Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Μια μέρα … στην Αθήνα


Μια σύντομη σεναριακή μέρα ενός Αθηναίου. Με έμφαση στα ανθρώπινα χαρακτηριστικά των κατοίκων της ευγενούς πόλης και της γοητείας της. (ή αλλιώς: ας γκρινιάξω κι εγώ λίγο)

--------------------------------------------------




Ξυπνάω.

Από θόρυβο. Ο δίπλα κάνει πρωινιάτικο μαστορέματα και τα μοιράζεται μαζί μου. Δε φτάνει που υπομένω την κόρη του εφτά χρόνια να μαθαίνει πιάνο (αφού δε το έχει το κορίτσι – δε θέλει λέμε- τι επιμένετε;) την είδε και Μαγκάιβερ στις 9 το πρωί του Σαββάτου!

Βγαίνω από το σπίτι ακροβατώντας στο πεζοδρόμιο. Η απόσταση που πρέπει να διανύσω μετριέται πλέον και σε βρισίδια. Όχι δικά μου, εγώ είμαι κύριος.
Στο μετρό, μπαίνω και αγκαλιάζω τη κυρία που έχει πνιγεί στο ρουζ. Φοβάμαι πως θα μυρίζω κακόγουστο άρωμα για την υπόλοιπη ζωή μου. Πάω να βγω μα ένα κύμα μπουρτζο-αθηναίων με παρασύρει πάλι πάνω στη κυρία με το ρουζ. Μάλλον είναι καρμικό.

Έχω φτάσει στην ώρα μου. Νομίζω είμαι ο μόνος με αυτό το χαρακτηριστικό σ’ αυτή τη πόλη. Θα πάμε για ψώνια και μετά για καφέ… Εφοδιάζομαι με σακούλες και πάμε να ξαποστάσουμε. Έρχεται ο σερβιτόρος με τον λογαριασμό. Πέντε ευρώ ο καφές. Μόνο στην Αθήνα… Άντε και στο Παρίσι στον Σηκουάνα ( ο οποίος απροπό πλέον δε βρωμάει τόσο όσο παλιά)

Γυρνάω στο σπίτι. Έκανα το λάθος να πάρω ταξί και έχει κίνηση. Εντάξει η κίνηση δε με ενοχλεί. Ο ταξιτζής πάλι πολύ… Δε θέλω να σχολιάσουμε ρε φίλε ότι γκόμενα προσπερνάμε, τι να κάνουμε τώρα; Φτάνω μέσα στα νεύρα. Με μια γρήγορη αποτίμηση της ημέρας έχω χαλάσει ένα σεβαστό ποσό , μυρίζω πατσουλί και έχω αγκαλιάσει τη μισή Αθήνα που πέρασε από το μετρό. Λέξη για τον καιρό και κουβέντα για την ευγένεια. Ούτε καν για το ημι-καμάκι που παίχτηκε στην Ερμού.

Τουλάχιστον μετά το ντουζ και το τσάι μου ηρεμώ. Σχεδιάζω το βράδυ μου – έχω σχεδιάσει εκατοντάδες τέτοια με τρομακτική επιτυχία –.
Κανονίζουμε να βγούμε και το πάω περπατητό από σύνταγμα ως Γκάζι ή Μοναστηράκι. Έχω έτσι την ευκαιρία να δω και τους πλανόδιους που παίζουν μουσική κυμαινόμενη από αριστούργημα μέχρι θόρυβο (να δεις που με τη γκίνια μου και αυτοί γείτονές μου θα είναι)

Τα μπαράκια που πάω έχουν κάτι μαγικό. Ο κόσμος μένει ως αργά. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι κόσμο που διασκεδάζει, μιλάει, τρώει, ερωτεύεται και χωρίζει.

Επιστρέφοντας σπίτι σχεδόν νωρίς, πετυχαίνω έναν εξίσου σεναριακό ήρωα με μια βαλίτσα να γυροφέρνει την Αθήνα. Δεν είναι η πρώτη φορά. Τουρίστας θα ναι το δόλιο.

Αν θέλετε να δείτε ταινία, που ο κόσμος ερωτεύεται στην Αθήνα, λυπάμαι. Να πάτε αλλού. Όχι σ’ άλλη πόλη, μια χαρά είναι η δόλια. Την αγαπάμε! Σε άλλο άρθρο.


Προς σκηνοθέτη:
===============
Παρακαλώ πολύ κατά τα γυρίσματα να προσεχτούν ιδιαίτερα

Η γκρίνια
Η γκίνια
Τα πεζοδρόμια στο κέντρο
Οι κυρίες στο μετρό
Οι διάλογοι στην κίνηση
Τα βράδυα στο κέντρο – να ναι όμορφα ντε!
Κοντινό στο Σηκουάνα
Ο ταξιτζής (κατά προτίμηση φαλλοκράτης χιουμορίστας… ικκκκ)



www.metropolisnews.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου