Κάθε φορά που περπατάω ρώμη με πιάνει μια μελαγχολία. Για αυτά που δεν έγιναν ή καλύτερα για αυτά που δεν έκανα ποτε. Βράδυ με κρύο ένα Γενάρη και το φιλί που δεν έδωσα. Καθυστερημένο, παραδόθηκε στην Αθήνα. Και επεστράφη στον παραλήπτη.
Ίσως είναι ο ρομαντισμός ή η αδυναμία που βγάζει νύχτα με τα φώτα στη μνήμη. Αυτές είναι οι στιγμές που αποφασίζω ξανά πως έχει νόημα να προσπαθείς για τις ζωές των ανθρώπων. Να υπάρχουν και να είναι όμορφες.
Και τη δική μου Ο.Κ. Σε πρώτο πλάνο, μη γελιόμαστε.
Χρειάζομαι να περπατήσω Αθήνα. Επειγόντως. Γιατί το Μιλάνο μάλλον θα μου πέσει πιο βαρύ.
Καλησπέρες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου