Μη.Μη.Μη.

Φίλε κυριούλη, φίλη κυριούλα. Εσύ που διαβάζεις αυτό το άρθρο τελος πάντων…

Είχα όλη τη καλή διάθεση να κάτσω να γράψω για τα δέκα χρόνια μετρό που είναι και το αφιέρωμα του τεύχους. Αλλά μετά μπήκα στο μετρό. Και μετά σε λεωφορείο. Και μετά σπίτι. Ένα ράκος.

Όχι πως έχουν κάτι τα ΜΜΜ μας (μέσα μαζικής μεταφοράς ντε). Ίσα, ίσα να μη τα ματιάσω μια χαρά είναι. Οι φίλοι συμπολίτες και συμπολίτισσες έχουν μπόλικα. Κι εσύ μη με κοιτάς καθόλου μ΄ αυτό το υφάκι. Το ξέρεις πολύ καλά πως έχω δίκιο. Αρκεί να θυμηθείς πόσα από τα παρακάτω έκανες τη τελευταία εβδομάδα. Όλα τους εμπίπτουν στη κατηγορία «ελληνιές».

Ας το πιάσουμε το θέμα από την αρχή. Μια μέρα ξύπνησα νωρίς. Πολύ νωρίς για να είμαι πιο σαφής και πιστέψτε με δε το κάνω ιδιαίτερα συχνά. Ξεπερνώντας το σοκ μου, τη πρωινή γκρίνια και τη νύστα βγαίνω από το σπίτι. Έχω ήδη αποφασίσει πως δε θα πάρω αυτοκίνητο. Πρωινιάτικα στο κέντρο με δαύτο είναι κόλαση. Μετρό! Κατεβαίνω τις κυλιόμενες κύριος κι επειδή συνήθως τις περπατάω κιόλας –από αριστερά- σταματάω πριν τη πλάτη ενός κυρίου με ένα απλό: «Συγγνώμη, μπορώ να περάσω;». Απάντηση: «Να περιμένετε».

Παρακαλώ; Δηλαδή είσαι σοβαρός άνθρωπέ μου; Τη δόλια τη κοπελίτσα που το λέει κάθε τρεις και λίγο αυτό το «Παρακαλούμε να στέκεστε δεξιά», ΟΚ τη γράφεις. Κι αν εγώ ως δεύτερος δόλιος βιαζόμουν – λέμε τώρα- πολύ που χέστηκες ένα πράγμα. Μαζικής Μεταφοράς, ΜΑ-ΖΙ-ΚΗΣ, όχι ατομικής.

Έστω. Πάω για εισιτήρια.
-Καλημέρα , λέω με χαμόγελο –καθαρά εξαναγκασμένο-, είχα ακόμα γκρίνια-
-… (παύση)
- Δύο εισιτήρια παρακαλώ, ξαναλέω γλυκά.
- … (παύση), αλλά ευτυχώς μου τα δίνει. Πολύ ωραία, τουλάχιστον δεν είναι κουφός, απλά με αγνοεί.
- Ευχαριστώ πολύ…

Κατεβαίνω προς τις αποβάθρες ακούγοντας μουσικούλα και μου φτάνει παραγγελιά ο συρμός… Και ξάφνου! Τι εικόνες της Παναγίας, τι κλάμπ, τι δωρεάν τηλεοράσεις, τι εκπτώσεις 90%! Σχεδόν αυτόματα έγινε επίθεση από όλα τα μέτωπα. Τα τσούρμα μπροστά από κάθε πόρτα παλεύουν με νύχια και με δόντια για πενήντα τετραγωνικά εκατοστά χώρου τσαλαπατώντας οτιδήποτε και πρώτα απ’ όλα την αξιοπρέπεια. Οι καημένοι οι άνθρωποι που θέλανε να βγούνε φτάσανε στο σημείο να σπρώχνουν και να ουρλιάζουν…

Δηλαδή, ειλικρινά τώρα. Πόσο μυαλό θέλει για να σκεφτείς να περιμένεις πρώτα να βγουν οι άλλοι και μετά να περάσεις μέσα; Και πόσο περισσότερο για να καταλάβεις πως δεν είναι δυνατόν να χωρέσεις σε ένα τετραγωνικό μέτρο μαζί με δύο κυρίες – μια σένια και μια ευτραφούλα θείτσα-, ένα τεκνό, δύο ηλικιωμένους πέντε πάπιες και έναν κροκόδειλο;! Έλεος! Περιμένεις το επόμενο πια. Τρία λεπτά θα κάνει. Κάτι σου είπα τώρα…

Με τα πολλά μπαίνω στο επόμενο. Κι αυτό γεμάτο αλλά πι ανθρώπινα σε κάθε περίπτωση. Συνήθως πάω στον ενδιάμεσο χώρο των βαγονιών στα καινούρια γιατί είναι πιο αραιά. Δεν έχει να κρατηθείς βλέπεις από κάπου κι αν πατήσει φρένο έχεις αλλάξει βαγόνι για πλάκα. Φτάνω και το μάτι μου πέφτει πάνω σε μια κοπελίτσα. Βασικά δεν είχε και πολλές επιλογές για το πού θα πέσει μια και φόραγε ότι φωσφορίζων χρώμα υπάρχει πάνω της. Απέναντί της κάθονταν δυο παιδιά γύρω στα εικοσιπέντε. Και από πάνω τους στέκονταν μια έγκυος κυρία. Δηλαδή… στεκόταν η γυναίκα… όρθια. Και τίποτα! Κανείς σε απόσταση πέντε μέτρων δε προσφέρθηκε να σηκωθεί. Και δε σου λέω να σηκωθείς για τη κυρία τη πενηντάρα μες το νεύρο που στο απαιτεί και μάλιστα αγενώς. Εκεί όλα τα δίκια μαζί σου.

Μετά από αυτό το υπόγειο τέταρτο της ώρας βγαίνω σύνταγμα, κάνω τις δουλειές μου, αναπνέω τον καθαρό αέρα του κέντρου και αποφασίζω να γυρίσω με λεωφορείο. Πόση συγκίνηση ν’αντέξω άλλωστε σε μια μέρα;

Μπαίνω από την αφετηρία και πάω και πιάνω θέση γαλαρία. Δίπλα μου κάθονται δυο παιδιά από Πακιστάν. Ξεκινάμε, τσούκου, τσουκου, τσουκου… γεμίζει κι αυτό. Μια κυρία πλησιάζει και προσπαθεί να περάσει για να κάτσει κάποια στιγμή στη θέση δίπλα στα παιδιά. Τόση αηδία σε ένα πρόσωπο δεν έχω ξαναδεί. Σιγά κυρά μου δε θα πάθεις τίποτα. Άνθρωποι είναι! Κι όχι τίποτα άλλο, αυτοί δε φοράνε κι αυτό το αηδιαστικό πατσουλί που θα πρέπει να υπομείνω για το υπόλοιπο της διαδρομής από εσάς. Και μια και αναφέρθηκα στις μυρωδιές. Ανακαλύψτε επιτέλους σε αυτή τη χώρα τα αποσμητικά. Και αν γίνεται έτσι για να έχουν παρέα και μια δόση πολιτισμού κι ευγένειας.

Γκρίνια τέλος. Γιαννης out.