live.

Σήμερα πήγα στο τελευταίο live των παιδιών. Πολυ συγκινητικό και όμορφο. Και ήπια -λίγο μεν αλλά- μετά απο καιρό. Γυρνώντας με 120 μέτρησα 2 στιγμές που μου 'μειναν και δεν είχαν σχέση με τραγούδια.

Η πρώτη... κάποια πέταλα που ρίξαμε στο πάτωμα. Δε μαδήσαμε για "μ' αγαπά, δε μ' αγαπά". Απλά τα ρίξαμε. Πάντα με την ίδια ευκολία αφήνει κανείς από τα χέρια του λοιπόν την ομορφιά. Και μετά κοιτά λίγο για τις τσίχλες που μπορεί να τα κολλήσουν. Για καθαρή αναπνοή. Ανοησίες. Για μια άλλη αναπνοή απλά.

Η δεύτερη ήταν το βλέμμα ενός κυρίου. Τη στιγμή που ανάβαμε αυτά τα χαριτωμένα μαραφέτια που βάζουν στις τούρτες γενεθλίων. Στο εν λευκώ. Αυτό το βλέμμα ήταν για αυτό το φως το απόλυτο ευχαριστώ και η πιο όμορφη στιγμή. Η στιγμή όπως θα έπρεπε να είναι.

Μια αυτοβιογραφία.
Γ.Π.

ΥΓ: Μανώλη μου, χρόνια πολλά και ευτυχισμένα!