Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

editorial 36




Η Εύα. Η πέτρα του σκανδάλου. Ή μάλλον το μήλο. Μια επιλογή που έδιωξε το είδος μας απο το πώς, το πού και το πότε, που θα έπρεπε κανονικά να είναι. Εδώ δεν κατάλαβα ποτέ τι έφταιγαν και τα υπόλοιπα ζωντανά και τα πήρε και δαύτα η μπάλα, αλλά τέλος πάντων...

Η αλήθεια μιας Εύας ξετυλίγεται και στις σελίδες μας. Και μιας κουλτούρας της οποίας το drag έχει γίνει λίγο ή πολύ σημαία της. Της κουλτούρας του διαφορετικού και το φερμένου απ’ αλλού ή του διωγμένου στο εδώ. Του κατα κόσμον... gay.

Η ανάμνηση και η νοσταλγία απο καταπράσινα λιβάδια κανονικότητας της παιδικής ηλικίας μπορεί να σε τρυπήσει μέσα απο κάθε βλέμμα, κάθε περούκα ή πούπουλο σε αυτά. Με την πιο αναίσχυντη ειλικρίνεια και θράσος. Χωρίς να σε ρωτήσει.

Γιατί μπορεί εσύ να μην επέλεξες ποτέ να δαγκώσεις το μήλο. Απλά γεννήθηκες εδώ, τώρα και έτσι όπως είσαι. Μπορεί και να μην κάνεις ποτέ κάποια τόσο σημαντική γαστριμαργική επιλογή. Είτε που δεν έχεις ανάγκη να την κάνεις, είτε που δε σε αφορά, είτε που φοβάσαι. Μαγκιά σου.

Αλλά πάντα κάπου, κάποτε και με κάποιο τρόπο μια Εύα θα την έχει κάνει. Μπορεί όχι για σένα, αλλά γι’ αυτή. Μπορεί και για σένα, δεν ξέρω. Αλλά πόσο βάναυσο είναι μια δαγκωνιά από ένα μήλο να σε σκοτώνει, να σε καταδικάζει και να σε ρίχνει έξω από φράχτες όταν το μόνο που ζητάς είναι πάντα η αγάπη και η αλήθεια που υπάρχει πέρα από φύλα, προκαταλήψεις, περούκες και χρήματα;