----------------------------------------------------------
Τίποτα δε μπορούσε να με προϊδεάσει για το τι θα συνέβαινε. Είχα ήδη περάσει 2 ώρες παρέα με τη Δήμητρα στη καντίνα του τραίνου, σχεδόν αγκαζέ με μια φωλιά παοκτζήδων, οι οποίοι επικοινωνούσαν με κραυγές. Η τεστοστερόνη γέμιζε αποπνικτικά τον υπόλοιπο άδειο χώρο και αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε στις θέσεις μας.
Βουτάω ένα σουντόκου - μα τι άσχημο όνομα- και φυσικά πάω ως γνήσιος εγωκεντρικός ψώνιος στο πιο δύσκολο. Όλα καλά ως εδώ. Δε δίνω και πολύ σημασία γύρω μου, συγκεντρώνομαι κοντολογίς και ούτε καν παρατηρώ τις πλεκτάνες που υφαίνονται γύρω μου. Μέσα σε λίγα λεπτά ο διπλανός μου άρχισε να με πρήζει για τις λύσεις. Aπροπό δεν υπάρχει παρά μόνο ένα χειρότερο πράγμα απο αυτόν τον διπλανό σου να επιμένει. Να κάνει λάθος και να επιμένει. Οκ, αλλά ας μη τα δραματοποιώ, ήταν χαριτωμένο...
Ξάφνου όμως το αυτί μου λαμβάνει εκτός απο "το 5 εκεί", απο τα αριστερά μου και κάποιες λέξεις κλειδιά από τη δεξία. Την άκρα. Γυρνάω με κίνδυνο του αυχένα μου, το σουντοκου - ειλικρινά καλύτερο όνομα δε μπορούσαν να βρου;- ξεχασμένο και βλέπω 4 κυρίες... Μια καταφανώς θρήσκα με μια ολόχρυση αλυσίδα να κουβαλά το δικό της σταυρό κ ένα πουκάμισο που κούμπωνε μέχρι και το σαγόνι. Δίπλα της μια κυρία μεγάλη, αυστηρή, σωστή Τασσώ Καββαδία. Απέναντι τους, στο παράθυρο μια καημενούλα γλυκιά κυρία που όλοι μας λυπηθήκαμε γιατί ουτε μίλαγε, ουτε λαλαγε, πόναγε το ποδαράκι της και της φάγανε και τη πιτούλα που είχε φέρει να τσιμπολογήσει. Τέλος, ακριβώς δίπλα μου, κάθονταν η επαναστάτης της παρέας. Οι κυρίες είχαν μόλις συστηθεί...
Η λέξη που με γύρισε ήταν "μετανάστες". Και μετά... και μετά... Βρε να πάνε στη χώρα τους, που σου αντιμιλάνε κιόλας, και δε ντρέπονται λίγο, που θέλουν και ίδια δικαιώματα μ' εμάς και που οι έλληνες όταν ήταν γερμανία ήταν με το κεφάλι κάτω. Το σουντόκου έστεκε εγκαταλελειμένο κι εγώ με γουρλωμένα μάτια. Τώρα παρακολουθούσαμε όλοι! (Για να έχεις καλύτερη εικόνα να σου πω πως και η δικιά μας και η δικιά τους παρέα καθόμαστε γύρω από τραπεζάκια και ήμασταν δίπλα - σχεδόν ένιωθα τις μασέλες τους σε λέω)
Το θέμα πήδηξε απαλά σε θέματα γυναικείας ισότητας και η επαναστάτης κυρία έδειξε το πρόσωπό της, κάτι που ξέχασε να κάνει στο προηγούμενο θέμα και άρχισε τους λόγους... Γιατί οι γυναίκες είναι χειραφετημένες! Και συμφωνούσα μαζί της, το παραδέχομαι. Οι άλλες δύο να έχουν βγάλει σπυριά, οι άντρες είναι άλλο και μπορούν να πηγαίνουν με πολλές γυναίκες (η μία βγήκε στη φόρα πως ήταν απο τη λάρισσα)... Πόσοι αναστεναγμοι...
Πλέον τίποτα δε μας έσωζε από το να πάμε στην εξομολόγηση, τον κύριο, την εκκλησία, τη μαγεία. Ήξερες λοιπόν πως η τιμωρία για μαγεία είναι 30 χρόνια αποχή απο τη μετάληψη; ε; Το τι πεντάλφα και 666 έκανα στο Σουντόκου δε λέγεται. Ο Γιώργος απέναντι αγαπούσε τη κυρία που της έφαγαν τη πίτα, εγώ άκουγα την επαναστάτρια να δηλώνει άθεη, ο διπλανός μου να επιμένει για το "5" και η Δήμητρα να έχει λιώσει στα γέλια.
Δε μποτομλαιν ιζ οτι έφριξα. Είχα καιρό να έρθω σε τόσο άμεση επαφή με τη παπαγαλία του παρελθόντος, της οποίας η πιο επαναστατική φωνή είναι έτοιμη να φτύσει κάθε μετανάστη. Και στη τελική ένιωσα οίκτο. Όχι γιατί αυτά που πιστεύω εγώ είναι σωστά(που προφανώς τα θεωρώ), αλλά γιατί τουλάχιστον έχω την ελάχιστη αξιοπρέπεια και σεβασμό στην εξέλιξη ωστε να τα αναθεωρώ και να τα αμφισβητώ. Και να προσπαθώ να είμαι ευτυχής και ταυτόχρονα ελεύθερος.
Στη τελική θα πεθάνεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου