facebooki...

Τελευταία πολύ γκρινιάρης είμαι όταν γράφω, το παραδέχομαι και κινδυνευει να μου βγει το όνομα. Αλλά με αφιέρωμα facebook νομίζω δικαιούμαι. Κι ας είμαι εγγεγραμμένος χρήστης δυο μόλις χρόνια. Και δε θα γκρινιάξω για την υπηρεσία. Όχι πολύ σε κάθε περίπτωση, γιατί τελευταία σέρνεται. Ας το παραδεχτούμε. Φορτώνουμε μαζί πλέον για να ανοίξει μια σελίδα! Καλά, για το chat δε το συζητάω καν. Ούτε για τις σελίδες που είναι unavailable. Τα έχει παίξει – αγνοώ τον λόγο-, αλλά τα έχει παίξει. Και μαζί του και τα νεύρα μου!

Αλλά αυτά για τα οποία πραγματικά θέλω να γκρινιάξω δεν έχουν σχέση με την τεχνική υποστήριξη ή την αρτιότητα του προγράμματος. Το κοινωνικό κομματάκι του είναι που μου χαρίζει αυτή τη λάμψη στο ματάκι. Δηλαδή, εσεις!
Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά για να μη μπερδευόμαστε.


SPAM σε κάθε διαθέσιμη μορφή, τύπο, εικόνα κτλ

Με δεδομένο ότι το facebook έχει μπει στη ζωή μας ως μέσο επικοινωνίας το χρησιμοποιώ ως τέτοιο. Δηλαδή, μπαίνω ή δημιουργώ group ενημέρωσης ή επικοινωνίας, έχω τις προσωπικές ή δημόσιες φωτογραφίες μου και μιλάω με κόσμο που ξέρω ή που θέλω να μάθω. Απλό νομίζω.

Που στο διάολο εκεί μέσα χωράει ή πιέζεται η πραγματικότητα των 5 τουλάχιστον post` ανά ημέρα στον –καθαρότατο και προσωπικοτατο κατά τα’ άλλα – τοίχο μου, αδυνατώ να κατανοήσω. Τριαντάφυλλα, παιχνίδια, χαμόγελα, αγγελάκια, καλημέρες κι ένα σωρό άλλες αυτοματοποιημένες και απρόσωπες αηδίες με προϋπαντούν όποιο πρωινό αντικρίσω τη σελιδούλα μου. Κι από πλευράς αισθητικής αν το δει κανείς είναι λίγο χάλι…

Αυτά τα groups ….

Επίσης, ποτέ δε κατάφερα να κατανοήσω αυτή την ανάγκη για ηλίθια groups. Οκ ο άνθρωπος θέλει να φτιάχνει ομάδες, να ανήκει κάπου δε λέω… Αλλά η χρησιμότητα να μπω σε group που βάζουν το χέρι κάτω από το μαξιλάρι, λυπάμαι τη φίλη Ελένη που χώρισε και τόσα άλλα, μάλλον μου διαφεύγει. Καλά για τα υπόλοιπα όμορφα τύπου να μαζευτούμε 1000000 έλληνες, πάπιες, φίλοι του μπλέ κισσού κτλ δεν έχω να πω τίποτα. Και πες ότι μαζευόμαστε… Μετά; Θα πλέξουμε; Θα φυτέψουμε κισσούς; ΤΙ;

Προσωπικές επαφές

Τώρα πάμε στο κομμάτι που με καίει – και σας καίει είμαι σίγουρος- που δεν είναι άλλο από την πιθανότητα να γνωρίσεις έναν άνθρωπο που να σε ενδιαφέρει, να κάνεις σεξ, να αγοράσετε μαζί σπίτι και να καταλαβαίνεστε. Έτσι; Έχετε καταλάβει βέβαια πως πλέον ο στόχος δεν είναι η γνωριμία αυτή καθ’ αυτή αλλά το στάτους να γίνει complicated ή in a relationship. Και επιτρέψτε μου να πω πως το θεωρώ γελοίο. Αυτόν τον ψυχαναγκασμό της γνωριμίας και της ευτυχίας τον έχουμε μεταφέρει virtual πολλαπλασιασμένο επί δέκα, του έχουμε αφαιρέσει ότι ουσιαστικά ρουχαλάκια μπορεί να φόραγε και τον αφήσαμε σχεδόν γυμνό σε ένα στάτους. Το σχεδόν κολλάει στις λίγες περιπτώσεις ενσυνείδητης χρήσης. Μπορείτε να το φανταστείτε ως ένα κόκκινο σλιπάκι, έτσι για να τραβάει το μάτι. Και όλες οι επαφές μια από τα ίδια έτσι!; Βάζουμε στάτους ότι θέλουμε να δει κάποιος που πιθανώς να δούμε μετά από λίγο, αλλά φυσικά δε θα το πούμε ποτέ στα ίσα. Και με τον ίδιο τρόπο ψάχνουμε να μας βρούμε στις γραμμές των άλλων…
Όσο γοητευτική μπορεί να γίνει η επικοινωνία με το μέσον αυτό με τη συγκίνηση που μπορεί να κουβαλήσει ένα τραγούδι ή δυο λέξεις που θα στείλεις άλλο τόσο έχει τη δυνατότητα να κυλήσει προς το γελοίο.

Η αλήθεια

Μέσα από όλη αυτή τη δυνατότητα παρέμβασης στην προσωπικότητα μου, σου ,του… τι τελικά είναι αληθινό; Πολύς κόσμος γίνεται αυτό που θα ήθελε να είναι αρχίζοντας από ψεύτικες ή καθόλου φωτογραφίες. Μετά με τα χαρακτηριστικά, τις ασχολίες και τέλος την κατάθεση ψυχής. Σαφώς και πολλοί άνθρωποι εκθέτουν απλά μέρη του εαυτού τους, αλλά μια μεγάλη μερίδα απλά ζει παράλληλα κάτι διαφορετικό από την καθημερινότητα. Κι όσο ενδιαφέρον κι αν μπορεί να έχει αυτό, όσα πολλά κι αν λέει για τον τρόπο ζωής μας, όταν συγχέεται με την πραγματικότητα στην οποία υπάρχουμε συνολικά καταντά από αστείο μέχρι λυπηρό με κύριο χαρακτηριστικό τον ψυχαναγκασμό και την αναβολή.



Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα metropolis weekend