Ψυχαναγκασμοί

Το παρόν άρθρο οφείλεται σε ένα φιστίκι. Αιγίνης. Για να είμαι πιο ακριβής στο τσόφλι του, που ατυχώς χτες το βράδυ βρέθηκε μπροστά μου. Το τσόφλι αυτό λοιπόν ξεκουράζονταν νωχελικά μπροστά από το κρασί μου. Ήμασταν στη κυρία Τάνια Τσανακλίδου – υπέροχη, αλλά εκτός του θέματος του παρόντος άρθρου- και στο διάλειμμα επιτέλους … κρακ. Ειλικρινά μου είχε σπάσει τα νεύρα, χωρίς λόγο, χωρίς σκέψη, χωρίς απολύτως τίποτα. Απλά, κρακ. Κάποια κεφάλια γύρισαν και η παρέα μου με κοίταξε σαν εξωγήινο. Κι αυτό ήταν.

Ξέρω πως δε δίνεις δεκάρα αγαπητέ αναγνώστη για ένα τσόφλι. Αλλά λίγο παρακάτω θα δώσεις, γιατί αν δεν αναγνωρίσεις στοιχεία σου να με φτύσεις. Το τσόφλι λοιπόν πέθανε Δευτέρα 22 Φλεβάρη του 2010. Η τηλεόραση κλείνει 44 χρόνια, το facebook 6 και ο φίλος μου ο Μανώλης 27. Νομίζω πως την ίδια μέρα που πασχίζουμε τόσο πολύ να ορίσουμε επετείους για να μας δένουν τα πράγματα καλύτερα στο μυαλό μας, καταδικάζουμε σε κηδεία ένα τσόφλι, ένα κομματάκι ελευθερίας ή ευτυχίας μας.

Για παράδειγμα ας πάρουμε την απεχθή σε όλους μοναξιά. ΟΚ, νιώθω μοναξιά, νιώθεις μοναξιά , νιώθουμε μοναξιά. Όλα καλά ως εδώ. Το συναίσθημα υπάρχει γιατί… χίλια δυο που ξεκινάνε από τα υπάρχοντα μοντέλα συντροφικότητας μέχρι τον καιρό. Αλίμονο όμως αν βρεθεί άνθρωπος να ταιριάζει 20% (και πολύ σε λέω) στις προσδοκίες σου για να την πνίξεις τη καταραμένη σε φιλιά και σάλια! Τον παίρνεις και τον ανεβάζεις σε ένα βάθρο ίσα με δέκα μέτρα ύψος. Κι αν τελικά κάτι σε χαλάσει τον γκρεμοτσακίζεις μέσα σε ένα μήνα, νοου προμπλεμ. Εύκολο. Άντε να νιώσεις λίγες τύψεις. Αν όμως λίγο πριν του σπάσεις ότι κόκαλο έχει, τη κάνει από μόνος του ο άνθρωπας ξέρεις τι θα γίνει; Εγώ να σου πω. Θα κολλήσεις μαζί του ανεβάζοντάς τον στο Εβερεστ και προσκυνώντας τον μέρα νύχτα – σε φτύνει λέμε, δε το καταλαβαίνεις;;;-

Στον κύριο αυτόν –ή την κυρία- θα φορέσεις ότι σετάκι ευτυχίας έχεις. Θα του βάλεις ένα σκύλο αγκαλιά, ένα στεφάνι λουλούδια από τη Χονολουλού, δαχτυλίδι και πολλά πολλά άλλα, ενώ αυτό το δόλιο απλά θα τσιλημπουρδίζει από εδώ κι από κει. Γιατί; Γιατί απλά σου κόλλησε στο κεφάλι, γιατί είναι κάτι που ξέρεις να κάνεις καλά και φυσικά γιατί είναι ακίνδυνο για το «εγώ» σου. Υπεκφεύγεις ψυχαναγκαστικά τη μοναξιά με κάτι που έχεις εκ των προτέρων «κάψει». Οκ μαγκιά σου, αλλά μη μου γκρινιάζεις και σε καμία περίπτωση μη με ρωτάς για το τσόφλι.