ξύπνημα

Το πρωί ξυπνάς κατά τις επτά. Μέχρι να ανοίξει το μάτι φτάνει και μισή. Καλές οκτώ ανοίγουν και τα δύο και έχεις μισή ολόκληρη ώρα για να βρεθείς στη τάξη. Και πάει στο καλό να ξεκινάς με καμιά γυμναστική και κατ’ επέκταση να σουλατσάρεις στο προαύλιο – συγγνώμη αλλά πρώτη ώρα γυμναστική τι να κάνεις; Σιγά μη τρέχεις πάνω κάτω-. Αν πάλι αρχίζει η μέρα σου με αρχαία; Ακολουθείς πιστά το πρόγραμμα, δεδομένου πως δεν έχεις και ιδιαίτερες επιλογές. Άντε να το διανθίσεις με κανα ερωτικό, κοπάνα ή κάπνισμα.

Μπαίνοντας λύκειο η ώρα που ξυπνάς δεν αλλάζει, όπως και πολλά άλλα πράγματα ουσιαστικά. Βρίσκεσαι στα ίδια, με πολύ περισσότερο ψυχαναγκασμό. Η μεγάλη στιγμή των εξετάσεων για το πού θα περάσεις πλησιάζει απειλητικά. Και όσο πλησιάζει τόσο αφηνιάζουν εναλλάξ μανούλα, πατερούλης, θεία, θείος, μακρινά ξαδέλφια και λοιποί αγαπητοί συγγενείς που περιμένουν από ‘σένα ότι τους κατέβει στο κεφάλι. Είσαι από ιδιαίτερο σε ιδιαίτερο με διάλειμμα για γαλλικά, πιάνο, μπαλέτο ή μπάσκετ και treat of the day λίγο κάψιμο στο ιντερνετ. Η αλήθεια είναι πως τα έχεις δει όλα. Ή αν όχι όλα, αρκετά, μην έχεις και έπαρση.

Ξημερώνει η Τρίτη λυκείου και ανάλογα το σύστημα που φοριέται περισσότερο εκείνη τη περίοδο, προετοιμάζεσαι να δώσεις από 4 ως 14 μαθήματα. Εξετάσεις αίματος, για να δεις αν χρειάζεσαι βιταμίνες και προ-παραγγελίες στο ΙΚΕΑ. Εκτός και αν είσαι από δαύτους που η ακαδημαϊκή καριέρα δε σου ταιριάζει και προσπαθείς –ατσούμπαλα ενίοτε η αλήθεια είναι- απλά να αντιδράσεις. Φτου κακά! Μα πώς γίνεται να μη θες να γίνεις μεγαλοδικηγόρος, γιατρός ή διευθυντής εταιρίας και να είσαι ευτυχισμένος με τα αυτοκίνητα και τις γκόμενες ή τους γκόμενους αγκαζέ με χιλιάδες ευρούδια; Πως γίνεται να μην επιθυμείς κάτι που προβάλλεται από παντού και που στη καλύτερη θα αποκτήσεις μετά από 10 χρόνια και σε νοιάζει μόνο ότι είσαι ερωτευμένος. Ναι, τρία θρανία μπροστά κάθεται ή και δίπλα σου. Χέρι, χέρι και ελπίζεις.

Περνάς πανεπιστήμιο! Χα, η ώρα του θριάμβου σου! – τώρα αυτό το μου , σου , τους μη το δένουμε και σκοινί κορδόνι- Ξυπνάς λίγο πιο χαλαρά μετά τις πρώτες μέρες στη σχολή και το αρχικό άγχος. Παρακολουθείς ανελλιπώς τα μαθήματα σε όλο το πρώτο έτος. Κάποια είναι βαρετά, την αλήθεια να τη πούμε. Έτσι, που και πού έχεις το ελεύθερο να πηγαίνεις για κανα καφέ. Πιθανώς εδώ είναι το σημείο που το «ελεύθερο», απελευθερώνεται! Στο δεύτερο έτος ξυπνάς κατά τις 12. Μετά το χτεσινό ξενύχτι που να ξυπνήσεις νωρίτερα. Ας είμαστε σοβαροί. Μετά το δεύτερο καφέ αρχίζεις και αμφιβάλεις κιόλας λίγο για το τι θες. Όχι αν ήταν εντάξει οι επιλογές σου. Αλλά γιατί τις έκανες. Και ποιες ακόμη θα κάνεις. Βλέπεις έχεις μεγαλώσει λίγο και σου επιτρέπεται να επιλέγεις πιο άνετα. Ακόμη και να μην επιλέγεις.

Βγαίνεις και καίγεσαι στο pc. Περνάς ώρες χωρίς να κάνεις τίποτα και τελικά σε κάποια χρόνια παίρνεις το πολυπόθητο πτυχίο σου. Αυτό είναι «σου, εντάξει. Και μετά πρέπει να διαλέξεις όλα τα υπόλοιπα «σου» , είτε ήσουν καλός ή κακός μαθητής, είτε έκανες ή όχι κοπάνες, είτε πέρασες με τη μια ή όχι, και είτε τελείωσες σε 4 ή 10 χρόνια. Θα περάσεις εξετάσεις ή όχι, δεν έχει σημασία πια. Σημασία απλά έχει το γιατί επιλέγεις. Πάντα αυτό είχε, και καλό είναι πριν πεθάνει κανείς είτε γιατρός, είτε διευθυντής, είτε μια οποιαδήποτε γκρίζα φιγούρα σε μια βροχερή μέρα να έχει πριν, ζήσει.


www.metropolisnews.gr