Κυριακή 7 Ιουνίου 2009

Editorial Antivirus - Μάρτιος 2009



Ειναί πολύ όμορφη και σκληρή αίσθηση να έχεις τα πάντα να ανθίζουν, να μαραίνονται και να φεύγουν και να νιώθεις πως δε μπορείς να κάνεις τίποτα. Όλα γίνονται εν αγνοία μας ακόμη και όταν είμαστε μέρος τους. Η άνοιξη έρχεται όποτε της καπνίσει και όχι μόνο αυτό, αλλά μέχρι να μάθεις τα βήματα φτάνει καλοκαίρι και είσαι ιδρωμένος προκαταβολικά! Περπατάς ανέμελα, σκουντουφλάς από δω κι από κει σε στιγμές, πέφτεις, σηκώνεσαι, κρυώνεις...


Αναθεματισμένες επόχες αγκαζέ με ορμόνες! Κι ούτε μια στιγμή δε σκέφτεσαι το δρόμο που έκανες ως τώρα και το κυριότερο: για που το έβαλες κύριος; Ψάχνεις απεγνωσμένα για χάρτη σεκοιλιακούς άλλων ή δικούς σου, στη γεμάτη διανόηση ύπαρξή σου, στη πέραση σου γιατί είσαι και γαμώ τα τεκνά εδώ που τα λέμε εεε;Τη ψάχνεις στο εκκαθαριστικό της εφορίας σου – τι μου θύμισες τώρα!- και στα καινούρια σου έπιπλα που ότι κι αν συμβαίνει “έξω” σε κρατάνε εντός πραγματικότητας και ασφάλειας. Και παρ' όλα όσα σου λες και σου λένε μένει τόσος χώρος... κενός.

Βρίσκεις όμως πως πάντα κάτι σε κάνει να πιστεύεις, να αγαπάς όλα σου τα κομμάτια και να ελπίζεις πως η απόσταση σου από τον ορίζοντα δεν είναι και τόσο αβάσταχτη! Κάτι που σε κάνει να θες να γυρίσεις όλη τη γη για ένα κόσμο χωρίς βια, για μια πραγματικότητα χωρίς διακρίσεις, για μια ζωή γεμάτη νόημα. Ένα αεράκι...

ΥΓ: μας καθορίζουν το παρελθόν και τα όνειρά μας. Να ονειρεύεστε... στη χειρότερη να πραγματοποιηθούν!

1 σχόλιο:

  1. Καλώς τον φιλαράκο μου στον τρελό κόσμο των blogers.
    gp καλά τα λέμε αλλά ποιος μας ακούει;
    Δεν έχασε ποτέ κανένας πλανητάρχης το παιδί του από πόλεμο ή από ωμή βία να δει την γλύκα!
    Εγώ δεν έχω πάψει να ονειρεύομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή