Τα πρώτα δέκατα.

Είναι τόσο αισιόδοξο σε περιόδους φόβου και κρίσης να προσφέρεται μια φωτεινή διέξοδος, μια χαραμάδα ελπίδας. Με τούτα και με κείνα΄: λίγο η κρίση, λίγο οι φωτιές, λίγο οι γρίπες ήμασταν κομματάκι «το βγάζουμε δε το βγάζουμε το φθινόπωρο». Αυτό φυσικά μέχρι την έκθεση Θεσσαλονίκης όπου προφανώς μετά την εξαγγελία του πρωθυπουργού όλοι και όλες είδαμε με άλλο μάτι το μέλλον…

Βέβαια όταν το καλοσκέφτομαι είναι λίγο επανάληψη η όλη κατάσταση, τουλάχιστον τα τελευταία 10 χρόνια που τη ψιλό-παρακολουθώ. Λίγο σκάνδαλα, -είτε ροζ, είτε μπεζ, είτε μοβ-, λίγο φωτιές, αρκετή οικονομία (εξαγγελίες για δύσκολα χρόνια) και μετά εκλογές. Τι από τα δύο να διαλέξω, το πρασινάκι ή το μπλεδάκι. Άααα, συγγνώμη βγαίνουν και σε άλλα χρωματάκια «κομματάκι» μικρότερα.

Ειλικρινά, προσωπικά έχω πολύ σοβαρές δυσκολίες επιλογής. Οι μεν τα έχουν κάνει χάλια, όπως και οι δε. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες. Σε κάθε περίπτωση το πλέον εκνευριστικό σε αυτή τη κατάσταση είναι η υποκρισία. Κάνουμε οικονομία, αλλά τα έπιπλα όλα χειροποίητα σου λέει… Ναι αυτά δίπλα στο σκρίνιο της γιαγιάς που έχουμε κρατήσει. Είναι οικογενειακό το θέμα.
Το κοκκινάκι ούτως ή άλλως έχει θέσεις που αρμόζουν σε μεσαίωνα για σοβαρά κοινωνικά θέματα – μα οι ομοφυλόφιλοι παράγωγο της καπιταλιστικής κοινωνίας, ας σοβαρευτούμε -. Πάνω στην LCD ένα σεμεδάκι της άλλης της γιαγιάς. Όσο για την εναλλακτική προσέγγιση είναι τόσο εναλλακτική που δεν έχει θέσεις. Δυο καρεκλίτσες ΙΚΕΑ στη καλύτερη. Σε περίπτωση που έρθουν φίλοι. Για το Πατρίς-Θρησκεία- οικογένεια δεν έχω σχόλια, ούτε και έπιπλα. Είμαι βέβαιος όμως πως οι νέες απόπειρες μεταγραφών είναι απόλυτα σε θέση να υποστηρίξουν τις βασικές αρχές του κόμματος με περίσσεια χάρη.

Στις παρέες, κάτι που πραγματικά μπορώ να μεταφέρω, είναι η παντελής αδιαφορία. Η πολιτική ζωή δεν αφορά γιατί έτσι βολεύει. Όσο τα πράγματα είναι ακόμη ανεκτά στη καλύτερη η συζήτηση να φτάσει μέχρι το σημείο του αν η αποχή είναι πολιτική πράξη και ότι δεν αποτελεί λύση. Ααα και να ψηφίζουμε μικρά κόμματα. Γκρι σπίτι με την παραπάνω διαρρύθμιση και μας μάρανε το μπαλκόνι με λίγα λόγια.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν αμφισβητούμε τίποτα. Κατά τη γνώμη μου ουσιαστική πολιτική πράξη είναι αυτή που ξεκινά με τη σκέψη. Αυτή που ξεκινά από τη δική μου ζωή και συμπεριφορά και περιλαμβάνει τελικά κάθε έκφανση, κάθε ανθρώπου στη κοινωνία που ζούμε. Το βασικό θέμα είναι πως είτε επιχειρηματίες, είτε πολιτικοί είτε πολίτες -μεροκαματιάρηδες ή άνετοι επαγγελματίες- περιορίζουμε την ελευθερία και κατ΄ επέκταση την πολιτική στα «δικά μας» μικρά και ενίοτε τόσο ηλίθια συμφέροντα. Ουδέποτε καταλάβαμε από την ιστορία μας ως άνθρωποι ότι η εξέλιξη δε μπορεί να είναι ποτέ μόνο ατομική, αλλά συνολική. Οπότε θα είχε ενδιαφέρον οι όποιες επιλογές και αμφισβητήσεις να γίνονται με βάση αυτή τη σκέψη και ένα μέλλον που θα ανήκει σε όλους και όχι σε ένα 10, 40, 50 ή 90 τα εκατό, αναλόγως ψαλίδας. Άλλωστε η πραγματική ελευθερία απαιτεί πρώτα απ’ όλα να απελευθερωθούμε από τους φόβους μας για το μέλλον, γιατί αλλιώς η ανόητη αίσθηση ασφάλειας μας εγκλωβίζει πάντα σε ίδιες επιλογές με μόνο δείγματα ελπίδας. Όχι ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, αλλά ότι απλά δε θα πάνε χειρότερα.




http://issuu.com/metropolisnews/docs/metropolis_weekend_37/34