Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που άκουσα σε συναυλία το «μαμά γερνάω». Το αγάπησα και την αγάπησα. Αλλά δεν με ταρακούνησαν οι λέξεις τότε. Σήμερα η αγάπη παραμένει, αλλά πλέον – μετά από δέκα χρόνια – οι λέξεις έχουν αρχίσει και τσιμπάνε λίγο.
Μεγαλώσαμε λοιπόν. Κι εμείς, κι εσείς. Και η προσπάθειά μας αυτή κλείνει τα εφτά έχοντας σταθεί σοβαρά στα πόδια της. Κι έχει να αντιμετωπίσει μια άνοιξη «γαμήσι» για να το πούμε λαϊκά. Μέτρα για την οικονομία, που βγήκαν και σε cd με ρεκόρ πωλήσεων. Ή αλλιώς ένα πρόχειρο ανθρώπινο ψυχογράφημα ή ράγισμα, αναλόγως την όχθη. Στεριά να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι, το ηλίθιο μότο των ημερών.
Εμείς προτιμήσαμε να δημιουργήσουμε ένα εναλλακτικό μέλλον και να προτείνουμε αντί να γκρινιάζουμε μόνο. Και αυτό που σίγουρα ως περιοδικό μπορούμε να προτείνουμε είναι τρόποι σκέψης, ιδέες και αισθητική για τον πολιτισμό και τη ζωή που θέλουμε να έχουμε. Και ξεκινάμε από την αυτοκριτική, διακρίσεις όχι προς εμάς, αλλά από εμάς σε άλλους ανθρώπους. Και τα γιατί τους.
Συνεχίζουμε στα φεστιβάλ τα δικά μας, που έχουν κατακλύσει την άνοιξη αυτή – ειλικρινά δεν ξέρω που να πρωτοπάω- και κλείνουμε με την κυρία Τάνια Τσανακλιδου να μας τραγουδά. Με λόγια απλά και άμεσα.
Συνεχίζουμε με παλιούς και νέους συνεργάτες, με φίλες και φίλους και κυρίως με την ελπίδα της δημιουργίας. Και κρατάμε στις τσέπες, στα χέρια και στα πορτοφόλια όλα τα εισιτήρια: Παλιά και καινούρια, μονά και διπλά.
Καλή ανάγνωση,
Γιάννης Παπαγιαννόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου