο προς τα κάτω κάποια στιγμή έρχεται και μ’ αγκαλιάζει ο Νίκος.

- Καλή χρονιά δε σου είπα…
- Όχι, δε μου είπες. Καλή χρονιά! Τι λέει;
Μια χαρά σας βλέπω με τον Παναγιώτη. Το πάτε για γάμο;
- Χα χα! Αστείο. Με έχεις εμένα για γάμους; Μένουμε μαζί, αυτό είναι όλο.
- Και τι θες να μείνεις έγκυος για να το δεις σοβαρά;
Καλά όχι πως και να ήθελες μπορούσες αλλά λέμε τώρα.
- Εσύ πως τα πας;
- Βαρετά… ή μάλλον καλύτερα ήρεμα. Είμαι λίγο εκτός gay ψυχαναγκαστικού
lifestyle αυτό τον καιρό και είμαι πολύ χαλαρά.
- Σε έχει φάει η μαλακία δηλαδή…

Γελάμε και φτάνουμε. Το χαμόγελο σβήνεται από τα χείλη μου με το που βλέπω τον πανικό στο μαγαζί. Είμαι μάλλον αγοραφοβικός, δεν εξηγείται. Προχωράμε προς τα μέσα και φιλάμε και χαιρετάμε μέχρι και τα σκαμπό. Πρώην, επίδοξοι επόμενοι, γνωστοί, βαρετοί και ενδιαφέροντες, όλοι σε ένα μίγμα που χορεύει και μεθάει. ΟΚ και χαίρεται κι ελπίζει… και κάνει σεξ και όνειρα.

Απλά από τη νέα χρονιά εύχομαι να μπορεί να τα κάνει μαζί. Κι αν όχι να κάνει κάτι για αυτό. Η κάθε τέτοια παρέα, από την Αθήνα, την επαρχία, ζευγάρια ή μπακούρια να ονειρευτεί, να βγεί , να διασκεδάσει να κάνει σεξ. Και να αποφασίσει πως η «προσωπική ζωή» είναι πέρα από ιδιωτική και δικαίωμα. Αυτό του να ονειρεύεσαι το μέλλον σου.

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Κατάθλιψη

Ότι και να διαβάσω αυτές τις μέρες, οπου και να διαβώ πέφτω με μαθηματική ακρίβεια πάνω της! Τι κακό είναι αυτό; ένταξει δε πετάω κι εγώ απ' τη χαρά μου, αλλά μπάστα. Τα περι ημερών γιορτινών και λοιπών τα αφήνω στο πλάι μαζί με ό,τι αντιδράσεις μπορεί να έχουν προς τον τίτλο μας ή τα μαγαζιά.

Δηλαδή οκ, όλοι και όλες δεν είναι καλά και τίποτα δεν είναι στο χεράκι μας- όχι οτι το κουνήσαμε βέβαια-. Με την οπτική αυτή ποτέ δε θα γίνουν, εκτός φυσικά αν περιμένουμε την ευτυχία σε άλογο παρέα με το τζόκερ και κατα προτίμηση με χιούμορ, καλλιέργεια και εμφάνιση. Ας είμαστε ειλικρινείς:

Απλά η εναλλακτική είναι δύσκολη. Κάτι άλλο, κάτι που για να το αγγίξεις πρέπει να βγεις από τη πόρτα σου σε κάτι νέο και άγνωστο και κυρίως... χωρίς καμία σιγουριά.

Να έχουμε μια όμορφη και γεμάτη από νέα πράγματα χρονιά.

Στην υγειά μας!

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

κοινωνικά μοντέλα


Όλοι και όλες έχουμε πιεστεί από τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν είτε αφορούν σε θέματα σεξουαλικότητας, είτε επαγγελματικά, είτε καθαρά θέματα επιβίωσης. Οι εικόνες όπου το «αρσενικό» είναι το κυρίαρχο φύλο, δυστυχώς και για τα δύο φύλα, λειτουργούν ακόμη έντονα στον ψυχισμό μας κάνοντας μας να κουβαλάμε φορτία άλλων. Οι εικόνες του «επιτυχημένου», του «ευτυχισμένου» και «καθωσπρέπει» καδράρουν σχεδόν στις περισσότερες συμπεριφορές που κουτουλάμε στους δρόμους και τις δουλειές μας κάνοντας μας σχεδόν να τις θεωρούμε αυτονόητες.

Προσωπικά αμφισβητώ οποιοδήποτε «μοντέλο» περιορίζει αντί να απελευθερώνει και αρνούμαι κατηγορηματικά να κλείσω την ευτυχία και την εξέλιξη σε απαρχαιωμένα καλούπια. Όλα αυτά τα μοντέλα αν κάνουμε ένα γρήγορο πέρασμα από κουλτούρες, πολιτισμούς και χρόνους θα δούμε πόσο τραγικά έχουν μεταλλαχθεί, πόσο μη αυτονόητα είναι και ενίοτε πόσο άχρηστα όσο αφορά στην εξέλιξή μας.

Στο τεύχος αυτό ασχολούμαστε με την «οικογένεια». Αυτό που τουλάχιστον θεωρούμε στην Ελλάδα οικογένεια και ότι βάρος φέρει αυτό για τον καθένα και καθεμία. Στο αφιέρωμά μας αυτό έχουμε από το come out στην οικογένεια, τις αντιδράσεις γονιών, τη συνειδητοποίηση της ταυτότητας gay παιδιών και τέλος το θέμα ταμπού: «την τεκνοθεσία από gay ή λεσβίες».

Μέσα από αυτό το αφιέρωμα τουλάχιστον στα θέματα που αφορούν στη προσωπική ευτυχία και ελευθερία ελπίζω να δώσουμε μια εικόνα σαφώς πιο ευρεία και απελευθερωτική. Ακούμε και βλέπουμε ανθρώπους ΛΟΑΔ με παιδιά, ζευγάρια, ή ακόμη και σχέσεις τριών ατόμων. Πώς μέσα σε αυτή τη τόσο επιταχυνόμενη εξέλιξη και κυρίως πληροφόρηση θα διαφυλάξουμε κάποιες «αξίες»;

Γιατί χρειάζεται; Το θέμα είναι πάντα να είμαστε εμείς ευτυχείς και να κάνουμε και τους γύρω μας και αυτό είναι το μόνο μοντέλο που αξίζει να δημιουργήσουμε. Και μπορεί να είναι όσο εναλλακτικό ή ελεύθερο χρειάζεται ή νιώθει ο καθένας και καθεμία από εμάς…

περισσότερα στο www.avmag.gr

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Πειθαναγκασμός ένεκα λαμπακίων...




Εξομολογουμαι αναίσχυντα οτι τα λαμπάκια μ' αρέσουν. Μου φτιάχνουν τη διάθεση έστω κι αν είναι μόνο -κατά πολλούς- τα αντίστοιχα εξαγοράς ιθαγενών στη νέα γη. Παλιά είναι ρε παιδια. Και δεν έχω και λουλουδάκια για τη συναλλαγή.

Η περίοδος που διανύουμε και θα φοράμε για τις επόμενες μέρες είναι δε γεμάτη από δαύτα. Δε χιονίζει όμως. Και δε ξέρουν πολλοί να φτιάχνουν γαλοπούλα - η οποία δε κατάλαβα πως μας καπελώθηκε από το thanksgiving-. Αλλά ούτως η άλλως η γέμιση είναι αυτό που ανέκαθεν με εξίταρε.

Και δώστου δέντρα και μια μελαγχολία, τουλάχιστον ανα στρέμμα, που είναι πλεόν τόσο μπανάλ όσο και η χαζοχαρά. Άκυρα τα ψώνια δε λέω, και η χειραγώγιση των συγκινησιακών εκφορτίσεών μας. Αλλά το πρώτο θετικό είναι οτι υπάρχουν.

Και το δεύτερο θα υπάρξει όταν ανάψει "μια κατανόηση" οτι ο διακόπτης ονείρων, συναισθημάτων, δώρων και ημερών ή στιγμών που μας κανουν το μέλλον μας είναι στο χέρι μας.

Must

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

did i say?

Aν και δε το κάνω συχνα μια στο τόσο εκτίθεμαι λίγο παραπάνω. Ποτέ ολοκληρωτικα -αυτό έλειπε άλλωστε-, απλά επαρκώς. Κάθε φόρα λοιπόν, νομοτελειακά, γίνεται για κάποιο λόγο που αποτελεί σχεδόν ύμνο στη διανόηση. Όποτε δε, το κάνω ως συγκινησιακή εκφόρτιση κατα κάποιο μαγικό τρόπο προκαλώ καταστάσεις καρμπόν με ομοιοκαταληξία σε "απών". Στην υγειά μας ρε.

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

καθάρσεις

Εντάξει, βαριέμαι. Εύκολα και συχνά.

Επίσης βρίσκω ανούσια πολλά πράγματα. Δε ξέρω αν είναι άμυνα ή κατι αλλό εξίσου τετριμμένο.

Και τέλος είμαι αισιόδοξος. Ξεκάρφωτα και απλά.

Κλείνω με ένα φιλί.

Καληνύχτα

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

after shave. 6h

after shave story - cliente @ 51, loneliness, parking marathon, black russian, dis- and dat. it should be-eep. blinkin slightly, walking lightly, sleeping -ly


nighty nite.