Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

and just like that.

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

single man




Είδα και εγώ το single man. Kαι ήταν πολύ όμορφο και διόλου single. Κι ήταν αισιόδοξο και τόσο δα, ενα τσαφ φωτεινό. Όσο χρειάζεται δηλαδή για τα πάντα!
Τις καλησπέρες μου και δείτε το!

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

Ευτυχώς

κι είναι κάποιοι άνθρωποι... που ξέρω ή ελπίζω - σημασία δεν έχει, ευτυχώς είναι το ίδιο για 'μένα- ότι θα μεγαλώσουμε μαζί. Και θα προχωρήσουμε και παραπέρα.

Έτσι για να 'μαι κι εγώ που και πού εξωστρεφής :)
γ.

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

tajabone

ήταν πάντα.

Κίτρινη, μπλε, μώβ , κόκκινη μέρα. Η νύχτα είναι πάντα. Για ν'αντέχουν λίγοι και τα λοιπά. Βράδυ Σαββάτου λοιπόν και -κάθε- εσύ, είσαι κάπου.

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

μετά

Γωνία. Πάντα . Λόγω χαρακτήρων... Ατμόσφαιρα, ούτως ή άλλως με ακαθόριστο θόρυβο και φαγητό.

Μετά σε μουσική όμορφη, με φίλους. Solo. Αλίμονο :)

Μετά σπίτι.

Ζωή: τα επόμενα μετά. Τα πριν τα έχουμε επιεικώς εξαντλήσει.
Όνειρο: ένα μετά. Ας τα πούμε άλλη μια μωρέ!

Δώσαμε.

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Ένα

Όλοι για ένα ηλιοβασίλεμα ψάχνουμε. Τυφλοί και μη. Και φοβόμαστε το σκοτάδι.
Καλημέρα.

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

31.



Την τελευταία εβδομάδα παρά το κρύο περπάτησα πολύ στην Αθήνα. Σύνταγμα, Oμόνοια, Γκάζι, Μεταξουργείο, Μοναστηράκι. Και κάποιες τέτοιες μέρες είναι που πιο πολύ από το κρύο, σε σπάει μια απουσία. Που να θες να σου γεμίσει το χέρι και να μοιραστείς τα χιλιόμετρα. Χωρίς ομπρέλα, χωρίς άλλη σκέψη.

Μια εβδομάδα μετά ξεκλέβω τρεις μέρες και τσουπ: για τρίτη φορά Κέρκυρα. Ο σχεδιασμός του περιοδικού είναι πάντα περιπετειώδης. Με κρύο, με καφέ, με φίλους κι ενδεχόμενα στις αποσκευές από Αθήνα ως τόκους απουσίας. Η πόλη εδώ είναι σχεδόν έρημη και εμείς γεμίζουμε με καφεϊνη πάνω απ’την οθόνη. Ένα ατύχημα ξόδεψε λίγη και στο χαλί. Ο Γιώργος πασχίζει να γεμίσει τις σελίδες με μικρά αριστουργήματα. Ο ύπνος, το banoffee και η βόλτα παρεμβάλλονται, ενώ τα νέα έρχονται βροχή:

Από Ιταλία, Ουγκάντα, Ελλάδα νέα από ανοησίες και νέα από δράσεις . Δε μπορώ να πιστέψω πως σήμερα ένα φιλί είναι ακόμη σε θέση να διώξει ανθρώπους από ένα μαγαζί και να μας απομακρύνει, ενώ η δύναμή του βρίσκεται στο να μας φέρνει κοντά. Στο τεύχος αυτό μιλάμε για τα φιλιά τα δικά μας. Το σεξ, την αγάπη και την υποψία. Στα τραγούδια, στα ραδιόφωνα, στις τηλεοράσεις, στις εφημερίδες. Και στη ζωή. Κυρίως στη ζωή...

Ελπίζω να απολαύσετε το τεύχος μας και τις αλλαγές που πλέον θα είναι συχνές και ελπίζω προς το καλύτερο. Ειναι σαφές πως περνάμε σε άλλη εποχή. Και είναι στο χέρι και στο μυαλό μας να είναι και νέα.
Καλή μας δεκαετία.

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

facebooki...

Τελευταία πολύ γκρινιάρης είμαι όταν γράφω, το παραδέχομαι και κινδυνευει να μου βγει το όνομα. Αλλά με αφιέρωμα facebook νομίζω δικαιούμαι. Κι ας είμαι εγγεγραμμένος χρήστης δυο μόλις χρόνια. Και δε θα γκρινιάξω για την υπηρεσία. Όχι πολύ σε κάθε περίπτωση, γιατί τελευταία σέρνεται. Ας το παραδεχτούμε. Φορτώνουμε μαζί πλέον για να ανοίξει μια σελίδα! Καλά, για το chat δε το συζητάω καν. Ούτε για τις σελίδες που είναι unavailable. Τα έχει παίξει – αγνοώ τον λόγο-, αλλά τα έχει παίξει. Και μαζί του και τα νεύρα μου!

Αλλά αυτά για τα οποία πραγματικά θέλω να γκρινιάξω δεν έχουν σχέση με την τεχνική υποστήριξη ή την αρτιότητα του προγράμματος. Το κοινωνικό κομματάκι του είναι που μου χαρίζει αυτή τη λάμψη στο ματάκι. Δηλαδή, εσεις!
Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για να μη μπερδευόμαστε.


SPAM σε κάθε διαθέσιμη μορφή, τύπο, εικόνα κτλ

Με δεδομένο ότι το facebook έχει μπει στη ζωή μας ως μέσο επικοινωνίας το χρησιμοποιώ ως τέτοιο. Δηλαδή, μπαίνω ή δημιουργώ group ενημέρωσης ή επικοινωνίας, έχω τις προσωπικές ή δημόσιες φωτογραφίες μου και μιλάω με κόσμο που ξέρω ή που θέλω να μάθω. Απλό νομίζω.

Που στο διάολο εκεί μέσα χωράει ή πιέζεται η πραγματικότητα των 5 τουλάχιστον post` ανά ημέρα στον –καθαρότατο και προσωπικοτατο κατά τα’ άλλα – τοίχο μου, αδυνατώ να κατανοήσω. Τριαντάφυλλα, παιχνίδια, χαμόγελα, αγγελάκια, καλημέρες κι ένα σωρό άλλες αυτοματοποιημένες και απρόσωπες αηδίες με προϋπαντούν όποιο πρωινό αντικρίσω τη σελιδούλα μου. Κι από πλευράς αισθητικής αν το δει κανείς είναι λίγο χάλι…

Αυτά τα groups ….

Επίσης, ποτέ δε κατάφερα να κατανοήσω αυτή την ανάγκη για ηλίθια groups. Οκ ο άνθρωπος θέλει να φτιάχνει ομάδες, να ανήκει κάπου δε λέω… Αλλά η χρησιμότητα να μπω σε group που βάζουν το χέρι κάτω από το μαξιλάρι, λυπάμαι τη φίλη Ελένη που χώρισε και τόσα άλλα, μάλλον μου διαφεύγει. Καλά για τα υπόλοιπα όμορφα τύπου να μαζευτούμε 1000000 έλληνες, πάπιες, φίλοι του μπλέ κισσού κτλ δεν έχω να πω τίποτα. Και πες ότι μαζευόμαστε… Μετά; Θα πλέξουμε; Θα φυτέψουμε κισσούς; ΤΙ;

Προσωπικές επαφές


Τώρα πάμε στο κομμάτι που με καίει – και σας καίει είμαι σίγουρος- που δεν είναι άλλο από την πιθανότητα να γνωρίσεις έναν άνθρωπο που να σε ενδιαφέρει, να κάνεις σεξ, να αγοράσετε μαζί σπίτι και να καταλαβαίνεστε. Έτσι; Έχετε καταλάβει βέβαια πως πλέον ο στόχος δεν είναι η γνωριμία αυτή καθ’ αυτή αλλά το στάτους να γίνει complicated ή in a relationship. Και επιτρέψτε μου να πω πως το θεωρώ γελοίο. Αυτόν τον ψυχαναγκασμό της γνωριμίας και της ευτυχίας τον έχουμε μεταφέρει virtual πολλαπλασιασμένο επί δέκα, του έχουμε αφαιρέσει ότι ουσιαστικά ρουχαλάκια μπορεί να φόραγε και τον αφήσαμε σχεδόν γυμνό σε ένα στάτους. Το σχεδόν κολλάει στις λίγες περιπτώσεις ενσυνείδητης χρήσης. Μπορείτε να το φανταστείτε ως ένα κόκκινο σλιπάκι, έτσι για να τραβάει το μάτι. Και όλες οι επαφές μια από τα ίδια έτσι!; Βάζουμε στάτους ότι θέλουμε να δει κάποιος που πιθανώς να δούμε μετά από λίγο, αλλά φυσικά δε θα το πούμε ποτέ στα ίσα. Και με τον ίδιο τρόπο ψάχνουμε να μας βρούμε στις γραμμές των άλλων…
Όσο γοητευτική μπορεί να γίνει η επικοινωνία με το μέσον αυτό με τη συγκίνηση που μπορεί να κουβαλήσει ένα τραγούδι ή δυο λέξεις που θα στείλεις άλλο τόσο έχει τη δυνατότητα να κυλήσει προς το γελοίο.

Η αλήθεια

Μέσα από όλη αυτή τη δυνατότητα παρέμβασης στην προσωπικότητα μου, σου ,του… τι τελικά είναι αληθινό; Πολύς κόσμος γίνεται αυτό που θα ήθελε να είναι αρχίζοντας από ψεύτικες ή καθόλου φωτογραφίες. Μετά με τα χαρακτηριστικά, τις ασχολίες και τέλος την κατάθεση ψυχής. Σαφώς και πολλοί άνθρωποι εκθέτουν απλά μέρη του εαυτού τους, αλλά μια μεγάλη μερίδα απλά ζει παράλληλα κάτι διαφορετικό από την καθημερινότητα. Κι όσο ενδιαφέρον κι αν μπορεί να έχει αυτό, όσα πολλά κι αν λέει για τον τρόπο ζωής μας, όταν συγχέεται με την πραγματικότητα στην οποία υπάρχουμε συνολικά καταντά από αστείο μέχρι λυπηρό με κύριο χαρακτηριστικό τον ψυχαναγκασμό και την αναβολή.



Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα metropolis weekend

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

ur life

Kι εγώ με τη σειρά μου θα σου πω να μαζέψεις ότι σκισμένες φωτογραφίες βρεις. Παλιές δικές σου, όνειρά σου, πλήγές και ζωγραφιές. Και να τις κολλήσεις σε ένα τοίχο και να χαμογελάσεις για τις στιγμές που σου χάρισαν, σου χαρίζουν και θα σου χαρίσουν. Το μόνο πραγματικό που πρόκειται ποτέ -κατά πάσα πιθανότητα- να γνωρίσεις. Τη ζωή σου.

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

live.





Σήμερα πήγα στο τελευταίο live των παιδιών. Πολυ συγκινητικό και όμορφο. Και ήπια -λίγο μεν αλλά- μετά απο καιρό. Γυρνώντας με 120 μέτρησα 2 στιγμές που μου 'μειναν και δεν είχαν σχέση με τραγούδια.

Η πρώτη... κάποια πέταλα που ρίξαμε στο πάτωμα. Δε μαδήσαμε για "μ' αγαπά, δε μ' αγαπά". Απλά τα ρίξαμε. Πάντα με την ίδια ευκολία αφήνει κανείς από τα χέρια του λοιπόν την ομορφιά. Και μετά κοιτά λίγο για τις τσίχλες που μπορεί να τα κολλήσουν. Για καθαρή αναπνοή. Ανοησίες. Για μια άλλη αναπνοή απλά.

Η δεύτερη ήταν το βλέμμα ενός κυρίου. Τη στιγμή που ανάβαμε αυτά τα χαριτωμένα μαραφέτια που βάζουν στις τούρτες γενεθλίων. Στο εν λευκώ. Αυτό το βλέμμα ήταν για αυτό το φως το απόλυτο ευχαριστώ και η πιο όμορφη στιγμή. Η στιγμή όπως θα έπρεπε να είναι.

Μια αυτοβιογραφία.
Γ.Π.

ΥΓ: Μανώλη μου, χρόνια πολλά και ευτυχισμένα!