spoiler

Τη τελευταία εβδομάδα είδα δυο ταινίες που με άγγιξαν ιδιαίτερα. Είχα ψιλοκόψει τον κινηματογράφο τελευταία λόγω δυσανεξίας στη μπούρδα. Αλλά έπεσε σύρμα μέσω φίλων και δημοσιεύσεων σε blog για τις δύο αυτές ταινίες και είπα να ξεκουνηθώ. Τα ονοματάκια τους: “single man” και “precious”. Κι είδα κι άλλη μία δώρο, του κυρίου Σκορσέζε, αλλά αυτή δε με συγκίνησε και τόσο. Μόνο το τέλος της.

Δε πρόκειται να κάνω εκτενείς παρουσιάσεις και αναλύσεις –μπρρρ σε καμία περίπτωση-. Ούτε θα γίνω spoiler… Απλά σκοπεύω να μοιραστώ τις σκέψεις που μου δημιούργησαν. Και οι δύο ταινίες ουσιαστικά αφορούσαν αποφάσεις ή αλλιώς επιλογές. Θα μου πεις κάτι σου είπα τώρα. Ότι κάνουμε, επιλογή είναι. Και ότι δε κάνουμε το ίδιο. Αλλά εγώ σου μιλάω για το ενσυνείδητο το πράγματος. ΟΚ, διάλεξες τα αγγουράκια βιολογικής αντί για τα άλλα. Κάτι τρέχει τώρα!

Πάς δουλειά, γυρνάς, ψωνίζεις, επιχειρηματολογείς για ότι νέο συμβαίνει. Είσαι πνευματικός άνθρωπος με ενδιαφέροντα και υποχρεώσεις. Και με κατανόηση και οξυδέρκεια. Τα έχεις σκεφτεί όλα. Από την παιδεία και την οικονομία μέχρι και την προσωπική σου ευτυχία. Μαγκιά δε λέω. Και παρ’ όλα αυτά πας και βλεπεις μια ταινία και δακρύζεις για ένα κενό που νιώθεις. Ή πες το ανήμπορος και ενίοτε μικρός ή χαζός. Το ίδιο πολλές φορές που σου δημιουργείται από μια μελωδία ή τραγούδι ή όνειρο. Κι άσε τις αναφορές στο παρελθόν απ’ έξω. Μη σε μπερδεύω. Αναρωτιέμαι γιατί. Και μετά γυρνάω με τα μούτρα στη ζωή μου μέχρι την επόμενη τέτοια στιγμή που θα με παγώσει για λίγο. Μπαίνω με το κεφάλι ψηλά στη κίνηση και στη δουλειά, στα πρέπει και τα μη των άλλων και τα δικά μου. Στη χαρά και τη θλίψη. Κι εσύ; Κι εγώ!

Γιατί βλέπεις όλοι όπως κι εσύ ζούμε σε κοινωνίες που σχηματίσαμε οι ίδιοι και μας βάλαμε και κανόνες που αλλάζουμε συνεχώς. Και μη μου πεις δε τους βάλαμε εμείς. Αν δε τους δημιουργήσαμε εμείς, εμείς τους επιτρέπουμε να συνεχίζουν. Με την αδράνεια ή την άγνοιά μας. Και είναι κανόνες ελέγχου ή αλλιώς ηθικής. Ή οικονομίας. Ή κανόνες στα πιστεύω (βλ. παράδεισος και κόλαση για κάτι πρόχειρο, ή το πώς χρησιμοποιούμε ως ανήθικο τη λέξη «φτηνό»). Κανόνες της αγοράς για να τα συνοψίσουμε όλα! Και όντως περιλαμβάνουν τα πάντα. Κάθε επιλογή που μπορεί να κάνεις. Εκτός από μια βασική, που αφορά καθαρά εσένα και την ύπαρξη σου. Γιατί αυτό το σύστημα ζωής, θεωρεί έναν παράγοντα δεδομένο, σταθερό και αβουλο. Εσένα. Όχι ως μονάδα, ή μέρος μάζας και στατιστικής ή ως χρήμα. Ως εσένα. Άνθρωπο.

Κάθε απελευθέρωση στην εξέλιξη που ήταν κάποτε όνειρο, έγινε μετά από αυτό το βήμα. Το βασικότερο και ουσιαστικά μοναδικό που είναι η επιλογή του τρόπου ύπαρξης. Όλα τα χρόνια της εξέλιξής μας ως είδος –με την ευρύτατη έννοια του- κυριαρχούσε η βιολογική. Αλλά αυτή που μας έφερε ως εδώ, στο φεγγάρι, στη δημιουργία της μουσικής, στο διάστημα, στη ποίηση, στα όνειρα δεν είναι η βιολογική. Αυτή απλά το επιτρέπει. Είναι μια νέα, μόλις λίγων χιλιάδων ετών. Ψευδαίσθηση θα μου πεις, ή τεχνάσματα του ψυχισμού για την έκφραση των διαφόρων ενστίκτων. ΟΚ, συμφωνώ. Αλλά θα μου επιτρέψεις να τα επιλέξω… όχι από άγνοια, αλλά επειδή αυτά με απελευθερώνουν από τα δεσμά που μου βάζει η βιολογία μου. Και στη τελική φτάνουμε σε ένα σημείο που απλά η επιλογή τίθεται ανάμεσα σε μια επιβίωση σε ένα συνεχές παρόν, όπου όλα είναι απλά αποτελέσματα ενστίκτων – βλέπε τους νόμους της σημερινής οικονομίας- ή στα όνειρα για κάθε πιθανό μέλλον που μπορείς να φανταστείς. Να με συγχωρείς αλλά θα πάρω το δεύτερο, και δε τραβάω ζόρι… Εσύ μείνε να επιχειρηματολογείς σε ζούγκλες ενστίκτων. Και να δικαιολογείς κάθε αντί-ανθρωπιστική μαλακία. Το μετά είναι ίδιο άλλωστε.