Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

η νύχτα...

Όνειρο θερινής νυκτός





Κάθε Αύγουστο η νύχτα φοράει τα καλά της στην Αθήνα. Όλη η ζέστη της μέρας έχει εξατμιστεί με μόνο προδότη ένα στέμμα στο φεγγάρι που απλά τη κάνει πιο μαγική. Χρόνια τώρα αυτή η πλευρά της Αθήνας, που μπορεί με την ίδια άνεση να είναι ερωτική και βαρετή, σέξι και γελοία, ψαγμένη και δήθεν με έχει κερδίσει. Πλέον έχει και στάση μετρό. Γκάζι.

Πανζουρλισμός Ολυμπιακών, αλλά γιατί να το αφήσουμε έτσι; Σε λίγες μέρες θα γίνουν οι γάμοι του Θησέα και της Ιππολύτης. Ναι, εκεί οφείλεται ο τόσος κόσμος. Μ αρέσει πολύ καλύτερα έτσι. Κατεβαίνουμε όπως πάντα την Ερμού με τα πόδια, να κάνουμε χάζι τη νυχτερινή Αθήνα. Παντού ετοιμασίες και ο κόσμος υπ’ ατμών. Ο Πουκ προηγείται ως συνήθως και παίζει με ό,τι θνητό βρει. Ελλείψει Ερμίας και Δημήτριου , με Δημήτρη – Δημήτρη , Άγγελο- Γιώργο κτλ. Όλα επιτρέπονται και είναι δεκτά. Η διαδρομή είναι πολύ ευχάριστη και πλησιάζουμε Γκάζι. Ιερά οδό στα κλειστά σκυλάδικα και πάλι καλά γιατί αυτό τον χαμό δε τον μπορώ. Καταλήγουμε στο γνωστό καναπέ στις γραμμές του τραίνου. Στο ενδιάμεσο έχω τσακωθεί με τον Νίκο. Τα άπλυτα πιάτα στο σπίτι έχουν μαζέψει βατράχια κανένα εκ των οποίων δεν πληροί τις προδιαγραφές πρίγκιπα.

Στον ίδιο καναπέ και πάλι, με λίγες διαφορές. Δυο χρόνια πέρασαν άλλωστε. Σόλο καριέρα πλέον, ας πούμε Λύσανδρος τώρα. Ο Δημήτρης με την Ελένη τα βρήκαν χάρη στις μαλακίες του Πουκ και έχω μείνει να κυνηγάω εγώ έναν Γιώργο απλά και μόνο γιατί το βρωμο-ξωτικό δεν έκανε κράτει με το λουλούδι του. Ατέλειωτες βόλτες γύρω από το γκάζι. Ανεβαίνουμε την Ερμού, κατεβαίνουμε την Ερμού. Η σωτηρία της ψυχής αγκαζέ με κυκλοφορώ κι οπλοφορώ και όνειρα. Τόσα όνειρα… με θέα απλά έναν άσχημο και γοητευτικό δρόμο, τις ράγες του τραίνου και τα αστέρια. Όλα όμορφα και όλα ανεκπλήρωτα.

Και τώρα… ούτε καν μπορώ να το συλλάβω ότι είναι μόνο ένας χρόνος. Και το τι έκανα μέχρι τώρα αυτό το καλοκαίρι δε λέγεται… καθαρή αντίδραση. Το τι γαϊδουροκέφαλους, έχω γνωρίσει δε λέγεται. Μαγεία το λες εσύ αυτό Γουίλιαμ καλέ μου; Έχουμε πολύ σοβαρά θέματα ορισμού, αν ναι. Ένας έρωτας στα ίδια μέρη, με τον ίδιο πόνο, όπως θα περίμενε κανείς. Απλά πλέον έρχομαι και με μετρό. Έχει χαθεί και αυτή η αίσθηση underground που είχε η περιοχή. Τώρα συναντάς ότι μπορείς να φανταστείς εδώ. Δε ξέρω γιατί πραγματικά με ενοχλεί αυτό. Λόγω οικειοποίησης ή ψεύτικης μοναδικότητας που μου προσδίδει; Το κουτσοβγάλαμε κι αυτό δε λέω. Περιμένοντας, κάθε απόγευμα που γίνεται βράδυ, με τις ώρες δίπλα στις ράγες για ένα μόνο μήνυμα, που να μη λέει σε χρειάζομαι, αλλά απλά σε θέλω. Στη πλατεία έχει μια παράσταση από κάποια παιδιά. Στη κοσμαρα μου είμαι, οπότε πάω να τη δω. Χάλια ήταν, αλλά στο τέλος όλοι ξυπνάνε καλά, μες τη τρελή χαρά και δε τους νοιάζει. Δε θα με νοιάξει ούτε εμένα λοιπόν.

Ξυπνάω ένα χρόνο μετά. Πριν κάποιες μέρες είδα τον γιόκα της Ιππολύτης στην Επίδαυρο και πολύ χάρηκα. Περπατώ για το μετρό Κεραμικός ακούγοντας μουσική «μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη…». Σε λίγο ξημερώνει. Με σταματάει ένα παιδί που κοιτά το χάρτη του underground και με ρωτά: «Η οδός αγάπης;» - Καλοκαίρι 2009.

Τραλαλά.




Έχουμε πολύ πλάκα όταν πιανόμαστε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο να πείσουμε οτι η τυχαιότητα έχει ή δεν έχει πρόθεση. Εξαρτάται τη διάθεση!

Στο ευρύ κοινό θα είναι διαθέσιμη τέλη Αυγούστου, να πέσει και λίγο η ζέστη και να γκρινιαζουμε για το γκρι. Μετά τζάκια -αναλόγως καταγωγής- και μοναξιές -αναλόγως διαγωγής, ή αυτό που λέμε πρώτερος έντιμος βίος-. Με τόσα πτυχία και βέβαια θα χει τιμή. Ακόμη κανα δυό απραγματοποίητα(μάλλον είχαν λόγο) όνειρα και επαναλήψεις. Το απαιτεί αυτός ο τύπος γνώσης -άγνωστος σ' εμένα-.

Εμένα! Χα, τη διάθεση να έχω... τυχαίες μαλακίες :)

Τρίτη 28 Ιουλίου 2009

Σαρωνίδα, ετών 19

Εγώ με την Ελευθερία, μόνοι στη ταράτσα!


Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Με τη μέθοδο του Κάφκα






Η Ελενίτσα γεννήθηκε ένα απόγευμα στο μαιευτήριο Μητέρα – αργότερα στη ζωή της έφτιαξε και το ανάλογο γκρούπ στο facebook -. Η μέρα ήταν πολύ συνηθισμένη σε τέτοιου είδους γεγονότα και συνεπώς κυλούσε κανονικά. Ο μπαμπάς και η μαμά της από την άλλη, έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας και τη θεωρούσαν την πιο σημαντική μέρα της ζωής τους (η μαμά λίγο αργότερα, γιατί ήταν ακόμη ναρκωμένη από την Καισαρική). Στο μυαλό τους η Ελενίτσα είχε ήδη γίνει δικηγόρος και ήταν παντρεμένη με γιατρό. Είχε και δύο παιδία , ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι. Τα πρώτα της χρόνια δε τα θυμάται, αν εξαιρέσει κανείς τη μέρα που πήραν καινούριο αυτοκίνητο και μια φορά που μπήκε για εγχείρηση, στα τέσσερά της. Οι πρώτες ζωντανές μνήμες φτάνουν από τα πρώτα χρόνια του δημοτικού.

Στη τάξη ήταν 30 παιδιά και ο Γιώργος ήταν από τότε η ψυχή της τάξης – μετεξελίχθη σε τσογλάνι της τάξης-. Γενικά τα βαριόταν όλα αυτά τα της εκπαίδευσης και δεν έβρισκε από τότε κανένα λόγο για να μάθει μαθηματικά. Του άρεσε το μπάσκετ, αλλά ήταν κομματάκι στούμπος – και μετέπειτα παρέμεινε- για να έχει και πολύ θάρρος με αυτό, οπότε επέλεξε καλύτερα το ποδόσφαιρό. Αγαπημένη ώρα: αυτή της γυμναστικής μέχρι και τέλη Γυμνασίου και αγαπημένος βαθμός το 10, επίσης μέχρι τέλη Γυμνασίου. Δικηγόρος ούτως ή άλλως δε θα γίνει, τι τον νοιάζει; Ούτε μπασκετμπολίστας βέβαια.

Στο λύκειο επιλέγει να μπει σε ένα αγγλόφωνο πρόγραμμα που θα τον στείλει σούμπιτο σε πανεπιστήμιο στην Αγγλία. Μετά από πόδι της μανούλας πάντα. Άλλωστε τα ελληνικά πανεπιστήμια ποιος τα εμπιστεύεται; Και να σου ο Σπύρος, 18 χρονών, στην Εστία στο Manchester πρέπει να μάθει μαθηματικά! Χα! Εκεί μπαίνει και στην ομάδα του Βόλεϊ και γνωρίζει και τη Mary, άγγλο-κινεζούλα , πολύ καλή κοπέλα. Μένουν μαζί 2 χρόνια και τα επόμενα δύο απολαμβάνει τη ζωή, μέχρι να γυρίσει για να πάει φαντάρος. Αυτό κατ’ απαίτηση του μπαμπά και της κοινωνίας βεβαίως βεβαίως.

Τελειώνοντας απ’ όλες τις «υποχρεώσεις» και αισίως 27 πρέπει να επιλέξει τη θα κάνει στη ζωή… Δε μπορεί όλοι οι φίλοι και φίλες της να έχουν τακτοποιηθεί και αυτή , η Ζωή, να μην έχει ιδέα. Βαριέται οτιδήποτε έχει κάνει μέχρι τώρα. Άλλωστε αυτή δεν επέλεξε τίποτα. Αυτή απλά ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις επιλέγοντας από αυτό που της άρεσε (σπάνια) , μέχρι απλά το πιο αναίμακτο(συχνότατα). Τώρα τελευταία κάτι της λένε οι δικοί της για γάμο… Ε ρε κούνια! Και αυτή η εκνευριστική της Θεία μες τη μπηχτή…

Πενήντα χρόνών πια και μόνος ή παντρεμένος, ή χωρισμένος ή απλά σε σχέση… δεν έχει σημασία. Πενήντα! Τι τρομακτικό που του ακούγεται ακόμη και τώρα. Έχει μάλλον να κάνει ότι δεν έχει τόσες επιλογές και όλο το μέλλον μπροστά του. Ναι, μάλλον αυτό είναι. Ακόμη Πετράκη τον φωνάζουν – ευτυχώς ακόμη μικροδείχνει και πολύ το καμαρώνει-. Επαγγελματικά είναι μια χαρά. Καθαρίζει τρία χιλιάρικα το μήνα και μένει κέντρο σε ένα πολύ ωραίο διαμέρισμα. Το βαρέθηκε βέβαια μετά από τόσα χρόνια. Τσάμπα το δάνειο που πλήρωνε για δεκαπέντε χρόνια. Τουλάχιστον κυκλοφορεί με ποδήλατο και δε πληρώνει βενζίνες. Άσε που είναι και αλτερνατίβ!

Φτάνοντας στα 90 σε αυτή την περίοδο δεν είναι όπως το φαντάζονταν πριν τόοοσα χρόνια… Τώρα πια η ποιότητα ζωής είναι πολύ υψηλή και παίζει να ζήσει και μέχρι τα 120-130. Με σύνταξη. Έχει οργανώσει ένα κλαμπ τσαγιού με όλες της τις φίλες, που το διανθίζουν ενίοτε και με πολιτικές συζητήσεις και παιχνίδια. Πολύ της αρέσουν αυτά τα καινούρια, είναι σαν αληθινά. Και έχεις ότι επιλογές θέλεις. Θυμάται κάποια που έπαιζε μικρή, αλλά αυτά ήταν πιο περιορισμένα. Όπως όλα τότε. Μέχρι που κατάλαβε ότι απλά επιβίωνε και δε ζούσε. Μετά, απλά πήρε μια βαθιά ανάσα και προχώρησε. Ούτε προς τα βελάκια, ούτε ανάποδα. Στον ορίζοντα, χωρίς φανάρια.

Και εκείνο το βράδυ πάλι έχασε στο παιχνίδι. Πέρασε όμορφα.




http://issuu.com/metropolisnews/docs/metropolis_weekend_35/29

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

Άνθρωπος στο διάστημα!





Μια βασική εισαγωγή - Εμείς και το σύμπαν
Βρισκόμαστε, λοιπόν, στον όμορφο πλανήτη Γη. Ο όμορφος πλανήτης Γη με τη σειρά του βρίσκεται στο γνωστό και πολυαγαπημένο μας Ηλιακό σύστημα. Ο ήλιος μας, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Είναι ένα μεσαίου μεγέθους άστρο, σε σχέση με τα υπόλοιπα δισεκκατομμύρια στο σύμπαν, σε μια διόλου ιδιαίτερη θέση στο γαλαξία μας. Συνεπώς, το μόνο ιδιαίτερο προς το παρόν που έχει το ηλιακό μας σύστημα είναι εμάς (δηλαδή τους ανθρώπους και τις υπόλοιπες μορφές ζωής) που το παρατηρούμε και ενίοτε το συζητάμε.
Η ηλικία του σύμπαντος φτάνει τα 14 δισεκατομμύρια χρόνια – χοντρικά ετσι; Τώρα λίγο πάνω, λίγο κάτω σιγά...- Του ανθρώπινου πολιτισμού πάλι , μόλις μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Με λίγα λόγια είμαστε κομματάκι νέοι στη πιάτσα. Βέβαια για τα χρονάκια μας δε τα πάμε και άσχημα. Εκμεταλλευόμαστε με εκθετική αποτελεσματικότητα τις γνώσεις μας και δημιουργούμε τέχνη, ανακαλύπτουμε θεραπείες, κάνουμε τη ζωή μας πολύ πιο εύκολη, παράγουμε ενέργεια (καταστρέφωντας σιγά-σιγά τις πιθανότητες επιβίωσής μας στον πλανήτη βέβαια) και βγαίνουμε όλο και πιο έξω από τα λημέρια μας, κάνοντας το πρώτο βήμα με τη σελήνη 40 χρόνια πριν και φτάνοντας επίσης στον Άρη, τον Δία και σύντομα (2015) ακόμη και στον Πλούτωνα.

Είμαστε μόνοι ... στο μάταιο τούτο σύμπαν;
Συμφωνα με όλους σχεδον τους αστρονόμους/αστροφυσικούς οι πιθανότητες να είμαστε η μόνη μορφή νοήμωνος ζωής στο σύμπαν είναι πρακτικά... μηδέν. Ο αριθμός των άστρων και συστημάτων γύρω τους, στους εκατομμύρια γαλαξίες του διαστήματος αποκλείει τη πιθανότητα ουσιαστικά να είμαστε μόνοι μας! Τωρα, αν είναι πρασινα, μπεζ, ή μωβ ανθρωπάκια και αν μας μοιάζουν δε το γνωρίζουμε. Σχεδόν σίγουρα όμως υπάρχουν πολιτισμοί, στους οποίους ο δικός μας φαίνεται ανάλογος μερμυγκοφολιάς και αντίστοιχα άλλοι που θα φαίνονταν σε εμάς μερμυγκοφολιά. Σε κάθε περίπτωση οι αποστάσεις είναι τέτοιες στο σύμπαν ωστε η τεχνολογία που απαιτείται για σοβαρά ταξίδια εκτός του συστήματός μας, είναι εξαιρετικά ανώτερη αυτής που έχουμε τώρα οπότε λίγο υπομονή για τις δημόσιες σχέσεις.

Μετακομίσεις, διακοπές, έρευνες και δουλειές στο διάστημα στα επόμενα χρόνια.
Προς το παρόν το «άνοιγμά» μας προς το διάστημα, μας έχει προσφέρει τους δορυφόρους και τη λειτουργία των κινητών, των δορυφορικών καναλιών κτλ. Μας έχει επίσης επιτρέψει να θέσουμε σε τροχιά το τηλεσκόπιο Hubble μέσω του οποίου έχουμε παρατηρήσει εξαιρετικά βαθιά στο χώρο και το χρόνο του διαστήματος. Και οι δύο απόπειρες προς το παρόν τα έχουν βγάλει και με το παραπάνω τα λεφτά τους! Συνεπώς προς το παρόν επενδύσεις στο διάστημα είναι και επικερδείς.
Ήδη οι εξερευνητικές αποστολές που πραγματοποιούνται δεν αποκλείουν στο σχετικά άμεσο μέλλον ταξίδια διακοπών στο φεγγάρι, ενώ μακροπρόθεσμα υπάρχουν στόχοι για εποικισμό του Άρη (οπου έχει βρεθεί και νερό σε μορφή πάγου) και δημιουργία μόνιμων βάσεων στη Σελήνη. Οι υπόλοιποι πλανήτες μελετώνται προσεκτικά και καταφέρνουμε να φτάσουμε σιγά σιγά στα όρια του ηλιακού μας συστήματος.
Ακόμα, διερευνάται και η πιθανότητα της δημιουργίας στατικών κατασκευών μεταξύ γης και ήλιου για την απορρόφηση μέρους της ακτινοβολίας που μπορεί να αποβεί μοιραία για εμάς και ταυτόχρονα τη χρήση του ήλιου μέσω μιας τέτοιας κατασκευής ως τη βασική πηγή ενέργειας μια και εξαντλούμε τα αποθέματα της γης με εκπληκτικούς ρυθμούς. Προς το παρόν όλες οι αποστολές που γίνονται, είναι καθαρά επιστημονικού χαρκτήρα, σπάνια επανδρωμένες και με πολύ μικρή συχνότητα, λόγω του κόστους και της ασφάλειας που απαιτείται.

Κάποια στιγμή στο μέλλον όμως ένα είναι βέβαιο: οτι θα αναγκαστούμε να βγούμε στο διάστημα, να εκμεταλλευτούμε και να αποικίσουμε άλλους πλανήτες είτε αυτό θα γίνει σε 50, 100 ή 1000 χρόνια!
O Stephen Hawking όπως άλλωστε και εκατοντάδες άλλοι επιστήμονες, θεωρούν το διάστημα τη μόνη διέξοδο για την επιβίωση του ανθρώπου...


http://issuu.com/metropolisnews/docs/metropolis_weekend_34/21

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Πρόσθεση

Πέρα απ'τη πλάκα αυτό παύει να έχει ενδιαφέρον. Καμία έκπληξη πια, κάθε χρόνο τα ίδια. Στη καλύτερη απαντάω μη μου το τσιμπίσετε πολύ στο αλάτι.

Σχεδόν ψυχαναγκαστικα το πάιζω οτι κάτι τρέχει που μεγαλώνω. Το μόνο δε, που τρέχει είναι οτι μου ψιλοαρέσει.

Γιατί δε μετράμε μνήμες, ουλές και φλόγες; Ή ευχές;


xxx


Κυριακή 12 Ιουλίου 2009

Breathless.



Breathless and alone
air
revenge
love me more than even you can try
breathless

Σάββατο 11 Ιουλίου 2009

Μεταξύ 6ου και 7ου, 2009 μΧ

Η νύχτα στην Αθήνα ήταν υπέρόχη, παραμονές πανσέληνου. Όταν τη πρωτοπρόσεξα ανέβαινα την Ιερά Οδό και σκεφτόμουν ποιό δρόμο να διαλέξω για Θησείο. Τελικά αποφασίζω Ερμού, θα κατέβω από Ασωμάτων στο γυρισμό. Αυτή είναι ωραία την άνοιξη, κατακαλόκαιρο και υγρασία θέλω άπλα και ρομαντισμό. Από ρομαντισμό η Αθήνα μπόλικο, από άπλα πάλι…

Δε προλαβαίνω να στρίψω αριστερά από τον διακοσμημένο με γκράφιτι (πολύ ωραία ομολογώ) σταθμό των τρόλεϊ και με προλαβαίνει μια καταϊδρωμένη και πανικοβλημένη κυρία και με ρωτά προς τα πού είναι το Θησείο. Ανεβαίνουμε μαζί λοιπόν, σιγά, σιγά την όμορφη καλοκαιρινή Ερμού κάτω από τους ήχους μπινελικιών της κυρίας –ας την πούμε Ευτυχία-. Που λέτε, η κυρία Ευτυχία είναι γύρω στα 50 με καλοσυνάτο πρόσωπο, λίγο παχουλούλα με αντοχές στο γρήγορο περπάτημα και τις κακουχίες. Ήρθε από τα Μέγαρα το ίδιο πρωί και έχει τη μητέρα της στο νοσοκομείο. Συγκεκριμένα στον Ευαγγελισμό, όπου και πέρασε όλη τη μέρα όρθια (οι αντοχές που λέγαμε) μια και δεν είχε κάθισμα – πόσο μάλλον κρεβάτια- ούτε για δείγμα. Οι καλοί μου τρόποι δε μου επιτρέπουν να αναπαράγω ακριβώς τη κουβέντα μας. Καλές λεξούλες κέρδισαν μόνο οι γιατροί που δουλεύουν σε αυτές τις συνθήκες. Εκείνη την ώρα έτρεχε να προλάβει το λεωφορείο για να γυρίσει σπίτι της που έφευγε 9μιση, την ίδια ώρα που είχα κι εγώ το ραντεβού μου. Την έφερνε από τον Ευαγγελισμό ένας γλυκύτατος ταξιτζής μέσω… Χαμοστέρνας! Χαριτωμένο! Φτάνοντας ακολουθούν το τυπικό ουφ! και ευχαριστίες και προλαβαίνει το λεωφορείο στο τσακ, ενώ εγώ φτάνω στο ραντεβού μου κύριος.

Ώρα 10 το βράδυ και καθόμαστε μια παρέα σε ένα ουζερί στο Θησείο μιλώντας, απλά. Ο καπνιστής της παρέας περιχαρής μια και κάτσαμε έξω. Η βραδιά θα συνεχιστεί σίγουρα σε κάτι πιο “in” που ανακαλύψαμε μετά από αρκετό ψάξιμο προς Μοναστηράκι με δεύτερο γύρο από κρασιά και μπύρες και την κουβέντα να κυμαίνεται σε ανεκτές για την εποχή θερμοκρασίες με κύριο συστατικό ερωτικούς και προσωπικούς προβληματισμούς των 3 πρωταγωνιστών μας. Ο ένας εξακολουθεί να καπνίζει ελεύθερα προς τον ανοιχτό ουρανό. Κατά τη 1 τα ξημερώματα αποφασίζω πως ήρθε η ώρα να κατηφορίσω προς γκάζι που είχα παρκάρει να βρω τον κολλητό μου και να γυρίσω σιγά, σιγά και ταπεινά στο σπίτι μου. Σηκωνόμαστε και προχωράμε προς τον ανοιξιάτικο δρόμο αυτή τη φορά , αφού έχουμε θάψει περήφανα ότι κιτσάτο βλέπουμε στη διαδρομή (είχε μπόλικα). Έψαξα και για το φεγγάρι αλλά δε το βρήκα.

Στη μέση περίπου της διαδρομής βλέπουμε από απόσταση λίγων μέτρων έναν κύριο να σωριάζεται φαρδύς, πλατύς στη μέση του δρόμου λίγο πριν τη Πειραιώς. Ακινησία. Και εμείς και αυτός. Κυρίως αυτός βέβαια. Πλησιάζω διερευνητικά μαζί με έναν από τους φίλους πρωταγωνιστές του παραπάνω τραπεζιού. Τον καπνιστή συγκεκριμένα. Τον μεταφέρουμε στα γρήγορα και μέσα στο επόμενο πεντάλεπτο, ενώ τον έχουμε γυρίσει και επιβεβαιώσει ότι ο σφυγμός και η αναπνοή του είναι στη πολλά υποσχόμενη πλέον παρέα μας, μαζεύεται πλήθος κόσμου. Μόνο ένας δε κοιτάει σα χάνος και καλεί ασθενοφόρο. Στο δεκάλεπτο σταματάει και ένα παιδί ειδικευόμενος γιατρός και χαλαρώνουμε λίγο, ενώ ο τύπος συνέρχεται με έναν απίστευτο πόνο στο σβέρκο και τα χέρια του με όλες τις προδιαγραφές για σουρωτήρι από τις ενέσεις. Έχει πεθάνει η γυναίκα του μας λέει, έχει πιει μπύρες και ουίσκι μας λέει, μέθυσε μας λέει, πονάει μας λέει… Μα τι μας λέει; Α, και «μια μικρή βοήθεια» μας λέει, αφού πάρει το κατάλληλο ύφος. Κάποια στιγμή πέφτει κι ένα χιουμοράκι να σπάσει ο πάγος. Το ασθενοφόρο έρχεται από τον Ευαγγελισμό μετά από ένα μισάωρο, μάλλον μέσω Χαμοστέρνας. Τον φίλο μας στο δρόμο και πλέον στο ασθενοφόρο τον λένε Λευτέρη.

Το βράδυ τελειώνει βρίσκοντας εμένα να κάνω τον ταξιτζή στον κολλητό μου προς Παγκράτι. Πήγαμε από τη σύντομη διαδρομή. Τίποτα σημαντικό εκεί, πέρα απ’ το ότι πέρασα ένα βαθύ πορτοκαλί στη Βασ.Σοφίας παρανομώντας ελαφρά και πήρα ένα τηλέφωνο τη πυροσβεστική για ένα κάδο και ένα αμάξι που είχαν πάρει φωτιά μπροστά από μια πολυκατοικία στο Παγκράτι. Δε ξέρω μετά από πόση ώρα ήρθαν. Ξέρω μόνο ότι μιλάμε πολύ για όλα. Για έρωτες, για προβλήματα, για αγάπη, για εγωισμούς και για καριέρα και τα συζητάμε over drinks και over nights, ενώ είμαστε τυφλοί και συνήθως σε απόσταση (αναπνοής ή μη) από τη ζωή και την πραγματικότητα της οποίας ή δική μας είναι απλά κομματάκι, αλλά πάνω στην οποία επιλέγουμε ή όχι να δημιουργήσουμε. Χαιρετίσματα στην Ευτυχία και τον Λευτέρη, από απόσταση.

METROPOLIS weekend
http://issuu.com/metropolisnews/docs/metropolis_weekend_33/27

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

Κυριακή 5 Ιουλίου 2009

Κάθε εγώ ...

Και δiαλέγεις παραμύθι στο νούμερό σου
απο μια σπασμένη βιτρίνα, χωμένη, σ' ένα στενό.

Eνα όνειρο, σε νούμερο για το κινητό σου
συσκευή χωρίς δάκρυα, σε προσφορά. Μόνο στεγνό.

Aποφεύγεις τα βαθιά. Μόνο μια ελαφριά υποψία ενοχής
και αδιαφορίας.
Καθαρή εξαγορά, δειγμα της εποχής που απέχει και έχει.
Κανένας λόγος ανησυχίας.

Δεν έχει ρε συ οδηγίες να ξεχάσεις το δρόμο
Μόνο χαλασμένα φανάρια. Πρόβλημα κυκλοφορίας.

Κάποτε φτάνεις. Τρέχεις στο δωμάτιό σου.
Αυτό με τη θέα στο σπίτι με τα ανοιχτά παράθυρα.
Εκεί οπου οι αναπνοές ζουν μαζι.

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

9 crimes



I have no excuse, at all.