Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

reality in-between


Αθήνα. Πρωτοχρονιά από 2009 προς 2010.

Μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι του Γιάννη. Είναι στο κέντρο, αρκετά μεγάλο και συνήθως το πιο βολικό για τέτοιου είδους μαζώξεις. Μένει μόνος του, ή για να το θέσω καλύτερα μαζί με τον όποιο «βγαίνει» εκείνη την περίοδο. Έφτασα τελευταίος και μετά την αλλαγή του χρόνου, αλλά πάνω στην ώρα για το αλκοόλ.
Με το που μπαίνω χαιρετάω τον Γιάννη με το ζωντανό που κυκλοφορεί για τον μήνα Ιανουάριο κατά πάσα πιθανότητα – Βασίλη τον λένε και γιορτάζει- και μετά με τη σειρά το Νίκο –που είναι πρώην μου- με τον καινούριο του γκόμενο τον Παναγιώτη και τον κολλητό μου τον Γιώργο. Όλοι, συμπεριλαμβανομένου και εμού, είναι ντυμένοι στη τρίχα! Gay άντρες παιδί μου, τι περιμένεις!

«Καλησπέρα, καλή χρονιά» κτλ. από παντού.

- Σόρρυ που άργησα παιδιά, αλλά ήμουν με τους δικούς μου και θέλανε να κάνουμε
αλλαγή μαζί. Κάθε πρωτοχρονιά τους πιάνει ο συναισθηματισμός.
- «Ναι, καταλαβαίνω» , πετάγεται ο Βασίλης, «κι οι δικοί μου όταν ήμουν
Αγρίνιο ήθελαν να τα περνάμε μαζί. Πριν μάθουν για μένα φυσικά» και γελάει.
Με αυτό το γέλιο το αφοριστικό.
- « Αλήθεια το ξέρουν; Πως αντέδρασαν;» ρωτάει ο Παναγιώτης,
ο οποίος απροπό είναι κρυφός-.
- « Όταν το έμαθαν… βασικά όταν το είδαν, γιατί με έπιασαν με γκόμενο
άρχισαν τις υστερίες. Μέσα σε μια εβδομάδα είχα φύγει από το σπίτι.
Αυτό έγινε πέρυσι. Δεν έχουμε ξαναμιλήσει από τότε»
- «Βασίλη, πόσων χρονών είσαι;» Ρωτάω εγκυκλοπαιδικά.
- Δεκαεννιά…

Σκοτοδίνη. Συμπτώματα εμφράγματος, βήχας και το κρασί πάει να μου βγει απ΄ τη μύτη. Τι θέλω και ρωτάω κι εγώ. « ΟΚ και οι δικοί μου τότε μάθανε, αλλά δε με διώξανε κι απ το σπίτι. Δηλαδή ήρθες δεκαοκτώ χρονών στην Αθήνα μόνος σου; Και που δουλεύεις τώρα; Τι κάνεις; Πως τα βγάζεις πέρα;»

- Σπουδάζω σε ένα ΤΕΙ και δουλεύω σερβιτόρος σε ένα gay μαγαζί. Έμενα από δω κι από ‘κει, κυρίως με τη βοήθεια κάποιων παιδιών από gay οργανώσεις. Αλλά τώρα για λίγο θα μείνω με τον Γιάννη…

Η βραδιά συνεχίζεται με χαρτιά. Η ώρα κοντεύει δυο και συζητάμε να βγούμε γκάζι. Εγώ έχω ήδη χάσει αρκετά και έχω βγει από το παιχνίδι. Κάποια στιγμή βρίσκω την ευκαιρία και ψιθυρίζω στο Γιάννη: « Για έλα προς τα μέσα εσύ» και πάμε προς τη κουζίνα να φέρουμε κρασί. Και αρχίζω…

- Καημένε μου, φρόντισε μην αρχίσεις τις ίδιες μαλακίες με το παιδί
όπως με όλους τους υπόλοιπους….
- Μην αρχίζεις… σε παρακαλώ.
- Άσε τα «μην αρχίζεις» και τις μαλακίες. Το παιδί έχει θέμα.
Αν δε μπορείς να συμπεριφερθείς ανάλογα μη του δίνεις ελπίδες τουλάχιστον!
- Πάω τα κρασιά μέσα. Τα έχουμε συζητήσει με τον Βασίλη.
- Αυτό φοβάμαι!

Μπαίνοντας, σηκώνεται ο Γιώργος. «Πάω να πάρω το χάπι μου», μου ψιθυρίζει. Και πιο δυνατά « Άιντε, ετοιμαστείτε… My Bar είπαμε»
- Με τα πόδια θα πάμε ε; Εγώ αυτοκίνητο στο κέντρο πρωτοχρονιά δε φέρνω!




Η Πρωτοχρονιάτικη Αθήνα όσο γκρινιάρης κι αν είμαι είναι τέλεια. Γιορτινή και ντυμένη με υποσχέσεις. Όχι τις διαφημιστικές. Τις άλλες, που σε κάνουν να μπορείς να ελπίζεις τα πάντα. Αν το καταλάβατε τα μπακούρια είμαστε εγώ κι ο κολλητός μου. Οι άλλοι μια χαρά τα φέρνουν βόλτα! Στο δρόμο προς τα κάτω κάποια στιγμή έρχεται και μ’ αγκαλιάζει ο Νίκος.

- Καλή χρονιά δε σου είπα…
- Όχι, δε μου είπες. Καλή χρονιά! Τι λέει;
Μια χαρά σας βλέπω με τον Παναγιώτη. Το πάτε για γάμο;
- Χα χα! Αστείο. Με έχεις εμένα για γάμους; Μένουμε μαζί, αυτό είναι όλο.
- Και τι θες να μείνεις έγκυος για να το δεις σοβαρά;
Καλά όχι πως και να ήθελες μπορούσες αλλά λέμε τώρα.
- Εσύ πως τα πας;
- Βαρετά… ή μάλλον καλύτερα ήρεμα. Είμαι λίγο εκτός gay ψυχαναγκαστικού
lifestyle αυτό τον καιρό και είμαι πολύ χαλαρά.
- Σε έχει φάει η μαλακία δηλαδή…

Γελάμε και φτάνουμε. Το χαμόγελο σβήνεται από τα χείλη μου με το που βλέπω τον πανικό στο μαγαζί. Είμαι μάλλον αγοραφοβικός, δεν εξηγείται. Προχωράμε προς τα μέσα και φιλάμε και χαιρετάμε μέχρι και τα σκαμπό. Πρώην, επίδοξοι επόμενοι, γνωστοί, βαρετοί και ενδιαφέροντες, όλοι σε ένα μίγμα που χορεύει και μεθάει. ΟΚ και χαίρεται κι ελπίζει… και κάνει σεξ και όνειρα.

Απλά από τη νέα χρονιά εύχομαι να μπορεί να τα κάνει μαζί. Κι αν όχι να κάνει κάτι για αυτό. Η κάθε τέτοια παρέα, από την Αθήνα, την επαρχία, ζευγάρια ή μπακούρια να ονειρευτεί, να βγεί , να διασκεδάσει να κάνει σεξ. Και να αποφασίσει πως η «προσωπική ζωή» είναι πέρα από ιδιωτική και δικαίωμα. Αυτό του να ονειρεύεσαι το μέλλον σου.

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Κατάθλιψη

Ότι και να διαβάσω αυτές τις μέρες, οπου και να διαβώ πέφτω με μαθηματική ακρίβεια πάνω της! Τι κακό είναι αυτό; ένταξει δε πετάω κι εγώ απ' τη χαρά μου, αλλά μπάστα. Τα περι ημερών γιορτινών και λοιπών τα αφήνω στο πλάι μαζί με ό,τι αντιδράσεις μπορεί να έχουν προς τον τίτλο μας ή τα μαγαζιά.

Δηλαδή οκ, όλοι και όλες δεν είναι καλά και τίποτα δεν είναι στο χεράκι μας- όχι οτι το κουνήσαμε βέβαια-. Με την οπτική αυτή ποτέ δε θα γίνουν, εκτός φυσικά αν περιμένουμε την ευτυχία σε άλογο παρέα με το τζόκερ και κατα προτίμηση με χιούμορ, καλλιέργεια και εμφάνιση. Ας είμαστε ειλικρινείς:

Απλά η εναλλακτική είναι δύσκολη. Κάτι άλλο, κάτι που για να το αγγίξεις πρέπει να βγεις από τη πόρτα σου σε κάτι νέο και άγνωστο και κυρίως... χωρίς καμία σιγουριά.

Να έχουμε μια όμορφη και γεμάτη από νέα πράγματα χρονιά.

Στην υγειά μας!

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

κοινωνικά μοντέλα


Όλοι και όλες έχουμε πιεστεί από τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν είτε αφορούν σε θέματα σεξουαλικότητας, είτε επαγγελματικά, είτε καθαρά θέματα επιβίωσης. Οι εικόνες όπου το «αρσενικό» είναι το κυρίαρχο φύλο, δυστυχώς και για τα δύο φύλα, λειτουργούν ακόμη έντονα στον ψυχισμό μας κάνοντας μας να κουβαλάμε φορτία άλλων. Οι εικόνες του «επιτυχημένου», του «ευτυχισμένου» και «καθωσπρέπει» καδράρουν σχεδόν στις περισσότερες συμπεριφορές που κουτουλάμε στους δρόμους και τις δουλειές μας κάνοντας μας σχεδόν να τις θεωρούμε αυτονόητες.

Προσωπικά αμφισβητώ οποιοδήποτε «μοντέλο» περιορίζει αντί να απελευθερώνει και αρνούμαι κατηγορηματικά να κλείσω την ευτυχία και την εξέλιξη σε απαρχαιωμένα καλούπια. Όλα αυτά τα μοντέλα αν κάνουμε ένα γρήγορο πέρασμα από κουλτούρες, πολιτισμούς και χρόνους θα δούμε πόσο τραγικά έχουν μεταλλαχθεί, πόσο μη αυτονόητα είναι και ενίοτε πόσο άχρηστα όσο αφορά στην εξέλιξή μας.

Στο τεύχος αυτό ασχολούμαστε με την «οικογένεια». Αυτό που τουλάχιστον θεωρούμε στην Ελλάδα οικογένεια και ότι βάρος φέρει αυτό για τον καθένα και καθεμία. Στο αφιέρωμά μας αυτό έχουμε από το come out στην οικογένεια, τις αντιδράσεις γονιών, τη συνειδητοποίηση της ταυτότητας gay παιδιών και τέλος το θέμα ταμπού: «την τεκνοθεσία από gay ή λεσβίες».

Μέσα από αυτό το αφιέρωμα τουλάχιστον στα θέματα που αφορούν στη προσωπική ευτυχία και ελευθερία ελπίζω να δώσουμε μια εικόνα σαφώς πιο ευρεία και απελευθερωτική. Ακούμε και βλέπουμε ανθρώπους ΛΟΑΔ με παιδιά, ζευγάρια, ή ακόμη και σχέσεις τριών ατόμων. Πώς μέσα σε αυτή τη τόσο επιταχυνόμενη εξέλιξη και κυρίως πληροφόρηση θα διαφυλάξουμε κάποιες «αξίες»;

Γιατί χρειάζεται; Το θέμα είναι πάντα να είμαστε εμείς ευτυχείς και να κάνουμε και τους γύρω μας και αυτό είναι το μόνο μοντέλο που αξίζει να δημιουργήσουμε. Και μπορεί να είναι όσο εναλλακτικό ή ελεύθερο χρειάζεται ή νιώθει ο καθένας και καθεμία από εμάς…

περισσότερα στο www.avmag.gr

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Πειθαναγκασμός ένεκα λαμπακίων...




Εξομολογουμαι αναίσχυντα οτι τα λαμπάκια μ' αρέσουν. Μου φτιάχνουν τη διάθεση έστω κι αν είναι μόνο -κατά πολλούς- τα αντίστοιχα εξαγοράς ιθαγενών στη νέα γη. Παλιά είναι ρε παιδια. Και δεν έχω και λουλουδάκια για τη συναλλαγή.

Η περίοδος που διανύουμε και θα φοράμε για τις επόμενες μέρες είναι δε γεμάτη από δαύτα. Δε χιονίζει όμως. Και δε ξέρουν πολλοί να φτιάχνουν γαλοπούλα - η οποία δε κατάλαβα πως μας καπελώθηκε από το thanksgiving-. Αλλά ούτως η άλλως η γέμιση είναι αυτό που ανέκαθεν με εξίταρε.

Και δώστου δέντρα και μια μελαγχολία, τουλάχιστον ανα στρέμμα, που είναι πλεόν τόσο μπανάλ όσο και η χαζοχαρά. Άκυρα τα ψώνια δε λέω, και η χειραγώγιση των συγκινησιακών εκφορτίσεών μας. Αλλά το πρώτο θετικό είναι οτι υπάρχουν.

Και το δεύτερο θα υπάρξει όταν ανάψει "μια κατανόηση" οτι ο διακόπτης ονείρων, συναισθημάτων, δώρων και ημερών ή στιγμών που μας κανουν το μέλλον μας είναι στο χέρι μας.

Must

Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

did i say?

Aν και δε το κάνω συχνα μια στο τόσο εκτίθεμαι λίγο παραπάνω. Ποτέ ολοκληρωτικα -αυτό έλειπε άλλωστε-, απλά επαρκώς. Κάθε φόρα λοιπόν, νομοτελειακά, γίνεται για κάποιο λόγο που αποτελεί σχεδόν ύμνο στη διανόηση. Όποτε δε, το κάνω ως συγκινησιακή εκφόρτιση κατα κάποιο μαγικό τρόπο προκαλώ καταστάσεις καρμπόν με ομοιοκαταληξία σε "απών". Στην υγειά μας ρε.

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

καθάρσεις

Εντάξει, βαριέμαι. Εύκολα και συχνά.

Επίσης βρίσκω ανούσια πολλά πράγματα. Δε ξέρω αν είναι άμυνα ή κατι αλλό εξίσου τετριμμένο.

Και τέλος είμαι αισιόδοξος. Ξεκάρφωτα και απλά.

Κλείνω με ένα φιλί.

Καληνύχτα

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

after shave. 6h

after shave story - cliente @ 51, loneliness, parking marathon, black russian, dis- and dat. it should be-eep. blinkin slightly, walking lightly, sleeping -ly


nighty nite.

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Editorial 30

Κατά το σύνηθες...

============================


Τευχών 30, και ψάχνουμε κρίση. Τη συνοδευτική που φοριέται πολύ τελευταία, καθότι chic. Φοράμε και τα καλά μας και βγαίνουμε προς αναζήτηση γαμπρού, το λέμε στη μαμά και σε λίγο περιμένουμε το πρώτο μας παιδί. Ξυπνάμε ιδρωμένοι, γυρνάμε σελίδα. Κοβόμαστε και πάμε στα ζώδια. Μη σε κόφτει.

Για 30 τεύχη κυκλοφορούμε ενοχλητικά κι επίμονα, όπου βγαίνουμε και βγαίνετε. Προσπαθούμε – πολλές φορές αποτυχημένα – να πιάσουμε τον παλμό των αναγνωστών. Σφυγμομετρήσεις η μια πίσω από την άλλη, 16 η μικρή 25 η μεγάλη με ρωμέικα μαθηματικά. Χύτρες ταχύτητας σε εξαιρετικές στιγμές. Δεν υπάρχει μέσος αναγνώστης και μέσος άνθρωπος. Η αποκάλυψη του αιώνα: Υπάρχεις εσύ κι εγώ.

Σ’ αυτά τα τεύχη φυλλομετρηθήκαμε, διαβαστήκαμε και πεταχτήκαμε από πολύ κόσμο. Από «ψαγμένους» str8 και χαμένους gay, γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, ξενέρωτους club-όβιους και δίποδους σέξι, μέχρι ανυποψίαστες μανούλες, λίγο πριν τη κραυγή ή το «κάτι μας είπες τώρα». Από μια κοινότητα που μαζί μας μεγάλωσε λίγο και ωρίμασε. Κοντολογίς πέρασε την εφηβεία, αλλά δεν είναι ακόμη ώριμη. Ή λίγο καλύτερα: Eίναι ακόμη στην πιάτσα προς αναζήτηση ταυτότητας. Χωρίς θρήσκευμα, μουσική, ταμπέλες και πόντους. Μια ταυτότητα ουσιαστική, απλή και οικεία ισα να μπορεί να ακούει και να λέει «σ’ αγαπώ».

Κι ετών 30, ή τουλάχιστον στη γύρω περιοχή. Προσωπικά μιλώντας. Πάντα. Υποτίθεται φορώντας κάθε μέρα δεκάδες «πρέπει» ανάλογα τις περιστάσεις: Επιτυχίας, σέξι ύφους, αυτογνωσίας, σταθερότητας… Ειλικρινά, μόνο εγώ βαριέμαι τόσο αφόρητα αυτές τις μπούρδες; Παρακαλώ επιβεβαιώστε ότι υπάρχουν κι άλλοι. Έστω λίγοι τυπου "απλά να 'μαστε έτσι καλά, να λέμε αστεία στο κόσμο μπροστά". Κι ας χάσω...

Δι’ ευχών και έργων πολλών κι άλλων τόσων φτάσαμε ως εδώ και έτσι θα συνεχίσουμε. Μεγαλώνουμε. Σαν περιοδικό, σαν άνθρωποι, σαν κοινότητα και σαν… πολλά ακόμη.

Δι’ ευχών πολλών, καλή συνέχεια στα ταξίδια. Και καλά ταξίδια.



www.avmag.gr

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Μια μέρα … στην Αθήνα


Μια σύντομη σεναριακή μέρα ενός Αθηναίου. Με έμφαση στα ανθρώπινα χαρακτηριστικά των κατοίκων της ευγενούς πόλης και της γοητείας της. (ή αλλιώς: ας γκρινιάξω κι εγώ λίγο)

--------------------------------------------------




Ξυπνάω.

Από θόρυβο. Ο δίπλα κάνει πρωινιάτικο μαστορέματα και τα μοιράζεται μαζί μου. Δε φτάνει που υπομένω την κόρη του εφτά χρόνια να μαθαίνει πιάνο (αφού δε το έχει το κορίτσι – δε θέλει λέμε- τι επιμένετε;) την είδε και Μαγκάιβερ στις 9 το πρωί του Σαββάτου!

Βγαίνω από το σπίτι ακροβατώντας στο πεζοδρόμιο. Η απόσταση που πρέπει να διανύσω μετριέται πλέον και σε βρισίδια. Όχι δικά μου, εγώ είμαι κύριος.
Στο μετρό, μπαίνω και αγκαλιάζω τη κυρία που έχει πνιγεί στο ρουζ. Φοβάμαι πως θα μυρίζω κακόγουστο άρωμα για την υπόλοιπη ζωή μου. Πάω να βγω μα ένα κύμα μπουρτζο-αθηναίων με παρασύρει πάλι πάνω στη κυρία με το ρουζ. Μάλλον είναι καρμικό.

Έχω φτάσει στην ώρα μου. Νομίζω είμαι ο μόνος με αυτό το χαρακτηριστικό σ’ αυτή τη πόλη. Θα πάμε για ψώνια και μετά για καφέ… Εφοδιάζομαι με σακούλες και πάμε να ξαποστάσουμε. Έρχεται ο σερβιτόρος με τον λογαριασμό. Πέντε ευρώ ο καφές. Μόνο στην Αθήνα… Άντε και στο Παρίσι στον Σηκουάνα ( ο οποίος απροπό πλέον δε βρωμάει τόσο όσο παλιά)

Γυρνάω στο σπίτι. Έκανα το λάθος να πάρω ταξί και έχει κίνηση. Εντάξει η κίνηση δε με ενοχλεί. Ο ταξιτζής πάλι πολύ… Δε θέλω να σχολιάσουμε ρε φίλε ότι γκόμενα προσπερνάμε, τι να κάνουμε τώρα; Φτάνω μέσα στα νεύρα. Με μια γρήγορη αποτίμηση της ημέρας έχω χαλάσει ένα σεβαστό ποσό , μυρίζω πατσουλί και έχω αγκαλιάσει τη μισή Αθήνα που πέρασε από το μετρό. Λέξη για τον καιρό και κουβέντα για την ευγένεια. Ούτε καν για το ημι-καμάκι που παίχτηκε στην Ερμού.

Τουλάχιστον μετά το ντουζ και το τσάι μου ηρεμώ. Σχεδιάζω το βράδυ μου – έχω σχεδιάσει εκατοντάδες τέτοια με τρομακτική επιτυχία –.
Κανονίζουμε να βγούμε και το πάω περπατητό από σύνταγμα ως Γκάζι ή Μοναστηράκι. Έχω έτσι την ευκαιρία να δω και τους πλανόδιους που παίζουν μουσική κυμαινόμενη από αριστούργημα μέχρι θόρυβο (να δεις που με τη γκίνια μου και αυτοί γείτονές μου θα είναι)

Τα μπαράκια που πάω έχουν κάτι μαγικό. Ο κόσμος μένει ως αργά. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι κόσμο που διασκεδάζει, μιλάει, τρώει, ερωτεύεται και χωρίζει.

Επιστρέφοντας σπίτι σχεδόν νωρίς, πετυχαίνω έναν εξίσου σεναριακό ήρωα με μια βαλίτσα να γυροφέρνει την Αθήνα. Δεν είναι η πρώτη φορά. Τουρίστας θα ναι το δόλιο.

Αν θέλετε να δείτε ταινία, που ο κόσμος ερωτεύεται στην Αθήνα, λυπάμαι. Να πάτε αλλού. Όχι σ’ άλλη πόλη, μια χαρά είναι η δόλια. Την αγαπάμε! Σε άλλο άρθρο.


Προς σκηνοθέτη:
===============
Παρακαλώ πολύ κατά τα γυρίσματα να προσεχτούν ιδιαίτερα

Η γκρίνια
Η γκίνια
Τα πεζοδρόμια στο κέντρο
Οι κυρίες στο μετρό
Οι διάλογοι στην κίνηση
Τα βράδυα στο κέντρο – να ναι όμορφα ντε!
Κοντινό στο Σηκουάνα
Ο ταξιτζής (κατά προτίμηση φαλλοκράτης χιουμορίστας… ικκκκ)



www.metropolisnews.gr

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Μελαγχολία.

Απόγευμα κυριακής λίγο πριν πάω για μάθημα.

Οι μέρες μου ουσιαστικά δεν έχουν Σαββατοκύριακα. Όλες ίδιες είναι. Οπότε γλιτώνω και την Κυριακάτικη μελαγχολία.

Προφανώς.

θεοί...

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Μια ερώτηση.

Θα σας κάνω μια ερώτηση και αν θέλετε απαντάτε.

Τι σας κάνει ευτυχισμένους; ή τι νομίζετε οτι θα σας κάνει έστω;

Κι αυτό γιατί ξέρω αρκετά για την ελπίδα. Και υπάρχουν τόσα μα τόσα πολλά για τα οποία ειλικρινά δεν έχω ιδέα...

Πορνογραφία

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

κάτι για κάθε μέρα

Στο τραίνο.

Το πρόσωπό μου με κοιτά δακρυσμένο απ' τη βροχή στο τζάμι. Όλα φεύγουν απ' το πλάνο.
Το πράσινο, και τα λουλούδια δίπλα απ'το φλυτζάνι.

Τα γένια μου τονίζουν τις γωνίες, των ραντεβού μας. Πάντα χωρίς φανάρια, για να έχω διακιολογία να περιμένω κι άλλο.

Ξανά στο τζάμι. Φτυστό η αλήθεια και η ζωή. Για να δεις θέλει ανάσα και για να μάθεις κλείνεις τα μάτια. Αυγά μάταια που λες για ένα πρωινό σα και σήμερα. Για μένα... Εσυ δε τρως.

Και δυο φιλιά. Για σένα. Εγώ είμαι σε δίαιτα. Αυστηρή από τότε...

Μια ευγενική χορηγία του χτες.

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

Θεσσαλονίκη

9.21 κλασικά.
Γενικά είμαι κομματάκι βαρετός και προβλέψιμος σε κάτι τέτοιες επιλογές. Ή αλλιώς εμμονικός με τις παλιότερες. ΔΕν έχουν κάποιο ιδιαίτερο βάρος ή συγκίνηση. Απλά κουβαλάνε μια υποψία χαλάρωσης και απελευθέρωσης με βόλτες στην Αριστοτέλους, πικρό γκαζόν και λίγο θάλασσα. Άντε και κρασί! Ως εκεί. Πιο πέρα μάλλον φοβάμαι :)

Άντε καλά να περάσουμε!


Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Πόρωση

Το ραντεβού έλαβε χώρα σήμερα στις 10.30! Βάθος κήπος, μακρυά από τα φώτα και τους καπνούς καθότι κρυωμένος. Τα μάτια μου βούρκωναν ακατάσχετα. Έτσι βλέπεις τη μεγαλοφυία καλύτερα, γεμάτη ομορφιά. Ζητείται μηδέν.

Διάλειμμα για λίγες αναπνοές, κουβέντες εν λευκώ. Είσοδος πάλι στους καπνούς και έξοδος στους πρώην.

Τέτοια μέρα... μη τελειώσει πότε. Και ξέρω πως θα τελειώσει όπως πάντα. Και τι έγινε;

Αλλά ας μη τελειώσει ποτέ.

ΥΓ: μπορώ να δω το μέλλον όπως πάντα. Πεντακάθαρο. Και δε φανταζεστε πόσο χαίρομαι... Τι έπαρση!

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

φύγαμε!

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Ανεβάσαμε...

το καλύτερο έργο όλων των εποχών. Ή το καλύτερο που εμείς θα ξέρουμε σε κάθε περίπτωση. Μπαλατζάρουμε από κομπάρσοι μέχρι σκηνοθέτες. Τι εισητήρια θα κόψει μας μάρανε.

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Βραδιά...




το αποτύπωμα μιας τόσο όμορφης βραδιάς.

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

xesto... recall :P

Από τον Αγ.Παντελεήμονα στο Στ.Λαρίσης

Πέρασε και αυτή η εκλογική περίοδος με αποτέλεσμα μια αυτοδύναμη κυβέρνηση, σαφή αποτελέσματα και νάθινγκ του γουόρυ αμπάουτ! Εξακολουθούμε να έχουμε κυριαρχία των δύο μεγάλων κομμάτων με άλλα τρία στη βουλή και παρ’ ολίγον τέσσερα. Τα ποσοστά των μικρότερων κομμάτων κυμάνθηκαν σε χαμηλά για την εποχή επίπεδα αν εξαιρέσουμε το ΛΑΟΣ που είχε άνοδο από μία μέχρι δύο μονάδες, αναλόγως περιοχής και συνθηκών. Γενικότερα παρατηρείται μια αύξηση στις προτιμήσεις του πληθυσμού σε πιο ακραίες θέσεις σε περιόδους κρίσης και ανασφάλειας, οπότε ως ένα βαθμό είναι κατανοητό το αποτέλεσμα.

Συγκεκριμένα η προτίμηση αυτή στις εκλογές που μας πέρασαν, παρατηρείται να έχει μια ιδιαίτερη εμμονή με τα μεγάλα αστικά κέντα. Τα κόμματα με παρόμοιες θέσεις στις Α και Β , Αθηνών , Πειραιώς και Θεσσαλονίκης δεν έπεσαν κάτω από 7,5% ενώ σε κάποιες περιπτώσεις άγγιξαν σχεδόν το 9%. Στην Αθήνα συγκεκριμένα και ενώ στις περισσότερες περιοχές τα ποσοστά είναι σχετικά χαμηλά, σε περιοχές του κέντρου που θεωρούνται υποβαθμισμένες ή με έντονη την παρουσία μεταναστών τα ποσοστά εκτινάσσονται πάνω από 10% (εκλογικά τμήματα 309, 442, 444 ή 310 π.χ.), ενώ σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνάνε και το 14% ( στο εκλογικό τμήμα 443). Τα τμήματα αυτά βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή της Πλατείας Αττικής και Σταθμού Λαρίσης. Αντίστοιχα αποτελέσματα έχουν εκλογικά κέντρα των περιοχών της πλατείας Αμερικής, Κυψέλης, Πλ. Βάθης κτλ.

Στις παραπάνω περιοχές παρατηρούμε αυξημένα ποσοστά, όχι μόνο σε αυτά τα αποτελέσματα, αλλά και σε πολλά χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να προσδώσουν συγκεκριμένο χαρακτήρα στις περιοχές και σε μεγάλο βαθμό να εξηγήσουν ίσως τις θέσεις που προτιμούνται. Αρχικά, οι περιοχές αυτές είναι εξαιρετικά πυκνοκατοικημένες φτάνοντας σε κάποιες περιπτώσεις τον ένα κάτοικο ανά δυόμισι τετραγωνικά μέτρα το οποίο απέχει πολύ από το προτεινόμενο ανεκτό των δέκα τετραγωνικών. Εκτός αυτού είναι σαφές πως σε αυτές τις περιοχές ζουν πολλοί μετανάστες και μετανάστριες –παράνομοι ή μη-. Τέλος είναι σχετικά υποβαθμισμένες και φτηνές περιοχές με αποτέλεσμα να είναι πόλος έλξης για άτομα με μικρότερη οικονομική άνεση και πολύ συχνά σοβαρές ανάγκες ενώ η ποιότητα ζωής που τα παραπάνω χαρακτηριστικά επιτρέπουν είναι κατά μέσο όρο πιο χαμηλή από το μέσο όρο.

Αφού φτιάξαμε ένα βασικό προφίλ, μπορούμε να προχωρήσουμε σημειώνοντας επίσης πως ένα μεγάλο μέρος των μεταναστών των περιοχών αυτών προφανώς δε ψηφίζει (με εξαίρεση φυσικά αυτούς που έχουν ελληνική υπηκοότητα) και συνεπώς τα αποτελέσματα δεν είναι αντιπροσωπευτικά της περιοχής. Αντίθετα, μόνιμοι έλληνες κάτοικοι ασκούν το εκλογικό τους δικαίωμα ευλαβικά, περιλαμβανομένων και αυτών που θεωρούν πως τα προβλήματα της περιοχής τους οφείλονται στη μετανάστευση. Βέβαια ακόμη και αν, νοητά, θεωρήσουμε πως δεν είχαμε τέτοιο αριθμό μεταναστών αλλά παρ’ όλα αυτά μια περιοχή ήταν φτηνότερη και πιο πυκνοκατοικημένη από άλλες, είναι μάλλον σαφές πως και πάλι θα παρουσιάζονταν παρόμοια προβλήματα λόγω των ευκαιριών που θα προσέφερε και των υπολοίπων που θα απέκλειε. Και σαφώς η ποιότητα ζωής και οι δυνατότητες ενός πληθυσμού επηρεάζουν τις επιλογές του, αλλά σε πάμπολλα ιστορικά παραδείγματα οι κοινωνίες έχουν εξελιχθεί βασισμένος ακριβώς στο ότι ξεπερνά προβλήματα και εμπόδια με γνωριμία, συνεργασία και ενσωμάτωση του καινούριου –είτε αυτό είναι τρόπος ζωής, είτε κουλτούρα- .Με αυτό τον τρόπο μια κοινωνία δημιουργεί κάτι νέο και προχωρά αντί να μένει προσκολλημένη σε παπαγαλίζουσες παρελθοντικές και αντί-ανθρωπιστικές πολιτικές και θέσεις που είναι αδιέξοδες, παρά μόνο δίνουν μια προσωρινή έξοδο στη συσσωρευμένη οργή κρατώντας το καλύτερο του καθενός ερμητικά κλεισμένο. Στο σπίτι του.

http://issuu.com/metropolisnews/docs/metropolis_weekend_41/04

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

the crying game



for future reference kindly contact me.

V

Το ιερό θηλυκό. Νομίζω το πιο τρομακτικό και όχι επειδή δεν έχω πολλά πάρε δώσε με το γένος. Ένας από τους τρεις φόβους όλων. Φοράει πάντα πανάκριβα ρούχα, κάθε φορά διαφορετικά. Και καπέλο να κρύβει τα μάτια. Τα δικά μου. Ακούει τη μουσική που ακούω, αλλά μόνο αυτή που με πληγώνει. Κοιτάει κατευθείαν στον εγωισμό μου και τις απογοητεύεσεις μου. Τελευταία τη βλέπω συχνά. Μια από αυτές τις μέρες θα τη καλέσω για τσάι.


Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2009

αισιοδοξία.

Η μνήμη των ονείρων. Κάθε πράξη.

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

μοναχικά τασάκια.





Για τους απανταχού μη καπνιστές – και μετρώ και τον εαυτό μου μέσα σε αυτούς- η πρώτη Ιουλίου φάνταζε σα την ημέρα της απελευθέρωσης! Ομολογώ δε το είχα πάρει ποτέ πατριωτικά το θέμα με το κάπνισμα. Γενικά, μάλλον είμαι από τους πιο ανεκτικούς μη καπνιστές στην Αθήνα, αρκεί να μη μου φυσάνε το καπνό στη μούρη. Λίγο τακτ πια! Παρότι θεωρώ πως μια τέτοια συμπεριφορά είναι καθαρά αυτονόητο θέμα σεβασμού μεταξύ ανθρώπων και δε χρειάζεται επικύρωση υπό μορφή νόμου με το φόβο τιμωρίας. Σε κάθε περίπτωση για να είμαι και ειλικρινής δε με χάλασε καθόλου η προοπτική να μπαίνω σε καφέ και να μην αναπνέω εμπλουτισμένο οξυγόνο σε θολή ατμόσφαιρα.


Ήρθε λοιπόν η πολυπόθητη εκείνη μέρα! Χαμός σου λέει στα ΜΜΕ και στα μπαρ. Μια γενική αναμπουμπούλα! Αφιερώματα επί αφιερωμάτων, ρεπορτάζ, βόλτες στα πολυσύχναστα στέκια της Αθήνας και κάπνισμα μόνο έξω. Τα τασάκια έγιναν είδος υπό εξαφάνιση σε εσωτερικούς χώρους και οι μη καπνιστές να έχουν εκστασιαστεί με ένα τηλέφωνο στο χέρι έτοιμοι να καταγγείλουν με μίσος οποιονδήποτε δε συμμορφώνεται με τα νέα μέτρα. Τη τελευταία εικόνα τη θεώρησα τόσο έλλειψη πολιτισμού όσο και το να σου φυσάνε το καπνό στη μούρη. Αγνή, παρθένα εκδίκηση!

Σε γενικές γραμμές φαινόταν ότι το θέμα είχε πάρει λίγο το δρόμο του. Πολλά μαγαζιά είχαν δηλώσει ότι θα είναι αποκλειστικά μη καπνιστών ενώ κάποια άλλα (προφανώς περισσότερα) καπνιστών. Το καλοκαίρι βοήθησε αρκετά στην ομαλή μετάβαση… σε;

Καλός Οκτώβρης σιγά σιγά και πλέον τα μαγαζιά για μη καπνιστές είναι πιο σπάνια και από τους μη καπνιστές. Είχα πάει σε κάνα δυο που είχε βγει βρώμα πως θα ανήκουν σε αυτά και ήταν κάπως άδεια. Κάποιες μέρες μετά ήταν πιο γεμάτα με κόσμο και με πιο γεμάτα τασάκια. Το πιο αστείο απ’ όλα είναι η σήμανση «Απαγορεύεται το κάπνισμα» αγκαζέ με τα γεμάτα τασάκια. Αγαπημένη Ελλάδα!

Δε ξέρω τι θα γίνει και γιατί ουσιαστικά συμβαίνει αυτό. Προφανώς ένα εξαιρετικά γενναίο ποσοστό των ελλήνων είναι καπνιστές και όσο και αν δε το κατανοώ αυτό οφείλω να το σεβαστώ, όπως και να απαιτώ τον ανάλογο σεβασμό. Σαφώς η νοοτροπία της άνεσής μας και αυτού που περιέργως ορίζουμε cool –ορισμό τον οποίο ποτέ δε κατανόησα πλήρως- δε μας επιτρέπει να πάμε κάπου και να βγούμε έξω να καπνίσουμε. Ή Θα καπνίσουμε μέσα ή δε θα πάμε: Πώς να μείνουν τα δόλια τα μαγαζιά «μη καπνιστών»; Είναι επαναπροσδιορισμός του όρου αυτοκτονία! Άσε που μαθαίνω ότι επίσημα άδειες δεν έχουν βγει, οπότε γιατί να πολύ-σκάμε;

Ο.Κ. να μην περιμένω να κατανοήσει ένας καπνιστής ότι πιθανώς βλάπτει την υγεία μου όταν καπνίζει στη μούρη μου. Ή ακόμη και αν το κατανοήσει να το βάλει πιο πάνω από τη βολή του… Αυτό το οποίο με τη σειρά μου όμως δε κατανοώ εγώ, είναι πως αν το θέμα μας είναι συνολικά η μείωση του καπνίσματος(ή ιδανικά η εξάλειψη) για το καλό των πολιτών – όλων των πολιτών- θεωρούμε πως η λύση είναι ένας νόμος που δεν έχει εφαρμοστεί; Ο οποίος απροπό έχει μεγάλα παράθυρα σε χώρους 70 τετραγωνικών, ευάερος, ευήλιος και πάνω απ’ όλα σε πολύ καλή τιμή των τριών ευρώ διαθέσιμος σε κάθε περίπτερο; Ακούγεται ότι θα απαγορευτεί παντού για να τελειώνει το θέμα. Ωραία, θα τελειώνει φυσικά το θέμα. Να μη ξεχάσω να πάρω τσίχλες.

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

δυο τελείες ψάχνουν για τρίτη.

.

Έψαξα και πάλι για να βρω κάτι που δε μου αρέσει.
Μπήκαμε. Εκεί μέτρησα το χρόνο με ένα ανυποψίαστο μεθυσμένο ποτήρι.
Πέρασε γρήγορα.

Έχω αρκετές μνήμες χαρισμένες που μου έχουν μείνει αμανάτι.
Δε μου λείπουν, απλά νιώθα μια στάλα αίμα, ίσα να χαιδεύει το βλέμα μου.
Πήρα γυαλιά.

Φύγαμε. Στάση για χαιρετισμό και ανοίγω το αυτοκίνητο.
Η μόνη μεταφορά για σήμερα. Καληνύχτα. Σε σκέφτομαι και χέστηκες.
Αλήθεια;

.

τρελός

μα όπως τα δένουν σε τρελό;
υστερόγραφο ίδιο.


Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

The future

Ιδού η ερώτησή μου: με το πέρασμα του χρόνου αυξάνεται μέσα σου η ευτυχία ή η οδύνη; Μη μου ζητήσεις να καθορίσω αυτές τις λέξεις. Απάντησε γι΄ αυτό που αισθάνεσαι...

Όσο σοφός και δυνατός και αν μπορείς να είσαι, θα αρνηθώ το παράδειγμά σου, αν δεν αυξάνονται μέσα σου και σ΄ εκείνους που σε περιβάλλουν η ευτυχία και η ελευθερία.
Δέξου απεναντίας την πρότασή μου: πάρε σα μοντέλο αυτό που γεννιέται και όχι αυτό που βαδίζει προς το θάνατο. Ξεπέρασε την οδύνη σου και τότε δεν θα αυξηθεί η άβυσσος, μα η ζωή που είναι μέσα σου.

Δεν υπάρχει ούτε πάθος, ούτε ιδέα, ούτε ανθρώπινη πράξη που να μπορεί να αγνοήσει την άβυσσο. Μιλάμε λοιπόν για το μοναδικό πράγμα που αξίζει να μελετηθεί: την άβυσσο και αυτό που την ξεπερνά.

"silo" , humanize the earth

δύο παρά λίγο





Δυο κλικ πιο πέρα σε βλέπω πια. Μόνο.
Δυο κλιπ πιο κάτω είμαστε αγκαλιά. Λίγο ένα.
Δύο.
Ένα καιρό, και μια φορά ... και μετά λένε τι.
Τι να πω; μια φορά κι ένα καιρό, για λίγο ένα.
Δυο παρά λίγο... χρόνια
02.37
πέρασε.

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Τύχη




Για πρώτη φορά μετά από καιρό ξύπνησα νωρίς. Είχα να βγω και δυό μέρες οπότε η βόλτα με το Γεράσιμο είχε ήδη κανονιστεί. Πήγαμε στον κήπο με τις πάπιες. Και τα κρι κρι -που βρωμάνε- και τις λίγες χήνες. Φυσικά μας έπιασε βροχή. Σημείωσα πως ήμουν άρρωστος; Ατυχία.

Τρέξαμε για καταφύγιο στην αίγλη. Δε μας άρεσε μέσα και έξω έβρεχε... Μετά πήγαμε στην όαση! Καθίσαμε, παραγγείλαμε... Λιακάδα! Ωραία τα είπαμε. Λέγαμε για τον μέλλοντα. Γενικά. Τύχη.

Φεύγοντας είχε ποδηλατοδρομία και μετά πάλι σύννεφα. Θυμήθηκα τον Μανώλη και το ποδηλατό μου που έχω ξεχάσει 3 εβδομάδες τώρα. Απολαυστικό πρωινό. Εφαγα και μια ωρολογιακή βόμβα μεταμφιεσμένη σε σιροπιαστό. Ευτυχία.

προ.-

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Ευχαριστηρίο

Δε ξέρω τι με έπιασε με τη Μάνου σήμερα. Μετά ήρθε και η Νατάσσα στη παρέα...

Και φευγει για το άγνωστο... η νύχτα ... δεν εχει το κλειδί του παραδείσου ... είναι κάτι με μια ασπιρίνη.

Ευχαριστήριο.

Ραντεβού στο κέντρο






Καθημερινή στο κέντρο της Αθήνας. Έχω φτάσει δέκα λεπτά νωρίτερα, ως συνήθως και περιμένω. Κατά πάσα πιθανότητα θα περιμένω κι άλλα δέκα δώρο, γιατί σπάνια είναι στην ώρα του. Αν είχε λίγο παραπάνω κίνηση ή ίσως αν δεν έβρισκα αμέσως πάρκινγκ… Δε ξέρω πως έγινε, σε κάθε περίπτωση και απλά βολτάρω έξω από το σταθμό του μετρό, γεμίζοντας ένα εικοσάλεπτό που προβλέπεται αυστηρά δικό μου με θέα στην Ακρόπολη.

Πάω προς το περίπτερο να πάρω τσίχλες. Πριν λίγο μου τελειωσαν. Προφανώς, δε βιάζομαι ιδιαίτερα και χαζεύω λίγο. Μπροστά μου είναι μια κυρία που κοιτά κάτι καραμέλες. Μια μικροσκοπική κυρία, ηλικιωμένη. Ο περιπτεράς αρχικά ούτε που την κοιτά. Με τα πολλά, αποφασίζει και παίρνει καραμέλες βουτύρου και μαζί κι ένα πακέτο πατατάκια. Δίνει ψιλά. Αγοράζω τις τσίχλες βιαστικά και γυρίζω να φύγω. Δεν έχει κάνει ούτε δέκα μέτρα και σταματά μπροστά σ’ έναν άστεγο ή Junky όπως θα ‘λεγε ο κάθε «κανονικός». Του δίνει τα πατατάκια. Δε την προσέχει κανείς. Πιάνει τη κουβέντα. Χήρα, δυο παιδιά και κατι εγγόνια σε ψιλά, που δε βλέπει συχνά και μια σύνταξη που βλέπει ακόμη πιο σπάνια. Προχωρά σταθερά μετά, περιμένει το φανάρι και περνάει το δρόμο.

Στη πλατεία έχει ινδιάνικη μουσική ή τέλος πάντων κάτι που ετσι διαφημίζεται. Μετά τη σκηνή, πλησιάζω για να περάσει λίγο η ώρα. Έχουν πέράσει αισίως πέντε λεπτά και βάλε. Που και πού ρίχνω καμια ματιά στον άστεγο με τα πατατάκια. Πρώτη φορά αναρωτιέμαι τι ζωή κάνει αυτός ο άνθρωπος. Τι ζωή είχε και κυρίως ποια είναι τα όνειρά του. Περνάμε καθημερινά δεκάδες τέτοιους ανθρώπους. Προσπερνάμε μάλλον, καλύτερα. Στη καλύτερη να νιώσουμε οίκτο. Αυτό είναι το τέλος του δρόμου. Τελειώνει με κέρμα ο συνειρμός, όχι με σκέψη. Πόσο ειρωνικό! Το μόνο που ξέρω είναι πως ο δήμος οργανώνει συσσίτια. Α ναι μωρέ και η εκκλησία …

Το παίρνω λίγο αριστερά, και πέφτω σε πραμάτειες. Ό,τι να ‘ναι! Από αυτοκινητάκια εισαγωγής Πακιστάν μέχρι αφρικάνικες LV. Ζήτω! Αυτό που μ’ αρέσει στους μετανάστες είναι η ειλικρίνεια στο βλέμμα. Έχουν έρθει γεμάτοι ελπίδα και πολλές φορές η δουλειά αυτή τους τη δίνει, ενώ άλλες φορές τους αρέσει. Το καταλαβαίνεις με ένα κοίταγμα. Και τον φόβο επίσης. Είναι να μη δουν μπάτσο και σκούπα. Μένουν δέκα-δέκα πολλές φορές σε γκαρσονιέρες υπόγειες ή δυάρια για να γλιτώνουν χρήματα. Τα άλλα τα στέλνουν στην οικογένειά τους και βάζουν και στην άκρη για να γυρίσουν πίσω και να αρχίσουν κάτι δικό τους. Κάποιοι είναι χριστιανοί, κάποιοι ισλαμιστές και κάποιοι ινδουιστές – όχι ότι είχαν και πολλές επιλογές σε όλες τις περιπτώσεις-. Υπάρχουν, πάλι κάποιοι που επιλέγουν να έρθουν και να μείνουν εδώ. Κάνουν οικογένειες και παιδιά. Παιδιά που δε μπορούν καν να πάρουν την ελληνική υπηκοότητα. Σωστά, είναι διαφορετικοί μωρέ. Δε θέλω ν αγοράσω κάτι. Τις προάλλες μόνο πήρα από αυτές τις χλαπάτσες σε σχήμα παπάκι.

Ξαναφθάνω στην έξοδο του σταθμού και ακόμη τίποτα. Μπαίνω μέσα και ξαναβγαίνω. Κι άλλος κόσμος έχει ραντεβού. Δεν είμαι ο μόνος. Κανονικές ζωές, κανονικοί άνθρωποι σε μια κανονική πόλη, την Αθήνα. Ξέρετε, από αυτούς που δε διαφέρουν με τη πρώτη ματιά. Βλέπω ένα ζευγάρι στο βάθος που έρχεται κατά πάνω μου. Κρατιούνται χέρι χέρι και μου κάνει εντύπωση. Πέφτουν τα πρώτα βλέμματα. Μάλλον πάνε γκάζι. Πέφτουν και δεύτερα. Μάλλον, το νιώθουν γιατί αφήνονται. Μου ‘ρχεται στο μυαλό ο υπέροχος στίχος: «Πρέπει το χέρι σου ν’ αφήνω και απ τον κόσμο μέσα να περνώ». Τόσα χρόνια πριν γραμμένος και ακόμη αφήνουν τα χέρια. Πόσο κρίμα. Οι δυο άντρες πιθανώς να ‘ναι μαζί χρόνια ή να ‘ναι απλά το δεύτερο ραντεβού. Στο μέλλον μπορεί και να θέλουν να ζήσουν μαζί. Να παντρευτούν- όχι σε εκκλησία μη τρομάζεις, πολιτικός θα ναι-. Απλά για να έχουν το ίδιο διακαίωμα με κάθε άλλον, νομική κάλυψη. Ξέρεις τώρα… αηδίες μωρέ.

Ακούω ένα αφηρημένο συγγνώμη. Μια κυρία, μαμά σε καροτσάκι με προσπερνά αφού με έχει χτυπήσει λίγο. Το σπρώχνει ο γιος της. Πρέπει να είναι 18ρης. Μουρμουρίζω αδύναμα: «μα δε πειράζει» και φεύγει χαμογελώντας. Τη βλέπω να φτάνει την άκρη στο πεζοδρόμιο και να θέλει να περάσει απέναντι. Απλά δε μπορεί. Α, όχι τη βοηθά ο γιος της. Παίρνει λίγο χρόνο. Κέντρο Αθήνας, Μοναστηράκι στη πλατεία. Και εδώ είναι τυχερή. Εύχομαι να μη μένει Κυψέλη. Μα τι λέω! Αν έμενε Κυψέλη δε θα μπορούσε καν να βγει. Την έχουν απολύσει πρόσφατα. Η κρίση βλέπεις.

Οι ινδιάνοι μόλις τελείωσαν! Η Αθήνα μοιάζει ένα τεράστιο χωριό. Ο κόσμος της χορεύει. Ο καθένας στο ρυθμό της μουσικής του. Σκουντουφλάμε και πέφτουμε ατσούμπαλα έτσι, πάνω σε άλλους, πληγώνουμε, αγαπάμε και φέυγουμε στο ρυθμό μας. Δείχνουμε σεβασμό, είμαστε συμπονετικοί και φιλόξενοι και κυρίως δεκτικοί σε κάθε τι καινούριο. Ζούμε τη ζωή μας και μόνο τη δική μας με μάτι ανοιχτά και καρδιές γεμάτες και γρήγορες. Προσπεράσεις από δεξιά, αριστερά ή κέντρο. Το άγχος μας πιέζει, η οικονομία πάει από το κακό στο καλύτερο και η ζωή σταματά σε τέσσερις τοίχους, έναν καφέ και μια ή δυο εξόδους το Σαββατοκύριακο.

Ήρθαν όλοι περίπου την ίδια ώρα. Είναι που είχαν ραντεβού, ή για βόλτα. Θα μπορούσε σε όλους ν’ αρέσει το τραγούδι που ακούω. Θα μπορούσαν να μένουν δίπλα μου και να μου χτυπάνε για ζάχαρη, να είναι συγγενείς μου ή να είμαι και εγώ. Και το πιο τρομακτικό για όσους ήδη διαφωνούν μαζί μου, θα μπορούσες να είσαι κι εσύ! Το σίγουρο είναι πως μένουν στην ίδια πόλη. Μια πόλη που ο κόσμος της πραγματικά μπορεί να είναι συμπονετικός, φιλόξενος και ανοιχτός στο καινούριο. Μια πόλη που μπορεί να βελτιωθεί στο να περνά ο κόσμος απέναντι για να συναντά τους άλλους και όχι να σκοντάφτει πάνω τους. Μια πόλη όπου τα ραντεβού θα είναι για να βγαίνεις μαζί με κάποιον. Και τέλος μια πόλη που δε βλέπεις σε αυτή μόνο το παρελθόν σου, αλλά και το μέλλον σου. Αρκεί να έχεις δέκα με είκοσι λεπτά να σταματήσεις από τη κανονικότητα που δεν έχεις, ούτε είχες ποτέ και να σκεφτείς.

Το τραγούδι που άκουγα τελειώνει. Ήρθε με μόνο δεκαπέντε λεπτά καθυστέρηση. Το μετρό άργησε λίγο και ήταν και αυτός ο σκύλος που έφαγε το τετράδιο. Το ραντεβού μου είχε φύγει. Όλα κανονικά.

Φθινόπωρο Δευτέρας





Κατά τη καλοκαιρινή μας συνήθεια βγήκαμε. Δευτέρα. Μας αρέσει γενικά να βγαίνουμε Δευτέρα. Λίγος κόσμος χωρίς υστερίες και πολλές προσμονές, όμορφη ατμόσφαιρα και χαλαρή μουσική. Ενίοτε, σχεδόν άδειο μαγαζί, αλλά δε μας πειράζει.

Η ώρα δέκα. Έφτασα νωρίτερα και έπιασα τραπέζι έξω στο κήπο, δίπλα στη γωνία. Δύο καρέκλες αυτή τη φορά, είχα και μπουφάν. Μισό καλοκαίρι περάσαμε εκεί. Γεμάτο προσμονές και σενάρια. Σχεδιάζαμε το φθινόπωρο και το χειμώνα μας, όλοι μαζί και καθένας χώρια. Δεν πολύ-κοίταζα εκτός καταλόγου μη και παρασυρθώ και δημιουργήσω. Ήρθαν και οι υπόλοιποι. Υποπτεύομαι ότι είχαν πιει ήδη. Tο αρνούνται βέβαια, αλλά δε τους πιστεύω.

Στα κλασικά μείναμε, τιμής ένεκεν για το καλοκαίρι που αποχαιρετούσαμε σιωπηρά. Φωναχτά μιλούσαμε για τη βδομάδα μας. Και για το φθινόπωρο και τι δε μας βγήκε, τι δε μας δούλεψε. Σχέδια δε πολύ-κάναμε. Μάλλον τα σχέδια τα φτιάχνουμε πριν. όταν βγαίνουμε και πίνουμε απλά σκεφτόμαστε τρόπους να τα αναβάλουμε. Καλούς τρόπους εννοώ. Και με κάθε επιφύλαξη απέναντι στην αισιοδοξία μας.

Στο δεύτερο μπουκάλι – ε έξι άτομα ήμασταν μη μας περάσετε και για μπεκρήδες- σκάνε τα πρώτα φωτορυθμικά με θεϊκή εντολή. Και δεύτερα, και τρίτα. Η κουβέντα βρίσκεται εκεί που πάντα ήταν: στις σχέσεις των ανθρώπων. Τις δικές μας κατ’ επέκταση. Τις λούζουμε με τις πρώτες ψιχάλες και τρέχουμε να ξαναπιάσουμε τραπέζι μέσα. Διαφορετική διαρρύθμιση, πιο συνεπής μέσα. Όλα πρέπει να είναι πιο καθαρά και σε μια τάξη. Εμείς χύμα, καλοκαιρινοί. Σώσαμε και όλα μας τα ποτήρια και το τρίτο μπουκάλι – τώρα γινόμαστε λίγο μπεκρηδες οκ. Αλλά ολόκληρο καλοκαίρι θρηνούμε.

Βέβαια τώρα είμαστε δίπλα στη dj, που είναι καλή κοπέλα και πολύ υπομονετική, και πέφτει το ένα τραγούδι μετά το άλλο. Το ίδιο και οι σκέψεις πλέον… Το αλκοόλ – ήρθαν και κάποια σφηνάκια στο ενδιάμεσο και άλλοι τρεις φίλοι μας- βοηθά στο να μη κρατιόμαστε. Η φαντασία είναι μάλλον το μεγαλύτερο εφόδιο του ανθρώπου στο δρόμο για την ευτυχία και τη δυστυχία και όταν αφήνεται ελεύθερη, είναι μάλλον λογικό να νιώθεις λιγάκι και από τα δύο. Μελαγχολία.

Ο χρόνος δεν είναι ο ίδιος αν τον μετράς σε Δευτέρες. Αλλάζει, γιατί στο ενδιάμεσο έχεις αλλάξει. Και έχεις σκεφτεί, ονειρεύτει, πιεί, ξεχάσει και κυρίως μετρήσει. Μέτρησα πολλές καλοκαιρινές δευτέρες και πριν από αυτές ανοιξιάτικες. Δε θυμάμαι πολύ καλά να σας πω πως ήταν. Ήμουν και μόνος μου και το μέτρημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πιο δύσκολο. Με παρέα ο χρόνος είναι διπλός. Βέβαια αν τον μετράτε μαζι φαίνεται μισός. Αστείο. Χορεύαμε μέσα στο μπαράκι, πλάκα είχε. Το τραγούδι το είχαμε αρχίσει ώρες πριν. Αλίμονο, είχαμε και επαγγελματίες μαζί.

Η ώρα τρεις. Τρεις και κάτι. Λίγο. Ένα απλό αντίο, σε ένα βράδυ δευτέρας που έγινε τόσο ιδιαίτερο και γεμάτο με μια όμορφη μελαγχολία, στη προεκλογική Αθήνα. Είχε βρέξει.

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

Τελικά.




Πολύ περίεργο πράγμα η αναβολή. Και το αύριο και το χρώμα. Α και η σωτηρία της ψυχής, με όλες τις λέξεις άγνωστες. Στο πράσινο τετράδιο, της αντιγραφής. Εμένα το λευκό μου θυμίζει αύριο, τελικά. Αύριο θα το βάψω. Τελικά.

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

Τα πρώτα δέκατα.




Είναι τόσο αισιόδοξο σε περιόδους φόβου και κρίσης να προσφέρεται μια φωτεινή διέξοδος, μια χαραμάδα ελπίδας. Με τούτα και με κείνα΄: λίγο η κρίση, λίγο οι φωτιές, λίγο οι γρίπες ήμασταν κομματάκι «το βγάζουμε δε το βγάζουμε το φθινόπωρο». Αυτό φυσικά μέχρι την έκθεση Θεσσαλονίκης όπου προφανώς μετά την εξαγγελία του πρωθυπουργού όλοι και όλες είδαμε με άλλο μάτι το μέλλον…

Βέβαια όταν το καλοσκέφτομαι είναι λίγο επανάληψη η όλη κατάσταση, τουλάχιστον τα τελευταία 10 χρόνια που τη ψιλό-παρακολουθώ. Λίγο σκάνδαλα, -είτε ροζ, είτε μπεζ, είτε μοβ-, λίγο φωτιές, αρκετή οικονομία (εξαγγελίες για δύσκολα χρόνια) και μετά εκλογές. Τι από τα δύο να διαλέξω, το πρασινάκι ή το μπλεδάκι. Άααα, συγγνώμη βγαίνουν και σε άλλα χρωματάκια «κομματάκι» μικρότερα.

Ειλικρινά, προσωπικά έχω πολύ σοβαρές δυσκολίες επιλογής. Οι μεν τα έχουν κάνει χάλια, όπως και οι δε. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες. Σε κάθε περίπτωση το πλέον εκνευριστικό σε αυτή τη κατάσταση είναι η υποκρισία. Κάνουμε οικονομία, αλλά τα έπιπλα όλα χειροποίητα σου λέει… Ναι αυτά δίπλα στο σκρίνιο της γιαγιάς που έχουμε κρατήσει. Είναι οικογενειακό το θέμα.
Το κοκκινάκι ούτως ή άλλως έχει θέσεις που αρμόζουν σε μεσαίωνα για σοβαρά κοινωνικά θέματα – μα οι ομοφυλόφιλοι παράγωγο της καπιταλιστικής κοινωνίας, ας σοβαρευτούμε -. Πάνω στην LCD ένα σεμεδάκι της άλλης της γιαγιάς. Όσο για την εναλλακτική προσέγγιση είναι τόσο εναλλακτική που δεν έχει θέσεις. Δυο καρεκλίτσες ΙΚΕΑ στη καλύτερη. Σε περίπτωση που έρθουν φίλοι. Για το Πατρίς-Θρησκεία- οικογένεια δεν έχω σχόλια, ούτε και έπιπλα. Είμαι βέβαιος όμως πως οι νέες απόπειρες μεταγραφών είναι απόλυτα σε θέση να υποστηρίξουν τις βασικές αρχές του κόμματος με περίσσεια χάρη.

Στις παρέες, κάτι που πραγματικά μπορώ να μεταφέρω, είναι η παντελής αδιαφορία. Η πολιτική ζωή δεν αφορά γιατί έτσι βολεύει. Όσο τα πράγματα είναι ακόμη ανεκτά στη καλύτερη η συζήτηση να φτάσει μέχρι το σημείο του αν η αποχή είναι πολιτική πράξη και ότι δεν αποτελεί λύση. Ααα και να ψηφίζουμε μικρά κόμματα. Γκρι σπίτι με την παραπάνω διαρρύθμιση και μας μάρανε το μπαλκόνι με λίγα λόγια.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν αμφισβητούμε τίποτα. Κατά τη γνώμη μου ουσιαστική πολιτική πράξη είναι αυτή που ξεκινά με τη σκέψη. Αυτή που ξεκινά από τη δική μου ζωή και συμπεριφορά και περιλαμβάνει τελικά κάθε έκφανση, κάθε ανθρώπου στη κοινωνία που ζούμε. Το βασικό θέμα είναι πως είτε επιχειρηματίες, είτε πολιτικοί είτε πολίτες -μεροκαματιάρηδες ή άνετοι επαγγελματίες- περιορίζουμε την ελευθερία και κατ΄ επέκταση την πολιτική στα «δικά μας» μικρά και ενίοτε τόσο ηλίθια συμφέροντα. Ουδέποτε καταλάβαμε από την ιστορία μας ως άνθρωποι ότι η εξέλιξη δε μπορεί να είναι ποτέ μόνο ατομική, αλλά συνολική. Οπότε θα είχε ενδιαφέρον οι όποιες επιλογές και αμφισβητήσεις να γίνονται με βάση αυτή τη σκέψη και ένα μέλλον που θα ανήκει σε όλους και όχι σε ένα 10, 40, 50 ή 90 τα εκατό, αναλόγως ψαλίδας. Άλλωστε η πραγματική ελευθερία απαιτεί πρώτα απ’ όλα να απελευθερωθούμε από τους φόβους μας για το μέλλον, γιατί αλλιώς η ανόητη αίσθηση ασφάλειας μας εγκλωβίζει πάντα σε ίδιες επιλογές με μόνο δείγματα ελπίδας. Όχι ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, αλλά ότι απλά δε θα πάνε χειρότερα.




http://issuu.com/metropolisnews/docs/metropolis_weekend_37/34

the eternal... knot

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

Editorial Antivirus - Αύγουστος 2009



Το καλοκαίρι αυτό κύλησε κάπως περίεργα. Μάλλον, δε κύλησε. Νιώθω σα να το τραβήξαμε για να ‘ρθει κι αναρωτιέμαι για πόσο ακόμα θα μας τιμάει. Εδώ δε θα μπω στα κλισέ και αναμενόμενα για την προστασία του πλανήτη. Τώρα που έγιναν της μόδας τα θυμόμαστε όλοι να τα παπαγαλίζουμε, αλλά στη παραλία πετάμε ότι βρούμε, απλά και μόνο για να μας θυμούνται οι επόμενοι.

Αυτά πάλι που όσο και να προσπαθούμε δε μπορούμε να τα ξεφορτωθούμε μας θυμίζουν σε κάθε βoυτιά, κάθε ψίθυρο, κάθε φθινοπωρινο αεράκι ή υποψία ελπίδας πως είναι παρόντα. Πληγές σε ταξιδάκια αναψυχής με mp3 λόγω εξέλιξης, αλλά το συναίσθημα το ίδιο και πάντα μπάστακας.

Το μυαλό μας είναι τόσο αστείο και περίεργο όσο και η ζωή μας. Οι επιλογές που κάνει για τη μνήμη είναι τόσο “ανυποψίαστες”. Και εμείς μεγαλώνουμε υποψιασμένοι για όλα τα υπόλοιπα. Καμιά φορά πάνω σε κανα φαγητό πετάμε και κανα βαρύγδουπο και ξεγελάμε την άγνοιά μας.

Ετσι, μας βγήκε αυτό το τεύχος για να αποχαιρετήσουμε το καλοκαίρι και να καλοσωρίσουμε το φθινόπωρο. Ελπίζω να το βρείτε όσο αστείο και περίεργο θα θέλατε.

www.avmag.gr
Γιάννης

ξύπνημα





Το πρωί ξυπνάς κατά τις επτά. Μέχρι να ανοίξει το μάτι φτάνει και μισή. Καλές οκτώ ανοίγουν και τα δύο και έχεις μισή ολόκληρη ώρα για να βρεθείς στη τάξη. Και πάει στο καλό να ξεκινάς με καμιά γυμναστική και κατ’ επέκταση να σουλατσάρεις στο προαύλιο – συγγνώμη αλλά πρώτη ώρα γυμναστική τι να κάνεις; Σιγά μη τρέχεις πάνω κάτω-. Αν πάλι αρχίζει η μέρα σου με αρχαία; Ακολουθείς πιστά το πρόγραμμα, δεδομένου πως δεν έχεις και ιδιαίτερες επιλογές. Άντε να το διανθίσεις με κανα ερωτικό, κοπάνα ή κάπνισμα.

Μπαίνοντας λύκειο η ώρα που ξυπνάς δεν αλλάζει, όπως και πολλά άλλα πράγματα ουσιαστικά. Βρίσκεσαι στα ίδια, με πολύ περισσότερο ψυχαναγκασμό. Η μεγάλη στιγμή των εξετάσεων για το πού θα περάσεις πλησιάζει απειλητικά. Και όσο πλησιάζει τόσο αφηνιάζουν εναλλάξ μανούλα, πατερούλης, θεία, θείος, μακρινά ξαδέλφια και λοιποί αγαπητοί συγγενείς που περιμένουν από ‘σένα ότι τους κατέβει στο κεφάλι. Είσαι από ιδιαίτερο σε ιδιαίτερο με διάλειμμα για γαλλικά, πιάνο, μπαλέτο ή μπάσκετ και treat of the day λίγο κάψιμο στο ιντερνετ. Η αλήθεια είναι πως τα έχεις δει όλα. Ή αν όχι όλα, αρκετά, μην έχεις και έπαρση.

Ξημερώνει η Τρίτη λυκείου και ανάλογα το σύστημα που φοριέται περισσότερο εκείνη τη περίοδο, προετοιμάζεσαι να δώσεις από 4 ως 14 μαθήματα. Εξετάσεις αίματος, για να δεις αν χρειάζεσαι βιταμίνες και προ-παραγγελίες στο ΙΚΕΑ. Εκτός και αν είσαι από δαύτους που η ακαδημαϊκή καριέρα δε σου ταιριάζει και προσπαθείς –ατσούμπαλα ενίοτε η αλήθεια είναι- απλά να αντιδράσεις. Φτου κακά! Μα πώς γίνεται να μη θες να γίνεις μεγαλοδικηγόρος, γιατρός ή διευθυντής εταιρίας και να είσαι ευτυχισμένος με τα αυτοκίνητα και τις γκόμενες ή τους γκόμενους αγκαζέ με χιλιάδες ευρούδια; Πως γίνεται να μην επιθυμείς κάτι που προβάλλεται από παντού και που στη καλύτερη θα αποκτήσεις μετά από 10 χρόνια και σε νοιάζει μόνο ότι είσαι ερωτευμένος. Ναι, τρία θρανία μπροστά κάθεται ή και δίπλα σου. Χέρι, χέρι και ελπίζεις.

Περνάς πανεπιστήμιο! Χα, η ώρα του θριάμβου σου! – τώρα αυτό το μου , σου , τους μη το δένουμε και σκοινί κορδόνι- Ξυπνάς λίγο πιο χαλαρά μετά τις πρώτες μέρες στη σχολή και το αρχικό άγχος. Παρακολουθείς ανελλιπώς τα μαθήματα σε όλο το πρώτο έτος. Κάποια είναι βαρετά, την αλήθεια να τη πούμε. Έτσι, που και πού έχεις το ελεύθερο να πηγαίνεις για κανα καφέ. Πιθανώς εδώ είναι το σημείο που το «ελεύθερο», απελευθερώνεται! Στο δεύτερο έτος ξυπνάς κατά τις 12. Μετά το χτεσινό ξενύχτι που να ξυπνήσεις νωρίτερα. Ας είμαστε σοβαροί. Μετά το δεύτερο καφέ αρχίζεις και αμφιβάλεις κιόλας λίγο για το τι θες. Όχι αν ήταν εντάξει οι επιλογές σου. Αλλά γιατί τις έκανες. Και ποιες ακόμη θα κάνεις. Βλέπεις έχεις μεγαλώσει λίγο και σου επιτρέπεται να επιλέγεις πιο άνετα. Ακόμη και να μην επιλέγεις.

Βγαίνεις και καίγεσαι στο pc. Περνάς ώρες χωρίς να κάνεις τίποτα και τελικά σε κάποια χρόνια παίρνεις το πολυπόθητο πτυχίο σου. Αυτό είναι «σου, εντάξει. Και μετά πρέπει να διαλέξεις όλα τα υπόλοιπα «σου» , είτε ήσουν καλός ή κακός μαθητής, είτε έκανες ή όχι κοπάνες, είτε πέρασες με τη μια ή όχι, και είτε τελείωσες σε 4 ή 10 χρόνια. Θα περάσεις εξετάσεις ή όχι, δεν έχει σημασία πια. Σημασία απλά έχει το γιατί επιλέγεις. Πάντα αυτό είχε, και καλό είναι πριν πεθάνει κανείς είτε γιατρός, είτε διευθυντής, είτε μια οποιαδήποτε γκρίζα φιγούρα σε μια βροχερή μέρα να έχει πριν, ζήσει.


www.metropolisnews.gr

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009

καλώς ορίσαμε από εδώ, εδώ.

Πάντα τέτοια εποχή ο ζεστός καφές κατευνάζει το υπόλοιπο που μένει και - δε ξέρω γιατί - θέλω να φύγει. Αυτά. Καλώς ορίσαμε.

Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

η νύχτα...

Όνειρο θερινής νυκτός





Κάθε Αύγουστο η νύχτα φοράει τα καλά της στην Αθήνα. Όλη η ζέστη της μέρας έχει εξατμιστεί με μόνο προδότη ένα στέμμα στο φεγγάρι που απλά τη κάνει πιο μαγική. Χρόνια τώρα αυτή η πλευρά της Αθήνας, που μπορεί με την ίδια άνεση να είναι ερωτική και βαρετή, σέξι και γελοία, ψαγμένη και δήθεν με έχει κερδίσει. Πλέον έχει και στάση μετρό. Γκάζι.

Πανζουρλισμός Ολυμπιακών, αλλά γιατί να το αφήσουμε έτσι; Σε λίγες μέρες θα γίνουν οι γάμοι του Θησέα και της Ιππολύτης. Ναι, εκεί οφείλεται ο τόσος κόσμος. Μ αρέσει πολύ καλύτερα έτσι. Κατεβαίνουμε όπως πάντα την Ερμού με τα πόδια, να κάνουμε χάζι τη νυχτερινή Αθήνα. Παντού ετοιμασίες και ο κόσμος υπ’ ατμών. Ο Πουκ προηγείται ως συνήθως και παίζει με ό,τι θνητό βρει. Ελλείψει Ερμίας και Δημήτριου , με Δημήτρη – Δημήτρη , Άγγελο- Γιώργο κτλ. Όλα επιτρέπονται και είναι δεκτά. Η διαδρομή είναι πολύ ευχάριστη και πλησιάζουμε Γκάζι. Ιερά οδό στα κλειστά σκυλάδικα και πάλι καλά γιατί αυτό τον χαμό δε τον μπορώ. Καταλήγουμε στο γνωστό καναπέ στις γραμμές του τραίνου. Στο ενδιάμεσο έχω τσακωθεί με τον Νίκο. Τα άπλυτα πιάτα στο σπίτι έχουν μαζέψει βατράχια κανένα εκ των οποίων δεν πληροί τις προδιαγραφές πρίγκιπα.

Στον ίδιο καναπέ και πάλι, με λίγες διαφορές. Δυο χρόνια πέρασαν άλλωστε. Σόλο καριέρα πλέον, ας πούμε Λύσανδρος τώρα. Ο Δημήτρης με την Ελένη τα βρήκαν χάρη στις μαλακίες του Πουκ και έχω μείνει να κυνηγάω εγώ έναν Γιώργο απλά και μόνο γιατί το βρωμο-ξωτικό δεν έκανε κράτει με το λουλούδι του. Ατέλειωτες βόλτες γύρω από το γκάζι. Ανεβαίνουμε την Ερμού, κατεβαίνουμε την Ερμού. Η σωτηρία της ψυχής αγκαζέ με κυκλοφορώ κι οπλοφορώ και όνειρα. Τόσα όνειρα… με θέα απλά έναν άσχημο και γοητευτικό δρόμο, τις ράγες του τραίνου και τα αστέρια. Όλα όμορφα και όλα ανεκπλήρωτα.

Και τώρα… ούτε καν μπορώ να το συλλάβω ότι είναι μόνο ένας χρόνος. Και το τι έκανα μέχρι τώρα αυτό το καλοκαίρι δε λέγεται… καθαρή αντίδραση. Το τι γαϊδουροκέφαλους, έχω γνωρίσει δε λέγεται. Μαγεία το λες εσύ αυτό Γουίλιαμ καλέ μου; Έχουμε πολύ σοβαρά θέματα ορισμού, αν ναι. Ένας έρωτας στα ίδια μέρη, με τον ίδιο πόνο, όπως θα περίμενε κανείς. Απλά πλέον έρχομαι και με μετρό. Έχει χαθεί και αυτή η αίσθηση underground που είχε η περιοχή. Τώρα συναντάς ότι μπορείς να φανταστείς εδώ. Δε ξέρω γιατί πραγματικά με ενοχλεί αυτό. Λόγω οικειοποίησης ή ψεύτικης μοναδικότητας που μου προσδίδει; Το κουτσοβγάλαμε κι αυτό δε λέω. Περιμένοντας, κάθε απόγευμα που γίνεται βράδυ, με τις ώρες δίπλα στις ράγες για ένα μόνο μήνυμα, που να μη λέει σε χρειάζομαι, αλλά απλά σε θέλω. Στη πλατεία έχει μια παράσταση από κάποια παιδιά. Στη κοσμαρα μου είμαι, οπότε πάω να τη δω. Χάλια ήταν, αλλά στο τέλος όλοι ξυπνάνε καλά, μες τη τρελή χαρά και δε τους νοιάζει. Δε θα με νοιάξει ούτε εμένα λοιπόν.

Ξυπνάω ένα χρόνο μετά. Πριν κάποιες μέρες είδα τον γιόκα της Ιππολύτης στην Επίδαυρο και πολύ χάρηκα. Περπατώ για το μετρό Κεραμικός ακούγοντας μουσική «μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη…». Σε λίγο ξημερώνει. Με σταματάει ένα παιδί που κοιτά το χάρτη του underground και με ρωτά: «Η οδός αγάπης;» - Καλοκαίρι 2009.

Τραλαλά.




Έχουμε πολύ πλάκα όταν πιανόμαστε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο να πείσουμε οτι η τυχαιότητα έχει ή δεν έχει πρόθεση. Εξαρτάται τη διάθεση!

Στο ευρύ κοινό θα είναι διαθέσιμη τέλη Αυγούστου, να πέσει και λίγο η ζέστη και να γκρινιαζουμε για το γκρι. Μετά τζάκια -αναλόγως καταγωγής- και μοναξιές -αναλόγως διαγωγής, ή αυτό που λέμε πρώτερος έντιμος βίος-. Με τόσα πτυχία και βέβαια θα χει τιμή. Ακόμη κανα δυό απραγματοποίητα(μάλλον είχαν λόγο) όνειρα και επαναλήψεις. Το απαιτεί αυτός ο τύπος γνώσης -άγνωστος σ' εμένα-.

Εμένα! Χα, τη διάθεση να έχω... τυχαίες μαλακίες :)

Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

Σαρωνίδα, ετών 19

Εγώ με την Ελευθερία, μόνοι στη ταράτσα!


Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Με τη μέθοδο του Κάφκα






Η Ελενίτσα γεννήθηκε ένα απόγευμα στο μαιευτήριο Μητέρα – αργότερα στη ζωή της έφτιαξε και το ανάλογο γκρούπ στο facebook -. Η μέρα ήταν πολύ συνηθισμένη σε τέτοιου είδους γεγονότα και συνεπώς κυλούσε κανονικά. Ο μπαμπάς και η μαμά της από την άλλη, έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας και τη θεωρούσαν την πιο σημαντική μέρα της ζωής τους (η μαμά λίγο αργότερα, γιατί ήταν ακόμη ναρκωμένη από την Καισαρική). Στο μυαλό τους η Ελενίτσα είχε ήδη γίνει δικηγόρος και ήταν παντρεμένη με γιατρό. Είχε και δύο παιδία , ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι. Τα πρώτα της χρόνια δε τα θυμάται, αν εξαιρέσει κανείς τη μέρα που πήραν καινούριο αυτοκίνητο και μια φορά που μπήκε για εγχείρηση, στα τέσσερά της. Οι πρώτες ζωντανές μνήμες φτάνουν από τα πρώτα χρόνια του δημοτικού.

Στη τάξη ήταν 30 παιδιά και ο Γιώργος ήταν από τότε η ψυχή της τάξης – μετεξελίχθη σε τσογλάνι της τάξης-. Γενικά τα βαριόταν όλα αυτά τα της εκπαίδευσης και δεν έβρισκε από τότε κανένα λόγο για να μάθει μαθηματικά. Του άρεσε το μπάσκετ, αλλά ήταν κομματάκι στούμπος – και μετέπειτα παρέμεινε- για να έχει και πολύ θάρρος με αυτό, οπότε επέλεξε καλύτερα το ποδόσφαιρό. Αγαπημένη ώρα: αυτή της γυμναστικής μέχρι και τέλη Γυμνασίου και αγαπημένος βαθμός το 10, επίσης μέχρι τέλη Γυμνασίου. Δικηγόρος ούτως ή άλλως δε θα γίνει, τι τον νοιάζει; Ούτε μπασκετμπολίστας βέβαια.

Στο λύκειο επιλέγει να μπει σε ένα αγγλόφωνο πρόγραμμα που θα τον στείλει σούμπιτο σε πανεπιστήμιο στην Αγγλία. Μετά από πόδι της μανούλας πάντα. Άλλωστε τα ελληνικά πανεπιστήμια ποιος τα εμπιστεύεται; Και να σου ο Σπύρος, 18 χρονών, στην Εστία στο Manchester πρέπει να μάθει μαθηματικά! Χα! Εκεί μπαίνει και στην ομάδα του Βόλεϊ και γνωρίζει και τη Mary, άγγλο-κινεζούλα , πολύ καλή κοπέλα. Μένουν μαζί 2 χρόνια και τα επόμενα δύο απολαμβάνει τη ζωή, μέχρι να γυρίσει για να πάει φαντάρος. Αυτό κατ’ απαίτηση του μπαμπά και της κοινωνίας βεβαίως βεβαίως.

Τελειώνοντας απ’ όλες τις «υποχρεώσεις» και αισίως 27 πρέπει να επιλέξει τη θα κάνει στη ζωή… Δε μπορεί όλοι οι φίλοι και φίλες της να έχουν τακτοποιηθεί και αυτή , η Ζωή, να μην έχει ιδέα. Βαριέται οτιδήποτε έχει κάνει μέχρι τώρα. Άλλωστε αυτή δεν επέλεξε τίποτα. Αυτή απλά ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις επιλέγοντας από αυτό που της άρεσε (σπάνια) , μέχρι απλά το πιο αναίμακτο(συχνότατα). Τώρα τελευταία κάτι της λένε οι δικοί της για γάμο… Ε ρε κούνια! Και αυτή η εκνευριστική της Θεία μες τη μπηχτή…

Πενήντα χρόνών πια και μόνος ή παντρεμένος, ή χωρισμένος ή απλά σε σχέση… δεν έχει σημασία. Πενήντα! Τι τρομακτικό που του ακούγεται ακόμη και τώρα. Έχει μάλλον να κάνει ότι δεν έχει τόσες επιλογές και όλο το μέλλον μπροστά του. Ναι, μάλλον αυτό είναι. Ακόμη Πετράκη τον φωνάζουν – ευτυχώς ακόμη μικροδείχνει και πολύ το καμαρώνει-. Επαγγελματικά είναι μια χαρά. Καθαρίζει τρία χιλιάρικα το μήνα και μένει κέντρο σε ένα πολύ ωραίο διαμέρισμα. Το βαρέθηκε βέβαια μετά από τόσα χρόνια. Τσάμπα το δάνειο που πλήρωνε για δεκαπέντε χρόνια. Τουλάχιστον κυκλοφορεί με ποδήλατο και δε πληρώνει βενζίνες. Άσε που είναι και αλτερνατίβ!

Φτάνοντας στα 90 σε αυτή την περίοδο δεν είναι όπως το φαντάζονταν πριν τόοοσα χρόνια… Τώρα πια η ποιότητα ζωής είναι πολύ υψηλή και παίζει να ζήσει και μέχρι τα 120-130. Με σύνταξη. Έχει οργανώσει ένα κλαμπ τσαγιού με όλες της τις φίλες, που το διανθίζουν ενίοτε και με πολιτικές συζητήσεις και παιχνίδια. Πολύ της αρέσουν αυτά τα καινούρια, είναι σαν αληθινά. Και έχεις ότι επιλογές θέλεις. Θυμάται κάποια που έπαιζε μικρή, αλλά αυτά ήταν πιο περιορισμένα. Όπως όλα τότε. Μέχρι που κατάλαβε ότι απλά επιβίωνε και δε ζούσε. Μετά, απλά πήρε μια βαθιά ανάσα και προχώρησε. Ούτε προς τα βελάκια, ούτε ανάποδα. Στον ορίζοντα, χωρίς φανάρια.

Και εκείνο το βράδυ πάλι έχασε στο παιχνίδι. Πέρασε όμορφα.




http://issuu.com/metropolisnews/docs/metropolis_weekend_35/29

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

Άνθρωπος στο διάστημα!





Μια βασική εισαγωγή - Εμείς και το σύμπαν
Βρισκόμαστε, λοιπόν, στον όμορφο πλανήτη Γη. Ο όμορφος πλανήτης Γη με τη σειρά του βρίσκεται στο γνωστό και πολυαγαπημένο μας Ηλιακό σύστημα. Ο ήλιος μας, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Είναι ένα μεσαίου μεγέθους άστρο, σε σχέση με τα υπόλοιπα δισεκκατομμύρια στο σύμπαν, σε μια διόλου ιδιαίτερη θέση στο γαλαξία μας. Συνεπώς, το μόνο ιδιαίτερο προς το παρόν που έχει το ηλιακό μας σύστημα είναι εμάς (δηλαδή τους ανθρώπους και τις υπόλοιπες μορφές ζωής) που το παρατηρούμε και ενίοτε το συζητάμε.
Η ηλικία του σύμπαντος φτάνει τα 14 δισεκατομμύρια χρόνια – χοντρικά ετσι; Τώρα λίγο πάνω, λίγο κάτω σιγά...- Του ανθρώπινου πολιτισμού πάλι , μόλις μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Με λίγα λόγια είμαστε κομματάκι νέοι στη πιάτσα. Βέβαια για τα χρονάκια μας δε τα πάμε και άσχημα. Εκμεταλλευόμαστε με εκθετική αποτελεσματικότητα τις γνώσεις μας και δημιουργούμε τέχνη, ανακαλύπτουμε θεραπείες, κάνουμε τη ζωή μας πολύ πιο εύκολη, παράγουμε ενέργεια (καταστρέφωντας σιγά-σιγά τις πιθανότητες επιβίωσής μας στον πλανήτη βέβαια) και βγαίνουμε όλο και πιο έξω από τα λημέρια μας, κάνοντας το πρώτο βήμα με τη σελήνη 40 χρόνια πριν και φτάνοντας επίσης στον Άρη, τον Δία και σύντομα (2015) ακόμη και στον Πλούτωνα.

Είμαστε μόνοι ... στο μάταιο τούτο σύμπαν;
Συμφωνα με όλους σχεδον τους αστρονόμους/αστροφυσικούς οι πιθανότητες να είμαστε η μόνη μορφή νοήμωνος ζωής στο σύμπαν είναι πρακτικά... μηδέν. Ο αριθμός των άστρων και συστημάτων γύρω τους, στους εκατομμύρια γαλαξίες του διαστήματος αποκλείει τη πιθανότητα ουσιαστικά να είμαστε μόνοι μας! Τωρα, αν είναι πρασινα, μπεζ, ή μωβ ανθρωπάκια και αν μας μοιάζουν δε το γνωρίζουμε. Σχεδόν σίγουρα όμως υπάρχουν πολιτισμοί, στους οποίους ο δικός μας φαίνεται ανάλογος μερμυγκοφολιάς και αντίστοιχα άλλοι που θα φαίνονταν σε εμάς μερμυγκοφολιά. Σε κάθε περίπτωση οι αποστάσεις είναι τέτοιες στο σύμπαν ωστε η τεχνολογία που απαιτείται για σοβαρά ταξίδια εκτός του συστήματός μας, είναι εξαιρετικά ανώτερη αυτής που έχουμε τώρα οπότε λίγο υπομονή για τις δημόσιες σχέσεις.

Μετακομίσεις, διακοπές, έρευνες και δουλειές στο διάστημα στα επόμενα χρόνια.
Προς το παρόν το «άνοιγμά» μας προς το διάστημα, μας έχει προσφέρει τους δορυφόρους και τη λειτουργία των κινητών, των δορυφορικών καναλιών κτλ. Μας έχει επίσης επιτρέψει να θέσουμε σε τροχιά το τηλεσκόπιο Hubble μέσω του οποίου έχουμε παρατηρήσει εξαιρετικά βαθιά στο χώρο και το χρόνο του διαστήματος. Και οι δύο απόπειρες προς το παρόν τα έχουν βγάλει και με το παραπάνω τα λεφτά τους! Συνεπώς προς το παρόν επενδύσεις στο διάστημα είναι και επικερδείς.
Ήδη οι εξερευνητικές αποστολές που πραγματοποιούνται δεν αποκλείουν στο σχετικά άμεσο μέλλον ταξίδια διακοπών στο φεγγάρι, ενώ μακροπρόθεσμα υπάρχουν στόχοι για εποικισμό του Άρη (οπου έχει βρεθεί και νερό σε μορφή πάγου) και δημιουργία μόνιμων βάσεων στη Σελήνη. Οι υπόλοιποι πλανήτες μελετώνται προσεκτικά και καταφέρνουμε να φτάσουμε σιγά σιγά στα όρια του ηλιακού μας συστήματος.
Ακόμα, διερευνάται και η πιθανότητα της δημιουργίας στατικών κατασκευών μεταξύ γης και ήλιου για την απορρόφηση μέρους της ακτινοβολίας που μπορεί να αποβεί μοιραία για εμάς και ταυτόχρονα τη χρήση του ήλιου μέσω μιας τέτοιας κατασκευής ως τη βασική πηγή ενέργειας μια και εξαντλούμε τα αποθέματα της γης με εκπληκτικούς ρυθμούς. Προς το παρόν όλες οι αποστολές που γίνονται, είναι καθαρά επιστημονικού χαρκτήρα, σπάνια επανδρωμένες και με πολύ μικρή συχνότητα, λόγω του κόστους και της ασφάλειας που απαιτείται.

Κάποια στιγμή στο μέλλον όμως ένα είναι βέβαιο: οτι θα αναγκαστούμε να βγούμε στο διάστημα, να εκμεταλλευτούμε και να αποικίσουμε άλλους πλανήτες είτε αυτό θα γίνει σε 50, 100 ή 1000 χρόνια!
O Stephen Hawking όπως άλλωστε και εκατοντάδες άλλοι επιστήμονες, θεωρούν το διάστημα τη μόνη διέξοδο για την επιβίωση του ανθρώπου...


http://issuu.com/metropolisnews/docs/metropolis_weekend_34/21

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Πρόσθεση

Πέρα απ'τη πλάκα αυτό παύει να έχει ενδιαφέρον. Καμία έκπληξη πια, κάθε χρόνο τα ίδια. Στη καλύτερη απαντάω μη μου το τσιμπίσετε πολύ στο αλάτι.

Σχεδόν ψυχαναγκαστικα το πάιζω οτι κάτι τρέχει που μεγαλώνω. Το μόνο δε, που τρέχει είναι οτι μου ψιλοαρέσει.

Γιατί δε μετράμε μνήμες, ουλές και φλόγες; Ή ευχές;


xxx


Κυριακή 12 Ιουλίου 2009

Breathless.



Breathless and alone
air
revenge
love me more than even you can try
breathless

Σάββατο 11 Ιουλίου 2009

Μεταξύ 6ου και 7ου, 2009 μΧ

Η νύχτα στην Αθήνα ήταν υπέρόχη, παραμονές πανσέληνου. Όταν τη πρωτοπρόσεξα ανέβαινα την Ιερά Οδό και σκεφτόμουν ποιό δρόμο να διαλέξω για Θησείο. Τελικά αποφασίζω Ερμού, θα κατέβω από Ασωμάτων στο γυρισμό. Αυτή είναι ωραία την άνοιξη, κατακαλόκαιρο και υγρασία θέλω άπλα και ρομαντισμό. Από ρομαντισμό η Αθήνα μπόλικο, από άπλα πάλι…

Δε προλαβαίνω να στρίψω αριστερά από τον διακοσμημένο με γκράφιτι (πολύ ωραία ομολογώ) σταθμό των τρόλεϊ και με προλαβαίνει μια καταϊδρωμένη και πανικοβλημένη κυρία και με ρωτά προς τα πού είναι το Θησείο. Ανεβαίνουμε μαζί λοιπόν, σιγά, σιγά την όμορφη καλοκαιρινή Ερμού κάτω από τους ήχους μπινελικιών της κυρίας –ας την πούμε Ευτυχία-. Που λέτε, η κυρία Ευτυχία είναι γύρω στα 50 με καλοσυνάτο πρόσωπο, λίγο παχουλούλα με αντοχές στο γρήγορο περπάτημα και τις κακουχίες. Ήρθε από τα Μέγαρα το ίδιο πρωί και έχει τη μητέρα της στο νοσοκομείο. Συγκεκριμένα στον Ευαγγελισμό, όπου και πέρασε όλη τη μέρα όρθια (οι αντοχές που λέγαμε) μια και δεν είχε κάθισμα – πόσο μάλλον κρεβάτια- ούτε για δείγμα. Οι καλοί μου τρόποι δε μου επιτρέπουν να αναπαράγω ακριβώς τη κουβέντα μας. Καλές λεξούλες κέρδισαν μόνο οι γιατροί που δουλεύουν σε αυτές τις συνθήκες. Εκείνη την ώρα έτρεχε να προλάβει το λεωφορείο για να γυρίσει σπίτι της που έφευγε 9μιση, την ίδια ώρα που είχα κι εγώ το ραντεβού μου. Την έφερνε από τον Ευαγγελισμό ένας γλυκύτατος ταξιτζής μέσω… Χαμοστέρνας! Χαριτωμένο! Φτάνοντας ακολουθούν το τυπικό ουφ! και ευχαριστίες και προλαβαίνει το λεωφορείο στο τσακ, ενώ εγώ φτάνω στο ραντεβού μου κύριος.

Ώρα 10 το βράδυ και καθόμαστε μια παρέα σε ένα ουζερί στο Θησείο μιλώντας, απλά. Ο καπνιστής της παρέας περιχαρής μια και κάτσαμε έξω. Η βραδιά θα συνεχιστεί σίγουρα σε κάτι πιο “in” που ανακαλύψαμε μετά από αρκετό ψάξιμο προς Μοναστηράκι με δεύτερο γύρο από κρασιά και μπύρες και την κουβέντα να κυμαίνεται σε ανεκτές για την εποχή θερμοκρασίες με κύριο συστατικό ερωτικούς και προσωπικούς προβληματισμούς των 3 πρωταγωνιστών μας. Ο ένας εξακολουθεί να καπνίζει ελεύθερα προς τον ανοιχτό ουρανό. Κατά τη 1 τα ξημερώματα αποφασίζω πως ήρθε η ώρα να κατηφορίσω προς γκάζι που είχα παρκάρει να βρω τον κολλητό μου και να γυρίσω σιγά, σιγά και ταπεινά στο σπίτι μου. Σηκωνόμαστε και προχωράμε προς τον ανοιξιάτικο δρόμο αυτή τη φορά , αφού έχουμε θάψει περήφανα ότι κιτσάτο βλέπουμε στη διαδρομή (είχε μπόλικα). Έψαξα και για το φεγγάρι αλλά δε το βρήκα.

Στη μέση περίπου της διαδρομής βλέπουμε από απόσταση λίγων μέτρων έναν κύριο να σωριάζεται φαρδύς, πλατύς στη μέση του δρόμου λίγο πριν τη Πειραιώς. Ακινησία. Και εμείς και αυτός. Κυρίως αυτός βέβαια. Πλησιάζω διερευνητικά μαζί με έναν από τους φίλους πρωταγωνιστές του παραπάνω τραπεζιού. Τον καπνιστή συγκεκριμένα. Τον μεταφέρουμε στα γρήγορα και μέσα στο επόμενο πεντάλεπτο, ενώ τον έχουμε γυρίσει και επιβεβαιώσει ότι ο σφυγμός και η αναπνοή του είναι στη πολλά υποσχόμενη πλέον παρέα μας, μαζεύεται πλήθος κόσμου. Μόνο ένας δε κοιτάει σα χάνος και καλεί ασθενοφόρο. Στο δεκάλεπτο σταματάει και ένα παιδί ειδικευόμενος γιατρός και χαλαρώνουμε λίγο, ενώ ο τύπος συνέρχεται με έναν απίστευτο πόνο στο σβέρκο και τα χέρια του με όλες τις προδιαγραφές για σουρωτήρι από τις ενέσεις. Έχει πεθάνει η γυναίκα του μας λέει, έχει πιει μπύρες και ουίσκι μας λέει, μέθυσε μας λέει, πονάει μας λέει… Μα τι μας λέει; Α, και «μια μικρή βοήθεια» μας λέει, αφού πάρει το κατάλληλο ύφος. Κάποια στιγμή πέφτει κι ένα χιουμοράκι να σπάσει ο πάγος. Το ασθενοφόρο έρχεται από τον Ευαγγελισμό μετά από ένα μισάωρο, μάλλον μέσω Χαμοστέρνας. Τον φίλο μας στο δρόμο και πλέον στο ασθενοφόρο τον λένε Λευτέρη.

Το βράδυ τελειώνει βρίσκοντας εμένα να κάνω τον ταξιτζή στον κολλητό μου προς Παγκράτι. Πήγαμε από τη σύντομη διαδρομή. Τίποτα σημαντικό εκεί, πέρα απ’ το ότι πέρασα ένα βαθύ πορτοκαλί στη Βασ.Σοφίας παρανομώντας ελαφρά και πήρα ένα τηλέφωνο τη πυροσβεστική για ένα κάδο και ένα αμάξι που είχαν πάρει φωτιά μπροστά από μια πολυκατοικία στο Παγκράτι. Δε ξέρω μετά από πόση ώρα ήρθαν. Ξέρω μόνο ότι μιλάμε πολύ για όλα. Για έρωτες, για προβλήματα, για αγάπη, για εγωισμούς και για καριέρα και τα συζητάμε over drinks και over nights, ενώ είμαστε τυφλοί και συνήθως σε απόσταση (αναπνοής ή μη) από τη ζωή και την πραγματικότητα της οποίας ή δική μας είναι απλά κομματάκι, αλλά πάνω στην οποία επιλέγουμε ή όχι να δημιουργήσουμε. Χαιρετίσματα στην Ευτυχία και τον Λευτέρη, από απόσταση.

METROPOLIS weekend
http://issuu.com/metropolisnews/docs/metropolis_weekend_33/27

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

Κυριακή 5 Ιουλίου 2009

Κάθε εγώ ...

Και δiαλέγεις παραμύθι στο νούμερό σου
απο μια σπασμένη βιτρίνα, χωμένη, σ' ένα στενό.

Eνα όνειρο, σε νούμερο για το κινητό σου
συσκευή χωρίς δάκρυα, σε προσφορά. Μόνο στεγνό.

Aποφεύγεις τα βαθιά. Μόνο μια ελαφριά υποψία ενοχής
και αδιαφορίας.
Καθαρή εξαγορά, δειγμα της εποχής που απέχει και έχει.
Κανένας λόγος ανησυχίας.

Δεν έχει ρε συ οδηγίες να ξεχάσεις το δρόμο
Μόνο χαλασμένα φανάρια. Πρόβλημα κυκλοφορίας.

Κάποτε φτάνεις. Τρέχεις στο δωμάτιό σου.
Αυτό με τη θέα στο σπίτι με τα ανοιχτά παράθυρα.
Εκεί οπου οι αναπνοές ζουν μαζι.

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

9 crimes



I have no excuse, at all.

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2009

Don't Wate Up

Καθημερινά κάνουμε πράγματα που μας είναι, λοιπόν, παντελώς άχρηστα. Αναβάλουμε άλλα τόσα, που μας είναι χρήσιμα και ονειρευόμαστε τα διπλά από άχρηστα και χρήσιμα μαζί που ποτέ πιθανώς δε θα κάνουμε. Είναι κάπως θρασύ...

Κι όμως δημιουργούμε ένα μέλλον βασισμένο σε συνειρμούς που γεννήθηκαν από παπάκια, μουσικές, παραμύθια και θάνατο. Ο ψυχισμός μας προβάλει κυριολεκτικά ότι του κατέβει και μας μένει να κάνουμε τις επιλογές. Και τις κάνουμε! Αδυνατούμε δε να καταλάβουμε πως ακόμη και όταν δεν επιλέγουμε έχουμε κάνει μια επιλογή.

ΜΕτά, η φυσική επιλογή ξεσκαρτάρει τα χρήσιμα-άχρηστα, κρατώντας ακόμη δεν έχω καταλάβει τι και εμείς ρίχνουμε ένα χασμουρητό απίστευτα χαριτωμένο σηματοδωτοντας μια ακόμη μέρα.

Η δημιουργία είναι κάτι το μαγευτικό και είναι καιρός να αρχίσουμε να πιστεύουμε σε αυτή...

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

παρά(σ)ταση


Λοιπόν χτές πέρασα μια πολύ ωραία νύχτα. Και τα γύρω τραπέζια σίγουρα με τις μαλακίες που έλεγα και έκανα! Ήταν λοιπόν μια τοπικά όμορφη νύχτα σε ταράτσα με ελαφρύ αεράκι και υποψία αλκοόλ. Μετά είχε και χορευτικές επιδείξεις -τρελή επιτυχία-. Τα φώτα τα έσβησα καθυστερημένα.

21 σήμερα. Καλό μας καλοκαίρι.

Εξετάσεις αύριο. Πόση ειρωνία ακόμη;

Καλό μας καλοκαίρι. Αλήθεια.

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009

10 χρόνια ...

κάτι που με αγγίζει. δυο στιγμές ενωμένες με διακεκομένες γραμμές και στο ενδιαμεσο η πρόθεση στα κενά. Υπολείπεται μια τελεία ακόμη για το νόημα!

Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

Έξω.

Η μέρα ξεκινησε που λέτε μετά από λίγες ώρες ύπνου. Και συνέχισε με ακόμη λιγότερες!

Στις 2 το μεσημέρι λαμβάνω μήνυμα εξ ονόματος γεννητόρων. Τσατάλια.

Η ώρα περνά ήσυχα με ευχάριστες εκπλήξεις σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Απόγευμα στους δρόμους με στόχο βουλή... ειρωνικό αυτα τα δυο μαζί ε; Αν και στο μυαλό μου πια ότι βλεπω μαζί, μόνο ειρωνικό μου μοιάζει. Τα υπόλοιπα αισιόδοξα.

Πολύ χρώμα και χαρά, δε λέω. Αψογη οργάνωση. Και μια αισθηση ανικανοποίητου. Όλα κατανοητά και γυμνά.

Και στο αεράκι που τσιμπά τα ακάλυπτα διακρίνω ψίθυρους γκρίνιας... ουσιαστικής και μελαγχολίας αδιανόητης.

Με το που πέφτει δε ο ήλιος και δυό, τρία στο στομάχι... φοβάμαι να κλείσω και τα μάτια. Μη με πουν αισιόδοξο.

Αν περιμένατε να συνδέσω τα παραπάνω ρωτάω γιατί.

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2009

ξημερώνει

3.01 βράδυ
3.09 And i've got no excuse
3.11 βράδυ


ξημερώνει...

Τρίτη 9 Ιουνίου 2009

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

όχι πια;

ελάχιστα έχω ακούσει σαν τα θολωμένα του γυαλιά, τα πρόστυχα μηνύματα και δε μπορώ παρά να το δεχτώ...

Δημιουργία





Το παρόν είναι η ψευδαίσθηση μεταξύ του αβέβαιου και μιας μνήμης. Μέχρι να το αντιληφθείς έχει γίνει και αυτό απλά μνήμη. Αλλά και αυτή καθορίζεται πάντα από το σημείο οπτικής που την παρατηρείς και πάντα γι' αυτή το κοίταγμα αυτό είναι μελλοντικό.

Το γνωστό σε φορτώνει με όποιο τρόπο μπορεί, ωστε να κλείνεις τα μάτια στο παρακάτω. Βάρος, μελαγχολία, ενοχές, ομορφιά, επιτυχία...

Γιατί στη τελική τι φοβάσαι στο μέλλον, στο σκοτάδι, στο "τέλος"; Απλά το άγνωστο

Η εξέλιξη είναι να μαθαίνεις χωρίς όρια, να είσαι διατεθιμένος να ανατρέψεις τα πάντα. Ακόμη και τη μνήμη.

Τι άλλαξε σε σένα από ένα χαμόγελο στο δίπλα τραπέζι; και τι θα μπορούσε...

Κυριακή 7 Ιουνίου 2009

πρίν... τώρα... μετά...




Κι όμως μένω. Βασικά υπομένω κάτω από ένα απαλό στρώμα ελπίδας ντυμένο σε αίσθηση πολλά βαρύ και τέτοια. Ένα μποξεράκι πεταμένο στο κρεβάτι στρωμένο με εξετάσεις αίματος.

Editorial Antivirus - Μάιος 2009



Όνειρα,

έρωτας,

αγάπη,

βλέμματα,

αστέρια,

χαμόγελα

... ελπίδα.


Σ αυτό το editorial μόνο τα σημαντικά.

Έτσι απλά.


Το εύχομαι και στο καλοκαίρι.


Γιάννης

Editorial Antivirus - Μάρτιος 2009



Ειναί πολύ όμορφη και σκληρή αίσθηση να έχεις τα πάντα να ανθίζουν, να μαραίνονται και να φεύγουν και να νιώθεις πως δε μπορείς να κάνεις τίποτα. Όλα γίνονται εν αγνοία μας ακόμη και όταν είμαστε μέρος τους. Η άνοιξη έρχεται όποτε της καπνίσει και όχι μόνο αυτό, αλλά μέχρι να μάθεις τα βήματα φτάνει καλοκαίρι και είσαι ιδρωμένος προκαταβολικά! Περπατάς ανέμελα, σκουντουφλάς από δω κι από κει σε στιγμές, πέφτεις, σηκώνεσαι, κρυώνεις...


Αναθεματισμένες επόχες αγκαζέ με ορμόνες! Κι ούτε μια στιγμή δε σκέφτεσαι το δρόμο που έκανες ως τώρα και το κυριότερο: για που το έβαλες κύριος; Ψάχνεις απεγνωσμένα για χάρτη σεκοιλιακούς άλλων ή δικούς σου, στη γεμάτη διανόηση ύπαρξή σου, στη πέραση σου γιατί είσαι και γαμώ τα τεκνά εδώ που τα λέμε εεε;Τη ψάχνεις στο εκκαθαριστικό της εφορίας σου – τι μου θύμισες τώρα!- και στα καινούρια σου έπιπλα που ότι κι αν συμβαίνει “έξω” σε κρατάνε εντός πραγματικότητας και ασφάλειας. Και παρ' όλα όσα σου λες και σου λένε μένει τόσος χώρος... κενός.

Βρίσκεις όμως πως πάντα κάτι σε κάνει να πιστεύεις, να αγαπάς όλα σου τα κομμάτια και να ελπίζεις πως η απόσταση σου από τον ορίζοντα δεν είναι και τόσο αβάσταχτη! Κάτι που σε κάνει να θες να γυρίσεις όλη τη γη για ένα κόσμο χωρίς βια, για μια πραγματικότητα χωρίς διακρίσεις, για μια ζωή γεμάτη νόημα. Ένα αεράκι...

ΥΓ: μας καθορίζουν το παρελθόν και τα όνειρά μας. Να ονειρεύεστε... στη χειρότερη να πραγματοποιηθούν!