Φθινόπωρο Δευτέρας

Κατά τη καλοκαιρινή μας συνήθεια βγήκαμε. Δευτέρα. Μας αρέσει γενικά να βγαίνουμε Δευτέρα. Λίγος κόσμος χωρίς υστερίες και πολλές προσμονές, όμορφη ατμόσφαιρα και χαλαρή μουσική. Ενίοτε, σχεδόν άδειο μαγαζί, αλλά δε μας πειράζει.

Η ώρα δέκα. Έφτασα νωρίτερα και έπιασα τραπέζι έξω στο κήπο, δίπλα στη γωνία. Δύο καρέκλες αυτή τη φορά, είχα και μπουφάν. Μισό καλοκαίρι περάσαμε εκεί. Γεμάτο προσμονές και σενάρια. Σχεδιάζαμε το φθινόπωρο και το χειμώνα μας, όλοι μαζί και καθένας χώρια. Δεν πολύ-κοίταζα εκτός καταλόγου μη και παρασυρθώ και δημιουργήσω. Ήρθαν και οι υπόλοιποι. Υποπτεύομαι ότι είχαν πιει ήδη. Tο αρνούνται βέβαια, αλλά δε τους πιστεύω.

Στα κλασικά μείναμε, τιμής ένεκεν για το καλοκαίρι που αποχαιρετούσαμε σιωπηρά. Φωναχτά μιλούσαμε για τη βδομάδα μας. Και για το φθινόπωρο και τι δε μας βγήκε, τι δε μας δούλεψε. Σχέδια δε πολύ-κάναμε. Μάλλον τα σχέδια τα φτιάχνουμε πριν. όταν βγαίνουμε και πίνουμε απλά σκεφτόμαστε τρόπους να τα αναβάλουμε. Καλούς τρόπους εννοώ. Και με κάθε επιφύλαξη απέναντι στην αισιοδοξία μας.

Στο δεύτερο μπουκάλι – ε έξι άτομα ήμασταν μη μας περάσετε και για μπεκρήδες- σκάνε τα πρώτα φωτορυθμικά με θεϊκή εντολή. Και δεύτερα, και τρίτα. Η κουβέντα βρίσκεται εκεί που πάντα ήταν: στις σχέσεις των ανθρώπων. Τις δικές μας κατ’ επέκταση. Τις λούζουμε με τις πρώτες ψιχάλες και τρέχουμε να ξαναπιάσουμε τραπέζι μέσα. Διαφορετική διαρρύθμιση, πιο συνεπής μέσα. Όλα πρέπει να είναι πιο καθαρά και σε μια τάξη. Εμείς χύμα, καλοκαιρινοί. Σώσαμε και όλα μας τα ποτήρια και το τρίτο μπουκάλι – τώρα γινόμαστε λίγο μπεκρηδες οκ. Αλλά ολόκληρο καλοκαίρι θρηνούμε.

Βέβαια τώρα είμαστε δίπλα στη dj, που είναι καλή κοπέλα και πολύ υπομονετική, και πέφτει το ένα τραγούδι μετά το άλλο. Το ίδιο και οι σκέψεις πλέον… Το αλκοόλ – ήρθαν και κάποια σφηνάκια στο ενδιάμεσο και άλλοι τρεις φίλοι μας- βοηθά στο να μη κρατιόμαστε. Η φαντασία είναι μάλλον το μεγαλύτερο εφόδιο του ανθρώπου στο δρόμο για την ευτυχία και τη δυστυχία και όταν αφήνεται ελεύθερη, είναι μάλλον λογικό να νιώθεις λιγάκι και από τα δύο. Μελαγχολία.

Ο χρόνος δεν είναι ο ίδιος αν τον μετράς σε Δευτέρες. Αλλάζει, γιατί στο ενδιάμεσο έχεις αλλάξει. Και έχεις σκεφτεί, ονειρεύτει, πιεί, ξεχάσει και κυρίως μετρήσει. Μέτρησα πολλές καλοκαιρινές δευτέρες και πριν από αυτές ανοιξιάτικες. Δε θυμάμαι πολύ καλά να σας πω πως ήταν. Ήμουν και μόνος μου και το μέτρημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πιο δύσκολο. Με παρέα ο χρόνος είναι διπλός. Βέβαια αν τον μετράτε μαζι φαίνεται μισός. Αστείο. Χορεύαμε μέσα στο μπαράκι, πλάκα είχε. Το τραγούδι το είχαμε αρχίσει ώρες πριν. Αλίμονο, είχαμε και επαγγελματίες μαζί.

Η ώρα τρεις. Τρεις και κάτι. Λίγο. Ένα απλό αντίο, σε ένα βράδυ δευτέρας που έγινε τόσο ιδιαίτερο και γεμάτο με μια όμορφη μελαγχολία, στη προεκλογική Αθήνα. Είχε βρέξει.