Μ. Ημέρα

Η ευκαιρία να αναθεωρήσουμε προσδοκίες και απογοητεύσεις είναι μία πρακτική που θα έπρεπε κάθε άνθρωπος που αναζητά να προχωρήσει στην προσωπική του εξέλιξη και στη δράση μέσα στον κόσμο, να έχει. Αυτές είναι μέρες έμπνευσης και συλλογισμού. Αυτές είναι μέρες Συμφιλίωσης. Ειλικρινούς Συμφιλίωσης με μας τους ίδιους και με εκείνους που μας πλήγωσαν. Σ’ εκείνες τις οδυνηρές σχέσεις που υποφέραμε δεν θα προσπαθήσουμε να συγχωρέσουμε ούτε να συγχωρεθούμε. Η συγχώρεση σημαίνει ότι ένα από τα μέρη τοποθετείται σε ένα ηθικό ύψος ανώτερο και το άλλο μέρος καταλήγει να ταπεινώνεται απέναντι σ’ αυτό που συγχωρεί. Και ενώ είναι σαφές ότι η συγχώρεση είναι ένα βήμα παραπάνω από την εκδίκηση, δεν είναι τόσο όσο η συμφιλίωση.

Ούτε όμως θα ξεχάσουμε τις αδικίες που έχουν συμβεί. Σ’ αυτή την περίπτωση δεν θα κάνουμε πλαστογραφίες στη μνήμη. Σ’ αυτή την περίπτωση θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι συνέβη για να μπούμε στο ανώτερο βήμα της συμφιλίωσης. Τίποτε καλό δεν γίνεται προσωπικά ή κοινωνικά με τη λήθη ή με τη συγγνώμη. Ούτε ξεχνώ ούτε συγχωρώ! γιατί το μυαλό πρέπει να μείνει καθαρό και προσεχτικό χωρίς υποκρισίες και πλαστογραφίες. Θα λάβουμε υπόψη τώρα, το πιο σημαντικό σημείο της Συμφιλίωσης που δεν αφήνει περιθώρια για νοθεύσεις. Αν αναζητούμε την ειλικρινή συμφιλίωση με τους εαυτούς μας και με εκείνους που μας πλήγωσαν έντονα είναι γιατί θέλουμε μια βαθιά αλλαγή της ζωής μας. Μία μεταμόρφωση που μας βγάζει από τη μνησικακία στην οποία, καθοριστικά, κανείς δεν συμφιλιώνεται με κανένα ούτε ακόμη και με τον ίδιο του τον εαυτό. Όταν φτάσουμε να κατανοήσουμε ότι μέσα μας δεν κατοικεί κάποιος εχθρός, αλλά μία ύπαρξη γεμάτη με ελπίδες και αποτυχίες, μία ύπαρξη που βλέπουμε σε μικρές διαδοχικές εικόνες, υπέροχες στιγμές πληρότητας και στιγμές απογοήτευσης και μνησικακίας. Όταν φτάσουμε να κατανοήσουμε ότι ο εχθρός μας είναι επίσης μία υπάρξη που έζησε με ελπίδες και αποτυχίες, μία ύπαρξη που είχε υπέροχες στιγμές πληρότητας και στιγμές απογοήτευσης και μνησικακίας, θα αρχίσουμε να βάζουμε ένα βλέμμα εξανθρωπιστικό πάνω στο δέρμα του τέρατος.

Αυτός ο δρόμος προς τη συμφιλίωση δε γεννιέται αυθόρμητα, με τον ίδιο τρόπο που δεν γεννιέται αυθόρμητα ο δρόμος προς τη μη βία. Γιατί και οι δύο χρειάζονται μία μεγάλη κατανόηση και το σχηματισμό μιας φυσικής απέχθειας για τη βία.

Δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα δικάσουμε τα λάθη, δικά μας ή ξένα. Θα είναι η ανθρώπινη ανταμοιβή και η δικαιοσύνη, καθώς και το ανάστημα των καιρών που θα δείξει την κυριαρχία του, γιατί εγώ δεν θέλω ούτε να δικαστώ ούτε να δικάζω... θέλω να κατανοήσω σε βάθος για να καθαρίσω το μυαλό μου από κάθε μνησικακία.

Η συμφιλίωση δεν είναι λήθη ούτε συγχώρεση, είναι η αναγνώριση αυτού που έχει συμβεί και είναι η πρόθεση να βγούμε από τον κύκλο της μνησικακίας. Είναι να αφήσουμε το βλέμμα να τρέξει αναγνωρίζοντας τα λάθη μας και των άλλων. Συμφιλίωση με τον εαυτό μας είναι η πρόθεση να μην περάσουμε από τον ίδιο δρόμο δύο φορές, αλλά να είμαστε διατεθειμένοι να επανορθώσουμε διπλά ό,τι βλάψαμε. Είναι σαφές όμως, ότι από εκείνους που μας αδίκισαν δεν μπορούμε να τους ζητήσουμε να επιδιορθώσουν διπλά τη βλάβη που μας προξένησαν. Αναμφισβήτητα, είναι ένα καλό έργο το να τους κάνουμε να δουν την αλυσίδα των ζημιών που σύρουν στη ζωή τους. Κάνοντας έτσι συμφιλιωνόμαστε με εκείνους που πριν τους είχαμε νιώσει εχθρούς, ακόμη κι αν αυτό δεν φτάνει να τους κάνει να συμφιλιωθούν μαζί μας, όμως αυτό είναι μέρος του πεπρωμένου των δικών τους πράξεων για τις οποίες εμείς δεν μπορούμε να αποφασίσουμε.

Αυτό που λέμε είναι ότι η συμφιλίωση δεν είναι αμοιβαία ανάμεσα στα άτομα και ακόμη ότι η συμφιλίωση με τον εαυτό μας δεν έχει καμία συνέπεια σε άλλους ώστε να βγουν από το βιτσιόζικο κύκλο τους αν και μπορεί να αναγνωρίσουν τα κοινωνικά οφέλη από μια όμοια προσωπική συμπεριφορά.

-Mario Rodriguez Combos / Silo-