Κάθε Αύγουστο η νύχτα φοράει τα καλά της στην Αθήνα. Όλη η ζέστη της μέρας έχει εξατμιστεί με μόνο προδότη ένα στέμμα στο φεγγάρι που απλά τη κάνει πιο μαγική. Χρόνια τώρα αυτή η πλευρά της Αθήνας, που μπορεί με την ίδια άνεση να είναι ερωτική και βαρετή, σέξι και γελοία, ψαγμένη και δήθεν με έχει κερδίσει. Πλέον έχει και στάση μετρό. Γκάζι.
Πανζουρλισμός Ολυμπιακών, αλλά γιατί να το αφήσουμε έτσι; Σε λίγες μέρες θα γίνουν οι γάμοι του Θησέα και της Ιππολύτης. Ναι, εκεί οφείλεται ο τόσος κόσμος. Μ αρέσει πολύ καλύτερα έτσι. Κατεβαίνουμε όπως πάντα την Ερμού με τα πόδια, να κάνουμε χάζι τη νυχτερινή Αθήνα. Παντού ετοιμασίες και ο κόσμος υπ’ ατμών. Ο Πουκ προηγείται ως συνήθως και παίζει με ό,τι θνητό βρει. Ελλείψει Ερμίας και Δημήτριου , με Δημήτρη – Δημήτρη , Άγγελο- Γιώργο κτλ. Όλα επιτρέπονται και είναι δεκτά. Η διαδρομή είναι πολύ ευχάριστη και πλησιάζουμε Γκάζι. Ιερά οδό στα κλειστά σκυλάδικα και πάλι καλά γιατί αυτό τον χαμό δε τον μπορώ. Καταλήγουμε στο γνωστό καναπέ στις γραμμές του τραίνου. Στο ενδιάμεσο έχω τσακωθεί με τον Νίκο. Τα άπλυτα πιάτα στο σπίτι έχουν μαζέψει βατράχια κανένα εκ των οποίων δεν πληροί τις προδιαγραφές πρίγκιπα.
Στον ίδιο καναπέ και πάλι, με λίγες διαφορές. Δυο χρόνια πέρασαν άλλωστε. Σόλο καριέρα πλέον, ας πούμε Λύσανδρος τώρα. Ο Δημήτρης με την Ελένη τα βρήκαν χάρη στις μαλακίες του Πουκ και έχω μείνει να κυνηγάω εγώ έναν Γιώργο απλά και μόνο γιατί το βρωμο-ξωτικό δεν έκανε κράτει με το λουλούδι του. Ατέλειωτες βόλτες γύρω από το γκάζι. Ανεβαίνουμε την Ερμού, κατεβαίνουμε την Ερμού. Η σωτηρία της ψυχής αγκαζέ με κυκλοφορώ κι οπλοφορώ και όνειρα. Τόσα όνειρα… με θέα απλά έναν άσχημο και γοητευτικό δρόμο, τις ράγες του τραίνου και τα αστέρια. Όλα όμορφα και όλα ανεκπλήρωτα.
Και τώρα… ούτε καν μπορώ να το συλλάβω ότι είναι μόνο ένας χρόνος. Και το τι έκανα μέχρι τώρα αυτό το καλοκαίρι δε λέγεται… καθαρή αντίδραση. Το τι γαϊδουροκέφαλους, έχω γνωρίσει δε λέγεται. Μαγεία το λες εσύ αυτό Γουίλιαμ καλέ μου; Έχουμε πολύ σοβαρά θέματα ορισμού, αν ναι. Ένας έρωτας στα ίδια μέρη, με τον ίδιο πόνο, όπως θα περίμενε κανείς. Απλά πλέον έρχομαι και με μετρό. Έχει χαθεί και αυτή η αίσθηση underground που είχε η περιοχή. Τώρα συναντάς ότι μπορείς να φανταστείς εδώ. Δε ξέρω γιατί πραγματικά με ενοχλεί αυτό. Λόγω οικειοποίησης ή ψεύτικης μοναδικότητας που μου προσδίδει; Το κουτσοβγάλαμε κι αυτό δε λέω. Περιμένοντας, κάθε απόγευμα που γίνεται βράδυ, με τις ώρες δίπλα στις ράγες για ένα μόνο μήνυμα, που να μη λέει σε χρειάζομαι, αλλά απλά σε θέλω. Στη πλατεία έχει μια παράσταση από κάποια παιδιά. Στη κοσμαρα μου είμαι, οπότε πάω να τη δω. Χάλια ήταν, αλλά στο τέλος όλοι ξυπνάνε καλά, μες τη τρελή χαρά και δε τους νοιάζει. Δε θα με νοιάξει ούτε εμένα λοιπόν.
Ξυπνάω ένα χρόνο μετά. Πριν κάποιες μέρες είδα τον γιόκα της Ιππολύτης στην Επίδαυρο και πολύ χάρηκα. Περπατώ για το μετρό Κεραμικός ακούγοντας μουσική «μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη…». Σε λίγο ξημερώνει. Με σταματάει ένα παιδί που κοιτά το χάρτη του underground και με ρωτά: «Η οδός αγάπης;» - Καλοκαίρι 2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου