Γεννήθηκα 15 Ιουλίου, Πέμπτη μεσημέρι. Καθόλου βολική ημερομηνία πρέπει να σας ενημερώσω. Για το Πέμπτη πάει στο καλό… Μετά από 20 χρόνια κατάφερα να τη μετατρέψω στην αγαπημένη μου μέρα. Αλλά το ντάλα κατακαλόκαιρο που το πας; Και μη κοιτάς τώρα! Τότε ένα σκατουλάκι 3 κιλών μέσα στο κλάμα έπρεπε να περάσει τους δύο πρώτους μήνες της ζωής του σε θερμοκρασία προθέρμανσης φούρνου.
Το πρώτο πράγμα που είδα κατά πάσα πιθανότητα ήταν ο κύριος γιατρός του «Μητέρα» και νοσοκόμες. Μετά κάπου στο βάθος το μπαμπά να δίνει πεντοχίλιαρα, τη μαμά σε νάρκωση (ναι, με καισαρική γεννήθηκα, προβληματικό από μικρό) και κατά πάσα πιθανότητα έκανα τη σκέψη πως θα με κυνηγάει σε όλη μου τη ζωή ότι θα είμαι το πιο βαρετό ζώδιο και όλοι θα με λένε ευάισθητο… Ένα δράμα! Μάλλον τότε πήρα την απόφαση να μην ασχοληθώ με τα ζώδια αλλά με τη φυσική.
Κάπως έτσι λοιπόν, στη καλοκαιρινή Αθήνα, γεννήθηκα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Και μόνο μια λέξη μπορεί να περιγράψει το όλο σκηνικό: «Τυχαία», ή για να το θέσω πιο επιστημονικά, χωρίς προηγούμενη γνώση όλων των παραγόντων που θα προκαλούσαν το συγκεκριμένο γεγονός. Προτιμώ το τυχαία βέβαια. Δε θα κάθομαι να γράφω μια ολάκερη πρόταση αντί για μία λέξη, λυπούμαι πολύ.
Και κάπως έτσι μεγάλωσα, μέσα στο καυσαέριο, στο Βύρωνα, σε καλά σχολεία με τους φίλους που βρέθηκα να κάνω, τις σχέσεις και τις επιλογές και αυτούς και αυτές που απέρριψα και με απέρριψαν. Ξανά τυχαία αν θες με μόνο ντετερμινισμό τα γονίδιά μου. Και οι άνθρωποι που γνώρισα και έμειναν ή έφυγαν μου καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό το πλαίσιο όχι της σκέψης μου, αλλά σίγουρα των πιστεύω μου σε κάποιο βαθμό. Στο σχολείο για παράδειγμα πήγαινα σε όλες τις γιορτές, βαριόμουν αφόρητα τις παρελάσεις και να ακούω για το αθάνατο ελληνικό πνεύμα και γενικά όλα τα αθάνατα που διδασκόμουν. Παρ’ όλα αυτά έκανα αρκετά χρόνια να τα’ αποτινάξω. Να δεις πού είναι είδος αλκοολισμού.
Σαφώς και οι άνθρωποι που γεννιούνται σε ένα συγκεκριμένο τόπο και χρόνο έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά που οφείλονται στις συνθήκες που μεγαλώνουν και στην ιστορία του τόπου και των προγόνων τους. Αυτό που διδασκόμαστε ως το πλαίσιο του πίνακα «πατρίδα». Αλλά το κομβικό σημείο που νομίζω πρέπει κανείς να κατανοήσει είναι η τυχαιότητα του να βρεθεί στο εδώ και το τώρα, όπως και η αντίστοιχη των προγόνων του καθώς και όλων των εν ζωή ανθρώπων του πλανήτη. Αν θέλουμε η τυχαιότητα αυτή περιορίζεται κάπως από τη στιγμή που μπάινει ή εκούσια και με κατανόηση επιλογή στο παιχνίδι
Κανείς δε γεννήθηκε με ιδία βούληση και συνθήκες, αλλά σίγουρα κάνει το καλύτερο δυνατό για να επιβιώσει και σε περίπτωση που έχει τη δυνατότητα επιλογής να εξελιχθεί και να βοηθήσει τους άλλους. Και μόνη πατρίδα που μπορεί να βοηθήσει προς αυτή τη κατεύθυνση είναι ό,τι αγαπάμε και μας αγαπάει, ό,τι ονειρευόμαστε και ελπίζουμε μέχρι το σημείο που αυτό δε περιορίζει την ελευθερία και την αντίστοιχη «πατρίδα» κάποιου άλλου, περισσότερο ή λιγότερο τυχερού.
www.metropolisnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου