Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Οι αόρατοι




Ζούμε ακόμα την προϊστορία μας. Βαρύγδουπο δεν ακούγεται; Είναι ένας από τους λόγους που άρχισα έτσι. Κι αυτό γιατί κυρίως η βούλησή μας περιορίζεται στο τι ψώνια θα κάνουμε, στο να σπάσουμε καμια βιτρίνα αν διαφωνούμε και επ ουδενί να προτείνουμε και να δημιουργήσουμε. Ένεκα και της χτεσινής επετείου –ζωή να ‘χουμε- έκανα ένα πέρασμα σε αυτό που έχουμε ευρύτερα ορισμένο ως πατρίδα.

Αυτό που είναι καταχρεωμένο με τόσο φιλότιμο, όσο και περηφάνια… και επιτόκια. Και σκάνδαλα και φιλοξενία και ιστορία και άγνοια και χιλιάδες άλλα και. Στο όνομα αυτό βρίσκουμε ταυτότητα τόσο ιδιαίτερη που μπορεί να μας κάνει να φανατιστούμε, να φωνάξουμε, να κλάψουμε. Και να σκοτώσουμε. Σε καμία περίπτωση να αλλάξουμε. Και σε καμία περίπτωση να αναθεωρήσουμε.

Όλα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να είναι εξίσου ικανά όχι μόνο να ρίξουν κυβερνήσεις, αλλά το κυριότερο να μεταβάλουν τον τρόπο σκέψης μας και να τον τοποθετήσουν πάνω από κάθε ανόητο καλούπι και να μας κάνουν «ορατούς».

Είμαστε αόρατοι όταν συμβαίνουν πράγματα που μπορούμε να μάθουμε και δε το κάνουμε. Πράγματα που μπορούμε να κάνουμε και δε γίνονται, απόψεις που οφείλουν να ειπωθούν και δε προβάλλονται. Και όλα αυτά με μια κοινή βάση. Ότι κανείς δε θέλει να ξεβολευτεί από τον τρόπο σκέψης του ή πιο απλά. Από φόβο.

Παρ όλα αυτά τον τελευταίο καιρό γίνονται κινήσεις «ορατότητας». Η ΜΚΟ «Κόσμος χωρίς πολέμους και βία» κατεβαίνει στους δρόμους και απαιτεί να γίνουμε όλοι και όλες ορατοί. Τα οικονομικά προβλήματα της χώρας λύνονται σε πολύ μεγάλο βαθμό αν αντί για εξοπλισμούς μεταφέρουμε τα χρήματα για την ενδυνάμωση της οικονομίας μας και κυρίως να επενδύσουμε στην παιδεία και την υγεία. Απροπό, το ξέρατε πως παγκοσμίως το πρόβλημα της πείνας θα μπορούσε να λυθεί μόλις με το 10% των χρημάτων που σπαταλώνται σε εξοπλισμούς; Και ότι η Ελλάδα δαπάνησε το 2004 περίπου 5,2 δισ. δολάρια για την άμυνά της;- όσα χρήματα κατέβαλε για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων-

Οι απρόσωποι ακτιβιστές του «κόσμου» απαιτούν άμεση επανατοποθέτηση των εξόδων που αφορούν στους εξοπλισμούς και κατεβαίνουν στους δρόμους, στο Υπουργείο άμυνας, στην παρέλαση φορώντας: «Ο μισθός σου φεύγει, οι φρεγάτες μένουν», «Η παιδεία είναι η καλύτερη άμυνα»! Η ίδια ομάδα εδώ και χρόνια διοργανώνει το σήμα ειρήνης σε δεκάδες πόλεις του πλανήτη, μεταξύ αυτών και στην αθήνα και θεσσαλονική. Και σας καλεί να ενωθείτε μαζί τους!

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα metropolis weekend. www.metropolisnews.gr

νέος δίσκος



Οι αγαπημένοι μου. Και ακούστε γιατί, αν δε το ξέρετε ήδη.
γ.

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

Βόλτες





Κάθε φορά που περπατάω ρώμη με πιάνει μια μελαγχολία. Για αυτά που δεν έγιναν ή καλύτερα για αυτά που δεν έκανα ποτε. Βράδυ με κρύο ένα Γενάρη και το φιλί που δεν έδωσα. Καθυστερημένο, παραδόθηκε στην Αθήνα. Και επεστράφη στον παραλήπτη.

Ίσως είναι ο ρομαντισμός ή η αδυναμία που βγάζει νύχτα με τα φώτα στη μνήμη. Αυτές είναι οι στιγμές που αποφασίζω ξανά πως έχει νόημα να προσπαθείς για τις ζωές των ανθρώπων. Να υπάρχουν και να είναι όμορφες.

Και τη δική μου Ο.Κ. Σε πρώτο πλάνο, μη γελιόμαστε.

Χρειάζομαι να περπατήσω Αθήνα. Επειγόντως. Γιατί το Μιλάνο μάλλον θα μου πέσει πιο βαρύ.

Καλησπέρες!

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

i feel...



Τα περάσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα... τα περασαμε όμορφα τουτη τη βραδιά.

Καλησπέρεεεες!
γ.

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

κοίτα να δεις



Όσο σπαστικά κι αν διαφωνώ με τέτοιου είδους εκφράσεις που δεν έχουν κανένα νόημα: Άκου να δεις τι έγινε...
Βρε λες;
Κλικ.

spoiler

Τη τελευταία εβδομάδα είδα δυο ταινίες που με άγγιξαν ιδιαίτερα. Είχα ψιλοκόψει τον κινηματογράφο τελευταία λόγω δυσανεξίας στη μπούρδα. Αλλά έπεσε σύρμα μέσω φίλων και δημοσιεύσεων σε blog για τις δύο αυτές ταινίες και είπα να ξεκουνηθώ. Τα ονοματάκια τους: “single man” και “precious”. Κι είδα κι άλλη μία δώρο, του κυρίου Σκορσέζε, αλλά αυτή δε με συγκίνησε και τόσο. Μόνο το τέλος της.

Δε πρόκειται να κάνω εκτενείς παρουσιάσεις και αναλύσεις –μπρρρ σε καμία περίπτωση-. Ούτε θα γίνω spoiler… Απλά σκοπεύω να μοιραστώ τις σκέψεις που μου δημιούργησαν. Και οι δύο ταινίες ουσιαστικά αφορούσαν αποφάσεις ή αλλιώς επιλογές. Θα μου πεις κάτι σου είπα τώρα. Ότι κάνουμε, επιλογή είναι. Και ότι δε κάνουμε το ίδιο. Αλλά εγώ σου μιλάω για το ενσυνείδητο το πράγματος. ΟΚ, διάλεξες τα αγγουράκια βιολογικής αντί για τα άλλα. Κάτι τρέχει τώρα!

Πάς δουλειά, γυρνάς, ψωνίζεις, επιχειρηματολογείς για ότι νέο συμβαίνει. Είσαι πνευματικός άνθρωπος με ενδιαφέροντα και υποχρεώσεις. Και με κατανόηση και οξυδέρκεια. Τα έχεις σκεφτεί όλα. Από την παιδεία και την οικονομία μέχρι και την προσωπική σου ευτυχία. Μαγκιά δε λέω. Και παρ’ όλα αυτά πας και βλεπεις μια ταινία και δακρύζεις για ένα κενό που νιώθεις. Ή πες το ανήμπορος και ενίοτε μικρός ή χαζός. Το ίδιο πολλές φορές που σου δημιουργείται από μια μελωδία ή τραγούδι ή όνειρο. Κι άσε τις αναφορές στο παρελθόν απ’ έξω. Μη σε μπερδεύω. Αναρωτιέμαι γιατί. Και μετά γυρνάω με τα μούτρα στη ζωή μου μέχρι την επόμενη τέτοια στιγμή που θα με παγώσει για λίγο. Μπαίνω με το κεφάλι ψηλά στη κίνηση και στη δουλειά, στα πρέπει και τα μη των άλλων και τα δικά μου. Στη χαρά και τη θλίψη. Κι εσύ; Κι εγώ!

Γιατί βλέπεις όλοι όπως κι εσύ ζούμε σε κοινωνίες που σχηματίσαμε οι ίδιοι και μας βάλαμε και κανόνες που αλλάζουμε συνεχώς. Και μη μου πεις δε τους βάλαμε εμείς. Αν δε τους δημιουργήσαμε εμείς, εμείς τους επιτρέπουμε να συνεχίζουν. Με την αδράνεια ή την άγνοιά μας. Και είναι κανόνες ελέγχου ή αλλιώς ηθικής. Ή οικονομίας. Ή κανόνες στα πιστεύω (βλ. παράδεισος και κόλαση για κάτι πρόχειρο, ή το πώς χρησιμοποιούμε ως ανήθικο τη λέξη «φτηνό»). Κανόνες της αγοράς για να τα συνοψίσουμε όλα! Και όντως περιλαμβάνουν τα πάντα. Κάθε επιλογή που μπορεί να κάνεις. Εκτός από μια βασική, που αφορά καθαρά εσένα και την ύπαρξη σου. Γιατί αυτό το σύστημα ζωής, θεωρεί έναν παράγοντα δεδομένο, σταθερό και αβουλο. Εσένα. Όχι ως μονάδα, ή μέρος μάζας και στατιστικής ή ως χρήμα. Ως εσένα. Άνθρωπο.

Κάθε απελευθέρωση στην εξέλιξη που ήταν κάποτε όνειρο, έγινε μετά από αυτό το βήμα. Το βασικότερο και ουσιαστικά μοναδικό που είναι η επιλογή του τρόπου ύπαρξης. Όλα τα χρόνια της εξέλιξής μας ως είδος –με την ευρύτατη έννοια του- κυριαρχούσε η βιολογική. Αλλά αυτή που μας έφερε ως εδώ, στο φεγγάρι, στη δημιουργία της μουσικής, στο διάστημα, στη ποίηση, στα όνειρα δεν είναι η βιολογική. Αυτή απλά το επιτρέπει. Είναι μια νέα, μόλις λίγων χιλιάδων ετών. Ψευδαίσθηση θα μου πεις, ή τεχνάσματα του ψυχισμού για την έκφραση των διαφόρων ενστίκτων. ΟΚ, συμφωνώ. Αλλά θα μου επιτρέψεις να τα επιλέξω… όχι από άγνοια, αλλά επειδή αυτά με απελευθερώνουν από τα δεσμά που μου βάζει η βιολογία μου. Και στη τελική φτάνουμε σε ένα σημείο που απλά η επιλογή τίθεται ανάμεσα σε μια επιβίωση σε ένα συνεχές παρόν, όπου όλα είναι απλά αποτελέσματα ενστίκτων – βλέπε τους νόμους της σημερινής οικονομίας- ή στα όνειρα για κάθε πιθανό μέλλον που μπορείς να φανταστείς. Να με συγχωρείς αλλά θα πάρω το δεύτερο, και δε τραβάω ζόρι… Εσύ μείνε να επιχειρηματολογείς σε ζούγκλες ενστίκτων. Και να δικαιολογείς κάθε αντί-ανθρωπιστική μαλακία. Το μετά είναι ίδιο άλλωστε.

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Ψυχαναγκασμοί




Το παρόν άρθρο οφείλεται σε ένα φιστίκι. Αιγίνης. Για να είμαι πιο ακριβής στο τσόφλι του, που ατυχώς χτες το βράδυ βρέθηκε μπροστά μου. Το τσόφλι αυτό λοιπόν ξεκουράζονταν νωχελικά μπροστά από το κρασί μου. Ήμασταν στη κυρία Τάνια Τσανακλίδου – υπέροχη, αλλά εκτός του θέματος του παρόντος άρθρου- και στο διάλειμμα επιτέλους … κρακ. Ειλικρινά μου είχε σπάσει τα νεύρα, χωρίς λόγο, χωρίς σκέψη, χωρίς απολύτως τίποτα. Απλά, κρακ. Κάποια κεφάλια γύρισαν και η παρέα μου με κοίταξε σαν εξωγήινο. Κι αυτό ήταν.

Ξέρω πως δε δίνεις δεκάρα αγαπητέ αναγνώστη για ένα τσόφλι. Αλλά λίγο παρακάτω θα δώσεις, γιατί αν δεν αναγνωρίσεις στοιχεία σου να με φτύσεις. Το τσόφλι λοιπόν πέθανε Δευτέρα 22 Φλεβάρη του 2010. Η τηλεόραση κλείνει 44 χρόνια, το facebook 6 και ο φίλος μου ο Μανώλης 27. Νομίζω πως την ίδια μέρα που πασχίζουμε τόσο πολύ να ορίσουμε επετείους για να μας δένουν τα πράγματα καλύτερα στο μυαλό μας, καταδικάζουμε σε κηδεία ένα τσόφλι, ένα κομματάκι ελευθερίας ή ευτυχίας μας.

Για παράδειγμα ας πάρουμε την απεχθή σε όλους μοναξιά. ΟΚ, νιώθω μοναξιά, νιώθεις μοναξιά , νιώθουμε μοναξιά. Όλα καλά ως εδώ. Το συναίσθημα υπάρχει γιατί… χίλια δυο που ξεκινάνε από τα υπάρχοντα μοντέλα συντροφικότητας μέχρι τον καιρό. Αλίμονο όμως αν βρεθεί άνθρωπος να ταιριάζει 20% (και πολύ σε λέω) στις προσδοκίες σου για να την πνίξεις τη καταραμένη σε φιλιά και σάλια! Τον παίρνεις και τον ανεβάζεις σε ένα βάθρο ίσα με δέκα μέτρα ύψος. Κι αν τελικά κάτι σε χαλάσει τον γκρεμοτσακίζεις μέσα σε ένα μήνα, νοου προμπλεμ. Εύκολο. Άντε να νιώσεις λίγες τύψεις. Αν όμως λίγο πριν του σπάσεις ότι κόκαλο έχει, τη κάνει από μόνος του ο άνθρωπας ξέρεις τι θα γίνει; Εγώ να σου πω. Θα κολλήσεις μαζί του ανεβάζοντάς τον στο Εβερεστ και προσκυνώντας τον μέρα νύχτα – σε φτύνει λέμε, δε το καταλαβαίνεις;;;-

Στον κύριο αυτόν –ή την κυρία- θα φορέσεις ότι σετάκι ευτυχίας έχεις. Θα του βάλεις ένα σκύλο αγκαλιά, ένα στεφάνι λουλούδια από τη Χονολουλού, δαχτυλίδι και πολλά πολλά άλλα, ενώ αυτό το δόλιο απλά θα τσιλημπουρδίζει από εδώ κι από κει. Γιατί; Γιατί απλά σου κόλλησε στο κεφάλι, γιατί είναι κάτι που ξέρεις να κάνεις καλά και φυσικά γιατί είναι ακίνδυνο για το «εγώ» σου. Υπεκφεύγεις ψυχαναγκαστικά τη μοναξιά με κάτι που έχεις εκ των προτέρων «κάψει». Οκ μαγκιά σου, αλλά μη μου γκρινιάζεις και σε καμία περίπτωση μη με ρωτάς για το τσόφλι.