Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

Έξω.

Η μέρα ξεκινησε που λέτε μετά από λίγες ώρες ύπνου. Και συνέχισε με ακόμη λιγότερες!

Στις 2 το μεσημέρι λαμβάνω μήνυμα εξ ονόματος γεννητόρων. Τσατάλια.

Η ώρα περνά ήσυχα με ευχάριστες εκπλήξεις σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Απόγευμα στους δρόμους με στόχο βουλή... ειρωνικό αυτα τα δυο μαζί ε; Αν και στο μυαλό μου πια ότι βλεπω μαζί, μόνο ειρωνικό μου μοιάζει. Τα υπόλοιπα αισιόδοξα.

Πολύ χρώμα και χαρά, δε λέω. Αψογη οργάνωση. Και μια αισθηση ανικανοποίητου. Όλα κατανοητά και γυμνά.

Και στο αεράκι που τσιμπά τα ακάλυπτα διακρίνω ψίθυρους γκρίνιας... ουσιαστικής και μελαγχολίας αδιανόητης.

Με το που πέφτει δε ο ήλιος και δυό, τρία στο στομάχι... φοβάμαι να κλείσω και τα μάτια. Μη με πουν αισιόδοξο.

Αν περιμένατε να συνδέσω τα παραπάνω ρωτάω γιατί.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου