Σάββατο 11 Ιουλίου 2009

Μεταξύ 6ου και 7ου, 2009 μΧ

Η νύχτα στην Αθήνα ήταν υπέρόχη, παραμονές πανσέληνου. Όταν τη πρωτοπρόσεξα ανέβαινα την Ιερά Οδό και σκεφτόμουν ποιό δρόμο να διαλέξω για Θησείο. Τελικά αποφασίζω Ερμού, θα κατέβω από Ασωμάτων στο γυρισμό. Αυτή είναι ωραία την άνοιξη, κατακαλόκαιρο και υγρασία θέλω άπλα και ρομαντισμό. Από ρομαντισμό η Αθήνα μπόλικο, από άπλα πάλι…

Δε προλαβαίνω να στρίψω αριστερά από τον διακοσμημένο με γκράφιτι (πολύ ωραία ομολογώ) σταθμό των τρόλεϊ και με προλαβαίνει μια καταϊδρωμένη και πανικοβλημένη κυρία και με ρωτά προς τα πού είναι το Θησείο. Ανεβαίνουμε μαζί λοιπόν, σιγά, σιγά την όμορφη καλοκαιρινή Ερμού κάτω από τους ήχους μπινελικιών της κυρίας –ας την πούμε Ευτυχία-. Που λέτε, η κυρία Ευτυχία είναι γύρω στα 50 με καλοσυνάτο πρόσωπο, λίγο παχουλούλα με αντοχές στο γρήγορο περπάτημα και τις κακουχίες. Ήρθε από τα Μέγαρα το ίδιο πρωί και έχει τη μητέρα της στο νοσοκομείο. Συγκεκριμένα στον Ευαγγελισμό, όπου και πέρασε όλη τη μέρα όρθια (οι αντοχές που λέγαμε) μια και δεν είχε κάθισμα – πόσο μάλλον κρεβάτια- ούτε για δείγμα. Οι καλοί μου τρόποι δε μου επιτρέπουν να αναπαράγω ακριβώς τη κουβέντα μας. Καλές λεξούλες κέρδισαν μόνο οι γιατροί που δουλεύουν σε αυτές τις συνθήκες. Εκείνη την ώρα έτρεχε να προλάβει το λεωφορείο για να γυρίσει σπίτι της που έφευγε 9μιση, την ίδια ώρα που είχα κι εγώ το ραντεβού μου. Την έφερνε από τον Ευαγγελισμό ένας γλυκύτατος ταξιτζής μέσω… Χαμοστέρνας! Χαριτωμένο! Φτάνοντας ακολουθούν το τυπικό ουφ! και ευχαριστίες και προλαβαίνει το λεωφορείο στο τσακ, ενώ εγώ φτάνω στο ραντεβού μου κύριος.

Ώρα 10 το βράδυ και καθόμαστε μια παρέα σε ένα ουζερί στο Θησείο μιλώντας, απλά. Ο καπνιστής της παρέας περιχαρής μια και κάτσαμε έξω. Η βραδιά θα συνεχιστεί σίγουρα σε κάτι πιο “in” που ανακαλύψαμε μετά από αρκετό ψάξιμο προς Μοναστηράκι με δεύτερο γύρο από κρασιά και μπύρες και την κουβέντα να κυμαίνεται σε ανεκτές για την εποχή θερμοκρασίες με κύριο συστατικό ερωτικούς και προσωπικούς προβληματισμούς των 3 πρωταγωνιστών μας. Ο ένας εξακολουθεί να καπνίζει ελεύθερα προς τον ανοιχτό ουρανό. Κατά τη 1 τα ξημερώματα αποφασίζω πως ήρθε η ώρα να κατηφορίσω προς γκάζι που είχα παρκάρει να βρω τον κολλητό μου και να γυρίσω σιγά, σιγά και ταπεινά στο σπίτι μου. Σηκωνόμαστε και προχωράμε προς τον ανοιξιάτικο δρόμο αυτή τη φορά , αφού έχουμε θάψει περήφανα ότι κιτσάτο βλέπουμε στη διαδρομή (είχε μπόλικα). Έψαξα και για το φεγγάρι αλλά δε το βρήκα.

Στη μέση περίπου της διαδρομής βλέπουμε από απόσταση λίγων μέτρων έναν κύριο να σωριάζεται φαρδύς, πλατύς στη μέση του δρόμου λίγο πριν τη Πειραιώς. Ακινησία. Και εμείς και αυτός. Κυρίως αυτός βέβαια. Πλησιάζω διερευνητικά μαζί με έναν από τους φίλους πρωταγωνιστές του παραπάνω τραπεζιού. Τον καπνιστή συγκεκριμένα. Τον μεταφέρουμε στα γρήγορα και μέσα στο επόμενο πεντάλεπτο, ενώ τον έχουμε γυρίσει και επιβεβαιώσει ότι ο σφυγμός και η αναπνοή του είναι στη πολλά υποσχόμενη πλέον παρέα μας, μαζεύεται πλήθος κόσμου. Μόνο ένας δε κοιτάει σα χάνος και καλεί ασθενοφόρο. Στο δεκάλεπτο σταματάει και ένα παιδί ειδικευόμενος γιατρός και χαλαρώνουμε λίγο, ενώ ο τύπος συνέρχεται με έναν απίστευτο πόνο στο σβέρκο και τα χέρια του με όλες τις προδιαγραφές για σουρωτήρι από τις ενέσεις. Έχει πεθάνει η γυναίκα του μας λέει, έχει πιει μπύρες και ουίσκι μας λέει, μέθυσε μας λέει, πονάει μας λέει… Μα τι μας λέει; Α, και «μια μικρή βοήθεια» μας λέει, αφού πάρει το κατάλληλο ύφος. Κάποια στιγμή πέφτει κι ένα χιουμοράκι να σπάσει ο πάγος. Το ασθενοφόρο έρχεται από τον Ευαγγελισμό μετά από ένα μισάωρο, μάλλον μέσω Χαμοστέρνας. Τον φίλο μας στο δρόμο και πλέον στο ασθενοφόρο τον λένε Λευτέρη.

Το βράδυ τελειώνει βρίσκοντας εμένα να κάνω τον ταξιτζή στον κολλητό μου προς Παγκράτι. Πήγαμε από τη σύντομη διαδρομή. Τίποτα σημαντικό εκεί, πέρα απ’ το ότι πέρασα ένα βαθύ πορτοκαλί στη Βασ.Σοφίας παρανομώντας ελαφρά και πήρα ένα τηλέφωνο τη πυροσβεστική για ένα κάδο και ένα αμάξι που είχαν πάρει φωτιά μπροστά από μια πολυκατοικία στο Παγκράτι. Δε ξέρω μετά από πόση ώρα ήρθαν. Ξέρω μόνο ότι μιλάμε πολύ για όλα. Για έρωτες, για προβλήματα, για αγάπη, για εγωισμούς και για καριέρα και τα συζητάμε over drinks και over nights, ενώ είμαστε τυφλοί και συνήθως σε απόσταση (αναπνοής ή μη) από τη ζωή και την πραγματικότητα της οποίας ή δική μας είναι απλά κομματάκι, αλλά πάνω στην οποία επιλέγουμε ή όχι να δημιουργήσουμε. Χαιρετίσματα στην Ευτυχία και τον Λευτέρη, από απόσταση.

METROPOLIS weekend
http://issuu.com/metropolisnews/docs/metropolis_weekend_33/27

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου