Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

μοναχικά τασάκια.





Για τους απανταχού μη καπνιστές – και μετρώ και τον εαυτό μου μέσα σε αυτούς- η πρώτη Ιουλίου φάνταζε σα την ημέρα της απελευθέρωσης! Ομολογώ δε το είχα πάρει ποτέ πατριωτικά το θέμα με το κάπνισμα. Γενικά, μάλλον είμαι από τους πιο ανεκτικούς μη καπνιστές στην Αθήνα, αρκεί να μη μου φυσάνε το καπνό στη μούρη. Λίγο τακτ πια! Παρότι θεωρώ πως μια τέτοια συμπεριφορά είναι καθαρά αυτονόητο θέμα σεβασμού μεταξύ ανθρώπων και δε χρειάζεται επικύρωση υπό μορφή νόμου με το φόβο τιμωρίας. Σε κάθε περίπτωση για να είμαι και ειλικρινής δε με χάλασε καθόλου η προοπτική να μπαίνω σε καφέ και να μην αναπνέω εμπλουτισμένο οξυγόνο σε θολή ατμόσφαιρα.


Ήρθε λοιπόν η πολυπόθητη εκείνη μέρα! Χαμός σου λέει στα ΜΜΕ και στα μπαρ. Μια γενική αναμπουμπούλα! Αφιερώματα επί αφιερωμάτων, ρεπορτάζ, βόλτες στα πολυσύχναστα στέκια της Αθήνας και κάπνισμα μόνο έξω. Τα τασάκια έγιναν είδος υπό εξαφάνιση σε εσωτερικούς χώρους και οι μη καπνιστές να έχουν εκστασιαστεί με ένα τηλέφωνο στο χέρι έτοιμοι να καταγγείλουν με μίσος οποιονδήποτε δε συμμορφώνεται με τα νέα μέτρα. Τη τελευταία εικόνα τη θεώρησα τόσο έλλειψη πολιτισμού όσο και το να σου φυσάνε το καπνό στη μούρη. Αγνή, παρθένα εκδίκηση!

Σε γενικές γραμμές φαινόταν ότι το θέμα είχε πάρει λίγο το δρόμο του. Πολλά μαγαζιά είχαν δηλώσει ότι θα είναι αποκλειστικά μη καπνιστών ενώ κάποια άλλα (προφανώς περισσότερα) καπνιστών. Το καλοκαίρι βοήθησε αρκετά στην ομαλή μετάβαση… σε;

Καλός Οκτώβρης σιγά σιγά και πλέον τα μαγαζιά για μη καπνιστές είναι πιο σπάνια και από τους μη καπνιστές. Είχα πάει σε κάνα δυο που είχε βγει βρώμα πως θα ανήκουν σε αυτά και ήταν κάπως άδεια. Κάποιες μέρες μετά ήταν πιο γεμάτα με κόσμο και με πιο γεμάτα τασάκια. Το πιο αστείο απ’ όλα είναι η σήμανση «Απαγορεύεται το κάπνισμα» αγκαζέ με τα γεμάτα τασάκια. Αγαπημένη Ελλάδα!

Δε ξέρω τι θα γίνει και γιατί ουσιαστικά συμβαίνει αυτό. Προφανώς ένα εξαιρετικά γενναίο ποσοστό των ελλήνων είναι καπνιστές και όσο και αν δε το κατανοώ αυτό οφείλω να το σεβαστώ, όπως και να απαιτώ τον ανάλογο σεβασμό. Σαφώς η νοοτροπία της άνεσής μας και αυτού που περιέργως ορίζουμε cool –ορισμό τον οποίο ποτέ δε κατανόησα πλήρως- δε μας επιτρέπει να πάμε κάπου και να βγούμε έξω να καπνίσουμε. Ή Θα καπνίσουμε μέσα ή δε θα πάμε: Πώς να μείνουν τα δόλια τα μαγαζιά «μη καπνιστών»; Είναι επαναπροσδιορισμός του όρου αυτοκτονία! Άσε που μαθαίνω ότι επίσημα άδειες δεν έχουν βγει, οπότε γιατί να πολύ-σκάμε;

Ο.Κ. να μην περιμένω να κατανοήσει ένας καπνιστής ότι πιθανώς βλάπτει την υγεία μου όταν καπνίζει στη μούρη μου. Ή ακόμη και αν το κατανοήσει να το βάλει πιο πάνω από τη βολή του… Αυτό το οποίο με τη σειρά μου όμως δε κατανοώ εγώ, είναι πως αν το θέμα μας είναι συνολικά η μείωση του καπνίσματος(ή ιδανικά η εξάλειψη) για το καλό των πολιτών – όλων των πολιτών- θεωρούμε πως η λύση είναι ένας νόμος που δεν έχει εφαρμοστεί; Ο οποίος απροπό έχει μεγάλα παράθυρα σε χώρους 70 τετραγωνικών, ευάερος, ευήλιος και πάνω απ’ όλα σε πολύ καλή τιμή των τριών ευρώ διαθέσιμος σε κάθε περίπτερο; Ακούγεται ότι θα απαγορευτεί παντού για να τελειώνει το θέμα. Ωραία, θα τελειώνει φυσικά το θέμα. Να μη ξεχάσω να πάρω τσίχλες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου