Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009

Με τη μέθοδο του Κάφκα






Η Ελενίτσα γεννήθηκε ένα απόγευμα στο μαιευτήριο Μητέρα – αργότερα στη ζωή της έφτιαξε και το ανάλογο γκρούπ στο facebook -. Η μέρα ήταν πολύ συνηθισμένη σε τέτοιου είδους γεγονότα και συνεπώς κυλούσε κανονικά. Ο μπαμπάς και η μαμά της από την άλλη, έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας και τη θεωρούσαν την πιο σημαντική μέρα της ζωής τους (η μαμά λίγο αργότερα, γιατί ήταν ακόμη ναρκωμένη από την Καισαρική). Στο μυαλό τους η Ελενίτσα είχε ήδη γίνει δικηγόρος και ήταν παντρεμένη με γιατρό. Είχε και δύο παιδία , ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι. Τα πρώτα της χρόνια δε τα θυμάται, αν εξαιρέσει κανείς τη μέρα που πήραν καινούριο αυτοκίνητο και μια φορά που μπήκε για εγχείρηση, στα τέσσερά της. Οι πρώτες ζωντανές μνήμες φτάνουν από τα πρώτα χρόνια του δημοτικού.

Στη τάξη ήταν 30 παιδιά και ο Γιώργος ήταν από τότε η ψυχή της τάξης – μετεξελίχθη σε τσογλάνι της τάξης-. Γενικά τα βαριόταν όλα αυτά τα της εκπαίδευσης και δεν έβρισκε από τότε κανένα λόγο για να μάθει μαθηματικά. Του άρεσε το μπάσκετ, αλλά ήταν κομματάκι στούμπος – και μετέπειτα παρέμεινε- για να έχει και πολύ θάρρος με αυτό, οπότε επέλεξε καλύτερα το ποδόσφαιρό. Αγαπημένη ώρα: αυτή της γυμναστικής μέχρι και τέλη Γυμνασίου και αγαπημένος βαθμός το 10, επίσης μέχρι τέλη Γυμνασίου. Δικηγόρος ούτως ή άλλως δε θα γίνει, τι τον νοιάζει; Ούτε μπασκετμπολίστας βέβαια.

Στο λύκειο επιλέγει να μπει σε ένα αγγλόφωνο πρόγραμμα που θα τον στείλει σούμπιτο σε πανεπιστήμιο στην Αγγλία. Μετά από πόδι της μανούλας πάντα. Άλλωστε τα ελληνικά πανεπιστήμια ποιος τα εμπιστεύεται; Και να σου ο Σπύρος, 18 χρονών, στην Εστία στο Manchester πρέπει να μάθει μαθηματικά! Χα! Εκεί μπαίνει και στην ομάδα του Βόλεϊ και γνωρίζει και τη Mary, άγγλο-κινεζούλα , πολύ καλή κοπέλα. Μένουν μαζί 2 χρόνια και τα επόμενα δύο απολαμβάνει τη ζωή, μέχρι να γυρίσει για να πάει φαντάρος. Αυτό κατ’ απαίτηση του μπαμπά και της κοινωνίας βεβαίως βεβαίως.

Τελειώνοντας απ’ όλες τις «υποχρεώσεις» και αισίως 27 πρέπει να επιλέξει τη θα κάνει στη ζωή… Δε μπορεί όλοι οι φίλοι και φίλες της να έχουν τακτοποιηθεί και αυτή , η Ζωή, να μην έχει ιδέα. Βαριέται οτιδήποτε έχει κάνει μέχρι τώρα. Άλλωστε αυτή δεν επέλεξε τίποτα. Αυτή απλά ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις επιλέγοντας από αυτό που της άρεσε (σπάνια) , μέχρι απλά το πιο αναίμακτο(συχνότατα). Τώρα τελευταία κάτι της λένε οι δικοί της για γάμο… Ε ρε κούνια! Και αυτή η εκνευριστική της Θεία μες τη μπηχτή…

Πενήντα χρόνών πια και μόνος ή παντρεμένος, ή χωρισμένος ή απλά σε σχέση… δεν έχει σημασία. Πενήντα! Τι τρομακτικό που του ακούγεται ακόμη και τώρα. Έχει μάλλον να κάνει ότι δεν έχει τόσες επιλογές και όλο το μέλλον μπροστά του. Ναι, μάλλον αυτό είναι. Ακόμη Πετράκη τον φωνάζουν – ευτυχώς ακόμη μικροδείχνει και πολύ το καμαρώνει-. Επαγγελματικά είναι μια χαρά. Καθαρίζει τρία χιλιάρικα το μήνα και μένει κέντρο σε ένα πολύ ωραίο διαμέρισμα. Το βαρέθηκε βέβαια μετά από τόσα χρόνια. Τσάμπα το δάνειο που πλήρωνε για δεκαπέντε χρόνια. Τουλάχιστον κυκλοφορεί με ποδήλατο και δε πληρώνει βενζίνες. Άσε που είναι και αλτερνατίβ!

Φτάνοντας στα 90 σε αυτή την περίοδο δεν είναι όπως το φαντάζονταν πριν τόοοσα χρόνια… Τώρα πια η ποιότητα ζωής είναι πολύ υψηλή και παίζει να ζήσει και μέχρι τα 120-130. Με σύνταξη. Έχει οργανώσει ένα κλαμπ τσαγιού με όλες της τις φίλες, που το διανθίζουν ενίοτε και με πολιτικές συζητήσεις και παιχνίδια. Πολύ της αρέσουν αυτά τα καινούρια, είναι σαν αληθινά. Και έχεις ότι επιλογές θέλεις. Θυμάται κάποια που έπαιζε μικρή, αλλά αυτά ήταν πιο περιορισμένα. Όπως όλα τότε. Μέχρι που κατάλαβε ότι απλά επιβίωνε και δε ζούσε. Μετά, απλά πήρε μια βαθιά ανάσα και προχώρησε. Ούτε προς τα βελάκια, ούτε ανάποδα. Στον ορίζοντα, χωρίς φανάρια.

Και εκείνο το βράδυ πάλι έχασε στο παιχνίδι. Πέρασε όμορφα.




http://issuu.com/metropolisnews/docs/metropolis_weekend_35/29

2 σχόλια: